IV KK 62/14
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:05-05-2014
Dodatkowe informacje:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt IV KK 62/14
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 10 kwietnia 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Wiesław Kozielewicz (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Jerzy Grubba
SSA del do SN Dariusz Czajkowski
Protokolant Danuta Bratkrajc
w sprawie H. K.
skazanego z art. 119 § 1 k.w.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu
w dniu 10 kwietnia 2014 r.,
kasacji, wniesionej przez Prokuratora Generalnego, na korzyść,
od wyroku Sądu Rejonowego w B.
z dnia 7 lutego 2014 r.,
uchyla zaskarżony wyrok i sprawę H. K. przekazuje Sądowi
Rejonowemu w B. do ponownego rozpoznania.
UZASADNIENIE
Sąd Rejonowy w B. uwzględnił wniosek obwinionego H. K., złożony na
podstawie art. 73 k.p.s.w., i nie przeprowadzając postępowania dowodowego
wyrokiem z dnia 7 lutego 2014 r., sygn. akt … 158/14, uznał H. K. za winnego tego,
że w dniu 6 lutego 2014 r. około godz. 19.00 w supermarkecie T. w B. przy ul. J. 12,
2
dokonał kradzieży dwóch sztuk piwa „Reds", jednej sztuki piwa „Książ",
dezodorantu „Fa", zupy grzybowej „Hortex", damskiego dezodorantu „Rexona",
pasty do zębów „Sensodyne" oraz kremu „Nivea", powodując straty o łącznej
wartości 60,43 zł na szkodę T. P. Sp. z o.o. K. ul. K., tj. wykroczenia z art. 119 k.w. i
za to na podstawie tego przepisu wymierzył mu karę dwóch miesięcy ograniczenia
wolności w postaci wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele
społeczne w wymiarze 20 godzin miesięcznie. Na mocy art. 82 § 3 k.p.s.w. zaliczył
obwinionemu na poczet wymierzonej kary ograniczenia wolności okres zatrzymania
w sprawie od dnia 6 lutego 2014 r. do dnia 7 lutego 2014 r. uznając ją za wykonaną
w wymiarze 4 dni (k. 20).
Wyrok, niezaskarżony przez strony, uprawomocnił się bez postępowania
odwoławczego w dniu 7 lutego 2014 r. (k. 21).
Od tego wyroku kasację złożył Prokurator Generalny. Zaskarżył go w całości
na korzyść H. K. i zarzucając rażące i mające istotny wpływ na treść orzeczenia
naruszenie prawa karnego procesowego - art. 73 k.p.s.w. w zw. z art. 64 § 1
k.p.s.w. w zw. z art. 63 § 2 k.p.s.w., polegające na uwzględnieniu wadliwie
sformułowanego wniosku obwinionego o wydanie wyroku skazującego bez
przeprowadzenia postępowania dowodowego, skutkujące rażącą obrazą prawa
materialnego, to jest art. 20 § 1 k.w., poprzez wymierzenie obwinionemu H. K. za
popełnienie wykroczenia z art. 119 § 1 k.w. kary dwóch miesięcy ograniczenia
wolności w postaci obowiązku wykonywania nieodpłatnej kontrolowanej pracy na
cele społeczne w wymiarze 20 godzin miesięcznie, pomimo tego, że w świetle art.
20 § 1 k.w. kara ograniczenia wolności jako sankcja ustawowa przewidziana za
wykroczenie trwa jeden miesiąc, wniósł o uchylenie wyroku w całości i przekazanie
sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w B.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacja jest oczywiście zasadna.
Zgodzić się należy z Prokuratorem Generalnym, że zaskarżony wyrok zapadł
rażącym naruszeniem przepisów prawa procesowego, a w konsekwencji i przepisu
prawa materialnego, wskazanych w zarzucie kasacji.
H. K. został obwiniony o popełnienie wykroczenia z art. 119 § 1 k.w., które
zagrożone jest alternatywnie: karą aresztu, ograniczenia wolności albo grzywny.
3
Przepis art. 20 § 1 k.w. stanowi, że kara ograniczenia wolności trwa jeden miesiąc.
Mimo tego, Sąd Rejonowy w B. uwzględnił wadliwy wniosek obwinionego o
wydanie wyroku bez postępowania dowodowego, złożony na podstawie art. 73
k.p.s.w., i nie wykorzystując możliwości skorygowania tego wniosku, w trybie art. 63
§ 2 k.p.s.w., uznając obwinionego winnym popełnienia zarzucanego czynu,
wyczerpującego znamiona wykroczenia z art. 119 § 1 k.w., na podstawie tego
przepisu wymierzył karę dwóch miesięcy ograniczenia wolności, a więc karę w
wymiarze przekraczającym ustawowe jej granice określone w art. 20 § 1 k.w.
Trafnie wywodzi Prokurator Generalny, że wymierzona kara dwóch miesięcy
ograniczenia wolności jest karą surowszą od kary tego rodzaju możliwej do
orzeczenia, co stanowi niewątpliwie rażące i mające istotny wpływ na treść wyroku
naruszenie wskazanego przepisu art. 20 § 1 k.w., poprzedzone naruszeniami
wyszczególnionych w zarzucie kasacyjnym przepisów procesowych.
Kierując się przedstawionymi względami Sąd Najwyższy z mocy art. 537 § 1
k.p.k. i art. 535 § 5 k.p.k. orzekł jak w wyroku.
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 10 kwietnia 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Wiesław Kozielewicz (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Jerzy Grubba
SSA del do SN Dariusz Czajkowski
Protokolant Danuta Bratkrajc
w sprawie H. K.
skazanego z art. 119 § 1 k.w.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu
w dniu 10 kwietnia 2014 r.,
kasacji, wniesionej przez Prokuratora Generalnego, na korzyść,
od wyroku Sądu Rejonowego w B.
z dnia 7 lutego 2014 r.,
uchyla zaskarżony wyrok i sprawę H. K. przekazuje Sądowi
Rejonowemu w B. do ponownego rozpoznania.
UZASADNIENIE
Sąd Rejonowy w B. uwzględnił wniosek obwinionego H. K., złożony na
podstawie art. 73 k.p.s.w., i nie przeprowadzając postępowania dowodowego
wyrokiem z dnia 7 lutego 2014 r., sygn. akt … 158/14, uznał H. K. za winnego tego,
że w dniu 6 lutego 2014 r. około godz. 19.00 w supermarkecie T. w B. przy ul. J. 12,
2
dokonał kradzieży dwóch sztuk piwa „Reds", jednej sztuki piwa „Książ",
dezodorantu „Fa", zupy grzybowej „Hortex", damskiego dezodorantu „Rexona",
pasty do zębów „Sensodyne" oraz kremu „Nivea", powodując straty o łącznej
wartości 60,43 zł na szkodę T. P. Sp. z o.o. K. ul. K., tj. wykroczenia z art. 119 k.w. i
za to na podstawie tego przepisu wymierzył mu karę dwóch miesięcy ograniczenia
wolności w postaci wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele
społeczne w wymiarze 20 godzin miesięcznie. Na mocy art. 82 § 3 k.p.s.w. zaliczył
obwinionemu na poczet wymierzonej kary ograniczenia wolności okres zatrzymania
w sprawie od dnia 6 lutego 2014 r. do dnia 7 lutego 2014 r. uznając ją za wykonaną
w wymiarze 4 dni (k. 20).
Wyrok, niezaskarżony przez strony, uprawomocnił się bez postępowania
odwoławczego w dniu 7 lutego 2014 r. (k. 21).
Od tego wyroku kasację złożył Prokurator Generalny. Zaskarżył go w całości
na korzyść H. K. i zarzucając rażące i mające istotny wpływ na treść orzeczenia
naruszenie prawa karnego procesowego - art. 73 k.p.s.w. w zw. z art. 64 § 1
k.p.s.w. w zw. z art. 63 § 2 k.p.s.w., polegające na uwzględnieniu wadliwie
sformułowanego wniosku obwinionego o wydanie wyroku skazującego bez
przeprowadzenia postępowania dowodowego, skutkujące rażącą obrazą prawa
materialnego, to jest art. 20 § 1 k.w., poprzez wymierzenie obwinionemu H. K. za
popełnienie wykroczenia z art. 119 § 1 k.w. kary dwóch miesięcy ograniczenia
wolności w postaci obowiązku wykonywania nieodpłatnej kontrolowanej pracy na
cele społeczne w wymiarze 20 godzin miesięcznie, pomimo tego, że w świetle art.
20 § 1 k.w. kara ograniczenia wolności jako sankcja ustawowa przewidziana za
wykroczenie trwa jeden miesiąc, wniósł o uchylenie wyroku w całości i przekazanie
sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w B.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacja jest oczywiście zasadna.
Zgodzić się należy z Prokuratorem Generalnym, że zaskarżony wyrok zapadł
rażącym naruszeniem przepisów prawa procesowego, a w konsekwencji i przepisu
prawa materialnego, wskazanych w zarzucie kasacji.
H. K. został obwiniony o popełnienie wykroczenia z art. 119 § 1 k.w., które
zagrożone jest alternatywnie: karą aresztu, ograniczenia wolności albo grzywny.
3
Przepis art. 20 § 1 k.w. stanowi, że kara ograniczenia wolności trwa jeden miesiąc.
Mimo tego, Sąd Rejonowy w B. uwzględnił wadliwy wniosek obwinionego o
wydanie wyroku bez postępowania dowodowego, złożony na podstawie art. 73
k.p.s.w., i nie wykorzystując możliwości skorygowania tego wniosku, w trybie art. 63
§ 2 k.p.s.w., uznając obwinionego winnym popełnienia zarzucanego czynu,
wyczerpującego znamiona wykroczenia z art. 119 § 1 k.w., na podstawie tego
przepisu wymierzył karę dwóch miesięcy ograniczenia wolności, a więc karę w
wymiarze przekraczającym ustawowe jej granice określone w art. 20 § 1 k.w.
Trafnie wywodzi Prokurator Generalny, że wymierzona kara dwóch miesięcy
ograniczenia wolności jest karą surowszą od kary tego rodzaju możliwej do
orzeczenia, co stanowi niewątpliwie rażące i mające istotny wpływ na treść wyroku
naruszenie wskazanego przepisu art. 20 § 1 k.w., poprzedzone naruszeniami
wyszczególnionych w zarzucie kasacyjnym przepisów procesowych.
Kierując się przedstawionymi względami Sąd Najwyższy z mocy art. 537 § 1
k.p.k. i art. 535 § 5 k.p.k. orzekł jak w wyroku.