IV KK 68/14
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:16-05-2014
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:II AKa 225/04
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt IV KK 68/14
POSTANOWIENIE
Dnia 8 kwietnia 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Piotr Hofmański
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 kpk
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 8 kwietnia 2014 r.,
sprawy R. K.
skazanego z art. 157 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk
z powodu kasacji wniesionej przez obrońcę skazanego
od wyroku Sądu Okręgowego w K.
z dnia 3 października 2013 r., zmieniającego wyrok Sądu Rejonowego w K.
z dnia 22 lutego 2013 r.,
p o s t a n o w i ł
1. oddalić kasację jako oczywiście bezzasadną,
2. zasądzić od Skarbu Państwa na rzecz adwokata M. Z.,
Kancelaria Adwokacka, kwotę 422 zł 80 gr (słownie czterysta
dwadzieścia dwa złote osiemdziesiąt groszy), w tym 23% podatku
VAT, za sporządzenie i wniesienie kasacji na rzecz skazanego R.
K.,
3. zwolnić skazanego R. K. od ponoszenia kosztów
postępowania kasacyjnego.
UZASADNIENIE
Kasacja obrońcy okazała się być bezzasadna w stopniu oczywistym.
W kasacji zarzucono rażące naruszenie prawa procesowego mające istotny
wpływ na treść orzeczenia, a to obrazę przepisu art. 433 § 2 k.p.k. i art. 457 § 3
2
k.p.k. poprzez nierozważenie (pominięcie) przez Sąd odwoławczy zarzutu
apelacyjnego oskarżonego, iż działał w warunkach obrony koniecznej, o których R.
K. wspomina w apelacji i w piśmie stanowiącym jej uzupełnienie oraz polegające na
pominięciu w uzasadnieniu wyroku wyjaśnienia, dlaczego zarzut nieuwzględnienia
działania w warunkach art. 25 § 1 k.k. nie stał się w ogóle przedmiotem rozważań
Sądu, a także, dlaczego wniosek oskarżonego w zakresie tego zarzutu nie został w
ogóle przez Sąd oceniony.
Podnosząc powyższe zarzuty obrońca wniósł o uchylenie powyższego
wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi II
instancji - Sądowi Okręgowemu.
W pisemnej odpowiedzi na kasację prokurator wniósł o oddalenie kasacji
jako oczywiście bezzasadnej.
Sąd Najwyższy zważył co następuje.
Zarzut podniesiony w kasacji jest zarzutem nieprawdziwym. Ani apelacja
obrońcy skazanego, ani apelacja osobista R. K., nie zawierały zarzutu błędnego
niezastosowania art. 25 § 1 k.k., czyli kontratypu obrony koniecznej. Kwestię tę skazany
podniósł jedynie we wniosku o doprowadzenie na rozprawę odwoławczą (k. 685). Pismo to,
wbrew zapatrywaniom obrońcy, nie może jednak być potraktowane jako „uzupełnienie
apelacji” osobistej skazanego, gdyż zostało wniesione po upływie terminu zawitego do
wniesienia tejże. W orzecznictwie sądowym utrwalony jest pogląd, że tego rodzaju
oświadczenia skarżącego wniesione po upływie terminu określonego w art. 445 § 1 k.p.k.,
nie skutkują rozszerzeniem zakresu zarzutów czy wniosków apelacyjnych (zob. wyrok SA w
Krakowie z dnia 10 listopada 2004 r., II AKa 225/04). Skarżącemu należy też przypomnieć,
że ze względu na treść art. 433 § 1 k.p.k., Sąd odwoławczy rozpoznaje sprawę w zakresie
zaskarżenia, a nie w zakresie zarzutów apelacyjnych. Jako że zarówno apelacja
skazanego, jak i apelacja obrońcy, odnosiły się do całości wyroku Sądu Rejonowego, Sąd
Okręgowy poddał kontroli instancyjnej wszystkie zawarte w nim rozstrzygnięcia. O ile więc
Sąd odwoławczy miał obowiązek, zgodnie z art. 433 § 1 k.p.k., zbadać poprawność całości
wyroku (w tym i kwestię nieprzyjęcia kontratypu obrony koniecznej), to norma art. 457 § 3
k.p.k., określająca niezbędne składniki uzasadnienia wyroku II instancji, nie pozostawia
wątpliwości, że należy się w nim rozważyć „zarzuty i wnioski” apelacji, a kwestia
niezastosowania art. 25 § 1 k.k. w zakresie tychże zarzutów – jak wyżej wywiedziono – nie
3
zawierała się. W tym stanie rzeczy postawiony wyrokowi Sądowi odwoławczego zarzut
pominięcia w uzasadnieniu rozważań dotyczących omawianej kwestii nie może być
skuteczny.
Wobec powyższego orzeczono jak w sentencji.
POSTANOWIENIE
Dnia 8 kwietnia 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Piotr Hofmański
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 kpk
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 8 kwietnia 2014 r.,
sprawy R. K.
skazanego z art. 157 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk
z powodu kasacji wniesionej przez obrońcę skazanego
od wyroku Sądu Okręgowego w K.
z dnia 3 października 2013 r., zmieniającego wyrok Sądu Rejonowego w K.
z dnia 22 lutego 2013 r.,
p o s t a n o w i ł
1. oddalić kasację jako oczywiście bezzasadną,
2. zasądzić od Skarbu Państwa na rzecz adwokata M. Z.,
Kancelaria Adwokacka, kwotę 422 zł 80 gr (słownie czterysta
dwadzieścia dwa złote osiemdziesiąt groszy), w tym 23% podatku
VAT, za sporządzenie i wniesienie kasacji na rzecz skazanego R.
K.,
3. zwolnić skazanego R. K. od ponoszenia kosztów
postępowania kasacyjnego.
UZASADNIENIE
Kasacja obrońcy okazała się być bezzasadna w stopniu oczywistym.
W kasacji zarzucono rażące naruszenie prawa procesowego mające istotny
wpływ na treść orzeczenia, a to obrazę przepisu art. 433 § 2 k.p.k. i art. 457 § 3
2
k.p.k. poprzez nierozważenie (pominięcie) przez Sąd odwoławczy zarzutu
apelacyjnego oskarżonego, iż działał w warunkach obrony koniecznej, o których R.
K. wspomina w apelacji i w piśmie stanowiącym jej uzupełnienie oraz polegające na
pominięciu w uzasadnieniu wyroku wyjaśnienia, dlaczego zarzut nieuwzględnienia
działania w warunkach art. 25 § 1 k.k. nie stał się w ogóle przedmiotem rozważań
Sądu, a także, dlaczego wniosek oskarżonego w zakresie tego zarzutu nie został w
ogóle przez Sąd oceniony.
Podnosząc powyższe zarzuty obrońca wniósł o uchylenie powyższego
wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi II
instancji - Sądowi Okręgowemu.
W pisemnej odpowiedzi na kasację prokurator wniósł o oddalenie kasacji
jako oczywiście bezzasadnej.
Sąd Najwyższy zważył co następuje.
Zarzut podniesiony w kasacji jest zarzutem nieprawdziwym. Ani apelacja
obrońcy skazanego, ani apelacja osobista R. K., nie zawierały zarzutu błędnego
niezastosowania art. 25 § 1 k.k., czyli kontratypu obrony koniecznej. Kwestię tę skazany
podniósł jedynie we wniosku o doprowadzenie na rozprawę odwoławczą (k. 685). Pismo to,
wbrew zapatrywaniom obrońcy, nie może jednak być potraktowane jako „uzupełnienie
apelacji” osobistej skazanego, gdyż zostało wniesione po upływie terminu zawitego do
wniesienia tejże. W orzecznictwie sądowym utrwalony jest pogląd, że tego rodzaju
oświadczenia skarżącego wniesione po upływie terminu określonego w art. 445 § 1 k.p.k.,
nie skutkują rozszerzeniem zakresu zarzutów czy wniosków apelacyjnych (zob. wyrok SA w
Krakowie z dnia 10 listopada 2004 r., II AKa 225/04). Skarżącemu należy też przypomnieć,
że ze względu na treść art. 433 § 1 k.p.k., Sąd odwoławczy rozpoznaje sprawę w zakresie
zaskarżenia, a nie w zakresie zarzutów apelacyjnych. Jako że zarówno apelacja
skazanego, jak i apelacja obrońcy, odnosiły się do całości wyroku Sądu Rejonowego, Sąd
Okręgowy poddał kontroli instancyjnej wszystkie zawarte w nim rozstrzygnięcia. O ile więc
Sąd odwoławczy miał obowiązek, zgodnie z art. 433 § 1 k.p.k., zbadać poprawność całości
wyroku (w tym i kwestię nieprzyjęcia kontratypu obrony koniecznej), to norma art. 457 § 3
k.p.k., określająca niezbędne składniki uzasadnienia wyroku II instancji, nie pozostawia
wątpliwości, że należy się w nim rozważyć „zarzuty i wnioski” apelacji, a kwestia
niezastosowania art. 25 § 1 k.k. w zakresie tychże zarzutów – jak wyżej wywiedziono – nie
3
zawierała się. W tym stanie rzeczy postawiony wyrokowi Sądowi odwoławczego zarzut
pominięcia w uzasadnieniu rozważań dotyczących omawianej kwestii nie może być
skuteczny.
Wobec powyższego orzeczono jak w sentencji.