Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III KK 83/14
POSTANOWIENIE
Dnia 6 maja 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Tomasz Artymiuk
w sprawie R. D.
oskarżonego z art. 233 § 6 k.k.,
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu
w dniu 6 maja 2014 r.,
z urzędu kwestii dopuszczalności kasacji obrońcy oskarżonego
od wyroku Sądu Okręgowego w Ł.
z dnia 27 listopada 2013 r.,
zmieniającego wyrok Sądu Rejonowego w Z.- Wydział Zamiejscowy Karny w W.
z dnia 5 września 2013 r.
p o s t a n o w i ł
1. pozostawić kasację bez rozpoznania;
2. obciążyć oskarżonego R. D. kosztami sądowymi
postępowania kasacyjnego.
UZASADNIENIE
Wyrokiem Sądu Rejonowego w Z.- Zamiejscowy Wydział Karny w W. z dnia
5 września 2013 r., sygn. akt … 20/13, oskarżony R. D. uznany został za winnego
popełnienia dwóch przestępstw określonych w art. 233 § 1 i 6 k.k., za co
wymierzono mu kary jednostkowe po 100 stawek dziennych grzywny przy
określeniu wysokości jednej stawki na kwotę 20 zł oraz orzeczono karę łączną
grzywny w wymiarze 150 stawek dziennych w kwocie 20 zł każda, obciążając go
kosztami postępowania.
2
Po rozpoznaniu apelacji oskarżonego Sąd Okręgowy w Ł. wyrokiem z dnia
27 listopada 2013 r., sygn. akt … 253/13, zmienił zaskarżony wyrok Sądu pierwszej
instancji w ten sposób, że przyjmując, iż oskarżony dopuścił się jednego
(opisanego na nowo przez sąd ad quem) czynu z art. 233 § 1 i 6 k.k., postępowanie
wobec R. D. warunkowo umorzył na roczny okres próby, orzekając wobec
oskarżonego środek karny w postaci świadczenia pieniężnego w kwocie 500 zł na
rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej i
obciążając go kosztami postępowania.
Kasację w przedmiotowej sprawie wniósł obrońca oskarżonego, zarzucając
w niej „… uchybienie przepisu art. 439 k.p.k. oraz rażące uchybienie przepisów
prawa procesowego i materialnego:
- rażące naruszenie prawa procesowego, tj. art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k.
poprzez przekroczenie zasady swobodnej oceny dowodów i uznanie, iż oskarżony
dopuścił się zarzucanych mu czynów z zamiarem ewentualnym podczas gdy
całokształt okoliczności zgromadzonych w sprawie, rozważonych w sposób
logiczny i zgodny z zasadami doświadczenia życiowego a zwłaszcza dowód
przesłuchania oskarżonego oceniony w powiązaniu z faktem, iż oskarżony nie
posiada wykształcenia prawniczego zaś oświadczenie sporządzane było ostatniego
dnia terminu, a nadto, iż stwierdzone nieprawidłowości nie powodowały obejścia
ustawowych zakazów dotyczących prowadzenia działalności gospodarczej przez
funkcjonariuszy gminy prowadzą do wniosku, iż nie można przypisać mu winy
umyślnej,
- rażące naruszenie prawa materialnego, a mianowicie art. 24 h ust. 1 pkt 2 ustawy
o samorządzie gminnym w zw. z art. 233 § 6 k.k. poprzez przypisanie oskarżonemu
czynu polegającego na niewykazaniu przychodu osiągniętego z tytułu działalności
gospodarczej, podczas gdy powołany przepis zobowiązuje funkcjonariusza
gminnego jedynie do wykazania kwoty uzyskanego dochodu w rozumieniu art. 9
ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz.
301)”.
Przy tak sformułowanym zarzucie skarżący wniósł o „uchylenie w całości
powyższego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu w Z. celem
ponownego rozpoznania”.
3
W odpowiedzi na tę kasację prokurator Prokuratury Okręgowej w Ł. wniósł o
jej pozostawienie bez rozpoznania.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Wniesiona w tej sprawie kasacja jest niedopuszczalna, co trafnie zauważył w
pisemnej na nią odpowiedzi oskarżyciel publiczny.
Zgodnie z treścią art. 523 § 2 k.p.k. kasację na korzyść można wnieść
jedynie w razie skazania oskarżonego za przestępstwo lub przestępstwo skarbowe
na karę pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia jej wykonania, zaś
wyjątek od tej zasady określa art. 523 § 4 k.p.k.
Wobec treści zapadłego w niniejszej sprawie orzeczenia Sądu Okręgowego
w Ł., warunkowo umarzającego – wobec R. D. – postępowanie karne, wniesienie
kasacji przez stronę było więc możliwe wyłącznie w wypadku podniesienia w niej
uchybień wymienionych w art. 439 k.p.k., i w takim też tylko zakresie (wystąpienia
bezwzględnej przyczyny odwoławczej) ten nadzwyczajny środek zaskarżenia mógł
zostać rozpoznany – art. 523 § 4 pkt 1 k.p.k. (zob. postanowienie Sądu
Najwyższego z dnia 6 maja 2005 r., II KK 127/04, OSNKW 2005, z. 7-8, poz. 72).
Warunku tego kasacja obrońcy oskarżonego nie spełnia.
Wprawdzie w jej petitum wskazano „na uchybienie przepisu art. 439 k.p.k.”,
jednak zarówno sama treść zarzutu, jak i uzasadnienie skargi, ignorując zresztą
wymóg art. 526 § 1 k.p.k., w żadnym fragmencie nie nawiązuje do jakiegokolwiek
bezwzględnego powodu odwoławczego. Oczywiste więc jest, że powołanie się
przez autora kasacji na przyczynę skutkującą uchyleniem orzeczenia, niezależnie
od granic zaskarżenia i podniesionych zarzutów oraz wpływu uchybienia na treść
orzeczenia, ma charakter wyłącznie instrumentalny, zmierzający do obejścia
ustawowego wymogu przewidzianego powołanym wyżej przepisem art. 523 § 2
k.p.k. Przekonuje o tym również treść pozostałych sformułowanych przez
skarżącego zarzutów wskazujących jedynie na względne przyczyny odwoławcze
przewidziane w art. 438 pkt 1 i 2 k.p.k. (naruszenia prawa materialnego i
procesowego), które w takiej sytuacji w ogóle nie podlegają badaniu.
Mając na uwadze powyższe, w oparciu o przepis art. 531 § 1 k.p.k. w zw. z
art. 530 § 2 k.p.k. i art. 429 § 1 in fine k.p.k. w zw. z art. 523 § 2 i 4 k.p.k., przyjętą
kasację – jako niedopuszczalną z mocy ustawy – należało pozostawić bez
4
rozpoznania, natomiast oskarżonego obciążyć kosztami sądowymi postępowania
kasacyjnego, a to stosownie do unormowań art. 518 k.p.k. w zw. z art. 637 § 1
k.p.k. i art. 636 § 1 k.p.k.