Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III CZP 116/13
POSTANOWIENIE
Dnia 14 maja 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Jacek Gudowski (przewodniczący)
SSN Krzysztof Strzelczyk
SSN Maria Szulc (sprawozdawca)
Protokolant Katarzyna Bartczak
w sprawie z powództwa Spółdzielczej Kasy Oszczędnościowo-Kredytowej
w G.
przeciwko S. R.-A. i B. G.
o zapłatę,
na posiedzeniu jawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 14 maja 2014 r.
na skutek zagadnienia prawnego
przedstawionego przez Sąd Okręgowy w S.
postanowieniem z dnia 5 listopada 2013 r.
"Czy jest zgodny z przepisami prawa skład Sądu Rejonowego S.-
P. i Z. w S. wydający orzeczenie z dnia 5 listopada 2012 roku w
sprawie I C 1086/11, w którym orzekał sędzia przeniesiony w trybie
art. 75 § 2 pkt 1 i § 3 ustawy z dnia 27 lipca 2001 roku- Prawo o
ustroju sądów powszechnych, w sytuacji gdy decyzję podpisał
Podsekretarz Stanu z upoważnienia Ministra Sprawiedliwości?"
odmawia podjęcia uchwały.
UZASADNIENIE
2
Wyrokiem z dnia 5 listopada 2012 r. Sąd Rejonowy S.-P. w S. zasądził na
rzecz Spółdzielczej Kasy Oszczędnościowo – Kredytowej od pozwanej B. G. kwotę
29.450,74 zł z odsetkami umownymi i oddalił powództwo w stosunku do S. R. – A.
W sprawie orzekał sędzia, który decyzją Ministra Sprawiedliwości z dnia
12 grudnia 2008 r., podpisaną przez podsekretarza stanu – na podstawie art. 75
§ 2 i § 3 ustawy z dnia 27 lipca 2009 r. – Prawo o ustroju sądów powszechnych
(jedn. tekst: Dz. U. z 2013 r., poz. 427 ze zm. – dalej: „Pr. o u.s.p.”) w związku
z § 1 i § 2 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 19 marca 2008 r.
w sprawie zniesienia Sądu Rejonowego w S., utworzenia Sądu Rejonowego S. – C.
w S. i Sądu Rejonowego S. – P. w S. oraz zmiany rozporządzenia w sprawie sądów
apelacyjnych, sądów okręgowych i sądów rejonowych oraz ustalenia ich siedzib
i obszarów właściwości (Dz. U. Nr 54, poz. 334 ze zm.) - został z dniem 1 stycznia
2009 r. przeniesiony na stanowisko sędziego Sądu Rejonowego S.- P. w S.
Rozpoznając apelację powódki, Sąd Okręgowy w S. powziął poważne
wątpliwości, które przedstawił Sądowi Najwyższemu do rozstrzygnięcia na
podstawie art. 390 § 1 k.p.c.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Przytoczone na wstępie zagadnienie prawne zostało przedstawione
do rozstrzygnięcia postanowieniem podjętym przez Sąd Okręgowy w dniu
5 listopada 2013 r., a więc w czasie, gdy – po wydaniu uchwały składu siedmiu
sędziów Sądu Najwyższego z dnia 17 lipca 2013 r., III CZP 46/13 (OSNC 2013,
nr 12, poz. 135) oraz ujawnieniu się rozbieżności w orzecznictwie Sądu
Najwyższego spowodowanych wyrokiem z dnia 16 października 2013 r.,
III K 280/13 (nie publ.) - mogły powstać wątpliwości dotyczące legalności decyzji
o przeniesieniu sędziego na inne miejsce służbowe na podstawie art. 75 § 3
w związku z art. 75 § 2 pkt 1 Pr. o u.s.p. wydanych – w zastępstwie Ministra
Sprawiedliwości – przez sekretarza lub podsekretarza stanu w Ministerstwie
Sprawiedliwości. Zostały one jednak jednoznacznie wyjaśnione w uchwale pełnego
składu Sądu Najwyższego z dnia 28 stycznia 2014 r. BSA –I – 4110 – 4/13 (OSNC
2014, nr 5, poz. 49), w której stwierdzono, że w wydaniu wymienionej decyzji
3
o przeniesieniu sędziego na inne miejsce służbowe Minister Sprawiedliwości nie
może być zastąpiony przez sekretarza ani podsekretarza stanu, z zastrzeżeniem,
że wykładnia dokonana w uchwale wiąże od chwili jej podjęcia. Uchwała ta, mająca
moc zasady prawnej na podstawie ustawy, wiąże wszystkich sędziów Sądu
Najwyższego (art. 61 § 6 i art. 62 ustawy z dnia 23 listopada 2002 r. o Sądzie
Najwyższym, jedn. tekst: Dz. U. z 2013 r., poz. 499), a siłą autorytetu Sądu
Najwyższego oraz jego pozycji ustrojowej i funkcji w ramach sprawowania wymiaru
sprawiedliwości wpływa także bezpośrednio na orzecznictwo sądów powszechnych
i wojskowych (art. 183 ust. 1 Konstytucji RP i art. 1 pkt 1 Pr. o u.s.p.).
W tej sytuacji należy przyjąć, że podjęcie uchwały pełnego składu Sądu
Najwyższego po wydaniu przez sąd drugiej instancji postanowienia
o przedstawieniu Sądowi Najwyższemu na podstawie art. 390 § k.p.c. zagadnienia
prawnego do rozstrzygnięcia – wyjaśniającej wątpliwości będące podłożem
poważnych wątpliwości powziętych przez sąd drugiej instancji przy rozpatrywaniu
apelacji uzasadnia odmowę podjęcia uchwały (por. postanowienie Sądu
Najwyższego z dnia 10 maja 2000 r., III CZP 7/00, OSNCP 2000, nr 12, poz. 221).
Z tych względów postanowiono, jak w sentencji (art. 61 § 1 ustawy o Sądzie
Najwyższym).

III CZP 116/13

Powołane przepisy:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia