IV CZ 23/14
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:30-06-2014
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt IV CZ 23/14
POSTANOWIENIE
Dnia 22 maja 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Barbara Myszka (przewodniczący)
SSN Mirosław Bączyk
SSA Katarzyna Polańska-Farion (sprawozdawca)
w sprawie z powództwa I. Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w W.
przeciwko S. Ogrzewanie i Klimatyzacja Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością
w W.
o zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 22 maja 2014 r.,
zażalenia strony pozwanej
na postanowienie Sądu Okręgowego w B.
z dnia 28 listopada 2013 r.,
oddala zażalenie.
UZASADNIENIE
2
Powód wytoczył pozwanemu dwie oddzielne sprawy; w jednej z nich
domagał się zasądzenia kwoty 57.150,15 zł z ustawowymi odsetkami od dnia
6 sierpnia 2010 r. do dnia zapłaty, w drugiej zaś – 57.149,33 zł z ustawowymi
odsetkami od dnia 6 sierpnia 2011 r. do dnia zapłaty.
Sąd pierwszej instancji zarządził połączenie spraw na podstawie art. 219
k.p.c., a następnie wyrokiem z dnia 31 stycznia 2013 r. uwzględnił powództwo
w pierwszej sprawie co do kwoty 28.575,10 zł, w drugiej - co do kwoty 28.574,66 zł,
w obu wypadkach z ustawowymi odsetkami od dnia 6 sierpnia 2011 r.,
a w pozostałej części powództwa oddalił.
Na skutek apelacji powoda sąd drugiej instancji wyrokiem z dnia 13 września
2013 r. zmienił zaskarżony wyrok w części oddalającej powództwa ten sposób,
że zasądził od pozwanego w pierwszej z połączonych spraw 28 575,10 zł, w
drugiej – 28.574,66 zł, w obu wypadkach ponownie z ustawowymi odsetkami od
dnia 6 sierpnia 2011r.
Od powyższego wyroku pozwany złożył skargę kasacyjną, którą Sąd
Okręgowy odrzucił postanowieniem z dnia 28 listopada 2013 r. Sąd podkreślił, że w
razie połączenia spraw do wspólnego rozpoznania i rozstrzygnięcia o
dopuszczalności skargi kasacyjnej decyduje wartość przedmiotu zaskarżenia
w każdej z tych spraw z osobna, a ta nie osiągnęła kwot pieniężnych wskazanych
w art. 3982
§ 1 k.p.c.
W zażaleniu pozwany zarzucił naruszenie art. 3982
§ 1 k.p.c. przez
niewłaściwe zastosowanie wskutek błędnego przyjęcia, ze wartość przedmiotu
zaskarżenia skargą kasacyjną dotyczy obu połączonych spraw. W konkluzji
skarżący domagał się uchylenia zaskarżonego postanowienia.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Utrwalone jest stanowisko, iż połączenie - na podstawie art. 219 k.p.c. - kilku
spraw w celu ich łącznego rozpoznania lub także rozstrzygnięcia jest zabiegiem
technicznym, który nie prowadzi do powstania jednej nowej sprawy. Łącznie
rozpoznawane sprawy są nadal samodzielnymi sprawami i w każdej z nich zapada
3
odrębne rozstrzygnięcie, nawet jeśli przybiera ono postać procesową jednego
orzeczenia (por. postanowienia Sądu Najwyższego: z dnia 29 stycznia 2014 r.,
II UZ 69/13, Lex nr 1424854, z dnia 12 września 2013 r., II CSK 105/13, Lex nr
1375146 czy z dnia 28 lutego 2013 r., IV CSK 719/12, Lex nr 1314439).
W konsekwencji o dopuszczalności skargi kasacyjnej decyduje wartość przedmiotu
zaskarżenia w każdej z połączonych spraw (por. postanowienia Sądu Najwyższego:
z dnia 3 lutego 2012 r., I CZ 164/11, LEX nr 1254636 czy z dnia 2 lipca 2009 r.,
III PZ 5/09, LEX nr 551888). Zsumowanie tych wartości nie może prowadzić do
nadania charakteru kasacyjnego sprawom połączonym, jeśli odrębnie rozpatrywane
nie spełniają warunków z art. 3982
§ 1 k.p.c. Ponieważ cytowany przepis wyłącza
skargę kasacyjną w sprawach o prawa majątkowe, w których wartość przedmiotu
zaskarżenia jest niższa niż 50 000 zł., ten próg kwotowy musi być osiągnięty
w każdej ze spraw rozstrzygniętych wyrokiem łącznym sądu drugiej instancji.
Jak podkreślił Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 28 lutego 2013 r., IV CSK
719/12, dla określenia wartości przedmiotu zaskarżenia kasacyjnego przyjmować
należy wartość przedmiotu rzeczywiście podlegającego rozstrzygnięciu,
determinowanego żądaniem pozwu i indywidualnym interesem majątkowym osoby
dochodzącej udzielenia ochrony prawnej w postępowaniu kasacyjnym. Wartość ta
pozostaje zatem w ścisłym związku z zakresem zaskarżenia kasacyjnego i nie
może być utożsamiana ani z wartością przedmiotu sporu, ani z wartością
przedmiotu zaskarżenia w postępowaniu apelacyjnym.
W niniejszym przypadku, w każdej z połączonych do wspólnego rozpoznania
spraw, wartość przedmiotu sporu była wprawdzie wyższa niż pięćdziesiąt tysięcy
złotych, jednak elementem kształtującym wartość przedmiotu zaskarżenia
kasacyjnego w tych sprawach nie mogą być - obok kwot zasądzonych przez Sąd
Okręgowy - także kwoty zasądzone wyrokiem Sadu Rejonowego. Wskazywane
w zażaleniu zastrzeżenia odnoszące się do wyroku sądu pierwszej instancji nie
skutkowały wywiedzeniem przez pozwanego apelacji. Spowodowało to,
że w zakresie uwzględniającym oba powództwa, wyrok sądu pierwszej instancji
nie stał się przedmiotem sporu w postępowaniu apelacyjnym i nie może być objęty
zakresem zaskarżenia w skardze kasacyjnej. Tym samym o wartości przedmiotu
zaskarżenia kasacyjnego może decydować wyłącznie wysokość kwot pieniężnych
4
zasądzonych przez Sąd Okręgowy, czyli odpowiednio: 28.574,67 zł i 28.575,10 zł.
Są to wielkości niższe od określonej w art. art. 3982
k.p.c. granicy dopuszczalności
skargi kasacyjnej.
Z powyższych względów zażalenie podlegało oddaleniu na podstawie art.
39814
k.p.c. w zw. z art. 3941
§ 3 k.p.c.
POSTANOWIENIE
Dnia 22 maja 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Barbara Myszka (przewodniczący)
SSN Mirosław Bączyk
SSA Katarzyna Polańska-Farion (sprawozdawca)
w sprawie z powództwa I. Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w W.
przeciwko S. Ogrzewanie i Klimatyzacja Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością
w W.
o zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 22 maja 2014 r.,
zażalenia strony pozwanej
na postanowienie Sądu Okręgowego w B.
z dnia 28 listopada 2013 r.,
oddala zażalenie.
UZASADNIENIE
2
Powód wytoczył pozwanemu dwie oddzielne sprawy; w jednej z nich
domagał się zasądzenia kwoty 57.150,15 zł z ustawowymi odsetkami od dnia
6 sierpnia 2010 r. do dnia zapłaty, w drugiej zaś – 57.149,33 zł z ustawowymi
odsetkami od dnia 6 sierpnia 2011 r. do dnia zapłaty.
Sąd pierwszej instancji zarządził połączenie spraw na podstawie art. 219
k.p.c., a następnie wyrokiem z dnia 31 stycznia 2013 r. uwzględnił powództwo
w pierwszej sprawie co do kwoty 28.575,10 zł, w drugiej - co do kwoty 28.574,66 zł,
w obu wypadkach z ustawowymi odsetkami od dnia 6 sierpnia 2011 r.,
a w pozostałej części powództwa oddalił.
Na skutek apelacji powoda sąd drugiej instancji wyrokiem z dnia 13 września
2013 r. zmienił zaskarżony wyrok w części oddalającej powództwa ten sposób,
że zasądził od pozwanego w pierwszej z połączonych spraw 28 575,10 zł, w
drugiej – 28.574,66 zł, w obu wypadkach ponownie z ustawowymi odsetkami od
dnia 6 sierpnia 2011r.
Od powyższego wyroku pozwany złożył skargę kasacyjną, którą Sąd
Okręgowy odrzucił postanowieniem z dnia 28 listopada 2013 r. Sąd podkreślił, że w
razie połączenia spraw do wspólnego rozpoznania i rozstrzygnięcia o
dopuszczalności skargi kasacyjnej decyduje wartość przedmiotu zaskarżenia
w każdej z tych spraw z osobna, a ta nie osiągnęła kwot pieniężnych wskazanych
w art. 3982
§ 1 k.p.c.
W zażaleniu pozwany zarzucił naruszenie art. 3982
§ 1 k.p.c. przez
niewłaściwe zastosowanie wskutek błędnego przyjęcia, ze wartość przedmiotu
zaskarżenia skargą kasacyjną dotyczy obu połączonych spraw. W konkluzji
skarżący domagał się uchylenia zaskarżonego postanowienia.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Utrwalone jest stanowisko, iż połączenie - na podstawie art. 219 k.p.c. - kilku
spraw w celu ich łącznego rozpoznania lub także rozstrzygnięcia jest zabiegiem
technicznym, który nie prowadzi do powstania jednej nowej sprawy. Łącznie
rozpoznawane sprawy są nadal samodzielnymi sprawami i w każdej z nich zapada
3
odrębne rozstrzygnięcie, nawet jeśli przybiera ono postać procesową jednego
orzeczenia (por. postanowienia Sądu Najwyższego: z dnia 29 stycznia 2014 r.,
II UZ 69/13, Lex nr 1424854, z dnia 12 września 2013 r., II CSK 105/13, Lex nr
1375146 czy z dnia 28 lutego 2013 r., IV CSK 719/12, Lex nr 1314439).
W konsekwencji o dopuszczalności skargi kasacyjnej decyduje wartość przedmiotu
zaskarżenia w każdej z połączonych spraw (por. postanowienia Sądu Najwyższego:
z dnia 3 lutego 2012 r., I CZ 164/11, LEX nr 1254636 czy z dnia 2 lipca 2009 r.,
III PZ 5/09, LEX nr 551888). Zsumowanie tych wartości nie może prowadzić do
nadania charakteru kasacyjnego sprawom połączonym, jeśli odrębnie rozpatrywane
nie spełniają warunków z art. 3982
§ 1 k.p.c. Ponieważ cytowany przepis wyłącza
skargę kasacyjną w sprawach o prawa majątkowe, w których wartość przedmiotu
zaskarżenia jest niższa niż 50 000 zł., ten próg kwotowy musi być osiągnięty
w każdej ze spraw rozstrzygniętych wyrokiem łącznym sądu drugiej instancji.
Jak podkreślił Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 28 lutego 2013 r., IV CSK
719/12, dla określenia wartości przedmiotu zaskarżenia kasacyjnego przyjmować
należy wartość przedmiotu rzeczywiście podlegającego rozstrzygnięciu,
determinowanego żądaniem pozwu i indywidualnym interesem majątkowym osoby
dochodzącej udzielenia ochrony prawnej w postępowaniu kasacyjnym. Wartość ta
pozostaje zatem w ścisłym związku z zakresem zaskarżenia kasacyjnego i nie
może być utożsamiana ani z wartością przedmiotu sporu, ani z wartością
przedmiotu zaskarżenia w postępowaniu apelacyjnym.
W niniejszym przypadku, w każdej z połączonych do wspólnego rozpoznania
spraw, wartość przedmiotu sporu była wprawdzie wyższa niż pięćdziesiąt tysięcy
złotych, jednak elementem kształtującym wartość przedmiotu zaskarżenia
kasacyjnego w tych sprawach nie mogą być - obok kwot zasądzonych przez Sąd
Okręgowy - także kwoty zasądzone wyrokiem Sadu Rejonowego. Wskazywane
w zażaleniu zastrzeżenia odnoszące się do wyroku sądu pierwszej instancji nie
skutkowały wywiedzeniem przez pozwanego apelacji. Spowodowało to,
że w zakresie uwzględniającym oba powództwa, wyrok sądu pierwszej instancji
nie stał się przedmiotem sporu w postępowaniu apelacyjnym i nie może być objęty
zakresem zaskarżenia w skardze kasacyjnej. Tym samym o wartości przedmiotu
zaskarżenia kasacyjnego może decydować wyłącznie wysokość kwot pieniężnych
4
zasądzonych przez Sąd Okręgowy, czyli odpowiednio: 28.574,67 zł i 28.575,10 zł.
Są to wielkości niższe od określonej w art. art. 3982
k.p.c. granicy dopuszczalności
skargi kasacyjnej.
Z powyższych względów zażalenie podlegało oddaleniu na podstawie art.
39814
k.p.c. w zw. z art. 3941
§ 3 k.p.c.