Ts 54/99
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Pełny tekst orzeczenia
136
POSTANOWIENIE
z dnia 22 października 1999 r.
Sygn. Ts 54/99
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Marek Safjan – przewodniczący
Jadwiga Skórzewska-Łosiak – sprawozdawca
Jerzy Ciemniewski
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 11 maja 1999 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Kazimierza K.
p o s t a n a w i a:
nie uwzględnić zażalenia.
Uzasadnienie:
W skardze konstytucyjnej złożonej 12 kwietnia 1999 r. zarzucono niezgodność art. 63 ustawy z 19 października 1991 r. o gospodarowaniu nieruchomościami rolnymi Skarbu Państwa oraz o zmianie niektórych ustaw z art. 21, art. 32, art. 77 i art. 78 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Zaskarżony przepis uchylił art. 8 ust. 4 ustawy z dnia 26 marca 1982 r. o zmianie ustawy – Kodeks cywilny oraz o uchyleniu ustawy o uregulowaniu własności gospodarstw rolnych (Dz.U. Nr 11, poz. 81 ze zm.), przez co uniemożliwił wzruszenie wadliwych decyzji – aktów własności ziemi – tak w trybie administracyjnym, jak i sądowym. Brak możliwości wzruszenia prawomocnych decyzji we wskazanych sprawach narusza, zdaniem skarżącego, wynikającą z art. 21 konstytucji ochronę własności, wyrażoną w art. 32 zasadę równości, zamyka przewidzianą w art. 77 ust. 2 konstytucji dostępność drogi sądowej i pozbawia skarżącego wyrażonego w art. 78 prawa do zaskarżenia decyzji wydanych w pierwszej instancji. Skarżący w październiku 1991 r. domagał się uchylenia aktu własności ziemi z 24 stycznia 1980 r. wydanego przez Naczelnika Gminy Ż. Ze względu na uchylenie wskazanego wyżej art. 8 ust. 4 ustawy z 26 marca 1982 r. postępowanie w przedmiotowej sprawie zostało umorzone decyzją Wojewody w T. Decyzja ta została utrzymana w mocy decyzją Ministra Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej. Następnie skarżący wystąpił na drogę sądową celem uchylenia wskazanego aktu własności ziemi. Wniosek skarżącego został odrzucony postanowieniem Sądu Rejonowego w D. z 1 czerwca 1998 r., które to postanowienie zostało utrzymane w mocy postanowieniem Sądu Wojewódzkiego w T. z 16 listopada 1998 r. Zdaniem Sądu Wojewódzkiego droga sądowa w przedmiotowej sprawie została zamknięta z chwilą uchylenia art. 8 ust. 4 ustawy z 26 marca 1982 roku.
Trybunał Konstytucyjny postanowieniem z 11 maja 1999 r. odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej, gdyż została ona złożona po upływie dwumiesięcznego terminu od doręczenia skarżącemu ostatecznego orzeczenia rozstrzygającego o jego prawach. Rozstrzygnięciem tym jest postanowienie Sądu Wojewódzkiego z 16 listopada 1998 r. doręczone skarżącemu 27 listopada 1998 r. Skarga konstytucyjna została złożona 12 kwietnia 1999 r. Wprawdzie skarżący pismem z 15 grudnia 1998 r. zakwestionował konstytucyjność wskazanego wyżej przepisu, jednakże pismo to ze względu na braki formalne, w szczególności nie sporządzenie go przez radcę prawnego lub adwokata, nie mogło zostać potraktowane jak skarga konstytucyjna. Skarżący 27 marca 1999 r. złożył skargę konstytucyjną, jednakże ze względu na brak wpisu została ona zwrócona zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego. Następnie skarga konstytucyjna została złożona dopiero 12 kwietnia 1999 r. Ponieważ skarga konstytucyjna zwrócona z powodu nieuiszczenia wpisu nie wywołuje skutków prawnych, nie przerywa biegu dwumiesięcznego terminu do złożenia skargi, za datę złożenia skargi w niniejszej sprawie należy uznać 12 kwietnia 1999 roku.
W zażaleniu wskazano, że skarga konstytucyjna została złożona 15 grudnia 1998 r., a następnie skarżący dokonał uzupełnienia jej braków m.in. przez wniesienie wpisu. Zdaniem skarżącego ogólne zasady procesowe kpc zezwalają na takie uzupełnienie. Skarżący podnosi równocześnie, iż ze względu na pobyt za granicą nie mógł uzupełnić w terminie braków skargi. Z powyższych względów skarżący uważa za zasadne przywrócenie terminu i nadanie dalszego biegu skardze konstytucyjnej.
Trybunał Konstytucyjny zważył co następuje:
Ostatecznym rozstrzygnięciem w niniejszej sprawie jest postanowienie Sądu Wojewódzkiego w T. z 16 listopada 1998 r., które zostało skarżącemu doręczone 27 listopada 1998 r. W myśl art. 46 ust. 1 ustawy z 1 sierpnia 19997 r. o Trybunale Konstytucyjnym skarżący mógł złożyć skargę konstytucyjną w ciągu dwóch miesięcy od doręczenia wskazanego postanowienia. Warunek powyższy nie został przez skarżącego spełniony. Wbrew twierdzeniom zawartym w zażaleniu nie można za skargę konstytucyjną uznać pisma skarżącego z 15 grudnia 1998 r., gdyż zostało ono sporządzone bez udziału adwokata lub radcy prawnego. Skoro przedmiotowe pismo procesowe nie mogło być uznane za skargę konstytucyjną, to wszelkie dalsze pisma procesowe nie mogły stanowić uzupełnienia braków skargi w rozumieniu art. 36 ust. 2 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym.
Skarga konstytucyjna złożona 27 marca 1999 r. została skarżącemu zwrócona z powodu braku opłaty sądowej. Ta sama skarga konstytucyjna nadana 12 kwietnia 1999 r. nie mogła otrzymać dalszego biegu ze względu na upływ dwumiesięcznego terminu, o czym była mowa wyżej.
Wobec powyższego należało orzec jak w sentencji.
POSTANOWIENIE
z dnia 22 października 1999 r.
Sygn. Ts 54/99
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Marek Safjan – przewodniczący
Jadwiga Skórzewska-Łosiak – sprawozdawca
Jerzy Ciemniewski
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 11 maja 1999 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Kazimierza K.
p o s t a n a w i a:
nie uwzględnić zażalenia.
Uzasadnienie:
W skardze konstytucyjnej złożonej 12 kwietnia 1999 r. zarzucono niezgodność art. 63 ustawy z 19 października 1991 r. o gospodarowaniu nieruchomościami rolnymi Skarbu Państwa oraz o zmianie niektórych ustaw z art. 21, art. 32, art. 77 i art. 78 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Zaskarżony przepis uchylił art. 8 ust. 4 ustawy z dnia 26 marca 1982 r. o zmianie ustawy – Kodeks cywilny oraz o uchyleniu ustawy o uregulowaniu własności gospodarstw rolnych (Dz.U. Nr 11, poz. 81 ze zm.), przez co uniemożliwił wzruszenie wadliwych decyzji – aktów własności ziemi – tak w trybie administracyjnym, jak i sądowym. Brak możliwości wzruszenia prawomocnych decyzji we wskazanych sprawach narusza, zdaniem skarżącego, wynikającą z art. 21 konstytucji ochronę własności, wyrażoną w art. 32 zasadę równości, zamyka przewidzianą w art. 77 ust. 2 konstytucji dostępność drogi sądowej i pozbawia skarżącego wyrażonego w art. 78 prawa do zaskarżenia decyzji wydanych w pierwszej instancji. Skarżący w październiku 1991 r. domagał się uchylenia aktu własności ziemi z 24 stycznia 1980 r. wydanego przez Naczelnika Gminy Ż. Ze względu na uchylenie wskazanego wyżej art. 8 ust. 4 ustawy z 26 marca 1982 r. postępowanie w przedmiotowej sprawie zostało umorzone decyzją Wojewody w T. Decyzja ta została utrzymana w mocy decyzją Ministra Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej. Następnie skarżący wystąpił na drogę sądową celem uchylenia wskazanego aktu własności ziemi. Wniosek skarżącego został odrzucony postanowieniem Sądu Rejonowego w D. z 1 czerwca 1998 r., które to postanowienie zostało utrzymane w mocy postanowieniem Sądu Wojewódzkiego w T. z 16 listopada 1998 r. Zdaniem Sądu Wojewódzkiego droga sądowa w przedmiotowej sprawie została zamknięta z chwilą uchylenia art. 8 ust. 4 ustawy z 26 marca 1982 roku.
Trybunał Konstytucyjny postanowieniem z 11 maja 1999 r. odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej, gdyż została ona złożona po upływie dwumiesięcznego terminu od doręczenia skarżącemu ostatecznego orzeczenia rozstrzygającego o jego prawach. Rozstrzygnięciem tym jest postanowienie Sądu Wojewódzkiego z 16 listopada 1998 r. doręczone skarżącemu 27 listopada 1998 r. Skarga konstytucyjna została złożona 12 kwietnia 1999 r. Wprawdzie skarżący pismem z 15 grudnia 1998 r. zakwestionował konstytucyjność wskazanego wyżej przepisu, jednakże pismo to ze względu na braki formalne, w szczególności nie sporządzenie go przez radcę prawnego lub adwokata, nie mogło zostać potraktowane jak skarga konstytucyjna. Skarżący 27 marca 1999 r. złożył skargę konstytucyjną, jednakże ze względu na brak wpisu została ona zwrócona zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego. Następnie skarga konstytucyjna została złożona dopiero 12 kwietnia 1999 r. Ponieważ skarga konstytucyjna zwrócona z powodu nieuiszczenia wpisu nie wywołuje skutków prawnych, nie przerywa biegu dwumiesięcznego terminu do złożenia skargi, za datę złożenia skargi w niniejszej sprawie należy uznać 12 kwietnia 1999 roku.
W zażaleniu wskazano, że skarga konstytucyjna została złożona 15 grudnia 1998 r., a następnie skarżący dokonał uzupełnienia jej braków m.in. przez wniesienie wpisu. Zdaniem skarżącego ogólne zasady procesowe kpc zezwalają na takie uzupełnienie. Skarżący podnosi równocześnie, iż ze względu na pobyt za granicą nie mógł uzupełnić w terminie braków skargi. Z powyższych względów skarżący uważa za zasadne przywrócenie terminu i nadanie dalszego biegu skardze konstytucyjnej.
Trybunał Konstytucyjny zważył co następuje:
Ostatecznym rozstrzygnięciem w niniejszej sprawie jest postanowienie Sądu Wojewódzkiego w T. z 16 listopada 1998 r., które zostało skarżącemu doręczone 27 listopada 1998 r. W myśl art. 46 ust. 1 ustawy z 1 sierpnia 19997 r. o Trybunale Konstytucyjnym skarżący mógł złożyć skargę konstytucyjną w ciągu dwóch miesięcy od doręczenia wskazanego postanowienia. Warunek powyższy nie został przez skarżącego spełniony. Wbrew twierdzeniom zawartym w zażaleniu nie można za skargę konstytucyjną uznać pisma skarżącego z 15 grudnia 1998 r., gdyż zostało ono sporządzone bez udziału adwokata lub radcy prawnego. Skoro przedmiotowe pismo procesowe nie mogło być uznane za skargę konstytucyjną, to wszelkie dalsze pisma procesowe nie mogły stanowić uzupełnienia braków skargi w rozumieniu art. 36 ust. 2 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym.
Skarga konstytucyjna złożona 27 marca 1999 r. została skarżącemu zwrócona z powodu braku opłaty sądowej. Ta sama skarga konstytucyjna nadana 12 kwietnia 1999 r. nie mogła otrzymać dalszego biegu ze względu na upływ dwumiesięcznego terminu, o czym była mowa wyżej.
Wobec powyższego należało orzec jak w sentencji.