Ts 137/98
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Pełny tekst orzeczenia
13
POSTANOWIENIE
z dnia 25 stycznia 1999 r.
Sygn. Ts 137/98
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Stefan J. Jaworski – przewodniczący
Wiesław Johann – sprawozdawca
Ferdynand Rymarz
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia Karola M. z 24 listopada 1998 r. na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 9 listopada 1998 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej z 21 sierpnia 1998 roku.
p o s t a n a w i a:
nie uwzględnić zażalenia.
Uzasadnienie:
W skardze konstytucyjnej Karola M., wniesionej do Trybunału Konstytucyjnego 31 sierpnia 1998 r. zarzucono, że wskazane w niej orzeczenia sądowe naruszają art. 77 ust. 2 oraz art. 79 ust. 1 Konstytucji RP.
Trybunał Konstytucyjny postanowieniem z 9 listopada 1998 r. odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej stwierdzając, iż pełnomocnik skarżącego nie usunął w wyznaczonym terminie braków formalnych skargi konstytucyjnej uniemożliwiających jej merytoryczne rozpoznanie, w szczególności zaś nie wskazał przepisów ustawy lub innego aktu normatywnego, którym zarzuca niezgodność z Konstytucją RP, a także nie określił na czym niezgodność ta miałaby polegać.
Na postanowienie to złożone zostało zażalenie, w którym pełnomocnik skarżącego stwierdził, iż w sporządzonej skardze konstytucyjnej wskazał akty normatywne, to jest art. 2 ust. 2 ustawy z dnia 17 października 1991 r. o rewaloryzacji emerytur i rent, o zasadach ustalania emerytur i rent oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz.U. Nr 104, poz. 450 ze zm.).
Trybunał Konstytucyjny zważył co następuje:
Zażalenie nie może zostać uwzględnione. Wbrew twierdzeniom pełnomocnika skarżącego ani w skardze konstytucyjnej, ani w późniejszym piśmie z 29 października 1998 r. nie zarzucono niezgodności art. 2 ust. 2 ustawy z 17 października 1991 r. o rewaloryzacji emerytur i rent z Konstytucją RP. Przepis ten nawet nie został w pismach tych wspomniany. Mimo wyraźnego wezwania w zarządzeniu sędziego TK z 19 października 1998 r. pełnomocnik skarżącego nie sformułował także żadnego innego zarzutu, który mógłby stanowić przedmiot skargi konstytucyjnej.
W tej sytuacji, uznając postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 9 listopada 1998 r. o odmowie nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu za w pełni uzasadnione, należało nie uwzględnić zażalenia wniesionego na to postanowienie.
POSTANOWIENIE
z dnia 25 stycznia 1999 r.
Sygn. Ts 137/98
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Stefan J. Jaworski – przewodniczący
Wiesław Johann – sprawozdawca
Ferdynand Rymarz
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia Karola M. z 24 listopada 1998 r. na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 9 listopada 1998 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej z 21 sierpnia 1998 roku.
p o s t a n a w i a:
nie uwzględnić zażalenia.
Uzasadnienie:
W skardze konstytucyjnej Karola M., wniesionej do Trybunału Konstytucyjnego 31 sierpnia 1998 r. zarzucono, że wskazane w niej orzeczenia sądowe naruszają art. 77 ust. 2 oraz art. 79 ust. 1 Konstytucji RP.
Trybunał Konstytucyjny postanowieniem z 9 listopada 1998 r. odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej stwierdzając, iż pełnomocnik skarżącego nie usunął w wyznaczonym terminie braków formalnych skargi konstytucyjnej uniemożliwiających jej merytoryczne rozpoznanie, w szczególności zaś nie wskazał przepisów ustawy lub innego aktu normatywnego, którym zarzuca niezgodność z Konstytucją RP, a także nie określił na czym niezgodność ta miałaby polegać.
Na postanowienie to złożone zostało zażalenie, w którym pełnomocnik skarżącego stwierdził, iż w sporządzonej skardze konstytucyjnej wskazał akty normatywne, to jest art. 2 ust. 2 ustawy z dnia 17 października 1991 r. o rewaloryzacji emerytur i rent, o zasadach ustalania emerytur i rent oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz.U. Nr 104, poz. 450 ze zm.).
Trybunał Konstytucyjny zważył co następuje:
Zażalenie nie może zostać uwzględnione. Wbrew twierdzeniom pełnomocnika skarżącego ani w skardze konstytucyjnej, ani w późniejszym piśmie z 29 października 1998 r. nie zarzucono niezgodności art. 2 ust. 2 ustawy z 17 października 1991 r. o rewaloryzacji emerytur i rent z Konstytucją RP. Przepis ten nawet nie został w pismach tych wspomniany. Mimo wyraźnego wezwania w zarządzeniu sędziego TK z 19 października 1998 r. pełnomocnik skarżącego nie sformułował także żadnego innego zarzutu, który mógłby stanowić przedmiot skargi konstytucyjnej.
W tej sytuacji, uznając postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 9 listopada 1998 r. o odmowie nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu za w pełni uzasadnione, należało nie uwzględnić zażalenia wniesionego na to postanowienie.