Ts 185/03
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Dodatkowe informacje:
Pełny tekst orzeczenia
197
POSTANOWIENIE
z dnia 23 lutego 2004 r.
Sygn. akt Ts 185/03
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Wiesław Johann
po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Jacka Antonowicza w sprawie zgodności:
art. 233 § 1 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296 ze zm.) z art. 45 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,
p o s t a n a w i a:
odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.
UZASADNIENIE:
W skardze konstytucyjnej złożonej 29 października 2003 r. zarzucono, że art. 233 § 1 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296 ze zm.) jest niezgodny z art. 45 Konstytucji. Zdaniem skarżącego zaskarżony przepis nie gwarantuje dochodzenia do prawdy obiektywnej w sytuacji, gdy przedmiotem oceny sądu jest ludzkie zachowanie.
Skarga została złożona w oparciu o następujący stan faktyczny. Sąd Rejonowy w Katowicach wyrokiem z 21 sierpnia 2001 r. oddalił powództwo skarżącego. Apelacja skarżącego od tego wyroku została oddalona wyrokiem Sądu Okręgowego w Katowicach z 12 marca 2002 r. Ten ostatni wyrok został doręczony skarżącemu 26 marca 2002 r.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 46 ust. 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643 ze zm.), skarga konstytucyjna może być wniesiona po wyczerpaniu drogi prawnej, o ile droga ta jest przewidziana, w ciągu trzech miesięcy od daty doręczenia skarżącemu prawomocnego wyroku, ostatecznej decyzji lub innego ostatecznego rozstrzygnięcia.
Rozpatrując niniejszą skargę należy stwierdzić, iż została ona złożona z wyraźnym przekroczeniem tego terminu.
Jest bezsporne i zgodne z oświadczeniem samego skarżącego, że postanowienie Sądu Okręgowego w Katowicach z 12 marca 2002 r. zostało mu doręczone 26 marca 2002 r. Od tego dnia rozpoczął się bieg terminu do wniesienia skargi konstytucyjnej. Koniec terminu przypadał zatem na 26 czerwca 2002 r. i w tym dniu najpóźniej powinna być wniesiona skarga. Tymczasem skarga konstytucyjna została złożona 29 października 2003 r.
Wprawdzie skarżący 11 czerwca 2003 r. wystąpił z wnioskiem o ustanowienie pełnomocnika do sporządzenia skargi konstytucyjnej, nastąpiło to jednak po upływie terminu do wniesienia skargi konstytucyjnej. Dla biegu terminu nie miało też znaczenia wystąpienie przez skarżącego do Rzecznika Praw Obywatelskich z wnioskiem o „zaskarżenie wyroku”. Złożenie takiego pisma nie mieści się w pojęciu wyczerpania drogi prawnej, a samo pismo Rzecznika Praw Obywatelskich z 9 lipca 2003 r., informujące o braku podstaw do zaskarżenia wyroku sądu w drodze kasacji, nie stanowi ostatecznego rozstrzygnięcia, o którym mowa w art. 46 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym. Od doręczenia tego pisma nie może, więc być liczony termin do złożenia skargi konstytucyjnej.
Z dotychczasowego orzecznictwa Trybunału Konstytucyjnego wynika, iż nie ma możliwości przywrócenia terminu przewidzianego w art. 46 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym. Trybunał Konstytucyjny podkreśla, że skarga konstytucyjna nie ma charakteru zwykłej czynności procesowej w normalnym toku instancji. Termin do wniesienia skargi konstytucyjnej ma charakter materialnoprawny, wyznaczający czasowe granice dla podjęcia przez skarżącego obrony przysługujących mu praw i wolności konstytucyjnych poprzez zakwestionowanie w skardze generalnego aktu normatywnego (por. postanowienia z: 21 stycznia 1998 r., sygn. Ts 2/98, OTK ZU nr 2/1998, poz. 21; 15 lipca 1998 r., sygn. Ts 79/98, OTK ZU nr 5/1998, poz. 87; 22 lutego 1999 r., sygn. Ts 141/98, OTK ZU nr 2/1999, poz. 32).
W tym stanie rzeczy Trybunał Konstytucyjny, mając na względzie dokonane ustalenia, postanawia jak w sentencji.
2
POSTANOWIENIE
z dnia 23 lutego 2004 r.
Sygn. akt Ts 185/03
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Wiesław Johann
po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Jacka Antonowicza w sprawie zgodności:
art. 233 § 1 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296 ze zm.) z art. 45 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,
p o s t a n a w i a:
odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.
UZASADNIENIE:
W skardze konstytucyjnej złożonej 29 października 2003 r. zarzucono, że art. 233 § 1 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296 ze zm.) jest niezgodny z art. 45 Konstytucji. Zdaniem skarżącego zaskarżony przepis nie gwarantuje dochodzenia do prawdy obiektywnej w sytuacji, gdy przedmiotem oceny sądu jest ludzkie zachowanie.
Skarga została złożona w oparciu o następujący stan faktyczny. Sąd Rejonowy w Katowicach wyrokiem z 21 sierpnia 2001 r. oddalił powództwo skarżącego. Apelacja skarżącego od tego wyroku została oddalona wyrokiem Sądu Okręgowego w Katowicach z 12 marca 2002 r. Ten ostatni wyrok został doręczony skarżącemu 26 marca 2002 r.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 46 ust. 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643 ze zm.), skarga konstytucyjna może być wniesiona po wyczerpaniu drogi prawnej, o ile droga ta jest przewidziana, w ciągu trzech miesięcy od daty doręczenia skarżącemu prawomocnego wyroku, ostatecznej decyzji lub innego ostatecznego rozstrzygnięcia.
Rozpatrując niniejszą skargę należy stwierdzić, iż została ona złożona z wyraźnym przekroczeniem tego terminu.
Jest bezsporne i zgodne z oświadczeniem samego skarżącego, że postanowienie Sądu Okręgowego w Katowicach z 12 marca 2002 r. zostało mu doręczone 26 marca 2002 r. Od tego dnia rozpoczął się bieg terminu do wniesienia skargi konstytucyjnej. Koniec terminu przypadał zatem na 26 czerwca 2002 r. i w tym dniu najpóźniej powinna być wniesiona skarga. Tymczasem skarga konstytucyjna została złożona 29 października 2003 r.
Wprawdzie skarżący 11 czerwca 2003 r. wystąpił z wnioskiem o ustanowienie pełnomocnika do sporządzenia skargi konstytucyjnej, nastąpiło to jednak po upływie terminu do wniesienia skargi konstytucyjnej. Dla biegu terminu nie miało też znaczenia wystąpienie przez skarżącego do Rzecznika Praw Obywatelskich z wnioskiem o „zaskarżenie wyroku”. Złożenie takiego pisma nie mieści się w pojęciu wyczerpania drogi prawnej, a samo pismo Rzecznika Praw Obywatelskich z 9 lipca 2003 r., informujące o braku podstaw do zaskarżenia wyroku sądu w drodze kasacji, nie stanowi ostatecznego rozstrzygnięcia, o którym mowa w art. 46 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym. Od doręczenia tego pisma nie może, więc być liczony termin do złożenia skargi konstytucyjnej.
Z dotychczasowego orzecznictwa Trybunału Konstytucyjnego wynika, iż nie ma możliwości przywrócenia terminu przewidzianego w art. 46 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym. Trybunał Konstytucyjny podkreśla, że skarga konstytucyjna nie ma charakteru zwykłej czynności procesowej w normalnym toku instancji. Termin do wniesienia skargi konstytucyjnej ma charakter materialnoprawny, wyznaczający czasowe granice dla podjęcia przez skarżącego obrony przysługujących mu praw i wolności konstytucyjnych poprzez zakwestionowanie w skardze generalnego aktu normatywnego (por. postanowienia z: 21 stycznia 1998 r., sygn. Ts 2/98, OTK ZU nr 2/1998, poz. 21; 15 lipca 1998 r., sygn. Ts 79/98, OTK ZU nr 5/1998, poz. 87; 22 lutego 1999 r., sygn. Ts 141/98, OTK ZU nr 2/1999, poz. 32).
W tym stanie rzeczy Trybunał Konstytucyjny, mając na względzie dokonane ustalenia, postanawia jak w sentencji.
2