Ts 157/04
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Dodatkowe informacje:
Pełny tekst orzeczenia
45/1B/2005
POSTANOWIENIE
z dnia 18 stycznia 2005 r.
Sygn. akt Ts 157/04
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Marian Zdyb – przewodniczący
Jerzy Ciemniewski – sprawozdawca
Wiesław Johann,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 16 listopada 2004 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Bolesława Wiśniowskiego,
p o s t a n a w i a:
nie uwzględnić zażalenia.
UZASADNIENIE:
W skardze konstytucyjnej Bolesława Wiśniewskiego zakwestionowano zgodność z Konstytucją art. 58 oraz art. 61 ust. 1 ustawy z dnia 18 lutego 1994 r. o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin (Dz. U. Nr 53, poz. 214 ze zm.). Zaskarżonym unormowaniom zarzucił skarżący niezgodność z art. 2 Konstytucji, której źródłem miało być dokonane przeliczenie należnej skarżącemu emerytury, powodujące jej znaczne obniżenie.
Postanowieniem Trybunału Konstytucyjnego z 16 listopada 2004 r. odmówiono nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu. Zdaniem Trybunału Konstytucyjnego skarga wniesiona została z przekroczeniem ustawowego terminu do występowania z tym środkiem ochrony, ponadto odwołaniu się w skardze do zasad wywodzonych z art. 2 Konstytucji nie towarzyszyło niezbędne doprecyzowanie treści konstytucyjnych praw skarżącego naruszonych kwestionowaną regulacją.
Zażalenie na postanowienie o odmowie nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu wniósł pełnomocnik skarżącego. Wyjaśnił w nim, że ma świadomość tego, iż w jego sprawie nie doszło do skutecznego wykorzystania środka odwoławczego od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie z 16 lipca 2003 r. Pomimo tego skarżący jest zdania, że z uwagi na wagę naruszenia przysługujących mu praw, Trybunał Konstytucyjny winien merytorycznie rozpoznać jego skargę konstytucyjną. Ponadto w zażaleniu stwierdzono, że w ocenie skarżącego zarzut niekonstytucyjności kwestionowanych przepisów został wystarczająco uzasadniony.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
Zaskarżone postanowienie o odmowie nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu jest prawidłowe, zaś zażalenie nie może być uwzględnione.
Trybunał Konstytucyjny prawidłowo ustalił, że skarga konstytucyjna wniesiona została z naruszeniem ustawowej przesłanki wyczerpania przez skarżącego przysługującej w sprawie drogi prawnej. Zgodnie z utrwalonym w orzecznictwie Trybunału Konstytucyjnego stanowiskiem wymóg ten oznacza konieczność skutecznego, a więc zgodnego z obowiązującymi przepisami, wykorzystania przysługujących skarżącemu środków odwoławczych, co doprowadzi do wydania prawomocnego orzeczenia sądowego. Podkreślano w związku z tym także, iż przesłanka wyczerpania drogi prawnej wyklucza wniesienie skargi konstytucyjnej w związku z takim prawomocnym wyrokiem, ostateczną decyzją lub innym ostatecznym rozstrzygnięciem, które stały się prawomocne lub ostateczne z tego powodu, że zainteresowany nie wykorzystał możliwości wyczerpania całego dostępnego toku instancji w postępowaniu administracyjnym lub sądowym (zob. postanowienia TK z: 4 sierpnia 1998 r., sygn. Ts 55/98, OTK ZU nr 5/1998, poz. 85; 17 sierpnia 1998 r., sygn. Ts 90/98, OTK ZU SUP/1999, poz. 68; 3 listopada 1998 r., sygn. Ts 135/98, OTK ZU nr 2/1999, poz. 28). W zaskarżonym postanowieniu o odmowie nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu podkreślano także, iż wymóg wyczerpania drogi prawnej stanowi niezbędną gwarancję respektowania zasady subsydiarności skargi, jako środka ochrony konstytucyjnych wolności i praw. Przesłanka ta ma charakter bezwzględny, w związku z czym nie ma prawnej możliwości merytorycznego rozpoznania skargi konstytucyjnej wniesionej „z pominięciem” wyczerpania przysługującej w sprawie drogi prawnej, a tym samym bez doprowadzenia przez skarżącego do wydania w sprawie ostatecznego orzeczenia, o którym mowa w art. 79 ust. 1 Konstytucji.
Zażalenie nie formułuje także żadnych argumentów podważających zasadność stanowiska odnośnie wadliwego określenia podstawy niniejszej skargi konstytucyjnej. Konsekwentnie przyjąć należy, że weryfikacja kwestionowanych przepisów z punktu widzenia zgodności z zasadą sprawiedliwości społecznej, statuowaną w art. 2 Konstytucji, dopuszczalna jest dopiero wówczas, gdy skarżący wskaże konkretne prawo podmiotowe, wywiedzione z przepisów konstytucyjnych, w zakresie którego zasada ta doznała niedozwolonego ograniczenia lub uszczerbku. Trybunał Konstytucyjny słusznie przyjął w zaskarżonym postanowieniu, że tego rodzaju wskazanie ze strony wnoszącego skargę konstytucyjną nie nastąpiło.
Biorąc powyższe okoliczności pod uwagę, należało nie uwzględnić zażalenia wniesionego na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 16 listopada 2004 r.
POSTANOWIENIE
z dnia 18 stycznia 2005 r.
Sygn. akt Ts 157/04
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Marian Zdyb – przewodniczący
Jerzy Ciemniewski – sprawozdawca
Wiesław Johann,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 16 listopada 2004 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Bolesława Wiśniowskiego,
p o s t a n a w i a:
nie uwzględnić zażalenia.
UZASADNIENIE:
W skardze konstytucyjnej Bolesława Wiśniewskiego zakwestionowano zgodność z Konstytucją art. 58 oraz art. 61 ust. 1 ustawy z dnia 18 lutego 1994 r. o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin (Dz. U. Nr 53, poz. 214 ze zm.). Zaskarżonym unormowaniom zarzucił skarżący niezgodność z art. 2 Konstytucji, której źródłem miało być dokonane przeliczenie należnej skarżącemu emerytury, powodujące jej znaczne obniżenie.
Postanowieniem Trybunału Konstytucyjnego z 16 listopada 2004 r. odmówiono nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu. Zdaniem Trybunału Konstytucyjnego skarga wniesiona została z przekroczeniem ustawowego terminu do występowania z tym środkiem ochrony, ponadto odwołaniu się w skardze do zasad wywodzonych z art. 2 Konstytucji nie towarzyszyło niezbędne doprecyzowanie treści konstytucyjnych praw skarżącego naruszonych kwestionowaną regulacją.
Zażalenie na postanowienie o odmowie nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu wniósł pełnomocnik skarżącego. Wyjaśnił w nim, że ma świadomość tego, iż w jego sprawie nie doszło do skutecznego wykorzystania środka odwoławczego od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie z 16 lipca 2003 r. Pomimo tego skarżący jest zdania, że z uwagi na wagę naruszenia przysługujących mu praw, Trybunał Konstytucyjny winien merytorycznie rozpoznać jego skargę konstytucyjną. Ponadto w zażaleniu stwierdzono, że w ocenie skarżącego zarzut niekonstytucyjności kwestionowanych przepisów został wystarczająco uzasadniony.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
Zaskarżone postanowienie o odmowie nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu jest prawidłowe, zaś zażalenie nie może być uwzględnione.
Trybunał Konstytucyjny prawidłowo ustalił, że skarga konstytucyjna wniesiona została z naruszeniem ustawowej przesłanki wyczerpania przez skarżącego przysługującej w sprawie drogi prawnej. Zgodnie z utrwalonym w orzecznictwie Trybunału Konstytucyjnego stanowiskiem wymóg ten oznacza konieczność skutecznego, a więc zgodnego z obowiązującymi przepisami, wykorzystania przysługujących skarżącemu środków odwoławczych, co doprowadzi do wydania prawomocnego orzeczenia sądowego. Podkreślano w związku z tym także, iż przesłanka wyczerpania drogi prawnej wyklucza wniesienie skargi konstytucyjnej w związku z takim prawomocnym wyrokiem, ostateczną decyzją lub innym ostatecznym rozstrzygnięciem, które stały się prawomocne lub ostateczne z tego powodu, że zainteresowany nie wykorzystał możliwości wyczerpania całego dostępnego toku instancji w postępowaniu administracyjnym lub sądowym (zob. postanowienia TK z: 4 sierpnia 1998 r., sygn. Ts 55/98, OTK ZU nr 5/1998, poz. 85; 17 sierpnia 1998 r., sygn. Ts 90/98, OTK ZU SUP/1999, poz. 68; 3 listopada 1998 r., sygn. Ts 135/98, OTK ZU nr 2/1999, poz. 28). W zaskarżonym postanowieniu o odmowie nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu podkreślano także, iż wymóg wyczerpania drogi prawnej stanowi niezbędną gwarancję respektowania zasady subsydiarności skargi, jako środka ochrony konstytucyjnych wolności i praw. Przesłanka ta ma charakter bezwzględny, w związku z czym nie ma prawnej możliwości merytorycznego rozpoznania skargi konstytucyjnej wniesionej „z pominięciem” wyczerpania przysługującej w sprawie drogi prawnej, a tym samym bez doprowadzenia przez skarżącego do wydania w sprawie ostatecznego orzeczenia, o którym mowa w art. 79 ust. 1 Konstytucji.
Zażalenie nie formułuje także żadnych argumentów podważających zasadność stanowiska odnośnie wadliwego określenia podstawy niniejszej skargi konstytucyjnej. Konsekwentnie przyjąć należy, że weryfikacja kwestionowanych przepisów z punktu widzenia zgodności z zasadą sprawiedliwości społecznej, statuowaną w art. 2 Konstytucji, dopuszczalna jest dopiero wówczas, gdy skarżący wskaże konkretne prawo podmiotowe, wywiedzione z przepisów konstytucyjnych, w zakresie którego zasada ta doznała niedozwolonego ograniczenia lub uszczerbku. Trybunał Konstytucyjny słusznie przyjął w zaskarżonym postanowieniu, że tego rodzaju wskazanie ze strony wnoszącego skargę konstytucyjną nie nastąpiło.
Biorąc powyższe okoliczności pod uwagę, należało nie uwzględnić zażalenia wniesionego na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 16 listopada 2004 r.