SK 9/06
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Dodatkowe informacje:
Pełny tekst orzeczenia
166/10/A/2006
POSTANOWIENIE
z dnia 30 listopada 2006 r.
Sygn. akt SK 9/06
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Andrzej Mączyński – przewodniczący
Adam Jamróz – sprawozdawca
Marek Kotlinowski
Jerzy Stępień
Bohdan Zdziennicki,
po rozpoznaniu, na posiedzeniu niejawnym w dniu 30 listopada 2006 r., pisma procesowego pełnomocnika skarżącego Andrzeja Marka określonego jako zażalenie na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 3 listopada 2006 r. o uchyleniu postanowienia tymczasowego z dnia 18 stycznia 2006 r. o sygn. Ts 196/04,
p o s t a n a w i a:
nie uwzględnić wniosku skarżącego zawartego w powyższym piśmie.
UZASADNIENIE:
1. W dniu 18 stycznia 2006 r. Trybunał Konstytucyjny wydał postanowienie tymczasowe wstrzymujące wykonanie postanowienia Sądu Rejonowego w Szczecinie z 6 lutego 2004 r. (sygn. akt XIV Ko 20/04) w zakresie zarządzenia wykonania kary 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego w Szczecinie z 8 listopada 2002 r. (sygn. akt XIV K 332/01) do czasu zakończenia przed Trybunałem Konstytucyjnym postępowania wszczętego ze skargi konstytucyjnej Andrzeja Marka.
Postanowieniem z 3 listopada 2006 r. Trybunał Konstytucyjny umorzył postępowanie zainicjowane skargą Andrzeja Marka (sygn. SK 9/06), ze względu na zbędność wydania orzeczenia, wobec czego, postanowieniem z tej samej daty, uchylił także wcześniejsze postanowienie tymczasowe.
Pełnomocnik skarżącego Andrzeja Marka zaskarżył postanowienie o uchyleniu postanowienia tymczasowego w całości i wniósł o jego uchylenie. W uzasadnieniu zażalenia wskazał, że jego podstawą jest fakt złożenia przez skarżącego zażalenia na postanowienie umarzające postępowanie w jego sprawie przed Trybunałem Konstytucyjnym – tym samym wstrzymanie wykonania kary pozbawienia wolności wobec skarżącego winno być przedłużone przynajmniej do czasu rozpatrzenia zażalenia na umorzenie postępowania lub do czasu wydania orzeczenia ad meritum w sprawie skargi. Jako podstawa prawna zażalenia wskazany został art. 20 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643 ze zm.) w związku z art. 394 § 1 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296 ze zm.).
2. Trybunał Konstytucyjny zwraca uwagę, że postanowienie tymczasowe pozostaje zawsze w ścisłym związku z zawisłą przed Trybunałem sprawą dotyczącą kontroli zgodności określonych przepisów z Konstytucją. W postanowieniu tymczasowym wydanym w sprawie Andrzeja Marka wyraźnie wskazano, że wstrzymuje ono wykonanie postanowienia Sądu Rejonowego w Szczecinie z 6 lutego 2004 r. (sygn. akt XIV Ko 20/04), w zakresie zarządzenia wykonania kary orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego w Szczecinie z 8 listopada 2002 r. (sygn. akt XIV K 332/01), do czasu zakończenia przed Trybunałem Konstytucyjnym postępowania wszczętego ze skargi konstytucyjnej Andrzeja Marka. Postępowanie w sprawie skargi konstytucyjnej Andrzeja Marka zostało zakończone w związku z wydaniem przez Trybunał Konstytucyjny postanowienia o umorzeniu tego postępowania.
Orzeczenia Trybunału, w tym także postanowienia o umorzeniu postępowania, są ostateczne. Wynika to z art. 190 ust. 1 Konstytucji. Sytuacje, w których dopuszczalne jest wniesienie zażalenia na postanowienia Trybunału (ale które, ze względu na ich występowanie wyłącznie na etapie wstępnej kontroli skarg i wniosków nie naruszają ww. konstytucyjnej zasady ostateczności orzeczeń Trybunału) ujęte są szczegółowo w ustawie o Trybunale Konstytucyjnym (art. 36 ust. 4 oraz z art. 49 w związku z art. 36 ust. 4). Przepisy ustawy nie dają podstaw do wniesienia zażalenia na postanowienie o umorzeniu postępowania w sprawie skargi konstytucyjnej. Samo wniesienie pisma procesowego określonego przez skarżącego jako zażalenie na postanowienie o umorzeniu postępowania nie kwalifikuje tego pisma jako zażalenie.
Trybunał zaznacza, że do ww. postanowienia Trybunału o uchyleniu postanowienia tymczasowego nie mają też odpowiedniego zastosowania przepisy kodeksu postępowania cywilnego, a w szczególności art. 394 § 1 k.p.c.
W związku z powyższym Trybunał postanowił nie uwzględnić wniosku przedstawionego przez skarżącego we wspomnianym piśmie z 20 listopada 2006 r., aby do czasu rozpatrzenia zażalenia skarżącego na umorzenie postępowania w tej sprawie lub wydania orzeczenia merytorycznego przedłużyć wstrzymanie wykonania kary pozbawienia wolności. Trybunał nadmienia też, że w odrębnym postanowieniu, w związku z pismem skarżącego, wyjaśnił dlaczego nie przysługuje skarżącemu zażalenie na postanowienie o umorzeniu postępowania w jego sprawie.
Z tych wszystkich względów Trybunał Konstytucyjny postanowił jak w sentencji.
POSTANOWIENIE
z dnia 30 listopada 2006 r.
Sygn. akt SK 9/06
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Andrzej Mączyński – przewodniczący
Adam Jamróz – sprawozdawca
Marek Kotlinowski
Jerzy Stępień
Bohdan Zdziennicki,
po rozpoznaniu, na posiedzeniu niejawnym w dniu 30 listopada 2006 r., pisma procesowego pełnomocnika skarżącego Andrzeja Marka określonego jako zażalenie na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 3 listopada 2006 r. o uchyleniu postanowienia tymczasowego z dnia 18 stycznia 2006 r. o sygn. Ts 196/04,
p o s t a n a w i a:
nie uwzględnić wniosku skarżącego zawartego w powyższym piśmie.
UZASADNIENIE:
1. W dniu 18 stycznia 2006 r. Trybunał Konstytucyjny wydał postanowienie tymczasowe wstrzymujące wykonanie postanowienia Sądu Rejonowego w Szczecinie z 6 lutego 2004 r. (sygn. akt XIV Ko 20/04) w zakresie zarządzenia wykonania kary 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego w Szczecinie z 8 listopada 2002 r. (sygn. akt XIV K 332/01) do czasu zakończenia przed Trybunałem Konstytucyjnym postępowania wszczętego ze skargi konstytucyjnej Andrzeja Marka.
Postanowieniem z 3 listopada 2006 r. Trybunał Konstytucyjny umorzył postępowanie zainicjowane skargą Andrzeja Marka (sygn. SK 9/06), ze względu na zbędność wydania orzeczenia, wobec czego, postanowieniem z tej samej daty, uchylił także wcześniejsze postanowienie tymczasowe.
Pełnomocnik skarżącego Andrzeja Marka zaskarżył postanowienie o uchyleniu postanowienia tymczasowego w całości i wniósł o jego uchylenie. W uzasadnieniu zażalenia wskazał, że jego podstawą jest fakt złożenia przez skarżącego zażalenia na postanowienie umarzające postępowanie w jego sprawie przed Trybunałem Konstytucyjnym – tym samym wstrzymanie wykonania kary pozbawienia wolności wobec skarżącego winno być przedłużone przynajmniej do czasu rozpatrzenia zażalenia na umorzenie postępowania lub do czasu wydania orzeczenia ad meritum w sprawie skargi. Jako podstawa prawna zażalenia wskazany został art. 20 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643 ze zm.) w związku z art. 394 § 1 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296 ze zm.).
2. Trybunał Konstytucyjny zwraca uwagę, że postanowienie tymczasowe pozostaje zawsze w ścisłym związku z zawisłą przed Trybunałem sprawą dotyczącą kontroli zgodności określonych przepisów z Konstytucją. W postanowieniu tymczasowym wydanym w sprawie Andrzeja Marka wyraźnie wskazano, że wstrzymuje ono wykonanie postanowienia Sądu Rejonowego w Szczecinie z 6 lutego 2004 r. (sygn. akt XIV Ko 20/04), w zakresie zarządzenia wykonania kary orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego w Szczecinie z 8 listopada 2002 r. (sygn. akt XIV K 332/01), do czasu zakończenia przed Trybunałem Konstytucyjnym postępowania wszczętego ze skargi konstytucyjnej Andrzeja Marka. Postępowanie w sprawie skargi konstytucyjnej Andrzeja Marka zostało zakończone w związku z wydaniem przez Trybunał Konstytucyjny postanowienia o umorzeniu tego postępowania.
Orzeczenia Trybunału, w tym także postanowienia o umorzeniu postępowania, są ostateczne. Wynika to z art. 190 ust. 1 Konstytucji. Sytuacje, w których dopuszczalne jest wniesienie zażalenia na postanowienia Trybunału (ale które, ze względu na ich występowanie wyłącznie na etapie wstępnej kontroli skarg i wniosków nie naruszają ww. konstytucyjnej zasady ostateczności orzeczeń Trybunału) ujęte są szczegółowo w ustawie o Trybunale Konstytucyjnym (art. 36 ust. 4 oraz z art. 49 w związku z art. 36 ust. 4). Przepisy ustawy nie dają podstaw do wniesienia zażalenia na postanowienie o umorzeniu postępowania w sprawie skargi konstytucyjnej. Samo wniesienie pisma procesowego określonego przez skarżącego jako zażalenie na postanowienie o umorzeniu postępowania nie kwalifikuje tego pisma jako zażalenie.
Trybunał zaznacza, że do ww. postanowienia Trybunału o uchyleniu postanowienia tymczasowego nie mają też odpowiedniego zastosowania przepisy kodeksu postępowania cywilnego, a w szczególności art. 394 § 1 k.p.c.
W związku z powyższym Trybunał postanowił nie uwzględnić wniosku przedstawionego przez skarżącego we wspomnianym piśmie z 20 listopada 2006 r., aby do czasu rozpatrzenia zażalenia skarżącego na umorzenie postępowania w tej sprawie lub wydania orzeczenia merytorycznego przedłużyć wstrzymanie wykonania kary pozbawienia wolności. Trybunał nadmienia też, że w odrębnym postanowieniu, w związku z pismem skarżącego, wyjaśnił dlaczego nie przysługuje skarżącemu zażalenie na postanowienie o umorzeniu postępowania w jego sprawie.
Z tych wszystkich względów Trybunał Konstytucyjny postanowił jak w sentencji.