Sygn. akt II Cz 275/13
Dnia, 27 marca 2013 r.
Sąd Okręgowy w Świdnicy, II Wydział Cywilny Odwoławczy
w składzie następującym:
Przewodniczący: SSO Grażyna Kobus
po rozpoznaniu w dniu 27 marca 2013 r. w Świdnicy
na posiedzeniu niejawnym
zażalenia powoda J. B.
na postanowienie Sądu Rejonowego w Wałbrzychu
z dnia 26 lutego 2013 r., sygn. akt IV RC 60/13
oddalające jego wniosek o zwolnienie od kosztów sądowych
w sprawie przeciwko S. B.
o ustalenie, że obowiązek alimentacyjny wygasł
p o s t a n a w i a:
oddalić zażalenie.
Zaskarżonym postanowieniem Sąd Rejonowy oddalił wniosek powoda o zwolnienie od kosztów sądowych, gdyż instytucja zwolnienia od kosztów sądowych stanowi wyjątek od ogólnej zasady ponoszenia kosztów sądowych przez strony i jest przeznaczona dla osób najuboższych, nie osiągających żadnych dochodów. Tymczasem powód pracuje i uzyskuje wynagrodzenie w kwocie 1036,61 zł miesięcznie netto.
W zażaleniu powód podniósł, że Sąd Rejonowy nie dość starannie zbadał jego sytuację materialną i zdrowotną. Wynagrodzenie w kwocie 1036,61 zł netto jest wynagrodzeniem przeciętnym z trzech miesięcy ( październik, listopad, grudzień 2012 r. ), lecz od 24.10.2012 r. powód przebywa na zwolnieniu lekarskim i jego wynagrodzenie w listopadzie 2012 r. wyniosło 941,70 zł, a w grudniu 2012 r. – 971,09 zł . Przy wyliczonych przez Sąd Rejonowy miesięcznych wydatkach, ponoszonych przez powoda na utrzymanie mieszkania, leki i alimenty dla pozwanego, na przeżycie pozostaje mu 32,56 zł , a to oznacza, że należy do osób ubogich, którzy nie są obowiązani ponosić kosztów sądowych.
Dlatego też domagał się zwolnienia od kosztów sądowych w całości bądź „w bardzo znacznej części”.
Zażalenie nie jest uzasadnione.
Zważywszy wysokość opłaty od pozwu w rozpoznawanej sprawie, która to określona jest kwotą 150 zł, należy zgodzić się ze stanowiskiem Sądu Rejonowego, że posiadając stałą pracę, taką kwotę z tytułu kosztów sądowych ( na obecnym etapie inne koszty sądowe powoda nie obciążają ) jest on w stanie zgromadzić własnymi siłami, np. poprzez zaciągnięcie pożyczki, którą spłaci w niewielkich ratach w dłuższym okresie czasu. Należy przy tym zauważyć, że przedstawione przez powoda faktury, dotyczące nabycia leków wskazują jedynie, że w październiku i grudniu 2012 r. powód poniósł z tego tytułu ok. 100 zł, a więc jest to wydatek obciążający powoda co najwyżej co drugi miesiąc, a nie – jak twierdzi powód i jak przyjął Sąd Rejonowy – każdego miesiąca.
Z powyższych względów Sad Okręgowy nie znalazł podstaw do zmiany zaskarżonego postanowienia i zażalenie, jako nieuzasadnione, oddalił stosownie do treści art. 385 kpc w zw. z art. 397 kpc.