Pełny tekst orzeczenia

229/5/B/2006

POSTANOWIENIE
z dnia 3 kwietnia 2006 r.

Sygn. akt Ts 3/06


Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Wiesław Johann,

po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Jacka Bąbki, w sprawie zgodności:
art. 91 ust. 1 ustawy z dnia 21 kwietnia 2001 r. – Ordynacja wyborcza do Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej i do Senatu Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. Nr 46, poz. 499 ze zm.) z art. 45 ust. 1, art. 77 ust. 2 w zw. z art. 54 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,

p o s t a n a w i a:

odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

UZASADNIENIE:

W skardze konstytucyjnej z 21 grudnia 2005 r. zarzucono, że art. 91 ust. 1 ustawy z dnia 21 kwietnia 2001 r. – Ordynacja wyborcza do Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej i do Senatu Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. Nr 46, poz. 499 ze zm.) jest niezgodny z art. 45 ust. 1, art. 77 ust. 2 w zw. z art. 54 ust. 1 Konstytucji. Zdaniem skarżącego niekonstytucyjność wskazanego przepisu polega na tym, że zamyka on drogę do sądowej kontroli zakazu rozpowszechniania ulotki wyborczej w zakładach karnych.
Skarżący będąc kandydatem na posła zwrócił się w trakcie kampanii wyborczej do Zakładu Karnego Nr 1 we Wrocławiu o umożliwienie przekazania wyborcom zamkniętym w tym zakładzie własnej ulotki wyborczej. Skarżący otrzymał jednak zakaz rozpowszechniania ulotki z uzasadnieniem, że przekazanie osadzonym ulotki zakłóciłoby normalne funkcjonowanie jednostki penitencjarnej. Złożony przez skarżącego wniosek w trybie wyborczym o uchylenie zakazu został odrzucony postanowieniem Sądu Okręgowego we Wrocławiu z 22 września 2005 r. Zażalenie na powyższy zakaz zostało oddalone postanowieniem Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z 23 września 2005 r. W uzasadnieniach obu postanowień wskazano m.in., że przedmiotowy wniosek nie mieści się w kategorii spraw wymienionych w art. 91 ordynacji wyborczej do Sejmu i Senatu, co oznacza brak właściwości sądów do jego rozpoznania.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Konstytucyjne prawo do sądu jest równocześnie prawem podmiotowym oraz środkiem ochrony wolności i praw. Z tego wynika, że zarzut naruszenia tego prawa powinien łączyć się zawsze ze wskazaniem, w zakresie jakiej wolności lub prawa odmówiono skarżącemu sądowej ochrony. Kluczowe znaczenie dla oceny zasadności tak sformułowanego zarzutu ma pojęcie sprawy z art. 45 ust. 1 Konstytucji.
Skarżący podnosi, że odmowa sądowej kontroli zakazu rozpowszechniania ulotek w zakładzie karnym naruszyła jego prawo do sądu w zakresie ochrony wolności rozpowszechniania informacji. W szczególności skarżący wskazał na naruszenie praw osadzonych do otrzymywania informacji o kandydatach startujących w wyborach. Prawo to powinno być realne, tymczasem dowolna interpretacja art. 91 ust 1 ordynacji wyborczej przez przedstawicieli służby więziennej bez możliwości jej sądowej kontroli powoduje, że wskazane wyżej prawo ma charakter pozorny.
Tak sformułowany zarzut nie może stanowić podstawy skargi konstytucyjnej, gdyż w myśl art. 79 ust. 1 Konstytucji w skardze można domagać się wyłącznie ochrony praw konstytucyjnych przysługujących samemu skarżącemu. Tymczasem skarżący, będący kandydatem na posła, domaga się ochrony praw konstytucyjnych osób osadzonych. Jak wielokrotnie podkreślał Trybunał Konstytucyjny skarga konstytucyjna nie jest skargą powszechną składaną w interesie ogólnym, lecz skargą indywidualną składaną w interesie samego skarżącego.
Należy też podkreślić, że sformułowany w skardze konstytucyjnej zarzut zamknięcia drogi do sądu nie mieści się w zakresie zastosowania i normowania art. 91 ust. 1 ordynacji wyborczej, skoro przepis ten w ogóle kwestii tej nie reguluje.

Mając powyższe na względzie, należało orzec jak w sentencji.