Ts 176/05
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Pełny tekst orzeczenia
207/5/B/2006
POSTANOWIENIE
z dnia 24 października 2006 r.
Sygn. akt Ts 176/05
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Teresa Dębowska-Romanowska – przewodnicząca
Wiesław Johann – sprawozdawca
Adam Jamróz,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 24 maja 2006 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Antoniego Zawłockiego,
p o s t a n a w i a:
nie uwzględnić zażalenia.
UZASADNIENIE:
W skardze konstytucyjnej złożonej do Trybunału Konstytucyjnego 27 września 2005 r. pełnomocnik skarżącego zarzucił, iż art. 385 i art. 393 – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296 ze zm.) są niezgodne z art. 45 ust. 1 oraz art. 47 Konstytucji.
Postanowieniem z 24 maja 2006 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej, podnosząc w uzasadnieniu, iż sformułowane zarzuty nie mogą stanowić przedmiotu skargi konstytucyjnej, gdyż nie wykazano związku między zaskarżonymi normami, a ewentualnym naruszeniem przepisów Konstytucji.
W zażaleniu do Trybunału Konstytucyjnego z 12 czerwca 2006 r. pełnomocnik skarżącego zakwestionował powyższe postanowienie, wskazując w uzasadnieniu, iż w skardze została uprawdopodobniona sprzeczność art. 393 k.p.c. z przepisami Konstytucji. Skarżący sprzeciwił się także twierdzeniu Trybunału, iż jego zarzut dotyczący art. 385 k.p.c. jest podniesiony przeciwko stosowaniu prawa, a nie literalnemu brzmieniu przepisu, wskazując, że dowieść wadliwości mógł tylko opisując działanie powyższego przepisu w praktyce.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
Zaskarżone postanowienie jest prawidłowe, zaś zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie.
Trybunał Konstytucyjny podziela pogląd wyrażony w zaskarżonym postanowieniu, w myśl którego skarżący nie tylko nie sprecyzował sposobu naruszenia, ale powołał się na wadliwe stosowanie prawa, a nie przepis.
Zaskarżone przepisy pozostają bez związku z powyższym stanem faktycznym, gdyż żadna z norm nie dotyczy jawności postępowania.
Zarzut zbyt wąskiego sformułowania art. 385 k.p.c. nie wskazuje, w jaki sposób przepis ten miałby naruszać konstytucyjne prawa skarżącego. Natomiast zarzuty skierowane przeciwko art. 398 k.p.c. zostały podniesione dopiero w zażaleniu, czyli z przekroczeniem trzymiesięcznego terminu do złożenia skargi. Należy też podkreślić, że celem postępowania zażaleniowego jest ocena prawidłowości podstaw odmowy nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.
Badanie stosowania prawa nie leży w zakresie działalności Trybunału, a zaskarżone przepisy pozostają bez związku z normami konstytucyjnymi, dlatego też należało orzec jak w sentencji.
POSTANOWIENIE
z dnia 24 października 2006 r.
Sygn. akt Ts 176/05
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Teresa Dębowska-Romanowska – przewodnicząca
Wiesław Johann – sprawozdawca
Adam Jamróz,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 24 maja 2006 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Antoniego Zawłockiego,
p o s t a n a w i a:
nie uwzględnić zażalenia.
UZASADNIENIE:
W skardze konstytucyjnej złożonej do Trybunału Konstytucyjnego 27 września 2005 r. pełnomocnik skarżącego zarzucił, iż art. 385 i art. 393 – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296 ze zm.) są niezgodne z art. 45 ust. 1 oraz art. 47 Konstytucji.
Postanowieniem z 24 maja 2006 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej, podnosząc w uzasadnieniu, iż sformułowane zarzuty nie mogą stanowić przedmiotu skargi konstytucyjnej, gdyż nie wykazano związku między zaskarżonymi normami, a ewentualnym naruszeniem przepisów Konstytucji.
W zażaleniu do Trybunału Konstytucyjnego z 12 czerwca 2006 r. pełnomocnik skarżącego zakwestionował powyższe postanowienie, wskazując w uzasadnieniu, iż w skardze została uprawdopodobniona sprzeczność art. 393 k.p.c. z przepisami Konstytucji. Skarżący sprzeciwił się także twierdzeniu Trybunału, iż jego zarzut dotyczący art. 385 k.p.c. jest podniesiony przeciwko stosowaniu prawa, a nie literalnemu brzmieniu przepisu, wskazując, że dowieść wadliwości mógł tylko opisując działanie powyższego przepisu w praktyce.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
Zaskarżone postanowienie jest prawidłowe, zaś zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie.
Trybunał Konstytucyjny podziela pogląd wyrażony w zaskarżonym postanowieniu, w myśl którego skarżący nie tylko nie sprecyzował sposobu naruszenia, ale powołał się na wadliwe stosowanie prawa, a nie przepis.
Zaskarżone przepisy pozostają bez związku z powyższym stanem faktycznym, gdyż żadna z norm nie dotyczy jawności postępowania.
Zarzut zbyt wąskiego sformułowania art. 385 k.p.c. nie wskazuje, w jaki sposób przepis ten miałby naruszać konstytucyjne prawa skarżącego. Natomiast zarzuty skierowane przeciwko art. 398 k.p.c. zostały podniesione dopiero w zażaleniu, czyli z przekroczeniem trzymiesięcznego terminu do złożenia skargi. Należy też podkreślić, że celem postępowania zażaleniowego jest ocena prawidłowości podstaw odmowy nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.
Badanie stosowania prawa nie leży w zakresie działalności Trybunału, a zaskarżone przepisy pozostają bez związku z normami konstytucyjnymi, dlatego też należało orzec jak w sentencji.