Pełny tekst orzeczenia

160/4/B/2008

POSTANOWIENIE
z dnia 9 lipca 2008 r.
Sygn. akt Ts 149/07

Trybunał Konstytucyjny w składzie:


Zbigniew Cieślak – przewodniczący


Marek Mazurkiewicz – sprawozdawca


Marian Grzybowski,


po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 25 kwietnia 2008 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Wawel-Imos International S.A.,

p o s t a n a w i a:

nie uwzględnić zażalenia.

UZASADNIENIE

W sporządzonej przez pełnomocnika skarżącej skardze konstytucyjnej zakwestionowana została zgodność z Konstytucją następujących przepisów: art. 173 § 1 w zw. z art. 194 § 1 oraz art. 220 § 3 i § 4 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270, ze zm.; dalej: p.p.s.a.), którym skarżąca zarzuciła niezgodność z art. 2, art. 32 ust. 1, art. 45 ust. 1, art. 77 ust. 2, art. 78 oraz art. 176 Konstytucji; a także art. 221 w zw. z art. 219 § 2 p.p.s.a. oraz przepisu § 5 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 16 grudnia 2003 r. w sprawie wysokości oraz szczegółowych zasad pobierania wpisu w postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 221, poz. 2193, ze zm.; dalej: rozporządzenie), którym skarżąca zarzuciła niezgodność z art. 2, art. 32 ust. 1, art. 45 ust. 1, art. 77 ust. 2, art. 78 oraz art. 176 Konstytucji.
Postanowieniem Trybunału Konstytucyjnego odmówiono nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu. W uzasadnieniu tego orzeczenia Trybunał stwierdził, że w odniesieniu do zakwestionowanych przepisów p.p.s.a. skarga kieruje się przeciwko przyjętemu przez sądy sposobowi ich interpretacji i zastosowania w sprawie skarżącej. Ponadto, argumentacja skargi nie wskazuje sposobu, w jaki zakwestionowane w niej przepisy naruszają konstytucyjne wolności i prawa skarżącej. W odniesieniu natomiast do zaskarżonych przepisów art. 221 w zw. z art. 219 § 1 i § 2 p.p.s.a. oraz § 5 ust. 1 rozporządzenia Trybunał stwierdził, że uzasadnienie skargi ogranicza się wyłącznie do ostatniego z ww. przepisów. Z okoliczności sprawy, w związku z którą wniesiono skargę wynika jednakże, że przepis ten nie znalazł zastosowania w sprawie skarżącej jako podstawa prawna ostatecznego orzeczenia.
Zażalenie na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego wniósł pełnomocnik skarżącej. Podniósł w nim, że niejednoznaczność art. 173 § 1 p.p.s.a. wywoływać może rozbieżności interpretacyjne. Za niewystarczające uznał przy tym powołanie w uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia jednego tylko orzeczenia, przyjmującego niekorzystną dla skarżącego metodę jego wykładni. Podkreślił, że okoliczność utrwalenia w orzecznictwie określonego stanowiska odnośnie do interpretacji art. 173 § 1 p.p.s.a. nie może per se przemawiać przeciwko uznaniu dopuszczalności dokonania przez Trybunał merytorycznej oceny poglądów odmiennych. W odniesieniu do pozostałych zakwestionowanych w skardze przepisów (a zwłaszcza § 5 ust. 1 rozporządzenia) skarżąca zarzuciła brak wypowiedzi Trybunału w treści zakwestionowanego postanowienia dotyczącej argumentów wskazujących na nałożenie przez prawodawcę obowiązku niemożliwego do zrealizowania.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Zaskarżone postanowienie jest prawidłowe, zaś zarzuty zażalenia wniesionego przez pełnomocnika skarżącej nie mogą być uwzględnione.
W odniesieniu do zakwestionowanych przez skarżącą przepisów art. 173 § 1 w zw. z art. 194 § 1 oraz art. 220 § 3 i § 4 p.p.s.a. stwierdzić należy, iż w skardze nie sformułowano argumentów, które w wystarczający sposób uprawdopodabniałyby zarzut ich niekonstytucyjności. Ponownie stwierdzić należy, iż wykazanie potencjalnej rozbieżności co do sposobu interpretacji kwestionowanego unormowania nie może być uznane za wystarczające do przyjęcia, iż narusza ono gwarantowane konstytucyjnie prawa lub wolności. Jest tak zwłaszcza w sytuacji, w której owa rozbieżność opiera się nie tyle na wykazanej „dwoistości” stosowania tego unormowania przez sądy, ile na konstruowanej przez samego skarżącego metodzie jego interpretacji, odrębnej od tej, która utrwaliła się w orzecznictwie sądowym. Jeszcze raz podkreślić trzeba, że sposób wykładni art. 173 § 1 p.p.s.a., zgodnie z którym środkiem zaskarżenia przysługującym od postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w przedmiocie odrzucenia skargi z powodu nieuiszczenia wpisu jest skarga kasacyjna do Naczelnego Sądu Administracyjnego, odwołuje się do niebudzącej większych wątpliwości i zastrzeżeń interpretacji językowej tego przepisu. Wbrew twierdzeniom zażalenia, stanowisko powyższe może być uznawane za utrwalone w orzecznictwie sądów administracyjnych. Wbrew twierdzeniom skarżącej, świadczy o tym nie tylko jednostkowe orzeczenie powołane w uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia Trybunału (por. w związku z tym także np. postanowienie WSA w Krakowie z 25 kwietnia 2008 r., sygn. akt II SA/Kr 471/07), ale również brak wskazania przez skarżącą jakiegokolwiek innego rozstrzygnięcia świadczącego o zaistniałej „dwutorowości” interpretacji kwestionowanych unormowań.
Niezależnie od powyższej okoliczności podkreślić należy ponownie brak wyjaśnienia przez skarżącą, w jaki sposób zastosowana w jej sprawie wykładnia art. 173 § 1 p.p.s.a., prowadzi do naruszenia przysługujących jej praw konstytucyjnych. Poza zatem tylko wskazaniem możliwości odmiennego sposobu zinterpretowania kwestionowanych norm, skarga konstytucyjna nie dostarcza argumentów, które tłumaczyłyby, na czym polegać miałoby „pogorszenie” sytuacji prawnej strony postępowania sądowoadministracyjnego, odbiegające od wzorców wynikających z art. 2, art. 32 ust. 1, art. 45 ust. 1, art. 77 ust. 2, art. 78 oraz art. 176 Konstytucji.
W odniesieniu natomiast do zaskarżonych unormowań art. 221 w zw. z art. 219 § 2 p.p.s.a. oraz § 5 ust. 1 rozporządzenia ponownie zauważyć trzeba nieadekwatność wyjaśnienia przez skarżącą sposobu naruszenia konstytucyjnych praw względem okoliczności sprawy, w związku z którą skarga została wniesiona. Trybunał w pełni zasadnie stanął na stanowisku, iż wskazywana przez skarżącą wadliwość mechanizmu uiszczania wpisu mogłaby służyć wyjaśnieniu sposobu naruszenia jej praw podmiotowych (art. 47 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym /Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm./), gdyby w istocie wpis taki został (wadliwie) uiszczony, zaś okoliczność ta stanowiłaby następnie przyczynę odrzucenia skargi na decyzję przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie. Z okoliczności sprawy skarżącej wynika natomiast jednoznacznie, iż przesłanką odrzucenia jej skargi było nieuiszczenie wpisu, nie zaś uiszczenie go w sposób niezgodny z wymogami rozporządzenia. Zasadnie zatem przyjął Trybunał, że takie uzasadnienie zarzutów stawianych kwestionowanym przepisom nie odpowiada prawnym wymogom warunkującym wnoszenie skargi konstytucyjnej. Warto w tym miejscu powołać także treść końcowego passusu uzasadnienia zaskarżonego postanowienia, w którym wskazywano na techniczny charakter mankamentów podnoszonych przez skarżącą, a także na celowość całościowego traktowania unormowań gwarantujących „zindywidualizowanie” uiszczanego wpisu względem pisma, którego opłata ma dotyczyć.

Biorąc powyższe okoliczności pod uwagę, należy stwierdzić, iż Trybunał Konstytucyjny słusznie odmówił nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu.