Pełny tekst orzeczenia

188/5/B/2008


POSTANOWIENIE
z dnia 1 października 2008 r.
Sygn. akt Ts 215/05

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Ewa Łętowska – przewodnicząca
Stanisław Biernat – sprawozdawca
Teresa Liszcz,

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 21 czerwca 2006 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Wojciecha Noska,

p o s t a n a w i a:

nie uwzględnić zażalenia

UZASADNIENIE

W skardze konstytucyjnej złożonej do Trybunału Konstytucyjnego w dniu 5 grudnia 2005 r. skarżący zarzucił, że art. 393 oraz art. 394¹ ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296, ze zm.) oraz art. 29, art. 30, art. 37 i art. 45 ustawy z dnia 13 czerwca 1967 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. z 2002 r. Nr 9, poz. 88, ze zm.) są niezgodne z art. 45 Konstytucji. Skarżący uzasadnił skargę tym, że jego sprawa nie została właściwie rozpoznana przez Sąd Najwyższy postanowieniem z 17 sierpnia 2005 r. (sygn. akt II CK 289/05), gdyż Sąd ten odmówił bowiem przyjęcia do rozpoznania kasacji skarżącego od wyroku Sądu Okręgowego w Łodzi z 15 grudnia 2004 r. (sygn. akt XIII Ca 264/04).
Postanowieniem z 21 czerwca 2006 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej, uznając, że w odniesieniu do art. 393 k.p.c. zarzuty skargi konstytucyjnej skierowane są wyłącznie przeciwko postanowieniu Sądu Najwyższego. W tym zakresie Trybunał Konstytucyjny podzielił pogląd wyrażony w wydanym w pełnym składzie wyroku z 31 marca 2005 r., sygn. SK 26/02 (OTK ZU 3/A/2005, poz. 29). Badanie zgodności z Konstytucją aktów stosowania prawa nie mieści się natomiast w zakresie właściwości Trybunału Konstytucyjnego. W odniesieniu do art. 394¹ Trybunał Konstytucyjny stwierdził, że przepis ten nie stanowił podstawy wydanego w sprawie rozstrzygnięcia. Zdaniem Trybunału Konstytucyjnego niedopuszczalne jest również rozpoznanie zarzutów skargi konstytucyjnej w zakresie niekonstytucyjności art. 29, art. 30, art. 37 i art. 45 ustawy z 13 czerwca 1967 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych. Skarżący nie uzasadnił zarzutu niekonstytucyjności wskazanych przepisów – nie tylko nie przywołał ich treści, ale także nie sprecyzował, które dokładnie przepisy i w jaki sposób naruszają jego konstytucyjne prawo do sprawiedliwego i jawnego rozpatrzenia sprawy.
W zażaleniu złożonym do Trybunału Konstytucyjnego 5 lipca 2006 r. skarżący zakwestionował powyższe postanowienie, wskazując na jego „niezgodność z prawem”. W opinii skarżącego skarga zawierała bowiem właściwe uzasadnienie. W zażaleniu skarżący nie odniósł się natomiast wprost do podstaw odmowy nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Zaskarżone postanowienie jest prawidłowe, zaś zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie. W zaskarżonym postanowieniu trafnie wskazano, że zarzuty sformułowane w skardze konstytucyjnej w zakresie art. 393 k.p.c. skierowane są wyłącznie przeciwko postanowieniu Sądu Najwyższego, a więc aktowi stosowania prawa. Trybunał Konstytucyjny w niniejszym składzie podziela pogląd wyrażony w wyroku z 31 marca 2005 r. (SK 26/02), odnoszącego się do sytuacji, w której źródłem naruszenia konstytucyjnych praw osób wnoszących skargi kasacyjne była wadliwa praktyka stosowania art. 393 k.p.c., a nie normatywna treść tego przepisu. Jednoznaczne sformułowanie art. 79 ust. 1 Konstytucji wyklucza badanie tej praktyki przez Trybunał Konstytucyjny w postępowaniu zainicjowanym wniesieniem skargi konstytucyjnej. Przedmiotem skargi konstytucyjnej nie może być akt stosowania prawa.
Zaskarżony art. 394¹ k.p.c. nie był z kolei podstawą postanowienia Sądu Najwyższego, co wyklucza możliwość badania jego konstytucyjności w drodze skargi konstytucyjnej. W myśl art. 79 ust. 1 Konstytucji i art. 47 ust. 1 pkt 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym, skarga konstytucyjna jest dopuszczalna, o ile zaskarżony przepis (przepisy) stanowił podstawę ostatecznego orzeczenia o prawach skarżącego. Zasadnie zatem, zaskarżonym postanowieniem odmówiono nadania dalszego biegu skardze w zakresie badania konstytucyjności art. 394¹ k.p.c.
Ogólnikowy sposób sformułowania zarzutów skargi konstytucyjnej w odniesieniu do art. 29, art. 30, art. 37 i art. 45 ustawy z 13 czerwca 1967 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych wskazuje, że skarga konstytucyjna w tym fragmencie nie spełnia wymogów, przewidzianych w art. 32 ust. 1 pkt 3 i 4 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym. W postanowieniu, na które skarżący złożył zażalenie, prawidłowo wskazano, że zaskarżone przepisy ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych regulują różne stany prawne, a brak konkretyzacji, które z nich i w jaki sposób naruszają konstytucyjne prawo do sprawiedliwego i jawnego rozpatrzenia sprawy, uniemożliwia zbadanie ich konstytucyjności. W myśl art. 66 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym postępowanie przed Trybunałem opiera się na zasadzie skargowości. Zasada ta, w powiązaniu z wymogami wynikającymi z art. 32 ust. 1 pkt 3 i 4 oraz art. 47 ust. 1 pkt 2 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym, nakłada na skarżącego obowiązek uprawdopodobnienia, że źródłem naruszenia jego praw są zaskarżone przepisy ustawy oraz przedstawienia argumentów wskazujących na ich niezgodność z Konstytucją. Obowiązek ten nie jest spełniony, gdy skarżący ogranicza się jedynie do ogólnikowego zarzutu naruszenia swoich konstytucyjnych praw. Ze względu na powołaną zasadę skargowości Trybunał Konstytucyjny nie może z urzędu badać, czy przepisy wskazane w skardze konstytucyjnej stanowią źródło naruszenia konstytucyjnych praw skarżącego.
W zażaleniu skarżący nie odniósł się bezpośrednio do podstaw odmowy nadania biegu skardze konstytucyjnej.

Mając powyższe na względzie, należało – na podstawie art. 79 ust. 1 Konstytucji oraz art. 47 ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym – odmówić uwzględnienia zażalenia.