Ts 183/07
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:II AKp 6/06 II AKz 184/06 II K 4-11/07 VII K 829/05
Pełny tekst orzeczenia
235/4/B/2009
POSTANOWIENIE
z dnia 7 kwietnia 2009 r.
Sygn. akt Ts 183/07
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Mirosław Granat,
po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Roberta K. w sprawie zgodności:
art. 263 § 4 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks postępowania karnego (Dz. U. Nr 89, poz. 555, ze zm.) z art. 41 ust. 1 w zw. z art. 31 ust. 1 i 3 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,
p o s t a n a w i a:
odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.
UZASADNIENIE
W skardze konstytucyjnej z 10 sierpnia 2007 r. wniesiono o stwierdzenie niezgodności art. 263 § 4 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks postępowania karnego (Dz. U. Nr 89, poz. 555, ze zm.) z art. 41 ust. 1 w zw. z art. 31 ust. 1 i 3 Konstytucji.
Skarga konstytucyjna została oparta na następującym stanie faktycznym. Postanowieniem z 27 lipca 2006 r. Sąd Apelacyjny w Białymstoku – II Wydział Karny (sygn. akt II AKp 6/06, SR w Olsztynie sygn. akt VII K 829/05) przedłużył wobec skarżącego stosowanie tymczasowego aresztowania. Postanowieniem z 30 sierpnia 2006 r. Sąd Apelacyjny w Białymstoku – II Wydział Karny (sygn. akt II AKz 184/06) utrzymał w mocy zaskarżone postanowienie.
Skarżący zarzucił w skardze konstytucyjnej, że zaskarżony przepis, w zakresie, w jakim pozwala na przedłużenie stosowania tymczasowego aresztowania w oparciu o przesłankę „przedłużającego się opracowywania opinii biegłego” narusza prawo do ochrony nietykalności osobistej i wolności osobistej (art. 41 ust. 1 Konstytucji), prowadząc do nadmiernego ograniczenia wolności człowieka (art. 31 ust. 1 i 3 Konstytucji).
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
Skarga konstytucyjna jest szczególnym środkiem ochrony konstytucyjnych wolności i praw. Ma ona gwarantować, że obowiązujące w systemie prawa akty normatywne nie będą stanowiły źródła ich naruszeń. W myśl art. 79 ust. 1 Konstytucji przedmiotem skargi konstytucyjnej jest wniosek o zbadanie zgodności z Konstytucją przepisów stanowiących podstawę ostatecznego orzeczenia o prawach skarżącego. Wskazany przedmiot skargi konstytucyjnej determinuje wymogi formalne, których spełnienie jest konieczne dla stwierdzenia dopuszczalności skargi konstytucyjnej.
Podstawowym powodem odmowy nadania biegu skardze konstytucyjnej jest uznanie, że została wniesiona z naruszeniem terminu wskazanego w art. 46 ust. 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.). Zgodnie z tym przepisem skarga konstytucyjna może być wniesiona po wyczerpaniu drogi prawnej, o ile droga ta jest przewidziana, w ciągu 3 miesięcy od doręczenia skarżącemu prawomocnego wyroku, ostatecznej decyzji lub innego ostatecznego rozstrzygnięcia.
Jak wskazał skarżący, ostatecznym orzeczeniem w niniejszej sprawie jest postanowienie Sądu Apelacyjnego w Białymstoku – II Wydział Karny z 30 sierpnia 2006 r. Skarżący nie wskazał jednak daty doręczenia mu tego orzeczenia, określając jedynie, że zostało doręczone „kilka dni później”. Pismem z 27 listopada 2007 r. Przewodnicząca II Wydziału Karnego Sądu Apelacyjnego w Białymstoku (sygn. II K 4-11/07) wskazała, że orzeczenie zostało wysłane skarżącemu bez zwrotnego potwierdzenia odbioru 1 września 2006 r. Pismem z 2 marca 2009 r. Dyrektor Aresztu Śledczego w Olsztynie (sygn. DD-072-63/09/3180) wyjaśnił, że skarżący pokwitował odbiór postanowienia Sądu Apelacyjnego w Białymstoku 6 września 2006 r. Za datę doręczenia orzeczenia Trybunał Konstytucyjny przyjął zatem dzień 6 września 2006 r.
Pismem z 30 października 2006 r. skarżący złożył wniosek o ustanowienie pełnomocnika z urzędu, w związku z czym zawieszeniu uległ bieg terminu do wniesienia skargi. Wyznaczenie pełnomocnika nastąpiło 17 maja 2007 r., pismo w tej sprawie zostało skarżącemu doręczone 18 czerwca 2007 r. Skarga konstytucyjna złożona została 10 sierpnia 2007 r. Uznać należy w związku z powyższym, że bieg terminu do wniesienia skargi konstytucyjnej rozpoczął się 7 września 2007 r. i został zawieszony 30 października 2007 r. (54 dni), w dalszym ciągu biegł między 18 czerwca 2007 r. a 10 sierpnia 2007 r. (52 dni). Łącznie okres, w którym biegł termin do wniesienia skargi konstytucyjnej, wyniósł 106 dni. Przekroczył zatem termin 3 miesięcy wskazany w art. 46 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym, co przesądza o niedopuszczalności nadania biegu skardze.
W tym stanie rzeczy należało odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.
POSTANOWIENIE
z dnia 7 kwietnia 2009 r.
Sygn. akt Ts 183/07
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Mirosław Granat,
po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Roberta K. w sprawie zgodności:
art. 263 § 4 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks postępowania karnego (Dz. U. Nr 89, poz. 555, ze zm.) z art. 41 ust. 1 w zw. z art. 31 ust. 1 i 3 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,
p o s t a n a w i a:
odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.
UZASADNIENIE
W skardze konstytucyjnej z 10 sierpnia 2007 r. wniesiono o stwierdzenie niezgodności art. 263 § 4 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks postępowania karnego (Dz. U. Nr 89, poz. 555, ze zm.) z art. 41 ust. 1 w zw. z art. 31 ust. 1 i 3 Konstytucji.
Skarga konstytucyjna została oparta na następującym stanie faktycznym. Postanowieniem z 27 lipca 2006 r. Sąd Apelacyjny w Białymstoku – II Wydział Karny (sygn. akt II AKp 6/06, SR w Olsztynie sygn. akt VII K 829/05) przedłużył wobec skarżącego stosowanie tymczasowego aresztowania. Postanowieniem z 30 sierpnia 2006 r. Sąd Apelacyjny w Białymstoku – II Wydział Karny (sygn. akt II AKz 184/06) utrzymał w mocy zaskarżone postanowienie.
Skarżący zarzucił w skardze konstytucyjnej, że zaskarżony przepis, w zakresie, w jakim pozwala na przedłużenie stosowania tymczasowego aresztowania w oparciu o przesłankę „przedłużającego się opracowywania opinii biegłego” narusza prawo do ochrony nietykalności osobistej i wolności osobistej (art. 41 ust. 1 Konstytucji), prowadząc do nadmiernego ograniczenia wolności człowieka (art. 31 ust. 1 i 3 Konstytucji).
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
Skarga konstytucyjna jest szczególnym środkiem ochrony konstytucyjnych wolności i praw. Ma ona gwarantować, że obowiązujące w systemie prawa akty normatywne nie będą stanowiły źródła ich naruszeń. W myśl art. 79 ust. 1 Konstytucji przedmiotem skargi konstytucyjnej jest wniosek o zbadanie zgodności z Konstytucją przepisów stanowiących podstawę ostatecznego orzeczenia o prawach skarżącego. Wskazany przedmiot skargi konstytucyjnej determinuje wymogi formalne, których spełnienie jest konieczne dla stwierdzenia dopuszczalności skargi konstytucyjnej.
Podstawowym powodem odmowy nadania biegu skardze konstytucyjnej jest uznanie, że została wniesiona z naruszeniem terminu wskazanego w art. 46 ust. 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.). Zgodnie z tym przepisem skarga konstytucyjna może być wniesiona po wyczerpaniu drogi prawnej, o ile droga ta jest przewidziana, w ciągu 3 miesięcy od doręczenia skarżącemu prawomocnego wyroku, ostatecznej decyzji lub innego ostatecznego rozstrzygnięcia.
Jak wskazał skarżący, ostatecznym orzeczeniem w niniejszej sprawie jest postanowienie Sądu Apelacyjnego w Białymstoku – II Wydział Karny z 30 sierpnia 2006 r. Skarżący nie wskazał jednak daty doręczenia mu tego orzeczenia, określając jedynie, że zostało doręczone „kilka dni później”. Pismem z 27 listopada 2007 r. Przewodnicząca II Wydziału Karnego Sądu Apelacyjnego w Białymstoku (sygn. II K 4-11/07) wskazała, że orzeczenie zostało wysłane skarżącemu bez zwrotnego potwierdzenia odbioru 1 września 2006 r. Pismem z 2 marca 2009 r. Dyrektor Aresztu Śledczego w Olsztynie (sygn. DD-072-63/09/3180) wyjaśnił, że skarżący pokwitował odbiór postanowienia Sądu Apelacyjnego w Białymstoku 6 września 2006 r. Za datę doręczenia orzeczenia Trybunał Konstytucyjny przyjął zatem dzień 6 września 2006 r.
Pismem z 30 października 2006 r. skarżący złożył wniosek o ustanowienie pełnomocnika z urzędu, w związku z czym zawieszeniu uległ bieg terminu do wniesienia skargi. Wyznaczenie pełnomocnika nastąpiło 17 maja 2007 r., pismo w tej sprawie zostało skarżącemu doręczone 18 czerwca 2007 r. Skarga konstytucyjna złożona została 10 sierpnia 2007 r. Uznać należy w związku z powyższym, że bieg terminu do wniesienia skargi konstytucyjnej rozpoczął się 7 września 2007 r. i został zawieszony 30 października 2007 r. (54 dni), w dalszym ciągu biegł między 18 czerwca 2007 r. a 10 sierpnia 2007 r. (52 dni). Łącznie okres, w którym biegł termin do wniesienia skargi konstytucyjnej, wyniósł 106 dni. Przekroczył zatem termin 3 miesięcy wskazany w art. 46 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym, co przesądza o niedopuszczalności nadania biegu skardze.
W tym stanie rzeczy należało odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.