Ts 293/07
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
185/3/B/2009
POSTANOWIENIE
z dnia 17 czerwca 2009 r.
Sygn. akt Ts 293/07
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Janusz Niemcewicz – przewodniczący
Zbigniew Cieślak – sprawozdawca
Ewa Łętowska,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 12 grudnia 2008 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Przedsiębiorstwa Komunikacyjno Spedycyjnego „TYCHY” Sp. z o.o.,
p o s t a n a w i a:
nie uwzględnić zażalenia.
UZASADNIENIE
W skardze konstytucyjnej sporządzonej przez pełnomocnika skarżącej – Przedsiębiorstwa Komunikacyjno Spedycyjnego „TYCHY” Sp. z o.o. – została zakwestionowana zgodność z Konstytucją Rzeczypospolitej Polskiej art. 28 pkt 2 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. Nr 167, poz. 1398, ze zm.; dalej: u.k.s.c.). Zakwestionowanemu przepisowi u.k.s.c. (notabene konsekwentnie błędnie oznaczanemu jako art. 28 § 1), w zakresie, w jakim dotyczy także opłaty za wniesienie środka zaskarżenia, zarzucono niezgodność z art. 87 ust. 1, art. 88 ust. 1 i 2, art. 174, art. 177 oraz art. 183 ust. 1 i 2, a także z art. 45 ust. 1 oraz art. 2 Konstytucji.
Uzasadniając zarzut niekonstytucyjności kwestionowanego przepisu u.k.s.c., skarżąca podkreśliła, że uchwała Sądu Najwyższego z 22 lutego 2007 r. rozszerzyła zakres wysokości opłaty ponoszonej w postępowaniu sądowym ponad wysokość ciężaru określonego w ustawie. Tymczasem, zgodnie z przepisami konstytucyjnymi normującymi problematykę źródeł prawa, niedopuszczalne jest stosowanie norm prawnych prowadzące do zmiany treści przepisów prawa uchwalonych przez Sejm. Skarżąca podkreśla, że stosowanie normy prawnej ponad jej treść literalną skutkuje naruszeniem prawa strony do rozpoznania sprawy przez sąd.
Postanowieniem z 12 grudnia 2008 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania skardze dalszego biegu. Rozstrzygnięcie to było uzasadnione niespełnieniem przesłanki dopuszczalności skargi – obowiązku wskazania konstytucyjnych wolności lub praw naruszonych przez przepisy stanowiące przedmiot skargi (art. 47 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym, Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK). Zdaniem Trybunału Konstytucyjnego skarga zawierała głównie rozważania odnoszące się do orzeczenia Sądu Najwyższego, które zostało pomocniczo wykorzystane w sprawie przez sąd orzekający. Natomiast – jak podkreślono w zaskarżonym postanowieniu – nie zawarto w niej wywodów wskazujących, na czym miałaby polegać merytoryczna niezgodność pomiędzy art. 28 pkt 2 u.k.s. a wskazanymi w skardze unormowaniami konstytucyjnymi.
Na powyższe postanowienie skarżąca wniosła zażalenie, w którym wskazała na nieprawidłowości rozważań Trybunału, jednakże nie przytoczyła żadnych argumentów mających za nimi przemawiać. W złożonym środku odwoławczym zacytowano fragment z sentencji wyroku Trybunału Konstytucyjnego odnoszącego się do art. 28 u.k.s. (stwierdzającego niekonstytucyjność tej regulacji). Z takiej oceny przepisu wyrażonej w przedmiotowym orzeczeniu, skarżąca wywiodła prawidłowość złożonej przez nią skargi konstytucyjnej.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
Skarżąca zakwestionowała postanowienie o odmowie nadania skardze dalszego biegu, nie określiła jednak żadnych nowych okoliczności i powodów i nie podała argumentów, dla których należałoby uznać je za niezasadne. Z tego względu Trybunał Konstytucyjny stwierdza, że złożone w sprawie zażalenie nie podważyło zasadności argumentacji przyjętej w postanowieniu o odmowie nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu.
Dodatkowo, należy podnieść, że przywołana treść orzeczenia Trybunału z 16 grudnia 2008 r. (P 17/07, OTK ZU nr 10/A/2008, poz. 179) nie miała znaczenia dla oceny formalnej strony skargi. Pomiędzy wskazanym wyrokiem a zaskarżonym postanowieniem nie istnieje związek. Uznanie przepisu za niekonstytucyjny nie przesądza jeszcze o tym, że złożona skarga konstytucyjna nie zawierała uchybień formalnych i w związku z tym powinna zostać rozpoznana.
Mając na uwadze powyższe, na podstawie art. 36 ust. 7 ustawy o TK, Trybunał Konstytucyjny zażalenia nie uwzględnił.
POSTANOWIENIE
z dnia 17 czerwca 2009 r.
Sygn. akt Ts 293/07
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Janusz Niemcewicz – przewodniczący
Zbigniew Cieślak – sprawozdawca
Ewa Łętowska,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 12 grudnia 2008 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Przedsiębiorstwa Komunikacyjno Spedycyjnego „TYCHY” Sp. z o.o.,
p o s t a n a w i a:
nie uwzględnić zażalenia.
UZASADNIENIE
W skardze konstytucyjnej sporządzonej przez pełnomocnika skarżącej – Przedsiębiorstwa Komunikacyjno Spedycyjnego „TYCHY” Sp. z o.o. – została zakwestionowana zgodność z Konstytucją Rzeczypospolitej Polskiej art. 28 pkt 2 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. Nr 167, poz. 1398, ze zm.; dalej: u.k.s.c.). Zakwestionowanemu przepisowi u.k.s.c. (notabene konsekwentnie błędnie oznaczanemu jako art. 28 § 1), w zakresie, w jakim dotyczy także opłaty za wniesienie środka zaskarżenia, zarzucono niezgodność z art. 87 ust. 1, art. 88 ust. 1 i 2, art. 174, art. 177 oraz art. 183 ust. 1 i 2, a także z art. 45 ust. 1 oraz art. 2 Konstytucji.
Uzasadniając zarzut niekonstytucyjności kwestionowanego przepisu u.k.s.c., skarżąca podkreśliła, że uchwała Sądu Najwyższego z 22 lutego 2007 r. rozszerzyła zakres wysokości opłaty ponoszonej w postępowaniu sądowym ponad wysokość ciężaru określonego w ustawie. Tymczasem, zgodnie z przepisami konstytucyjnymi normującymi problematykę źródeł prawa, niedopuszczalne jest stosowanie norm prawnych prowadzące do zmiany treści przepisów prawa uchwalonych przez Sejm. Skarżąca podkreśla, że stosowanie normy prawnej ponad jej treść literalną skutkuje naruszeniem prawa strony do rozpoznania sprawy przez sąd.
Postanowieniem z 12 grudnia 2008 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania skardze dalszego biegu. Rozstrzygnięcie to było uzasadnione niespełnieniem przesłanki dopuszczalności skargi – obowiązku wskazania konstytucyjnych wolności lub praw naruszonych przez przepisy stanowiące przedmiot skargi (art. 47 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym, Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK). Zdaniem Trybunału Konstytucyjnego skarga zawierała głównie rozważania odnoszące się do orzeczenia Sądu Najwyższego, które zostało pomocniczo wykorzystane w sprawie przez sąd orzekający. Natomiast – jak podkreślono w zaskarżonym postanowieniu – nie zawarto w niej wywodów wskazujących, na czym miałaby polegać merytoryczna niezgodność pomiędzy art. 28 pkt 2 u.k.s. a wskazanymi w skardze unormowaniami konstytucyjnymi.
Na powyższe postanowienie skarżąca wniosła zażalenie, w którym wskazała na nieprawidłowości rozważań Trybunału, jednakże nie przytoczyła żadnych argumentów mających za nimi przemawiać. W złożonym środku odwoławczym zacytowano fragment z sentencji wyroku Trybunału Konstytucyjnego odnoszącego się do art. 28 u.k.s. (stwierdzającego niekonstytucyjność tej regulacji). Z takiej oceny przepisu wyrażonej w przedmiotowym orzeczeniu, skarżąca wywiodła prawidłowość złożonej przez nią skargi konstytucyjnej.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
Skarżąca zakwestionowała postanowienie o odmowie nadania skardze dalszego biegu, nie określiła jednak żadnych nowych okoliczności i powodów i nie podała argumentów, dla których należałoby uznać je za niezasadne. Z tego względu Trybunał Konstytucyjny stwierdza, że złożone w sprawie zażalenie nie podważyło zasadności argumentacji przyjętej w postanowieniu o odmowie nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu.
Dodatkowo, należy podnieść, że przywołana treść orzeczenia Trybunału z 16 grudnia 2008 r. (P 17/07, OTK ZU nr 10/A/2008, poz. 179) nie miała znaczenia dla oceny formalnej strony skargi. Pomiędzy wskazanym wyrokiem a zaskarżonym postanowieniem nie istnieje związek. Uznanie przepisu za niekonstytucyjny nie przesądza jeszcze o tym, że złożona skarga konstytucyjna nie zawierała uchybień formalnych i w związku z tym powinna zostać rozpoznana.
Mając na uwadze powyższe, na podstawie art. 36 ust. 7 ustawy o TK, Trybunał Konstytucyjny zażalenia nie uwzględnił.