Ts 270/08
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Dodatkowe informacje:
Pełny tekst orzeczenia
182/3/B/2010
POSTANOWIENIE
z dnia 22 stycznia 2010 r.
Sygn. akt Ts 270/08
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Janusz Niemcewicz,
po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Romana P. w sprawie zgodności:
art. 40 § 1 pkt 6 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks postępowania karnego (Dz. U. Nr 89, poz. 555, ze zm.) z art. 45 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,
p o s t a n a w i a:
odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.
UZASADNIENIE
W skardze konstytucyjnej z 3 września 2008 r. wniesiono o zbadanie zgodności art. 40 § 1 pkt 6 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks postępowania karnego (Dz. U. Nr 89, poz. 555, ze zm.; dalej: k.p.k.) z art. 45 ust. 1 Konstytucji.
Skarga konstytucyjna sformułowana została w związku z następującym stanem faktycznym. Postanowieniem z 17 stycznia 2008 r. (sygn. 3 Ds. 251/08/9) prokurator Prokuratury Rejonowej Stare Miasto w Poznaniu odmówił wszczęcia dochodzenia w sprawie niedopełnienia przez prezesa niepublicznego zakładu opieki zdrowotnej obowiązku przekazania skarżącemu informacji umożliwiających korzystanie z praw przyznanych mu przez ustawę o ochronie danych osobowych, to jest o przestępstwo z art. 54 w zw. z art. 32 i art. 33 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o ochronie danych osobowych (Dz. U. z 2002 r. Nr 101, poz. 926, ze zm.). Skarżący złożył zażalenie na to postanowienie. Ponadto skarżący złożył 17 marca 2008 r. wniosek o wyłączenie w sprawie o sygnaturze VIII Kp 216/08 asesora sądu rejonowego, wyznaczonego do rozpoznania powyższego zażalenia. Sąd Rejonowy Poznań – Stare Miasto w Poznaniu – III Wydział Karny postanowieniem z 28 kwietnia 2008 r. (sygn. akt III Ko 65/08) nie uwzględnił wniosku o wyłączenie asesora w sprawie o sygnaturze VIII Kp 216/08. Skarżący pismem z 6 maja 2008 r. ponowił wniosek o wyłączenie asesora wyznaczonego do rozpoznania sprawy o sygnaturze VIII Kp 216/08, podnosząc, że postanowienie z 28 kwietnia 2008 r. nie zawiera rozstrzygnięcia o powołanej przez niego podstawie wyłączenia – art. 40 § 1 pkt 6 k.p.k. Postanowieniem z 26 maja 2008 r. (sygn. akt III Ko 138/08) Sąd Rejonowy Poznań – Stare Miasto w Poznaniu – III Wydział Karny nie uwzględnił wniosku o wyłączenie asesora od udziału w sprawie o sygnaturze VIII Kp 216/08. Postanowieniem z 26 czerwca 2008 r. (sygn. akt VIII Kp 216/08) Sąd Rejonowy Poznań – Stare Miasto w Poznaniu – VIII Wydział Grodzki utrzymał w mocy postanowienie z 17 stycznia 2008 r. o odmowie wszczęcia dochodzenia.
Skarżący zarzucił, że „zaskarżony przepis godzi w określone w art. 45 ust. 1 Konstytucji podmiotowe prawo do bezstronnego rozpatrzenia sprawy przez sąd, ograniczając wyłączenie sędziego z mocy samej ustawy do spraw, w których sędzia ten w braku wyłączenia kontrolowałby orzeczenie ze swym udziałem”.
Zarządzeniem Trybunału Konstytucyjnego z 8 września 2009 r. pełnomocnik skarżącego został wezwany do uzupełnienia braku formalnego skargi konstytucyjnej przez: dokładne określenie sposobu naruszenia konstytucyjnych praw i wolności skarżącego, wyrażonych w art. 45 ust. 1 Konstytucji przez zaskarżony przepis art. 40 § 1 pkt 6 k.p.k.
Zarządzenie zostało skutecznie doręczone pełnomocnikowi skarżącego 15 września 2009 r. (potwierdzenie odbioru w aktach sprawy), zatem siedmiodniowy termin do uzupełnienia braków skargi upłynął 22 września 2009 r. Pismo zatytułowane „Odpowiedź na zarządzenie z 8 września 2009 r.”, nadane 22 września 2009 r., sporządził osobiście skarżący.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
Obowiązkowe zastępstwo w postępowaniu sądowokonstytucyjnym nie ogranicza się do sporządzenia skargi konstytucyjnej i zażalenia na postanowienie odmawiające nadania jej dalszego biegu, ale także obejmuje sporządzenie pisma procesowego stanowiącego uzupełnienie wskazanych w trybie art. 36 ust. 2 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK) braków skargi (postanowienie TK z 6 lipca 2006, Ts 62/06, OTK ZU nr 5/B/2006, poz. 240).
Trybunał Konstytucyjny stwierdza, że w ustawowym terminie pełnomocnik skarżącego nie usunął braku formalnego skargi konstytucyjnej, wskazanego w zarządzeniu z 8 września 2009 r.
W postępowaniu sądowokonstytucyjnym odmowa przekazania skargi do merytorycznego rozpoznania następuje nie dlatego, że skarżący wniósł osobiście pismo procesowe objęte przymusem adwokackim, ale z tego względu, iż pisma takiego nie sporządziła osoba legitymowana, czyli adwokat lub radca prawny. Jeżeli skarżący złożył sporządzone osobiście zażalenie lub pismo procesowe stanowiące uzupełnienie skargi konstytucyjnej, wniesionej uprzednio przez adwokata, względnie radcę prawnego, to można odmówić nadania skardze dalszego biegu jedynie w wypadku, gdy pismo dotyczące tego samego zagadnienia nie zostało sporządzone przez adwokata lub radcę prawnego (por. postanowienie TK z 25 stycznia 2005 r., Ts 109/04, OTK ZU nr 1/B/2005, poz. 38).
Zgodnie z art. 49 w zw. z art. 36 ust. 3 ustawy o TK, nieusunięcie braków skargi konstytucyjnej w ustawowym terminie 7 dni od daty zawiadomienia stanowi samoistną podstawę odmowy nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.
Mając powyższe na względzie, należało orzec jak w sentencji.
POSTANOWIENIE
z dnia 22 stycznia 2010 r.
Sygn. akt Ts 270/08
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Janusz Niemcewicz,
po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Romana P. w sprawie zgodności:
art. 40 § 1 pkt 6 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks postępowania karnego (Dz. U. Nr 89, poz. 555, ze zm.) z art. 45 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,
p o s t a n a w i a:
odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.
UZASADNIENIE
W skardze konstytucyjnej z 3 września 2008 r. wniesiono o zbadanie zgodności art. 40 § 1 pkt 6 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks postępowania karnego (Dz. U. Nr 89, poz. 555, ze zm.; dalej: k.p.k.) z art. 45 ust. 1 Konstytucji.
Skarga konstytucyjna sformułowana została w związku z następującym stanem faktycznym. Postanowieniem z 17 stycznia 2008 r. (sygn. 3 Ds. 251/08/9) prokurator Prokuratury Rejonowej Stare Miasto w Poznaniu odmówił wszczęcia dochodzenia w sprawie niedopełnienia przez prezesa niepublicznego zakładu opieki zdrowotnej obowiązku przekazania skarżącemu informacji umożliwiających korzystanie z praw przyznanych mu przez ustawę o ochronie danych osobowych, to jest o przestępstwo z art. 54 w zw. z art. 32 i art. 33 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o ochronie danych osobowych (Dz. U. z 2002 r. Nr 101, poz. 926, ze zm.). Skarżący złożył zażalenie na to postanowienie. Ponadto skarżący złożył 17 marca 2008 r. wniosek o wyłączenie w sprawie o sygnaturze VIII Kp 216/08 asesora sądu rejonowego, wyznaczonego do rozpoznania powyższego zażalenia. Sąd Rejonowy Poznań – Stare Miasto w Poznaniu – III Wydział Karny postanowieniem z 28 kwietnia 2008 r. (sygn. akt III Ko 65/08) nie uwzględnił wniosku o wyłączenie asesora w sprawie o sygnaturze VIII Kp 216/08. Skarżący pismem z 6 maja 2008 r. ponowił wniosek o wyłączenie asesora wyznaczonego do rozpoznania sprawy o sygnaturze VIII Kp 216/08, podnosząc, że postanowienie z 28 kwietnia 2008 r. nie zawiera rozstrzygnięcia o powołanej przez niego podstawie wyłączenia – art. 40 § 1 pkt 6 k.p.k. Postanowieniem z 26 maja 2008 r. (sygn. akt III Ko 138/08) Sąd Rejonowy Poznań – Stare Miasto w Poznaniu – III Wydział Karny nie uwzględnił wniosku o wyłączenie asesora od udziału w sprawie o sygnaturze VIII Kp 216/08. Postanowieniem z 26 czerwca 2008 r. (sygn. akt VIII Kp 216/08) Sąd Rejonowy Poznań – Stare Miasto w Poznaniu – VIII Wydział Grodzki utrzymał w mocy postanowienie z 17 stycznia 2008 r. o odmowie wszczęcia dochodzenia.
Skarżący zarzucił, że „zaskarżony przepis godzi w określone w art. 45 ust. 1 Konstytucji podmiotowe prawo do bezstronnego rozpatrzenia sprawy przez sąd, ograniczając wyłączenie sędziego z mocy samej ustawy do spraw, w których sędzia ten w braku wyłączenia kontrolowałby orzeczenie ze swym udziałem”.
Zarządzeniem Trybunału Konstytucyjnego z 8 września 2009 r. pełnomocnik skarżącego został wezwany do uzupełnienia braku formalnego skargi konstytucyjnej przez: dokładne określenie sposobu naruszenia konstytucyjnych praw i wolności skarżącego, wyrażonych w art. 45 ust. 1 Konstytucji przez zaskarżony przepis art. 40 § 1 pkt 6 k.p.k.
Zarządzenie zostało skutecznie doręczone pełnomocnikowi skarżącego 15 września 2009 r. (potwierdzenie odbioru w aktach sprawy), zatem siedmiodniowy termin do uzupełnienia braków skargi upłynął 22 września 2009 r. Pismo zatytułowane „Odpowiedź na zarządzenie z 8 września 2009 r.”, nadane 22 września 2009 r., sporządził osobiście skarżący.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
Obowiązkowe zastępstwo w postępowaniu sądowokonstytucyjnym nie ogranicza się do sporządzenia skargi konstytucyjnej i zażalenia na postanowienie odmawiające nadania jej dalszego biegu, ale także obejmuje sporządzenie pisma procesowego stanowiącego uzupełnienie wskazanych w trybie art. 36 ust. 2 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK) braków skargi (postanowienie TK z 6 lipca 2006, Ts 62/06, OTK ZU nr 5/B/2006, poz. 240).
Trybunał Konstytucyjny stwierdza, że w ustawowym terminie pełnomocnik skarżącego nie usunął braku formalnego skargi konstytucyjnej, wskazanego w zarządzeniu z 8 września 2009 r.
W postępowaniu sądowokonstytucyjnym odmowa przekazania skargi do merytorycznego rozpoznania następuje nie dlatego, że skarżący wniósł osobiście pismo procesowe objęte przymusem adwokackim, ale z tego względu, iż pisma takiego nie sporządziła osoba legitymowana, czyli adwokat lub radca prawny. Jeżeli skarżący złożył sporządzone osobiście zażalenie lub pismo procesowe stanowiące uzupełnienie skargi konstytucyjnej, wniesionej uprzednio przez adwokata, względnie radcę prawnego, to można odmówić nadania skardze dalszego biegu jedynie w wypadku, gdy pismo dotyczące tego samego zagadnienia nie zostało sporządzone przez adwokata lub radcę prawnego (por. postanowienie TK z 25 stycznia 2005 r., Ts 109/04, OTK ZU nr 1/B/2005, poz. 38).
Zgodnie z art. 49 w zw. z art. 36 ust. 3 ustawy o TK, nieusunięcie braków skargi konstytucyjnej w ustawowym terminie 7 dni od daty zawiadomienia stanowi samoistną podstawę odmowy nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.
Mając powyższe na względzie, należało orzec jak w sentencji.