Pełny tekst orzeczenia

202/3/B/2010

POSTANOWIENIE

z dnia 8 czerwca 2010 r.


Sygn. akt Ts 335/08



Trybunał Konstytucyjny w składzie:



Maria Gintowt-Jankowicz – przewodnicząca

Adam Jamróz – sprawozdawca

Marian Grzybowski,



po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 września 2009 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Henryka D.,



p o s t a n a w i a:



nie uwzględnić zażalenia.



UZASADNIENIE



W skardze konstytucyjnej z 28 października 2008 r. wniesiono o stwierdzenie niezgodności art. 1302 § 3 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296, ze zm.; dalej: k.p.c.) z art. 31 ust. 3 w zw. z art. 2, art. 32 ust. 1 i 2, art. 45 ust. 1, art. 77 ust. 2, art. 78 oraz art. 176 Konstytucji. Zdaniem skarżącego naruszenie konstytucyjnych praw i wolności polega na naruszeniu prawa poprzez nadmierny formalizm procesowy, skutkujący dla strony reprezentowanej przez profesjonalnego pełnomocnika wyłączeniem prawa do rozpoznania sprawy w toku rzetelnego postępowania.

Postanowieniem z dnia 8 września 2009 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej ze względu na niedopuszczalność orzekania, gdyż art. 1302 § 3 k.p.c. był już przedmiotem kontroli w sprawie SK 33/07 i wyrokiem z dnia 17 listopada 2008 r. (OTK ZU nr 9/A/2008, poz. 154) Trybunał Konstytucyjny orzekł, że art. 1302 § 3 k.p.c. w zakresie, w jakim przewiduje, że sąd odrzuca nieopłaconą apelację wniesioną przez adwokata, radcę prawnego lub rzecznika patentowego bez uprzedniego wezwania do uiszczenia należnej opłaty, jest zgodny z art. 2, art. 45 ust. 1, art. 77 ust. 2 i art. 78 Konstytucji. Ponadto, wskazany jako wzorzec kontroli art. 176 ust. 2 Konstytucji jest nieadekwatny, zaś w zakresie zarzutów dotyczących naruszenia art. 31 ust. 3 w zw. z art. 2, art. 32 ust. 1 i 2 Konstytucji skarżący nie uzupełnił braków skargi konstytucyjnej.

Postanowienie z dnia 8 września 2009 r. skarżący zaskarżył w całości, zarzucając, że wyrok z dnia 17 listopada 2008 r., SK 33/07, nie dotyczył identycznego stanu faktycznego, a w piśmie z 23 grudnia 2008 r., uzupełniającym braki skargi konstytucyjnej, skarżący „dopełnił ciążącego na nim obowiązku precyzyjnego wskazania, na czym polegało naruszenie konstytucyjnych wolności i praw”.



Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:



Zaskarżone postanowienie jest prawidłowe, zaś zarzuty podniesione w zażaleniu nie podważają ustaleń dokonanych w przedmiotowym postanowieniu i w ocenie Trybunału nie zasługują na uwzględnienie.

Postępowanie przed Trybunałem Konstytucyjnym ma na celu kontrolę hierarchicznej zgodności norm. Zasada ne bis in idem, w odróżnieniu od zasady res iudicata, nie dotyczy tego samego stosunku prawnego między tymi samymi stronami, ale dotyczy tożsamości przedmiotowej sprawy. Innymi słowy, wyrok z dnia 17 listopada 2008 r., SK 33/07, ma moc powszechnie obowiązującą i jest ostateczny (art. 190 ust. 1 Konstytucji) nie tylko wobec skarżącego w tamtej sprawie, ale wobec wszystkich innych osób wnoszących skargę konstytucyjną na art. 1302 § 3 k.p.c. Nie chodzi tu więc o identyczność stanu faktycznego, która jest podstawą stwierdzenia ujemnej przesłanki procesowej w postaci res iudicata.

Jak trafnie wskazał Trybunał Konstytucyjny w zaskarżonym postanowieniu, tożsamość niniejszej skargi i sprawy SK 33/07 dotyczy zarówno przedmiotu kontroli, jak i wskazanych wzorców konstytucyjnych, a nadto tożsama jest istota zarzutów skarżącego, sprowadzająca się do wprowadzenia nadmiernego rygoryzmu, polegającego na odrzuceniu bez wezwania o uzupełnienie braków nieopłaconego środka odwoławczego. W przedmiotowej sprawie zachodzi zatem negatywna przesłanka procesowa ne bis in idem.

W ocenie skarżącego, w piśmie z 23 grudnia 2008 r., uzupełniającym braki skargi konstytucyjnej, „dopełnił ciążącego na nim obowiązku precyzyjnego wskazania, na czym polegało naruszenie konstytucyjnych wolności i praw”, co uzasadniać ma uwzględnienie zażalenia na postanowienie o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej. Tymczasem w zakresie wzorców art. 45 ust. 1, art. 77 ust. 2 i art. 78 Konstytucji zachodzi niedopuszczalność orzekania, a skarżący nie powiązał zarzutów dotyczących niezgodności art. 1302 § 3 k.p.c. z art. 31 ust. 3 w zw. z art. 2, art. 32 ust. 1 i 2 Konstytucji z prawami lub wolnościami, które miałyby zostać nieproporcjonalnie ograniczone lub w związku z którymi skarżący został nierówno potraktowany czy zostały naruszone zasady demokratycznego państwa prawnego. Skarżący nie uzupełnił więc braków formalnych skargi konstytucyjnej w zakresie wzorców z art. 31 ust. 3 w zw. z art. 2, art. 32 ust. 1 i 2 Konstytucji.



Biorąc powyższe okoliczności pod uwagę, należało nie uwzględnić zażalenia wniesionego na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego o odmowie nadania niniejszej skardze konstytucyjnej dalszego biegu.