Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE
z dnia 25 stycznia 2011 r.
Sygn. akt Ts 3/10

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Andrzej Rzepliński – przewodniczący
Stanisław Biernat – sprawozdawca
Zbigniew Cieślak,

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 6 października 2010 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Marka J., działającego pod firmą Przedsiębiorstwo Komunikacji Samochodowej TYSOVIA,

p o s t a n a w i a:

nie uwzględnić zażalenia.

UZASADNIENIE

W skardze konstytucyjnej z 30 grudnia 2009 r. zakwestionowana została zgodność z Konstytucją Rzeczypospolitej Polskiej art. 771 § 1 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296, ze zm.; dalej: k.p.c.). W ocenie skarżącego zakwestionowany przepis narusza prawo do sprawiedliwego i jawnego rozpatrzenia sprawy bez nieuzasadnionej zwłoki przez właściwy, niezależny, bezstronny i niezawisły sąd. Skarżący stoi na stanowisku, że art. 771 § 1 k.p.c. pozostawia „poza możliwością wyegzekwowania (…) znaczną część orzeczeń sądowych, tj. orzeczenia sądów administracyjnych”.
Postanowieniem z 6 października 2010 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu. Takie rozstrzygnięcie spowodowane było brakiem naruszenia konstytucyjnych wolności i praw skarżącego. Część z podniesionych przez skarżącego zarzutów nie pozostawała w związku treściowym z zakwestionowanym przepisem Kodeksu postępowania cywilnego.
Na powyższe postanowienie pełnomocnik skarżącego wniósł zażalenie, w którym: (1) podniósł, że Trybunał Konstytucyjny jako sąd nad prawem, a nie nad faktami, nie powinien nawiązywać do określonych zdarzeń faktycznych, gdyż kognicja TK odnosi się do hierarchicznej kontroli norm; (2) zwrócił uwagę na konieczność ponoszenia kosztów w postępowaniu egzekucyjnym, która wynikała z niewykonania zwrotu kosztów postępowania sądowoadministracyjnego; (3) wskazał, że zgodnie z literalnym brzmieniem art. 79 ust. 1 Konstytucji do wniesienia skargi konstytucyjnej wystarczy, że doszło do naruszenia praw konstytucyjnych jednostki, nieistotne – zdaniem skarżącego – jest to, czy stan ten trwa w chwili składania skargi.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Wniesione zażalenie nie podważyło zasadności argumentacji zaskarżonego postanowienia i dlatego nie podlega uwzględnieniu.
W pierwszej kolejności należy zwrócić uwagę, że – wbrew twierdzeniom skarżącego – w złożonym środku odwoławczym nie zostały przywołane żadne nowe (nierozpoznane przez Trybunał) okoliczności. Należy wręcz stwierdzić, że zaszła sytuacja odwrotna – podniesione w zażaleniu argumenty stanowią prawie dosłowne powtórzenie racji zawartych w rozpatrywanej skardze konstytucyjnej i piśmie procesowym uzupełniającym jej braki formalne.
Skarżący podnosił już, że w związku z koniecznością egzekwowania zaległych kosztów postępowania sądowoadministracyjnego poniósł dodatkowe wydatki związane z kosztami postępowania cywilnego (egzekucyjnego). Okoliczność ta została oceniona przez Trybunał Konstytucyjny, który w zakwestionowanym postanowieniu zwrócił uwagę skarżącemu, że problem ten nie pozostaje w związku z zakwestionowanym art. 771 § 1 k.p.c. W zażaleniu nie znalazły się jakiekolwiek argumenty mające wykazać, że stanowisko TK w tym zakresie jest błędne. Skoro skarżący nie powołał żadnych nowych racji w odniesieniu do tej podstawy odmowy nadania skardze dalszego biegu, złożone zażalenie nie mogło okazać się skuteczne.
Analogicznie należy ocenić część środka odwoławczego odnoszącą się do zagadnienia realności naruszenia konstytucyjnych wolności lub praw. Także w tym zakresie powołane przez skarżącego argumenty są powieleniem tych, wyrażonych w skardze. Skarżący powtarza rozpoznane już przez TK zarzuty, nie przywołuje nowych, polemicznych rozważań i ogranicza się jedynie do negacji stanowiska Trybunału. Brak nowych treści prawnie relewantnych uniemożliwia ocenę zakwestionowanego postanowienia.
Jedynie na marginesie należy zwrócić uwagę, że ocena konstytucyjności norm prawnych w postępowaniu wszczętym w wyniku skargi konstytucyjnej nie może abstrahować od stanu faktycznego sprawy. Konieczność tej korelacji wynika z istoty konkretnej kontroli konstytucyjności prawa (postanowienie TK z 24 stycznia 2006 r., SK 44/05, OTK ZU nr 1/A/2006, poz. 12).

Mając na uwadze powyższe, na podstawie art. 49 w związku z art. 36 ust. 7 ustawy o TK, Trybunał Konstytucyjny zażalenia nie uwzględnił.