Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

z dnia 11 stycznia 2011 r.

Sygn. akt Ts 39/10



Trybunał Konstytucyjny w składzie:





Teresa Liszcz – przewodnicząca


Marek Zubik – sprawozdawca


Mirosław Granat,



po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 7 października 2010 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Spółdzielni Pracy „PEZETGES” w Łęczycy,



p o s t a n a w i a:



nie uwzględnić zażalenia.



UZASADNIENIE



W skardze konstytucyjnej z 12 lutego 2010 r. Spółdzielnia Pracy „PEZETGES” w Łęczycy (dalej: skarżąca) wniosła o wydanie wyroku stwierdzającego, że art. 3989 § 2 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296, ze zm.; dalej: k.p.c.) narusza art. 8 ust. 2, art. 21 ust. 1, art. 41 ust. 1, art. 45 ust. 1 i art. 47 Konstytucji. Jednocześnie skarżąca wniosła o orzeczenie, że postanowienie Sądu Najwyższego z 20 października 2009 r. (sygn. akt I PK 113/09) wydane na podstawie zaskarżonego niniejszą skargą przepisu k.p.c. oraz poprzedzające je wyroki naruszają jej prawa wskazane w petitum skargi.

W ocenie skarżącej, zaskarżony przepis k.p.c. pozwala odmówić przyjęcia skargi kasacyjnej w przypadkach, gdy orzeczenia, których dotyczy skarga, tolerują naruszenie konstytucyjnych praw i wolności obywatelskich.

Skarga konstytucyjna została wniesiona w związku z następującą sprawą.

Postanowieniem z 20 października 2009 r. (sygn. akt I PK 113/09) Sąd Najwyższy odmówił przyjęcia do rozpoznania skargi kasacyjnej skarżącej od wyroku Sądu Apelacyjnego w Łodzi z 3 marca 2009 r. (sygn. akt APa 1/09). W uzasadnieniu wskazał, że skarga nie zawierała żadnej z przesłanek określonych w art. 3989 § 1 k.p.c. Ponadto, w uzasadnieniu podkreślił, że Sąd Apelacyjny trafnie uznał, iż walne zgromadzenie nie może wkraczać w kompetencje innych organów spółdzielni. Wykluczenie członka i rozwiązanie z nim umowy o pracę jest bowiem zastrzeżone dla innych organów spółdzielni. Z tego powodu nie były więc również zasadne zarzuty naruszenia wskazanych w skardze przepisów prawa materialnego. Powyższe postanowienie zostało doręczone skarżącej 17 listopada 2009 r.

Zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 6 maja 2010 r. (doręczonym 13 maja 2010 r.) pełnomocnik skarżącej został wezwany do usunięcia braków formalnych skargi przez: określenie przedmiotu skargi konstytucyjnej; wskazanie, jakie konstytucyjne wolności lub prawa i w jaki sposób zostały naruszone; doręczenie pełnomocnictwa szczególnego do sporządzenia skargi konstytucyjnej i reprezentowania skarżącej w postępowaniu przed Trybunałem Konstytucyjnym – określającego dokładnie sprawę, do której zostało sporządzone (przedmiot skargi) oraz postanowienia Konstytucji, które – w ocenie skarżącej – zostały naruszone (wzorce kontroli), jak również zawierającego datę jego sporządzenia; doręczenie aktualnego i uwierzytelnionego odpisu z Krajowego Rejestru Sądowego. W piśmie z 19 maja 2010 r. pełnomocnik odniósł się do powyższych braków.

Postanowieniem z 7 października 2010 r. (doręczonym pełnomocnikowi skarżącej 13 października 2010 r.) Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej. W uzasadnieniu wskazał, że skarżąca nie sformułowała żadnego zarzutu świadczącego o niekonstytucyjności zaskarżonego przepisu. Zarzuty skargi koncentrują się wyłącznie na płaszczyźnie stosowania prawa, a konkretnie na negatywnej ocenie postanowienia Sądu Najwyższego z 20 października 2009 r. Trybunał Konstytucyjny przypomniał również, że na gruncie obecnej Konstytucji nie istnieje prawo skarżącej do skargi kasacyjnej.

Zażalenie na powyższe postanowienie wniósł pełnomocnik skarżącej. W piśmie procesowym z 19 października 2010 r., zarzucając naruszenie art. 79 ust. 1 Konstytucji, wniósł o przekazanie sprawy do merytorycznego rozpoznania.



Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:



Zaskarżone postanowienie jest prawidłowe, zaś zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie.

Na wstępie wskazać należy, iż treść wniesionego przez pełnomocnika skarżącej zażalenia nie zawiera w ogóle argumentów podważających przyjęte w zaskarżonym postanowieniu stanowisko Trybunału Konstytucyjnego. W piśmie tym prawidłowo nie ustosunkowano się do żadnej z przesłanek odmowy nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej. Nie wskazano też żadnych okoliczności, przemawiających za uchyleniem zakwestionowanego rozstrzygnięcia.

Ponowna analiza wniesionej skargi konstytucyjnej pod kątem spełnienia przez nią przewidzianych prawem wymogów prowadzi do wniosku, że stanowisko wyrażone w zaskarżonym postanowieniu Trybunału Konstytucyjnego należy w pełni zaakceptować. W skardze konstytucyjnej, w piśmie procesowym nadesłanym w celu uzupełnienia jej braków, ani też w zażaleniu prawidłowo nie sformułowano zarzutu niekonstytucyjności art. 3989 § 2 k.p.c. Zarzuty skargi koncentrują się wyłącznie na płaszczyźnie stosowania prawa, a konkretnie – na niekorzystnym dla skarżącej postanowieniu Sądu Najwyższego z 20 października 2009 r. Co więcej, pełnomocnik skarżącej zdaje się nie dostrzegać funkcji Trybunału Konstytucyjnego, ani też szczególnego charakteru oraz istoty skargi konstytucyjnej jako nadzwyczajnego środka ochrony konstytucyjnych wolności lub praw. Trybunał Konstytucyjny – wbrew temu, co twierdzi w zażaleniu pełnomocnik – nie jest dodatkową instancją sądową, której zadaniem jest uchylenie lub zmiana niekorzystnego dla skarżącej rozstrzygnięcia, a przywołany w zażaleniu art. 79 ust. 1 Konstytucji nie uzasadnia zainicjowania takiego postępowania. Trybunał Konstytucyjny – choćby w świetle art. 175 Konstytucji – nie sprawuje wymiaru sprawiedliwości.

W tej sytuacji Trybunał Konstytucyjny przypomina, że zgodnie z treścią art. 79 ust. 1 Konstytucji, istotą skargi konstytucyjnej jest kontrola zgodności z Konstytucją przepisów ustawy lub innego aktu normatywnego, na podstawie którego sąd lub organ administracji ostatecznie orzekł o przysługujących skarżącemu konstytucyjnie gwarantowanych prawach i wolnościach. Nie jest więc dopuszczalne badanie przez Trybunał w trybie skargi konstytucyjnej prawidłowości rozstrzygnięć sądowych. Ponadto w drodze skargi konstytucyjnej nie jest możliwe podniesienie zarzutu naruszenia norm konstytucyjnych, które nie wyrażają wolności i praw człowieka lub obywatela (dotyczy to choćby art. 8 ust. 2 czy art. 183 ust. 1 Konstytucji). Wspomniana konstrukcja skargi wynika bezpośrednio z treści art. 79 ust. 1 Konstytucji oraz istoty Trybunału Konstytucyjnego, którego zadaniem jest orzekanie o zgodności z Konstytucją ustaw i innych aktów normatywnych.



W tym stanie rzeczy należało nie uwzględnić zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 7 października 2010 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.