Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

z dnia 21 września 2011 r.

Sygn. akt Ts 142/10



Trybunał Konstytucyjny w składzie:



Małgorzata Pyziak-Szafnicka – przewodnicząca

Marek Kotlinowski – sprawozdawca

Zbigniew Cieślak,



po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 15 marca 2011 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Korserwis Sp. z o.o.,



p o s t a n a w i a:



nie uwzględnić zażalenia.



UZASADNIENIE



W skardze konstytucyjnej z 10 czerwca 2010 r. skarżąca Korserwis Sp. z o.o. wniosła o stwierdzenie niezgodności art. 397 § 1 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296, ze zm.; dalej: k.p.c.) z art. 45 ust. 1 w zw. z art. 45 ust. 2, art. 31 ust. 3, art. 32 ust. 2, art. 2 oraz art. 233 ust. 1 i 3 Konstytucji.

Postanowieniem z 15 marca 2011 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej, uznając, że skarga dotyczy w istocie stosowania prawa, zaś stosowanie prawa przez sądy – choćby nawet błędne – pozostaje poza kognicją Trybunału Konstytucyjnego. Ponadto skarżąca nie wskazała prawidłowo przedmiotu zaskarżenia, ponieważ kwestionowany art. 397 § 1 k.p.c. był stosowany w związku z art. 385 i art. 13 § 2 k.p.c. Niedopuszczalność dokonania kontroli merytorycznej wniesionej skargi konstytucyjnej wynika również z oczywistej bezzasadności zarzutów naruszenia art. 45 ust. 1 w zw. z art. 45 ust. 2, art. 31 ust. 3, art. 32 ust. 2 i art. 2 Konstytucji, a także z nieadekwatności wzorców kontroli określonych w art. 233 ust. 1 i 3 Konstytucji.

Powyższe postanowienie zostało zaskarżone zażaleniem z 12 kwietnia 2011 r., w którym zarzucono, po pierwsze, naruszenie przepisów Konstytucji: art. 45 ust. 1, art. 45 ust. 2, art. 31 ust. 3, art. 32 ust. 2 i art. 2; po wtóre, niezgodność z przepisami ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK): art. 36 ust. 1 w zw. z art. 49 zdanie drugie i art. 66; po trzecie, art. 366 k.p.c. w zw. z art. 20 ustawy o TK i art. 190 ust. 1 Konstytucji, jak również art. 328 § 2 w zw. z art. 361 k.p.c. w zw. z art. 20 ustawy o TK. Zdaniem skarżącej, błędne jest odwołanie się w uzasadnieniu postanowienia Trybunału Konstytucyjnego z 15 marca 2011 r. do wyroku z 15 października 2002 r., SK 6/02 (OTK ZU nr 5/2002, poz. 65), w którym orzeczono, że art. 397 § 1 i art. 766 k.p.c. nie są niezgodne z art. 30 Konstytucji, gdyż to ostatnie rozstrzygnięcie obejmuje inne wzorce kontroli niż powołane w niniejszej sprawie.

Skarżąca podniosła także, że skarga konstytucyjna błędnie została uznana za oczywiście bezzasadną. W ocenie skarżącej nietrafny jest pogląd zawarty w uzasadnieniu postanowienia z 15 marca 2011 r., w myśl którego przedmiot zaskarżenia powinien być określony jako art. 397 § 1 w zw. z art. 385 i art.13 § 2 k.p.c.





Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:



Zaskarżone postanowienie jest prawidłowe, zaś argumenty podniesione w zażaleniu nie podważają ustaleń przedstawionych w tym orzeczeniu i dlatego nie zasługują na uwzględnienie. Przedmiotem kontroli dokonywanej przez Trybunał Konstytucyjny w wyniku wniesienia zażalenia na postanowienie o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej jest jedynie prawidłowość dokonanego w nim rozstrzygnięcia.

Trybunał Konstytucyjny ustalił, że skarżąca nie zakwestionowała skutecznie stwierdzenia przez Trybunał w zaskarżonym postanowieniu, iż zarzuty skargi konstytucyjnej odnoszą się do okoliczności sprawy oraz dotyczą przyjęcia niekorzystnego dla skarżącej stanowiska przez sądy orzekające.

Ponadto, wbrew twierdzeniom skarżącej, podstawą odmowy nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej nie była, wobec treści orzeczenia w sprawie SK 6/02, zbędność orzekania, ale oczywista bezzasadność części zarzutów (co do niezgodności z art. 45 ust. 1 w zw. z art. 45 ust. 2, art. 31 ust. 3, art. 32 ust. 2 i art. 2 Konstytucji) oraz nieadekwatność pozostałych wzorców kontroli (art. 233 ust. 1 i 3 Konstytucji). Przesłanka res iudicata w ogóle nie stanowiła przedmiotu rozważań Trybunału Konstytucyjnego w zaskarżonym postanowieniu, gdyż wyrok z 15 października 2002 r. ze względu na zastosowany wzorzec kontroli oraz treść sentencji nie miał bezpośredniego wpływu na rozstrzygnięcie w sprawie skarżącej.

Podniesiony w zażaleniu z 12 kwietnia 2011 r. zarzut rozpoznania skargi konstytucyjnej poza jej granicami jest niezrozumiały. W zaskarżonym postanowieniu Trybunał Konstytucyjny wykazał istnienie wad formalnych skargi zarówno co do przedmiotu kontroli, jak i ze względu na niewskazanie wszystkich przepisów, z których jest wywodzona norma prawna, a także w zakresie wzorców kontroli (por. uwagi powyżej).

Stwierdzone wady formalne nie podlegały uzupełnieniu, gdyż były to uchybienia konstrukcyjne, dotyczące zakresu kontroli. Trybunał Konstytucyjny jest bowiem związany przedmiotem i wzorcami kontroli, wyznaczonymi przez treść skargi konstytucyjnej lub ewentualnie zmodyfikowanymi przez skarżącego w terminie określonym w art. 46 ust. 1 ustawy o TK. Nie stanowi to jednak przeszkody do zbadania na etapie wstępnej kontroli, czy zaskarżony przepis był podstawą ostatecznego rozstrzygnięcia, czy kwestionowana norma prawna wynika z przepisu objętego skargą, a także czy powołane wzorce kontroli statuują prawa lub wolności konstytucyjne – są to bowiem wymogi formalne skargi konstytucyjnej, których spełnienie warunkuje nadanie jej dalszego biegu i merytoryczne rozpoznanie (art. 47 ust. 1 pkt 1 i 2 w zw. z art. 49 ustawy o TK).

Ponadto, Trybunał Konstytucyjny w kwestionowanym postanowieniu trafnie wskazał, że realizacja prawa do sądu przez skarżącą polega nie tylko na możliwości zaskarżenia orzeczenia sądu I instancji, ale także na otrzymaniu sporządzonego z urzędu uzasadnienia rozstrzygnięcia wydanego przez sąd II instancji.



Biorąc powyższe okoliczności pod uwagę, Trybunał Konstytucyjny na podstawie art. 49 w zw. z art. 36 ust. 7 ustawy o TK nie uwzględnił zażalenia wniesionego na postanowienie o odmowie nadania niniejszej skardze konstytucyjnej dalszego biegu.