Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE
z dnia 14 grudnia 2011 r.
Sygn. akt Ts 147/11

Trybunał Konstytucyjny w składzie:




Stanisław Biernat – przewodniczący


Adam Jamróz – sprawozdawca


Marek Zubik,


po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 14 września 2011 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Jacka K.,

p o s t a n a w i a:

nie uwzględnić zażalenia.

UZASADNIENIE

W skardze konstytucyjnej Jacek K. (dalej: skarżący) zarzucił niezgodność art. 45a ust. 8 pkt 1 lit. a tiret drugie, ust. 9, ust. 10, ust. 11 i ust. 12 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. – Prawo energetyczne (Dz. U. z 2006 r. Nr 89, poz. 625, ze zm.; dalej: prawo energetyczne) z art. 2, art. 5, art. 31, art. 32, art. 47, art. 50 i art. 76 Konstytucji oraz niezgodność art. 3989 § 1 i 2 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296, ze zm.; dalej: k.p.c.) z art. 2, art. 31 ust. 3 i art. 45 ust. 1 Konstytucji.
Niekonstytucyjność zaskarżonych przepisów prawa energetycznego skarżący upatruje w braku regulacji pozwalających na kontrolę urządzeń służących do pomiaru i rozliczeń zużycia ciepła w lokalach mieszkalnych, pozostawieniu wyboru metody rozliczania ciepła właścicielowi lub zarządcy budynku, zobowiązaniu lokatorów do udostępnienia mieszkania w celu zainstalowania i odczytu podzielników ciepła oraz braku nałożenia na właściciela lub zarządcę budynku obowiązku wprowadzenia możliwości zamiennego rozliczania opłat za ciepło na innej podstawie niż wskazania podzielników. W odniesieniu do art. 3989 § 1 i 2 k.p.c. skarżący zarzucił, że na podstawie tego przepisu Sąd Najwyższy sporządził w jego sprawie postanowienie o odmowie przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania, którego uzasadnienie było niejasne i zdawkowe. Ponadto podniósł, że od takiego postanowienia Sądu Najwyższego powinien przysługiwać stronie środek odwoławczy.
Postanowieniem z 14 września 2011 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej. W zakresie badania zgodności z Konstytucją zaskarżonych przepisów prawa energetycznego powodem wydania takiego rozstrzygnięcia było ustalenie, że skarga została wniesiona z naruszeniem ustawowego terminu do jej wniesienia, a w zakresie badania konstytucyjności art. 3989 § 1 i 2 k.p.c. – ustalenie, że zarzuty skarżącego dotyczyły sfery stosowania prawa, nie zaś niekonstytucyjności norm prawnych, na podstawie których wydano rozstrzygnięcie w jego sprawie. Ponadto Trybunał wskazał, że pojawiające się w uzasadnieniu skargi konstytucyjnej stwierdzenie, iż postanowienie Sądu Najwyższego o odmowie przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania powinno być zaskarżalne, nie wiąże się z żadnym z podniesionych przez skarżącego zarzutów – skarżący nie sformułował bowiem zarzutu niezgodności art. 3989 § 1 i 2 k.p.c. z żadnym przepisem Konstytucji dotyczącym zaskarżalności orzeczeń sądowych.
Na powyższe postanowienie Trybunału Konstytucyjnego pełnomocnik skarżącego wniósł zażalenie. Stwierdził w nim, że zdaniem skarżącego skarga konstytucyjna została złożona w terminie, oraz że „zarzuty przedstawione w skardze zostały precyzyjnie opisane wraz ze wskazaniem przepisów Konstytucji oraz konstytucyjnie chronionych praw i wolności, naruszonych przez zastosowane przepisy”.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 36 ust. 4 w zw. z art. 49 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK) skarżącemu przysługuje prawo wniesienia zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej. Na etapie rozpoznania zażalenia Trybunał Konstytucyjny bada w szczególności, czy wydając zaskarżone postanowienie, prawidłowo stwierdził istnienie przesłanek odmowy nadania skardze dalszego biegu. Oznacza to, że Trybunał Konstytucyjny poddaje analizie zarzuty zażalenia, które mogą podważyć trafność ustaleń przyjętych za podstawę zaskarżonego postanowienia, i do tego ogranicza rozpoznanie tego środka odwoławczego. W ocenie Trybunału Konstytucyjnego treść zażalenia wniesionego w niniejszej sprawie nie dostarcza żadnych argumentów podających w wątpliwość przesłanki odmowy nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej przedstawione w postanowieniu z 14 września 2011 r. Zaskarżone postanowienie jest prawidłowe, a wniesione zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie.
W zażaleniu skarżący podnosi, że – w jego ocenie – skarga została złożona w terminie dla niej przewidzianym. Nie powołuje jednak żadnych argumentów wskazujących na nieprawidłowe wskazanie przez Trybunał daty doręczenia skarżącemu ostatecznego rozstrzygnięcia o jego prawach lub wolnościach ani na wadliwość dokonanego przez Trybunał obliczenia terminu do wniesienia skargi konstytucyjnej. Trybunał w obecnym składzie stwierdza, że ustalenia poczynione w tym zakresie w zaskarżonym postanowieniu są prawidłowe. Termin do wniesienia skargi konstytucyjnej w zakresie zarzutu niezgodności zaskarżonych przepisów prawa energetycznego z Konstytucją upłynął 26 lipca 2010 r., skarga zaś została nadana w placówce pocztowej 6 maja 2011 r., a więc z przekroczeniem terminu określonego w art. 46 ust. 1 ustawy o TK o ponad 9 miesięcy.
Ponadto skarżący wskazuje, że zarzuty postawione w skardze konstytucyjnej zostały precyzyjnie opisane wraz z powołaniem się na przepisy Konstytucji gwarantujące prawa i wolności jednostki. Również to stwierdzenie w żaden sposób nie odnosi się do treści postanowienia o odmowie nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu. W zaskarżonym postanowieniu stwierdzono bowiem, że podstawą odmowy nadania biegu skardze konstytucyjnej w zakresie badania zgodności art. 3989 § 1 i 2 k.p.c. z art. 2, art. 31 ust. 3 oraz art. 45 ust. 1 Konstytucji było uznanie, że zarzuty skarżącego dotyczą sfery stosowania prawa, nie zaś samej treści norm prawnych. Wniesione zażalenie nie kwestionuje tego ustalenia. Trybunał w obecnym składzie stwierdza, że było ono prawidłowe.

Biorąc powyższe okoliczności pod uwagę, Trybunał Konstytucyjny nie uwzględnił zażalenia wniesionego na postanowienie o odmowie nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu.