Ts 159/10
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Pełny tekst orzeczenia
POSTANOWIENIE
z dnia 24 listopada 2011 r.
Sygn. akt Ts 159/10
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Adam Jamróz – przewodniczący
Stanisław Rymar – sprawozdawca
Małgorzata Pyziak-Szafnicka,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 10 maja 2011 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Tadeusza B.,
p o s t a n a w i a:
nie uwzględnić zażalenia.
UZASADNIENIE
W skardze konstytucyjnej z 5 lipca 2010 r. Tadeusz B. (dalej: skarżący) wniósł o zbadanie zgodności art. 273 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks karny (Dz. U. Nr 88, poz. 553, ze zm.; dalej: k.k.) z art. 2, art. 20, art. 22 i art. 31 ust. 1 i 3 Konstytucji.
Postanowieniem z 10 maja 2011 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej. W uzasadnieniu tego orzeczenia wskazano, że wzorce kontroli – art. 20 i art. 31 ust. 1 Konstytucji są nieadekwatne, zaś skarga jest w istocie skargą na stosowanie prawa, zaś stosowanie prawa przez sądy – choćby nawet błędne – pozostaje poza kognicją Trybunału Konstytucyjnego.
Powyższe postanowienie zostało zaskarżone zażaleniem z 23 maja 2011 r., w którym powtórzono argumentację zawartą w uzasadnieniu skargi konstytucyjnej. Skarżący podniósł także argumenty, które wzmacniają wniosek Trybunału Konstytucyjnego o tym, że skarga dotyczy stosowania prawa, gdyż o naruszeniu praw i wolności konstytucyjnych skarżącego świadczą „nieuzasadnione i represyjne kontrole skarbowe, a także postawienie w stan oskarżenia za przestępstwa, których nie popełniono”.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
Zaskarżone postanowienie jest prawidłowe, zaś argumenty podniesione w zażaleniu nie podważają ustaleń przedstawionych w tym orzeczeniu i dlatego nie zasługują na uwzględnienie. Przedmiotem kontroli dokonywanej przez Trybunał Konstytucyjny w wyniku wniesienia zażalenia na postanowienie o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej jest jedynie prawidłowość dokonanego w nim rozstrzygnięcia.
Trybunał Konstytucyjny ustalił, że w zażaleniu nie sformułowano stanowiska, które podważyłoby stwierdzenia zawarte w zakwestionowanym postanowieniu.
Zdaniem skarżącego, „jeśli zaś interpretacja uznająca winę skarżącego pojawiła się jednak w przedmiotowej sprawie, tym samym należy podnieść, że zastosowano art. 271 § 1 k.k. i 273 k.k. w znaczeniu niezgodnym z Konstytucją RP, czym naruszono prawo do swobodnego prowadzenia działalności gospodarczej, a także prawo własności”. Szczegółowy wywód zawarty w skardze konstytucyjnej (jak i zażaleniu) odnosi się zatem – co trafnie wskazano w zaskarżonym postanowieniu – do okoliczności sprawy. Niezależnie od powyższego wskazać należy, że podanie nowego wzorca kontroli (art. 64 Konstytucji) w zażaleniu na postanowienie o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej stanowi niedopuszczalną próbę rozszerzenia zakresu skargi. Trybunał Konstytucyjny związany jest bowiem przedmiotem i zakresem zaskarżenia określonym w terminie 3 miesięcy, zgodnie z art. 46 ust. 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK).
Biorąc powyższe okoliczności pod uwagę, Trybunał Konstytucyjny na podstawie art. 49 w zw. z art. 36 ust. 7 ustawy o TK nie uwzględnił zażalenia wniesionego na postanowienie o odmowie nadania niniejszej skardze konstytucyjnej dalszego biegu.
z dnia 24 listopada 2011 r.
Sygn. akt Ts 159/10
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Adam Jamróz – przewodniczący
Stanisław Rymar – sprawozdawca
Małgorzata Pyziak-Szafnicka,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 10 maja 2011 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Tadeusza B.,
p o s t a n a w i a:
nie uwzględnić zażalenia.
UZASADNIENIE
W skardze konstytucyjnej z 5 lipca 2010 r. Tadeusz B. (dalej: skarżący) wniósł o zbadanie zgodności art. 273 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks karny (Dz. U. Nr 88, poz. 553, ze zm.; dalej: k.k.) z art. 2, art. 20, art. 22 i art. 31 ust. 1 i 3 Konstytucji.
Postanowieniem z 10 maja 2011 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej. W uzasadnieniu tego orzeczenia wskazano, że wzorce kontroli – art. 20 i art. 31 ust. 1 Konstytucji są nieadekwatne, zaś skarga jest w istocie skargą na stosowanie prawa, zaś stosowanie prawa przez sądy – choćby nawet błędne – pozostaje poza kognicją Trybunału Konstytucyjnego.
Powyższe postanowienie zostało zaskarżone zażaleniem z 23 maja 2011 r., w którym powtórzono argumentację zawartą w uzasadnieniu skargi konstytucyjnej. Skarżący podniósł także argumenty, które wzmacniają wniosek Trybunału Konstytucyjnego o tym, że skarga dotyczy stosowania prawa, gdyż o naruszeniu praw i wolności konstytucyjnych skarżącego świadczą „nieuzasadnione i represyjne kontrole skarbowe, a także postawienie w stan oskarżenia za przestępstwa, których nie popełniono”.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
Zaskarżone postanowienie jest prawidłowe, zaś argumenty podniesione w zażaleniu nie podważają ustaleń przedstawionych w tym orzeczeniu i dlatego nie zasługują na uwzględnienie. Przedmiotem kontroli dokonywanej przez Trybunał Konstytucyjny w wyniku wniesienia zażalenia na postanowienie o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej jest jedynie prawidłowość dokonanego w nim rozstrzygnięcia.
Trybunał Konstytucyjny ustalił, że w zażaleniu nie sformułowano stanowiska, które podważyłoby stwierdzenia zawarte w zakwestionowanym postanowieniu.
Zdaniem skarżącego, „jeśli zaś interpretacja uznająca winę skarżącego pojawiła się jednak w przedmiotowej sprawie, tym samym należy podnieść, że zastosowano art. 271 § 1 k.k. i 273 k.k. w znaczeniu niezgodnym z Konstytucją RP, czym naruszono prawo do swobodnego prowadzenia działalności gospodarczej, a także prawo własności”. Szczegółowy wywód zawarty w skardze konstytucyjnej (jak i zażaleniu) odnosi się zatem – co trafnie wskazano w zaskarżonym postanowieniu – do okoliczności sprawy. Niezależnie od powyższego wskazać należy, że podanie nowego wzorca kontroli (art. 64 Konstytucji) w zażaleniu na postanowienie o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej stanowi niedopuszczalną próbę rozszerzenia zakresu skargi. Trybunał Konstytucyjny związany jest bowiem przedmiotem i zakresem zaskarżenia określonym w terminie 3 miesięcy, zgodnie z art. 46 ust. 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK).
Biorąc powyższe okoliczności pod uwagę, Trybunał Konstytucyjny na podstawie art. 49 w zw. z art. 36 ust. 7 ustawy o TK nie uwzględnił zażalenia wniesionego na postanowienie o odmowie nadania niniejszej skardze konstytucyjnej dalszego biegu.