Ts 270/10
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:I Co 410/10 I Cz 205/10 KM 243/10 V GC 188/08
Pełny tekst orzeczenia
175/2/B/2011
POSTANOWIENIE
z dnia 13 stycznia 2011 r.
Sygn. akt Ts 270/10
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Marek Kotlinowski,
po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Marka J. prowadzącego działalność gospodarczą pod firmą Marek J. PKS Tysovia w sprawie zgodności:
art. 49a ust. 1 i 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o komornikach sądowych i egzekucji (Dz. U. z 2006 r. Nr 167, poz. 1191, ze zm.) z art. 2, art. 45 ust. 1 oraz art. 77 ust. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,
p o s t a n a w i a:
odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.
UZASADNIENIE
W skardze konstytucyjnej z 15 października 2010 r. Marek J. prowadzący działalność gospodarczą pod firmą Marek J. PKS Tysovia (dalej: skarżący) zarzucił niezgodność art. 49a ust. 1 i 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o komornikach sądowych i egzekucji (Dz. U. z 2006 r. Nr 167, poz. 1191, ze zm.; dalej: u.k.s.e.) z art. 2, art. 45 ust. 1 oraz art. 77 ust. 2 Konstytucji.
Zgodnie z zaskarżonym art. 49a ust. 1 u.k.s.e., wszczęcie egzekucji świadczeń niepieniężnych i wykonanie postanowienia o udzieleniu zabezpieczenia roszczeń niepieniężnych uzależnione jest od uiszczenia przez wierzyciela opłaty stałej. Natomiast ust. 2 art. 49a u.k.s.e. stanowi, że nieuiszczenie tej opłaty w terminie 7 dni od otrzymania przez wierzyciela wezwania do zapłaty powoduje zwrot wniosku lub odmowę dokonania czynności.
Skarga została wniesiona w związku z następującym stanem faktycznym. Skarżący (wierzyciel) złożył wniosek o wszczęcie postępowania egzekucyjnego w związku z wyrokiem Sądu Rejonowego w Krośnie – V Wydział Gospodarczy z 13 lutego 2009 r. (sygn. akt V GC 188/08). Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym w Krośnie wezwał skarżącego do uzupełnienia wniosku przez uiszczenie opłaty stałej z tytułu wszczęcia egzekucji świadczenia niepieniężnego oraz zaliczki na dojazd do miejsca czynności i na korespondencję. Wobec nieuzupełnienia braku formalnego – nieuiszczenia opłaty stałej, zarządzeniem z 3 marca 2010 r. (sygn. akt KM 243/10) Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym w Krośnie zwrócił wierzycielowi (skarżącemu) wniosek egzekucyjny, tytuł wykonawczy oraz zaliczkę na dojazd do miejsca czynności i na korespondencję.
Skargę na powyższą czynność komornika oddalił Sąd Rejonowy w Krośnie – I Wydział Cywilny postanowieniem z 22 kwietnia 2010 r. (sygn. akt I Co 410/10). Zażalenie na to postanowienie zostało odrzucone jako niedopuszczalne postanowieniem Sądu Okręgowego w Krośnie – I Wydział Cywilny z 20 sierpnia 2010 r. (sygn. akt I Cz 205/10).
W ocenie skarżącego, niekonstytucyjność art. 49a ust. 1 i 2 u.k.s.e. polegać ma na tym, że „ustawodawca przerzucił ciężar poniesienia kosztów sądowych z dłużnika na wierzyciela (...) dłużnik nie ponosi żadnych konsekwencji niewykonania orzeczenia sądu”. Zdaniem skarżącego, kwestionowane przepisy faktycznie pozbawiają go prawa do sądu (określonego w art. 45 ust. 1 Konstytucji), zamykają drogę sądową do dochodzenia naruszonych wolności i praw (wbrew art. 77 ust. 2 Konstytucji), a „w efekcie istniejący stan prawny narusza przesłankę art. 2 Konstytucji”.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
Złożona skarga konstytucyjna nie spełnia warunków formalnych stawianych jej przez art. 79 ust. 1 Konstytucji oraz art. 47 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK), wobec czego nie może jej zostać nadany dalszy bieg.
W pierwszej kolejności wymagało ustalenia, w wydaniu którego orzeczenia w sprawie skarżący upatruje naruszenie jego konstytucyjnych wolności lub praw. Postanowienie Sądu Okręgowego w Krośnie – I Wydział Cywilny z 20 sierpnia 2010 r. (sygn. akt I Cz 205/10) o odrzuceniu wniesionego zażalenia, doręczone skarżącemu 8 października 2010 r., wydane zostało na podstawie art. 370 w zw. z art. 397 § 2 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296, ze zm.; dalej: k.p.c.). Niedopuszczalność tego środka zaskarżenia sąd stwierdził w oparciu o art. 7674 § 1 k.p.c. oraz art. 394 § 1 w zw. z art. 13 § 2 k.p.c.
Na podstawie zaskarżonych art. 49a ust. 1 i 2 u.k.s.e. wydane zostało natomiast postanowienie Sądu Rejonowego w Krośnie – I Wydział Cywilny z 22 kwietnia 2010 r. (sygn. akt I Co 410/10), doręczone skarżącemu 14 maja 2010 r.
W związku z powyższym Trybunał Konstytucyjny stwierdza, że wniesienie skargi konstytucyjnej nastąpiło 15 października 2010 r., z przekroczeniem trzymiesięcznego terminu, co na podstawie art. 46 ust. 1 w zw. z art. 36 ust. 3 ustawy o TK uzasadnia odmowę nadania jej dalszego biegu.
Z przedstawionych wyżej powodów Trybunał Konstytucyjny postanowił jak w sentencji.
POSTANOWIENIE
z dnia 13 stycznia 2011 r.
Sygn. akt Ts 270/10
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Marek Kotlinowski,
po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Marka J. prowadzącego działalność gospodarczą pod firmą Marek J. PKS Tysovia w sprawie zgodności:
art. 49a ust. 1 i 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o komornikach sądowych i egzekucji (Dz. U. z 2006 r. Nr 167, poz. 1191, ze zm.) z art. 2, art. 45 ust. 1 oraz art. 77 ust. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,
p o s t a n a w i a:
odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.
UZASADNIENIE
W skardze konstytucyjnej z 15 października 2010 r. Marek J. prowadzący działalność gospodarczą pod firmą Marek J. PKS Tysovia (dalej: skarżący) zarzucił niezgodność art. 49a ust. 1 i 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o komornikach sądowych i egzekucji (Dz. U. z 2006 r. Nr 167, poz. 1191, ze zm.; dalej: u.k.s.e.) z art. 2, art. 45 ust. 1 oraz art. 77 ust. 2 Konstytucji.
Zgodnie z zaskarżonym art. 49a ust. 1 u.k.s.e., wszczęcie egzekucji świadczeń niepieniężnych i wykonanie postanowienia o udzieleniu zabezpieczenia roszczeń niepieniężnych uzależnione jest od uiszczenia przez wierzyciela opłaty stałej. Natomiast ust. 2 art. 49a u.k.s.e. stanowi, że nieuiszczenie tej opłaty w terminie 7 dni od otrzymania przez wierzyciela wezwania do zapłaty powoduje zwrot wniosku lub odmowę dokonania czynności.
Skarga została wniesiona w związku z następującym stanem faktycznym. Skarżący (wierzyciel) złożył wniosek o wszczęcie postępowania egzekucyjnego w związku z wyrokiem Sądu Rejonowego w Krośnie – V Wydział Gospodarczy z 13 lutego 2009 r. (sygn. akt V GC 188/08). Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym w Krośnie wezwał skarżącego do uzupełnienia wniosku przez uiszczenie opłaty stałej z tytułu wszczęcia egzekucji świadczenia niepieniężnego oraz zaliczki na dojazd do miejsca czynności i na korespondencję. Wobec nieuzupełnienia braku formalnego – nieuiszczenia opłaty stałej, zarządzeniem z 3 marca 2010 r. (sygn. akt KM 243/10) Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym w Krośnie zwrócił wierzycielowi (skarżącemu) wniosek egzekucyjny, tytuł wykonawczy oraz zaliczkę na dojazd do miejsca czynności i na korespondencję.
Skargę na powyższą czynność komornika oddalił Sąd Rejonowy w Krośnie – I Wydział Cywilny postanowieniem z 22 kwietnia 2010 r. (sygn. akt I Co 410/10). Zażalenie na to postanowienie zostało odrzucone jako niedopuszczalne postanowieniem Sądu Okręgowego w Krośnie – I Wydział Cywilny z 20 sierpnia 2010 r. (sygn. akt I Cz 205/10).
W ocenie skarżącego, niekonstytucyjność art. 49a ust. 1 i 2 u.k.s.e. polegać ma na tym, że „ustawodawca przerzucił ciężar poniesienia kosztów sądowych z dłużnika na wierzyciela (...) dłużnik nie ponosi żadnych konsekwencji niewykonania orzeczenia sądu”. Zdaniem skarżącego, kwestionowane przepisy faktycznie pozbawiają go prawa do sądu (określonego w art. 45 ust. 1 Konstytucji), zamykają drogę sądową do dochodzenia naruszonych wolności i praw (wbrew art. 77 ust. 2 Konstytucji), a „w efekcie istniejący stan prawny narusza przesłankę art. 2 Konstytucji”.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
Złożona skarga konstytucyjna nie spełnia warunków formalnych stawianych jej przez art. 79 ust. 1 Konstytucji oraz art. 47 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK), wobec czego nie może jej zostać nadany dalszy bieg.
W pierwszej kolejności wymagało ustalenia, w wydaniu którego orzeczenia w sprawie skarżący upatruje naruszenie jego konstytucyjnych wolności lub praw. Postanowienie Sądu Okręgowego w Krośnie – I Wydział Cywilny z 20 sierpnia 2010 r. (sygn. akt I Cz 205/10) o odrzuceniu wniesionego zażalenia, doręczone skarżącemu 8 października 2010 r., wydane zostało na podstawie art. 370 w zw. z art. 397 § 2 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296, ze zm.; dalej: k.p.c.). Niedopuszczalność tego środka zaskarżenia sąd stwierdził w oparciu o art. 7674 § 1 k.p.c. oraz art. 394 § 1 w zw. z art. 13 § 2 k.p.c.
Na podstawie zaskarżonych art. 49a ust. 1 i 2 u.k.s.e. wydane zostało natomiast postanowienie Sądu Rejonowego w Krośnie – I Wydział Cywilny z 22 kwietnia 2010 r. (sygn. akt I Co 410/10), doręczone skarżącemu 14 maja 2010 r.
W związku z powyższym Trybunał Konstytucyjny stwierdza, że wniesienie skargi konstytucyjnej nastąpiło 15 października 2010 r., z przekroczeniem trzymiesięcznego terminu, co na podstawie art. 46 ust. 1 w zw. z art. 36 ust. 3 ustawy o TK uzasadnia odmowę nadania jej dalszego biegu.
Z przedstawionych wyżej powodów Trybunał Konstytucyjny postanowił jak w sentencji.