Ts 333/10
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Pełny tekst orzeczenia
POSTANOWIENIE
z dnia 7 września 2011 r.
Sygn. akt Ts 333/10
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Zbigniew Cieślak – przewodniczący
Marek Zubik – sprawozdawca
Andrzej Rzepliński,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 13 kwietnia 2011 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Łukasza S.,
p o s t a n a w i a:
nie uwzględnić zażalenia.
UZASADNIENIE
W skardze konstytucyjnej z 6 grudnia 2010 r. Łukasz S. (dalej: skarżący) wniósł o zbadanie zgodności art. 112 ust. 3 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. Nr z 2010 r. Nr 90, poz. 594, ze zm.; dalej: u.k.s.c.) z art. 32 ust. 1, art. 45 ust. 1 i art. 78 Konstytucji.
Postanowieniem z 13 kwietnia 2011 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu. Podstawę odmowy stanowiło ustalenie, że skarżący błędnie wiąże naruszenie swoich konstytucyjnych praw z nierównym traktowaniem podmiotów w zależności od tego, czy starają się o zwolnienie od kosztów sądowych – w ocenie skarżącego narusza to prawa dostępu do sądu i zaskarżalności orzeczeń wydanych w I instancji. Kwestionowany przepis należy odczytywać razem z art. 112 ust. 2 u.k.s.c., co prowadzi do wniosku, że w skardze konstytucyjnej niewłaściwie określono cechę relewantną. W konsekwencji Trybunał Konstytucyjny stwierdził, że zarzut naruszenia art. 32 ust. 2 Konstytucji, który skarżący wiąże z art. 45 ust. 1 i art. 78 Konstytucji, jest oczywiście bezzasadny.
Powyższe postanowienie zostało zaskarżone zażaleniem z 26 kwietnia 2011 r. Zdaniem skarżącego „nie jest chybiony zarzut skarżącego, zgodnie z którym ustawodawca traktuje w sposób uprzywilejowany stronę postępowania cywilnego nieubiegającą się o zwolnienie od kosztów sądowych w stosunku do strony, która dąży do zwolnienia od kosztów sądowych”.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
Zaskarżone postanowienie jest prawidłowe, zaś argumenty podniesione w zażaleniu nie podważają ustaleń przedstawionych w tym orzeczeniu i dlatego nie zasługują na uwzględnienie. Przedmiotem kontroli dokonywanej przez Trybunał Konstytucyjny w wyniku wniesienia zażalenia na postanowienie o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej jest jedynie prawidłowość dokonanego w nim rozstrzygnięcia.
Trybunał Konstytucyjny ustalił, że skarżący w zażaleniu nie podważył zawartego w zakwestionowanym postanowieniu stwierdzenia, iż cechą relewantną nie jest ubieganie się o zwolnienie od kosztów sądowych. Taki wniosek trafnie wyprowadził Trybunał Konstytucyjny na podstawie zaskarżonego przepisu, odczytywanego wraz z art. 112 ust. 2 u.k.s.c. Nieobjęty niniejszą skargą art. 112 ust. 2 u.k.s.c. wprowadza bowiem ogólną zasadę wzywania strony do uiszczenia opłaty na podstawie art. 130 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296, ze zm.; dalej: k.p.c.). Natomiast będący przedmiotem zaskarżenia art. 112 ust. 3 u.k.s.c. ustanawia wyjątek od tej reguły w sytuacji, gdy strona starająca się o zwolnienie od kosztów sądowych jest reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika (wówczas nie wzywa się jej dodatkowo do uzupełnienia braków fiskalnych w oparciu o art. 130 k.p.c., a termin biegnie od doręczenia orzeczenia o odmowie zwolnienia od kosztów sądowych).
Biorąc powyższe okoliczności pod uwagę, Trybunał Konstytucyjny na podstawie art. 49 w zw. z art. 36 ust. 7 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.), nie uwzględnił zażalenia wniesionego na postanowienie o odmowie nadania niniejszej skardze konstytucyjnej dalszego biegu.
z dnia 7 września 2011 r.
Sygn. akt Ts 333/10
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Zbigniew Cieślak – przewodniczący
Marek Zubik – sprawozdawca
Andrzej Rzepliński,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 13 kwietnia 2011 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Łukasza S.,
p o s t a n a w i a:
nie uwzględnić zażalenia.
UZASADNIENIE
W skardze konstytucyjnej z 6 grudnia 2010 r. Łukasz S. (dalej: skarżący) wniósł o zbadanie zgodności art. 112 ust. 3 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. Nr z 2010 r. Nr 90, poz. 594, ze zm.; dalej: u.k.s.c.) z art. 32 ust. 1, art. 45 ust. 1 i art. 78 Konstytucji.
Postanowieniem z 13 kwietnia 2011 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu. Podstawę odmowy stanowiło ustalenie, że skarżący błędnie wiąże naruszenie swoich konstytucyjnych praw z nierównym traktowaniem podmiotów w zależności od tego, czy starają się o zwolnienie od kosztów sądowych – w ocenie skarżącego narusza to prawa dostępu do sądu i zaskarżalności orzeczeń wydanych w I instancji. Kwestionowany przepis należy odczytywać razem z art. 112 ust. 2 u.k.s.c., co prowadzi do wniosku, że w skardze konstytucyjnej niewłaściwie określono cechę relewantną. W konsekwencji Trybunał Konstytucyjny stwierdził, że zarzut naruszenia art. 32 ust. 2 Konstytucji, który skarżący wiąże z art. 45 ust. 1 i art. 78 Konstytucji, jest oczywiście bezzasadny.
Powyższe postanowienie zostało zaskarżone zażaleniem z 26 kwietnia 2011 r. Zdaniem skarżącego „nie jest chybiony zarzut skarżącego, zgodnie z którym ustawodawca traktuje w sposób uprzywilejowany stronę postępowania cywilnego nieubiegającą się o zwolnienie od kosztów sądowych w stosunku do strony, która dąży do zwolnienia od kosztów sądowych”.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
Zaskarżone postanowienie jest prawidłowe, zaś argumenty podniesione w zażaleniu nie podważają ustaleń przedstawionych w tym orzeczeniu i dlatego nie zasługują na uwzględnienie. Przedmiotem kontroli dokonywanej przez Trybunał Konstytucyjny w wyniku wniesienia zażalenia na postanowienie o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej jest jedynie prawidłowość dokonanego w nim rozstrzygnięcia.
Trybunał Konstytucyjny ustalił, że skarżący w zażaleniu nie podważył zawartego w zakwestionowanym postanowieniu stwierdzenia, iż cechą relewantną nie jest ubieganie się o zwolnienie od kosztów sądowych. Taki wniosek trafnie wyprowadził Trybunał Konstytucyjny na podstawie zaskarżonego przepisu, odczytywanego wraz z art. 112 ust. 2 u.k.s.c. Nieobjęty niniejszą skargą art. 112 ust. 2 u.k.s.c. wprowadza bowiem ogólną zasadę wzywania strony do uiszczenia opłaty na podstawie art. 130 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296, ze zm.; dalej: k.p.c.). Natomiast będący przedmiotem zaskarżenia art. 112 ust. 3 u.k.s.c. ustanawia wyjątek od tej reguły w sytuacji, gdy strona starająca się o zwolnienie od kosztów sądowych jest reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika (wówczas nie wzywa się jej dodatkowo do uzupełnienia braków fiskalnych w oparciu o art. 130 k.p.c., a termin biegnie od doręczenia orzeczenia o odmowie zwolnienia od kosztów sądowych).
Biorąc powyższe okoliczności pod uwagę, Trybunał Konstytucyjny na podstawie art. 49 w zw. z art. 36 ust. 7 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.), nie uwzględnił zażalenia wniesionego na postanowienie o odmowie nadania niniejszej skardze konstytucyjnej dalszego biegu.