Pełny tekst orzeczenia

408/5/B/2012

POSTANOWIENIE
z dnia 18 października 2012 r.
Sygn. akt Ts 77/10

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Wojciech Hermeliński – przewodniczący
Sławomira Wronkowska-Jaśkiewicz – sprawozdawca
Małgorzata Pyziak-Szafnicka,

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 21 maja 2012 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Elżbiety G.,

p o s t a n a w i a:

nie uwzględnić zażalenia.

UZASADNIENIE

W skardze konstytucyjnej z 17 marca 2010 r. (data nadania) radca prawny Elżbieta G. (dalej: skarżąca) zarzuciła niezgodność art. 526 § 2 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks postępowania karnego (Dz. U. Nr 89, poz. 555, ze zm.; dalej: k.p.k.) z art. 77 ust. 2 Konstytucji.
W ocenie skarżącej art. 526 § 2 k.p.k., przez to, że wprowadza konieczność sporządzenia i podpisania skargi kasacyjnej przez obrońcę lub pełnomocnika będącego adwokatem lub radcą prawnym, ogranicza, a nawet zamyka „drogę do wniesienia kasacji”.
Zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 12 października 2010 r. skarżąca została wezwana do uzupełnienia braków formalnych skargi konstytucyjnej. W piśmie z 2 listopada 2010 r. skarżąca ustosunkowała się do tego zarządzenia.
Postanowieniem z 21 maja 2012 r. Trybunał odmówił nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu. Biorąc pod uwagę charakter i funkcje kasacji w postępowaniu karnym oraz treść stawianych zaskarżonemu przepisowi zarzutów, Trybunał stwierdził, że analizowana skarga jest oczywiście bezzasadna.
Na powyższe postanowienie skarżąca wniosła w ustawowym terminie zażalenie. W złożonym środku odwoławczym podkreśliła, że stanowisko Trybunału wyrażone w zaskarżonym postanowieniu jest wewnętrznie niespójne. Trybunał nie zauważył sprzeczności w twierdzeniu, że skarżąca – radca prawny, która sporządziła i podpisała kasację, nie spełniła wymogu sporządzenia i podpisania kasacji przez radcę prawnego. W ocenie skarżącej takie stanowisko Trybunału wynika z braku poczucia słuszności i sprawiedliwości oraz niedocenienia znaczenia prawdy w postępowaniu sądowym.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 36 ust. 4 w zw. z art. 49 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK) skarżącemu przysługuje prawo wniesienia zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej. Trybunał, w składzie trzech sędziów, rozpatruje zażalenie na posiedzeniu niejawnym (art. 25 ust. 1 pkt 3 lit. b w zw. z art. 36 ust. 6-7 i art. 49 ustawy o TK). Trybunał Konstytucyjny bada w szczególności, czy wydając zaskarżone postanowienie, prawidłowo stwierdził istnienie przesłanek odmowy nadania skardze dalszego biegu. Oznacza to, że na etapie rozpoznania zażalenia Trybunał analizuje przede wszystkim te zarzuty, które mogą podważyć trafność ustaleń przyjętych za podstawę zaskarżonego rozstrzygnięcia.

Trybunał w obecnym składzie stwierdza, że zaskarżone postanowienie o odmowie nadania rozpatrywanej skardze konstytucyjnej dalszego biegu jest prawidłowe, a zarzuty podniesione w zażaleniu nie zasługują na uwzględnienie.
W ocenie Trybunału Konstytucyjnego zarzuty sformułowane w zażaleniu nie podważają ustaleń dokonanych w zakwestionowanym postanowieniu, a ze względu na sposób, formę i treść przedstawionych przez skarżącą racji nie zasługują one na uwzględnienie. Zażalenie nie wnosi do rozpatrywanej sprawy żadnych nowych merytorycznych argumentów, co więcej – nie stanowi nawet polemiki z ustaleniami zawartymi w zaskarżonym postanowieniu Trybunału Konstytucyjnego. Skarżąca, poza odwołaniem się do ogólnych zasad słuszności i sprawiedliwości nie zawarła, w analizowanym zażaleniu żadnego uzasadnienia na poparcie tezy o wewnętrznej sprzeczności zaskarżonego postanowienia. Jednocześnie skarżąca zdaje się nie zauważać, że w kwestionowanym w skardze konstytucyjnej przepisie k.p.k. mowa jest o obrońcy lub pełnomocniku będącym adwokatem lub radcą prawnym, nie zaś o stronie postępowania posiadającej te kwalifikacje zawodowe.
Trybunał podkreśla, że podstawą zażalenia powinien być zarzut skarżącej dotyczący uchybień, które – jej zdaniem – zaszły przy wydawaniu zaskarżonego postanowienia, tj. wywody mające wykazać nieprawidłowość ocen przeprowadzonych w postępowaniu pierwszoinstancyjnym i tylko w takim zakresie zażalenie podlega rozpoznaniu.

Biorąc pod uwagę powyższe, na podstawie art. 49 w zw. z art. 36 ust. 7 ustawy o TK, Trybunał Konstytucyjny zażalenia nie uwzględnił.