Ts 78/11
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Pełny tekst orzeczenia
434/5/B/2012
POSTANOWIENIE
z dnia 26 września 2012 r.
Sygn. akt Ts 78/11
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Piotr Tuleja – przewodniczący
Marek Zubik – sprawozdawca
Andrzej Rzepliński,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 15 lutego 2012 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Grzegorza S.,
p o s t a n a w i a:
nie uwzględnić zażalenia.
UZASADNIENIE
W skardze konstytucyjnej z 11 marca 2011 r. Grzegorz S. (dalej: skarżący) wniósł o zbadanie zgodności ustawy z dnia 18 czerwca 2009 r. o zmianie ustawy – Kodeks karny wykonawczy (Dz. U. Nr 115, poz. 963; dalej: ustawa zmieniająca) z art. 30 oraz art. 40 Konstytucji. W piśmie z 28 września 2011 r., uzupełniającym braki formalne skargi, pełnomocnik skarżącego oświadczył, że przedmiotem zaskarżenia jest ustawa zmieniająca, w szczególności zaś jej art. 1 pkt 1, którym dodano art. 73a do ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks karny wykonawczy (Dz. U. Nr 90, poz. 557, ze zm.; dalej; k.k.w.).
Postanowieniem z 15 lutego 2012 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu. Podstawę odmowy stanowiło ustalenie, że skarżący wadliwie określił przedmiot skargi. Kontroli w postępowaniu inicjowanym skargą konstytucyjną nie może bowiem podlegać ani cała ustawa (inny akt normatywny), ani przepis nowelizujący, który „skonsumował się” w chwili wejścia w życie ustawy zmieniającej. Ponadto w sprawie skarżącego nie została wydana żadna decyzja lub orzeczenie sądowe ani na podstawie art. 1 pkt 1 ustawy zmieniającej, ani w oparciu o art. 73a k.k.w., a zatem skarżący nie uzyskał ostatecznego orzeczenia wydanego na podstawie zaskarżonego przepisu.
Powyższe postanowienie zostało zaskarżone zażaleniem z 28 marca 2012 r. Skarżący zarzucił, że „omawiana ustawa zmieniająca pozostaje jedynym możliwym do określenia, przedmiotem skargi, albowiem na mocy jej przepisów wprowadzających zastosowany został art. 73a [k.k.w.]”, ponadto „zaistniały w przypadku skarżącego stan faktyczny, w szczególności zaś działania AŚ w Katowicach, oparte były wyłącznie na wprowadzonym ustawą zmieniającą art. 73a k.k.w.”.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
Zaskarżone postanowienie jest prawidłowe, a argumenty podniesione w zażaleniu nie podważają ustaleń przedstawionych w tym orzeczeniu i dlatego nie zasługują na uwzględnienie. Przedmiotem kontroli dokonywanej przez Trybunał Konstytucyjny w wyniku wniesienia zażalenia na postanowienie o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej jest jedynie prawidłowość dokonanego w nim rozstrzygnięcia.
Trybunał Konstytucyjny stwierdza, że skarżący w zażaleniu nie podważył wskazanych w zakwestionowanym postanowieniu podstaw odmowy nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.
W postanowieniu z 15 lutego 2012 r. Trybunał prawidłowo ustalił, że objęty skargą konstytucyjną przepis nie był podstawą ostatecznego orzeczenia w sprawie skarżącego, a tym samym skarżący nie spełnił przesłanki formalnej z art. 47 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK). Skarga konstytucyjna inicjuje kontrolę konkretną, nie zaś abstrakcyjną, zatem legitymacja do jej wniesienia warunkowana jest uprzednim uzyskaniem przez skarżącego ostatecznego orzeczenia wydanego na podstawie zaskarżonego przepisu. Tymczasem treść skargi konstytucyjnej wskazuje, że skarżący naruszenie konstytucyjnych wolności i praw wywodzi w istocie z czynności faktycznej (zamontowanie kamer).
Skarżący nie wskazał żadnego rozstrzygnięcia, którego podstawą byłby kwestionowany przepis, a brak ostatecznego orzeczenia i wiązanie naruszenia konstytucyjnych wolności i praw z czynnością faktyczną przesądzają o niemożności nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu (art. 79 ust. 1 Konstytucji oraz w art. 47 ust. 1 pkt 1 ustawy o TK).
Biorąc powyższe okoliczności pod uwagę, na podstawie art. 49 w zw. z art. 36 ust. 7 ustawy o TK, Trybunał Konstytucyjny nie uwzględnił zażalenia wniesionego na postanowienie o odmowie nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu.
POSTANOWIENIE
z dnia 26 września 2012 r.
Sygn. akt Ts 78/11
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Piotr Tuleja – przewodniczący
Marek Zubik – sprawozdawca
Andrzej Rzepliński,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 15 lutego 2012 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Grzegorza S.,
p o s t a n a w i a:
nie uwzględnić zażalenia.
UZASADNIENIE
W skardze konstytucyjnej z 11 marca 2011 r. Grzegorz S. (dalej: skarżący) wniósł o zbadanie zgodności ustawy z dnia 18 czerwca 2009 r. o zmianie ustawy – Kodeks karny wykonawczy (Dz. U. Nr 115, poz. 963; dalej: ustawa zmieniająca) z art. 30 oraz art. 40 Konstytucji. W piśmie z 28 września 2011 r., uzupełniającym braki formalne skargi, pełnomocnik skarżącego oświadczył, że przedmiotem zaskarżenia jest ustawa zmieniająca, w szczególności zaś jej art. 1 pkt 1, którym dodano art. 73a do ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks karny wykonawczy (Dz. U. Nr 90, poz. 557, ze zm.; dalej; k.k.w.).
Postanowieniem z 15 lutego 2012 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu. Podstawę odmowy stanowiło ustalenie, że skarżący wadliwie określił przedmiot skargi. Kontroli w postępowaniu inicjowanym skargą konstytucyjną nie może bowiem podlegać ani cała ustawa (inny akt normatywny), ani przepis nowelizujący, który „skonsumował się” w chwili wejścia w życie ustawy zmieniającej. Ponadto w sprawie skarżącego nie została wydana żadna decyzja lub orzeczenie sądowe ani na podstawie art. 1 pkt 1 ustawy zmieniającej, ani w oparciu o art. 73a k.k.w., a zatem skarżący nie uzyskał ostatecznego orzeczenia wydanego na podstawie zaskarżonego przepisu.
Powyższe postanowienie zostało zaskarżone zażaleniem z 28 marca 2012 r. Skarżący zarzucił, że „omawiana ustawa zmieniająca pozostaje jedynym możliwym do określenia, przedmiotem skargi, albowiem na mocy jej przepisów wprowadzających zastosowany został art. 73a [k.k.w.]”, ponadto „zaistniały w przypadku skarżącego stan faktyczny, w szczególności zaś działania AŚ w Katowicach, oparte były wyłącznie na wprowadzonym ustawą zmieniającą art. 73a k.k.w.”.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
Zaskarżone postanowienie jest prawidłowe, a argumenty podniesione w zażaleniu nie podważają ustaleń przedstawionych w tym orzeczeniu i dlatego nie zasługują na uwzględnienie. Przedmiotem kontroli dokonywanej przez Trybunał Konstytucyjny w wyniku wniesienia zażalenia na postanowienie o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej jest jedynie prawidłowość dokonanego w nim rozstrzygnięcia.
Trybunał Konstytucyjny stwierdza, że skarżący w zażaleniu nie podważył wskazanych w zakwestionowanym postanowieniu podstaw odmowy nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.
W postanowieniu z 15 lutego 2012 r. Trybunał prawidłowo ustalił, że objęty skargą konstytucyjną przepis nie był podstawą ostatecznego orzeczenia w sprawie skarżącego, a tym samym skarżący nie spełnił przesłanki formalnej z art. 47 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK). Skarga konstytucyjna inicjuje kontrolę konkretną, nie zaś abstrakcyjną, zatem legitymacja do jej wniesienia warunkowana jest uprzednim uzyskaniem przez skarżącego ostatecznego orzeczenia wydanego na podstawie zaskarżonego przepisu. Tymczasem treść skargi konstytucyjnej wskazuje, że skarżący naruszenie konstytucyjnych wolności i praw wywodzi w istocie z czynności faktycznej (zamontowanie kamer).
Skarżący nie wskazał żadnego rozstrzygnięcia, którego podstawą byłby kwestionowany przepis, a brak ostatecznego orzeczenia i wiązanie naruszenia konstytucyjnych wolności i praw z czynnością faktyczną przesądzają o niemożności nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu (art. 79 ust. 1 Konstytucji oraz w art. 47 ust. 1 pkt 1 ustawy o TK).
Biorąc powyższe okoliczności pod uwagę, na podstawie art. 49 w zw. z art. 36 ust. 7 ustawy o TK, Trybunał Konstytucyjny nie uwzględnił zażalenia wniesionego na postanowienie o odmowie nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu.