Ts 200/09
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Pełny tekst orzeczenia
262/3/B/2012
POSTANOWIENIE
z dnia 8 maja 2012 r.
Sygn. akt Ts 200/09
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Marek Kotlinowski – przewodniczący
Mirosław Granat – sprawozdawca
Marek Zubik,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 10 stycznia 2012 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Lidii K.,
p o s t a n a w i a:
nie uwzględnić zażalenia.
UZASADNIENIE
W skardze konstytucyjnej wniesionej do Trybunału Konstytucyjnego 19 sierpnia 2009 r. (data nadania) Lidia K. (dalej: skarżąca) domagała się stwierdzenia niezgodności art. 30 ust. 5 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. – Prawo budowlane (Dz. U. z 2010 r. Nr 243, poz. 1623, ze zm.) oraz art. 57 § 5 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071, ze zm.) z art. 2, art. 32 ust. 1 i art. 45 ust. 1 Konstytucji.
Trybunał Konstytucyjny postanowieniem z dnia 10 stycznia 2012 r. odmówił nadania dalszego biegu skardze. Trybunał stwierdził, że skarżąca nie uprawdopodobniła naruszenia przysługującego jej prawa do sądu, a zatem wniesiona skarga nie spełniała przesłanki określonej w art. 47 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK). Ponadto, skarżąca nie wskazała, z jakim konstytucyjnym prawem podmiotowym wiązała naruszenie zasady równości wynikającej z art. 32 ust. 1 Konstytucji oraz nie wywiodła żadnego nowego prawa podmiotowego z art. 2 Konstytucji, którego ochrony domagała się w drodze wniesionej skargi.
W zażaleniu na powyższe postanowienie skarżąca podnosi – powtarzając argumenty zawarte w skardze – że na tle zaskarżonego przepisu „doszło do zasadniczych rozbieżności w rozstrzygnięciach organów administracji i orzeczeniach sądów administracyjnych w zakresie określenia daty wydania sprzeciwu”. Ponadto, twierdzi, że w jej sprawie został zastosowany niekorzystny dla niej sposób liczenia terminu do wniesienia przez organ administracji sprzeciwu. W ocenie skarżącej „przedstawiona praktyka orzecznicza” jest nie do pogodzenia z zasadami demokratycznego państwa prawnego, takimi jak równość wobec prawa czy zasada wyłączności ustawy.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 36 ust. 4 w zw. z art. 49 ustawy o TK skarżącemu przysługuje prawo wniesienia zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego o odmowie nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu. Trybunał, w składzie trzech sędziów, rozpatruje zażalenie na posiedzeniu niejawnym (art. 25 ust. 1 pkt 3 lit. b in fine w zw. z art. 36 ust. 6 i 7 ustawy o TK). Na etapie rozpoznania zażalenia Trybunał Konstytucyjny bada przede wszystkim, czy wydając zaskarżone postanowienie, prawidłowo ustalił istnienie przesłanek odmowy nadania skardze dalszego biegu.
W niniejszej sprawie Trybunał Konstytucyjny stwierdza, że kwestionowane postanowienie jest prawidłowe, a argumenty przytoczone w zażaleniu nie podważają ustaleń przedstawionych w tym orzeczeniu, dlatego nie zasługują na uwzględnienie.
Trybunał podkreśla, że zażalenie powinno być zwięźle uzasadnione (art. 20 ustawy o TK w zw. z art. 394 § 3 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296, ze zm.) i odnosić się bezpośrednio do postanowienia o odmowie nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu. Wniesione przez skarżącą zażalenie nie spełnia tych cech, gdyż jego uzasadnienie jest jedynie skrótowym powtórzeniem argumentów podniesionych w złożonej skardze konstytucyjnej. Skarżąca zupełnie pomija zatem podstawy odmowy nadania dalszego biegu skardze. Należy przy tym zaznaczyć, że Trybunał jest związany granicami zażalenia i nie dokonuje samodzielnej kontroli kwestionowanego postanowienia (art. 20 ustawy o TK w zw. z art. 397 § 2 zdanie pierwsze w zw. z art. 378 § 1 k.p.c.).
W tym stanie rzeczy Trybunał Konstytucyjny orzekł jak na wstępie.
POSTANOWIENIE
z dnia 8 maja 2012 r.
Sygn. akt Ts 200/09
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Marek Kotlinowski – przewodniczący
Mirosław Granat – sprawozdawca
Marek Zubik,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 10 stycznia 2012 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Lidii K.,
p o s t a n a w i a:
nie uwzględnić zażalenia.
UZASADNIENIE
W skardze konstytucyjnej wniesionej do Trybunału Konstytucyjnego 19 sierpnia 2009 r. (data nadania) Lidia K. (dalej: skarżąca) domagała się stwierdzenia niezgodności art. 30 ust. 5 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. – Prawo budowlane (Dz. U. z 2010 r. Nr 243, poz. 1623, ze zm.) oraz art. 57 § 5 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071, ze zm.) z art. 2, art. 32 ust. 1 i art. 45 ust. 1 Konstytucji.
Trybunał Konstytucyjny postanowieniem z dnia 10 stycznia 2012 r. odmówił nadania dalszego biegu skardze. Trybunał stwierdził, że skarżąca nie uprawdopodobniła naruszenia przysługującego jej prawa do sądu, a zatem wniesiona skarga nie spełniała przesłanki określonej w art. 47 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK). Ponadto, skarżąca nie wskazała, z jakim konstytucyjnym prawem podmiotowym wiązała naruszenie zasady równości wynikającej z art. 32 ust. 1 Konstytucji oraz nie wywiodła żadnego nowego prawa podmiotowego z art. 2 Konstytucji, którego ochrony domagała się w drodze wniesionej skargi.
W zażaleniu na powyższe postanowienie skarżąca podnosi – powtarzając argumenty zawarte w skardze – że na tle zaskarżonego przepisu „doszło do zasadniczych rozbieżności w rozstrzygnięciach organów administracji i orzeczeniach sądów administracyjnych w zakresie określenia daty wydania sprzeciwu”. Ponadto, twierdzi, że w jej sprawie został zastosowany niekorzystny dla niej sposób liczenia terminu do wniesienia przez organ administracji sprzeciwu. W ocenie skarżącej „przedstawiona praktyka orzecznicza” jest nie do pogodzenia z zasadami demokratycznego państwa prawnego, takimi jak równość wobec prawa czy zasada wyłączności ustawy.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 36 ust. 4 w zw. z art. 49 ustawy o TK skarżącemu przysługuje prawo wniesienia zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego o odmowie nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu. Trybunał, w składzie trzech sędziów, rozpatruje zażalenie na posiedzeniu niejawnym (art. 25 ust. 1 pkt 3 lit. b in fine w zw. z art. 36 ust. 6 i 7 ustawy o TK). Na etapie rozpoznania zażalenia Trybunał Konstytucyjny bada przede wszystkim, czy wydając zaskarżone postanowienie, prawidłowo ustalił istnienie przesłanek odmowy nadania skardze dalszego biegu.
W niniejszej sprawie Trybunał Konstytucyjny stwierdza, że kwestionowane postanowienie jest prawidłowe, a argumenty przytoczone w zażaleniu nie podważają ustaleń przedstawionych w tym orzeczeniu, dlatego nie zasługują na uwzględnienie.
Trybunał podkreśla, że zażalenie powinno być zwięźle uzasadnione (art. 20 ustawy o TK w zw. z art. 394 § 3 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296, ze zm.) i odnosić się bezpośrednio do postanowienia o odmowie nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu. Wniesione przez skarżącą zażalenie nie spełnia tych cech, gdyż jego uzasadnienie jest jedynie skrótowym powtórzeniem argumentów podniesionych w złożonej skardze konstytucyjnej. Skarżąca zupełnie pomija zatem podstawy odmowy nadania dalszego biegu skardze. Należy przy tym zaznaczyć, że Trybunał jest związany granicami zażalenia i nie dokonuje samodzielnej kontroli kwestionowanego postanowienia (art. 20 ustawy o TK w zw. z art. 397 § 2 zdanie pierwsze w zw. z art. 378 § 1 k.p.c.).
W tym stanie rzeczy Trybunał Konstytucyjny orzekł jak na wstępie.