Pełny tekst orzeczenia

181/2/B/2013

POSTANOWIENIE
z dnia 12 kwietnia 2012 r.
Sygn. akt Ts 272/11

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Andrzej Wróbel,

po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Jarosława J. o zbadanie zgodności:
art. 357 § 1 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296, ze zm.) z art. 45 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,

p o s t a n a w i a:

odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

UZASADNIENIE

W skardze konstytucyjnej wniesionej do Trybunału Konstytucyjnego 15 września 2011 r. Jarosław J. (dalej: skarżący) domaga się stwierdzenia niezgodności art. 357 § 1 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296, ze zm.; dalej: k.p.c.) z art. 45 ust. 1 Konstytucji w zakresie, w jakim przepis ten zwalnia sąd z obowiązku uzasadniania wydanych na posiedzeniu niejawnym orzeczeń niepodlegających zaskarżeniu.
Skarga została złożona w związku z następującym stanem faktycznym. Postanowieniem Sądu Apelacyjnego w Gdańsku – Wydział I Cywilny z 22 grudnia 2010 r. (sygn. akt I ACa 918/10) odrzucono wnioski skarżącego o zwolnienie go od kosztów sądowych oraz ustanowienie pełnomocnika z urzędu w postępowaniu przeciwko Skarbowi Państwa – Zakładowi Karnemu w Czarnem o zapłatę i rentę. Orzeczenie doręczono skarżącemu 30 grudnia 2010 r.
Zdaniem skarżącego kwestionowany przepis narusza przysługujące mu prawo do jawnego rozpoznania sprawy oraz zasadę pewności prawa. Skarżący twierdzi nadto, że przysługuje mu – w ramach prawa do sądu – prawo do zapoznania się z motywami rozstrzygnięcia zapadłego w jego sprawie (zob. art. 45 ust. 1 Konstytucji).

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Skarga konstytucyjna stanowi, zgodnie z art. 79 ust. 1 Konstytucji, szczególny środek ochrony konstytucyjnych wolności lub praw, które zostały naruszone przez wydanie w sprawie skarżącego orzeczenia opartego na zaskarżonej normie. Powołany przepis Konstytucji wyznacza przesłanki dopuszczalności skargi konstytucyjnej, które zostały uszczegółowione w ustawie z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK). Skarga powinna zatem spełniać wymogi formalne ujęte w art. 46-48 ustawy o TK, a zarzuty w niej zawarte nie mogą cechować się oczywistą bezzasadnością (art. 36 ust. 3 w zw. z art. 49 ustawy o TK).
Zdaniem Trybunału Konstytucyjnego złożona skarga nie spełnia powyższych wymogów, co uniemożliwia nadanie jej dalszego biegu.
Trybunał zwraca uwagę, że skarga konstytucyjna – w myśl art. 79 ust. 1 Konstytucji – powinna zostać wniesiona w sprawie zbadania zgodności z Konstytucją tej normy, na podstawie której sąd lub organ administracji wydał ostateczne orzeczenie w sprawie skarżącego, prowadzące do naruszenia jego konstytucyjnych praw lub wolności. Zgodnie z art. 47 ust. 1 pkt 1 ustawy o TK to skarżący jest zobowiązany do wskazania aktu normatywnego, którego zastosowanie w jego sprawie wywołało skutek oceniany przez niego jako naruszenie praw podmiotowych.
W ocenie Trybunału kwestionowany przepis nie stanowił podstawy orzeczenia, z którym skarżący wiąże naruszenie przysługujących mu konstytucyjnych praw podmiotowych. Zgodnie bowiem z art. 357 § 1 k.p.c. postanowienia ogłoszone na posiedzeniu jawnym sąd uzasadnia tylko wtedy, gdy podlegają one zaskarżeniu, i wyłącznie na żądanie strony, zgłoszone w terminie tygodniowym od dnia ogłoszenia postanowienia. Postanowienia te doręcza się jedynie tej stronie, która zażądała sporządzenia uzasadnienia i doręczenia postanowienia z uzasadnieniem. Postanowienie Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z 22 grudnia 2010 r. (sygn. akt I ACa 918/10) zostało wydane na posiedzeniu niejawnym, co zostało wprost wskazane w treści orzeczenia. Przepisem, który reguluje kwestię uzasadniania postanowień wydanych na posiedzeniu niejawnym jest art. 357 § 2 k.p.c., a nie zaskarżony przepis. Z treści wniesionej skargi wynika jednoznacznie, że skarżący domaga się kontroli konstytucyjnej art. 357 § 1 k.p.c., przedstawia bowiem argumenty związane z rozpoznaniem wniosku na posiedzeniu jawnym. Tym samym, wykluczona jest w tym wypadku jakakolwiek omyłka pisarska.

Okoliczność powyższa stanowi samodzielną podstawę odmowy nadania dalszego biegu skardze, dlatego Trybunał Konstytucyjny – na podstawie art. 49 w zw. z art. 36 ust. 3 i art. 47 ust. 1 pkt 1 ustawy o TK – postanowił jak w sentencji.