Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 kwietnia 2013 r.

Sąd Okręgowy w Toruniu VIII Wydział Cywilny Odwoławczy

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 24 kwietnia 2013 r. w Toruniu

na rozprawie

sprawy z powództwa O. Ż. i J. Ż.

przeciwko (...) Spółka Akcyjna w G.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanej

od wyroku Sądu Rejonowego w Brodnicy

z dnia 23 listopada 2012 r.

sygn. akt I C 15/11

1.  oddala apelację,

2.  zasądza od pozwanej (...) Spółki Akcyjnej w G. na rzecz powodów O. Ż. i J. Ż. solidarnie kwotę 600zł (sześćset złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu za instancję odwoławczą.

Sygn. akt VIII Ca 98/13

UZASADNIENIE

Powodowie O. Ż. i J. Ż. wnieśli o zasądzenie od pozwanego (...) SA w G. zapłaty kwoty 2.608 zł , którą następnie rozszerzyli do kwoty 13.742 zł tytułem wynagrodzenia za korzystanie z nieruchomości położonej w O. przy ul. (...) za okres od 16 marca 2005 roku do 16 czerwca 2010 roku.

Pozwana wniósł o oddalenie powództwa.

Wyrokiem z dnia 23 listopada 2012 r. Sąd Rejonowy w Brodnicy uwzględnił powództwo w całości i zasądził koszty procesu.

Wydając powyższe orzeczenie Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny :

Za bezsporne przyjął , iż powodowie są właścicielami nieruchomości o powierzchni 0,1868 ha położonej w O. przy ul. (...) , którą nabyli w dniu 16 marca 2005 roku.

Za bezsporną ustalił dalej Sąd Rejonowy , iż przez powyższą nieruchomość biegnie linia energetyczna średniego napięcia 15 KV oraz posadowiony jest słup stanowiące własność pozwanej spółki.

Po dokonaniu zakupu działki jak wynika z kolejnych ustaleń Sądu Rejonowego powodowie domagali się od pozwanej zaniechania naruszenia ich własności i przywrócenia stanu zgodnego z prawem. Ponadto w dniu 10 maja 2010 roku zwrócili się o zapłatę kwoty 8.100 zł przedkładając decyzje Burmistrza miasta O. o wysokości obowiązujących stawek czynszu dzierżawnego za 2010 rok.

Z opinii dopuszczonych w sprawie biegłych wynikało , iż pozwana spółka zdemontowała linie energetyczna ale w czasie jej posadowienia na przedmiotowym gruncie wyłączała ona możliwość korzystania z działki na powierzchni od 0,0383 ka do 0,0332 ha.

Przechodząc do rozważań Sąd Rejonowy dał wiarę zebranym w sprawie dokumentom oraz podzielił wnioski wypływające z opinii biegłych.

Przystępując do rozważań prawnych, Sąd Rejonowy odwołując się do linii orzecznictwa Sądu Najwyższego uznał iż roszczenie powodów znajduje swoje uzasadnienie w przepisie art. 225 k.c. Za podstawę natomiast wyliczenia wartości wynagrodzenia za korzystanie z gruntu przyjął powierzchnie gruntu wyłączoną przez fakt przeprowadzenia linii energetycznej i pomnożył ja przez wysokość obowiązujących w tym czasie stawek za dzierżawienie gruntu za metr kwadratowy ( 0,46 zł) oraz czas w jakim linia energetyczna znajdowała się na gruncie tj. od dnia nabycia działki przez powodów do dnia demontażu linii przez pozwaną spółkę.

Apelację od powyższego rozstrzygnięcia wniosła pozwana. Zaskarżyła ona wyrok w części ( co do połowy zasądzonej kwoty wynagrodzenia) zarzucając mu :

1. naruszenie przepisu art.225 k.c.. poprzez jego błędną wykładnię i zasądzenie wynagrodzenia wyższego za korzystanie z nieruchomości niż należne;

2. naruszenie zasady swobodnej oceny dowodów wyrażonej w art. 233 k.p.c. w postaci zastosowania do obliczenia wysokości wynagrodzenia z tytułu bezumownego korzystania z nieruchomości stawek stosowanych do umów dzierżawy w sytuacji braku potwierdzenia takiego stanowiska przez biegłych oraz przez pozwaną

3. naruszenie art. 102 k.p.c. poprzez obciążenie pozwanej całością kosztów procesu w sytuacji braku przesłanek do tego

i wskazując na powyższe naruszenia wniosła o:

1. zmianą zaskarżonego postanowienia i zasądzenia jedynie kwoty 6.871 zł ;

2. stosunkowe rozdzielenie kosztów procesu;

3. ewentualnie o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie zasługiwała na uwzględnienie.

Przede wszystkim w ocenie Sądu Okręgowego, ustalenia Sądu pierwszej instancji znajdują swoje odzwierciedlenie w przeprowadzonych dowodach i mogą stanowić także podstawę rozstrzygnięcia tego sądu , tym bardziej kiedy nie były one kwestionowane przez żadną ze stron.

Fundamentem zarzutów apelującej jest podnoszona przez nią kwestia nieprawidłowej miary zastosowanej przez Sąd pierwszej instancji przy wyliczeniu wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z przedmiotowej nieruchomości i nie wzięcia pod uwagę faktu ,że zarówno same stawki wynagrodzenia jak i jedynie częściowa niemożliwości korzystania z nieruchomości przez powodów powinny wpływać na wysokość wynagrodzenia ocenianą przez apelująca na 0,5 współczynnika współkorzystania z nieruchomości i definiowaną jako naruszenie wykładni przepisu art. 225 k.c.

Odnosząc się do powyższego zarzutu należy podkreślić , że wprawdzie wynagrodzenie za okres bezumownego korzystania z nieruchomości powinno być ustalane każdorazowo stosownie do okoliczności konkretnego przypadku z uwzględnieniem charakteru i trwałości obciążenia oraz jego uciążliwości to nie można jednak nie zauważyć , iż ciężar dowodu w zakresie tych okoliczności spoczywa nie na stronie powodowej ale pozwanej , która jak wynika z reguły zawartej w art. 6 k.c. wywodzi dla siebie skutki z udowodnienia okoliczności mających wpływ na wysokość wynagrodzenia ( por. uchwałę SN z 17 czerwca 2005 r. , III CZP 29/05 , OSNC 2006/4/64 , wyrok SN z 3 lutego 2010 r. II CSK 444/09 , Lex 5780038 , wyrok SN z 29 września 2011 r., IV CSK 84/11 , Lex 950385). Tym czasem w tej kwestii pozwana co należy podkreślić zachowała się biernie nie wskazując żadnych dowodów na okoliczności związane z możliwością uwzględnienia wskaźnika pomniejszającego wysokość wynagrodzenia jak i samych zasad jego wyliczenia. Powodowie natomiast wskazali podstawy wyliczenia odwołując się do stawek czynszu obowiązujących na terenie położenia nieruchomości. Wypełnili zatem ciążący na nich obowiązek wskazania wartości wyliczenia dochodzonego w pozwie wynagrodzenia tym bardziej , iż opinie biegłych zbliżone do siebie wskazywały zakres powierzchniowy , który w następstwie przeprowadzenia linii energetycznej był wyeliminowany z normalnego korzystania z nieruchomości przez powodów.

W świetle powyższego zatem zarówno zarzut naruszenia prawa materialnego jak i procesowego podniesiony w apelacji okazał się nietrafny , a zaskarżone orzeczenie oparte na zebranym materiale dowodowym uznać należało za odpowiadające prawu i prawidłowej wykładni przepisu art. 225 k.c. , która z resztą została dokonana przez Sąd pierwszej instancji bardzo starannie z trafnym odwołaniem do utrwalonego stanowiska Sądu Najwyższego.

Końcowo należy jedynie podnieść , iż Sąd pierwszej instancji również trafnie zastosował przy rozliczeniu kosztów procesu przepis art. 98 i nast. k.p.c. Zastosowanie natomiast art. 102 k.p.c. co podnosi apelacja nie mogło mieć miejsca z uwagi na zasadę ogólna odpowiedzialności za przegrany proces.

Mając na uwadze powyższe Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. orzekł jak w punkcie pierwszym orzeczenia.

O kosztach postępowania odwoławczego ( punkt drugi orzeczenia) Sąd Okręgowy postanowił w oparciu o przepis art. 108 § 1 k.p.c. oraz § 6 pkt 4 i § 13 .1.pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie ( …) Dz. U. Nr 163 , poz. 1348 ze zm.