Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 9 maja 2013 r.

Sąd Okręgowy w Słupsku, IV Wydział Cywilny Odwoławczy

w składzie następującym:

Przewodniczący SSO Mariusz Struski

Sędziowie SO: Dorota Curzydło, Andrzej Jastrzębski (spr)

po rozpoznaniu w dniu 9 maja 2013 roku na posiedzeniu niejawnym sprawy egzekucyjnej z wniosku wierzycieli: H. R., Przedsiębiorstwa Usługowo-Handlowego (...)spółki z o.o. w M., Banku Spółdzielczego w B., M. U., (...) spółki z o.o. w P., Przedsiębiorstwa Produkcyjno Handlowego (...) spółki jawnej J. H. oraz Z. D. w S., Przedsiębiorstwa (...) S.A. w O., Funduszu (...) spółki z o.o. w W., (...) spółki z o.o. w G., M. W., (...) S.A. w W., (...) spółki z o.o. w W., (...) spółki jawnej we W., (...) spółki jawnej we W.

z udziałem:

uczestników postepowania :

Gminy U. i Agencji Nieruchomości Rolnych w W.,

nabywcy M. S.

dłużnika K. (...) B.

w sprawie nadzoru nad egzekucją z nieruchomości

na skutek zażalenia dłużnika K. (...) B.

od postanowienia Sądu Rejonowego w Lęborku VI Zamiejscowego Wydziału Cywilnego w B. z dnia 10 stycznia 2013 r., sygn. akt I Co 386/11

postanawia : oddalić zażalenie.

Sygn. akt IV Cz 227/13

UZASADNIENIE

Postanowieniem z dnia 10.01.2012 roku Sąd Rejonowy w Bytowie udzielił przybicia nieruchomości będącej przedmiotem publicznego przetargu na rzecz nabywcy licytacyjnego za kwotę 1 943 700 zł, wskazując jako podstawę swego rozstrzygnięcia art. 988 § 1 kpc.

Żaląca się dłużniczka wniosła o uchylenie zaskarżonego postanowienia wskazując, że wydanie postanowienia o przybiciu było niedopuszczalne wobec niezakończonych prawomocnie postanowień związanych z czynnościami poprzedzającymi egzekucję.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje

Zażalenie dłużniczki pozbawione jest podstaw.

Zgodnie z treścią treść art. 991 § 1 k.p.c. Sąd odmówi przybicia z powodu naruszenia przepisów postępowania w toku licytacji, jeżeli uchybienia te mogły mieć istotny wpływ na wynik przetargu. Wedle § 2 cytowanego art. 991 k.p.c., Sąd odmówi również przybicia, jeżeli postępowanie podlegało umorzeniu lub zawieszeniu albo jeżeli uczestnik nie otrzymał zawiadomienia o licytacji, chyba że z tego powodu nie nastąpiło naruszenie jego praw albo że będąc na licytacji nie wystąpił ze skargą na to uchybienie.

Odnosząc się do treści powyższego unormowania, Sąd Okręgowy w składzie rozpoznającym zażalenie w pełni podziela tezę postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 11 lutego 2000 r. w sprawie III CKN 1072/99, LEX nr 40114, iż przewidziana w art. 997 k.p.c. podstawa zażalenia na postanowienie sądu co do przybicia ogranicza się do naruszenia przepisów na etapie zawiadomienia o licytacji, toku jej prowadzenia i samego przybicia, natomiast nie odnosi się do wcześniejszych faz postępowania egzekucyjnego. Uzasadniając swój pogląd, Sąd Najwyższy trafnie wskazał, że egzekucja z nieruchomości jest ze względu na przedmiot postępowaniem bardzo sformalizowanym; jej regulacja polega na wyodrębnieniu kolejnych faz postępowania, w których zapewnia się pełną ochronę praw dłużnika. Pierwsza faza prowadzona jest wyłącznie przez komornika i kończy się obwieszczeniem o licytacji nieruchomości, po którym, w myśl art. 960 k.p.c., jeżeli przedmiotem egzekucji nie jest nieruchomość rolna (tak jest w sprawie niniejszej), komornik po dokonaniu obwieszczeń przedstawia akta sądowi. W razie spostrzeżenia niedokładności lub wadliwości postępowania sąd poleca komornikowi ich usunięcie. Kolejny etap postępowania, licytację, prowadzi komornik pod nadzorem sędziego (art. 972 k.p.c.), a dalsze fazy, czyli przybicie i przysądzenie nieruchomości oraz podział sumy uzyskanej z tej egzekucji należą do wyłącznej kognicji sądu. Ustawa, przestrzegając zasady racjonalności działania, wyraźnie stanowi, że przedmiotem zaskarżenia przez uczestników postępowania mogą być tylko uchybienia popełnione przez organ egzekucyjny na kolejnym etapie postępowania, a zatem, że nie można za każdym razem kwestionować czynności dokonanych w poprzednich fazach egzekucji. Sąd Najwyższy odniósł się przy tym do powoływanego przez skarżącego art. 991 § 1 k.p.c. wskazując, że w jego treści nie ma wyraźnego sformułowania, które pozwalałoby podnosić zarzuty naruszenia przepisów „z całego postępowania". Mowa jest natomiast o „uchybieniu przepisom postępowania", bez sprecyzowania, o które przepisy chodzi. Aby zatem twierdzić, że sąd winien był odmówić przybicia, trzeba wskazać, jakie przepisy postępowania w toku licytacji zostały naruszone oraz wykazać, że wpłynęło to na jej wynik. W przeciwnym razie, tj. gdy przepisów, które miałyby w toku licytacji zostać naruszone nawet się nie wymienia, zarzut naruszenia art. 991 k.p.c. „zawisa w próżni" (tak słusznie postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 17 sierpnia 2000 r. II CKN 879/00, LEX nr 530707).

Również w doktrynie wskazuje się, że podstawą odmowy udzielenia przybicia mogą być tylko te uchybienia, które powstały w toku licytacji, tj. od chwili jej wywołania przez komornika do ogłoszenia, wstrzymania albo odroczenia wydania postanowienia o przybiciu. Wykładnia językowa i celowościowa art. 991 § 1 k.p.c. nie daje podstaw do jego rozszerzającej interpretacji. Należy mieć również na uwadze, że uczestnik ma możliwość ochrony swoich praw przez podnoszenie wszelkich uchybień w trybie skargi, a wadliwe czynności komornika mogą być korygowane w wyniku nadzoru sądowego w trybie art. 759 § 2 k.p.c. (por. M. Brulińska, Komentarz do art. 991 k.p.c., LEX; zob. również H. Langa-Bieszki, Komentarz do art. 991 k.p.c. tamże – należy uznać, że przyczyną odmowy przybicia mogą być wszelkie naruszenia przepisów postępowania, które zaistniały w stadium egzekucji z nieruchomości - sprzedaż licytacyjna; nie mogą być natomiast podstawą odmowy przybicia nieprawidłowości zaistniałe w poprzednich stadiach egzekucji - wszczęcie egzekucji z nieruchomości, opis i oszacowanie).

Skarżąca nie wskazała na żadne uchybienia w toku sprzedaży licytacyjnej nieruchomości, które mogłyby uzasadniać odmowę udzielnie przybicia.

Wobec powyższego zażalenie na podstawie art. 385 k.p.c. w zw. z art. 397 § 2 i art. 13 § 2 k.p.c. podlegało oddaleniu.