Sygn. akt IV Cz 253/13
Dnia 15 maja 2013r.
Sąd Okręgowy w Słupsku Wydział IV Cywilny Odwoławczy
w składzie następującym:
Przewodniczący: SSO Dorota Curzydło,
Sędziowie SO: Andrzej Jastrzębski (spr.), Mariusz Struski
po rozpoznaniu w dniu 15 maja 2013r. w Słupsku
na posiedzeniu niejawnym
sprawy z wniosku J. J.
o zwolnienie od kosztów sądowych i ustanowienie radcy prawnego z urzędu
w przedmiocie skargi J. J. na postanowienie referendarza sądowego Sądu Rejonowego w Słupsku z dnia 3.08.2012r. o zwolnienie radcy prawnego Ł. R. z obowiązku zastępowania wnioskodawcy w niniejszym postępowaniu
na skutek zażalenia wnioskodawcy
na postanowienie Sądu Rejonowego w Słupsku z dnia 23.10.2012r., sygn. akt I Co 25/10
postanawia: oddalić zażalenie.
Sygn. akt IV Cz 253/13
Zaskarżonym postanowieniem Sąd Rejonowy w Słupsku odrzucił skargę J. J. na postanowienie referendarza sądowego o zwolnieniu radcy prawnego Ł. R. z obowiązku zastępowania wnioskodawcy w niniejszym postępowaniu, stwierdzając na podstawie art. 398 22 § 1 kpc, że postanowienie w przedmiocie zwolnienia radcy prawnego od obowiązku zastępowania strony w procesie nie jest zaskarżalne.
Zażalenie na powyższe rozstrzygnięcie wywiódł wnioskodawca, który, zaskarżając je w całości, wniósł o jego uchylenie. W uzasadnieniu wskazał, że skarżone orzeczenie jest nietrafne, narusza wskazane w nim przepisy prawa procesowego, nadto przedwczesne z uwagi na powagę pisma procesowego. Skarżący podniósł, że przedmiotowe postanowienie podlega zaskarżeniu w trybie art. 394 kpc.
Sąd Okręgowy zważył, co następuje:
Zażalenie jest bezzasadne.
Sąd I instancji wydał prawidłowe rozstrzygnięcie, stwierdzając, że postanowienie w przedmiocie zwolnienia radcy prawnego od obowiązku zastępowania strony w procesie jest niezaskarżalne, w konsekwencji czego, uznając zażalenie za niedopuszczalne, prawidłowo odrzucił skargę na orzeczenie referendarza sądowego,
Odnosząc się do zawartej w treści zażalenia argumentacji stwierdzić należy, że podstawą odrzucenia skargi był przepis art. 389 22 § 1 kpc a contrario, dotyczący skargi na orzeczenie referendarza sądowego, nie zaś wskazywany przez skarżącego przepis art. 394 kpc, regulujący inną kwestię, mianowicie zażaleń na postanowienia Sądu I instancji.
Niezależnie od powyższego wskazać trzeba, że polska procedura cywilna nie zna pojęcia „powagi pisma procesowego”, zaś przywoływane również w treści zażalenia przepisy art. 109 uksc i art. 199 kpc nie znajdują zastosowania w niniejszej sprawie wpadkowej.
Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy, mocą art. 385 kpc w zw. z art. 397 § 2 kpc, oddalił zażalenie J. J., jako że było ono niezasadne.