Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 kwietnia 2013r.

Sąd Okręgowy we Wrocławiu Wydział IV Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący SSO Agata Regulska (spr.)

Sędziowie SSO Joanna Żelazny

(...) del. do SO Piotr Wylegalski

Protokolant Jowita Sierańska

przy udziale B. M. Prokuratora Prokuratury Okręgowej

po rozpoznaniu w dniu 25 kwietnia 2013r.

sprawy R. S.

oskarżonego z art. 177 § 1 kk

na skutek apelacji wniesionej przez oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego dla Wrocławia – Fabrycznej

z dnia 7 grudnia 2012 r. sygn. akt II K 791/12

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok, uznając apelację za oczywiście bezzasadną;

II.  zwalnia oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.

Sygn. akt IV Ka 263/13

UZASADNIENIE

R. S. został oskarżony o to, że:

w dniu 17 września 2011 r. około godziny 13:30 we W., kierując samochodem marki R. (...) nr rej. (...), nieumyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym, w ten sposób, że jechał jezdnią ul. (...) od strony ul. (...) nie zachowując szczególnej ostrożności i nie obserwując uważnie przedpola jazdy, wskutek czego w odległości ok. 250 m. przed skrzyżowaniem z ulicą (...) na oznakowanym przejeździe dla rowerzystów potrącił kierującego rowerem marki M. K. Ś., który jechał drogą dla rowerów estakady gądowskiej z tego samego kierunku, a następnie przejeżdżał przez przejazd dla rowerów z lewej strony na prawą, w wyniku czego K. Ś. doznał złamania żeber VII, VIII i IX po stronie lewej, rozedmy podskórnej lewostronnej, złamania kostki przyśrodkowej podudzia prawego, tj. obrażeń naruszających czynności narządów jego ciała na czas dłuższy niż dni siedem,

to jest o przestępstwo z art. 177 § 1 kk

Wyrokiem z dnia 7 grudnia 2013r. (w sprawie o sygn. akt IIK 791/12) Sąd Rejonowy dla Wrocławia – Fabrycznej w II Wydziale Karnym :

I.  oskarżonego R. S. uznał za winnego tego, że w dniu 17 września 2011 r. około godziny 13:30 we W., kierując samochodem marki R. (...) nr rej. (...), nieumyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym, w ten sposób, że jechał jezdnią ul. (...) od strony ul. (...) nie zachowując szczególnej ostrożności, nie obserwując uważnie przedpola jazdy oraz zbyt późno podejmując manewry do uniknięcia wypadku, wskutek czego przed skrzyżowaniem z ulicą (...), na oznakowanym przejeździe dla rowerzystów, nie ustąpił pierwszeństwa rowerzyście znajdującemu się na przejeździe dla rowerów i potrącił kierującego rowerem marki M. K. Ś., który jechał drogą dla rowerów Estakady G. z tego samego kierunku, a następnie przejeżdżał przez przejazd dla rowerów z lewej strony na prawą, w wyniku czego K. Ś. doznał złamania żeber VII, VIII i IX po stronie lewej, rozedmy podskórnej lewostronnej, złamania kostki przyśrodkowej podudzia prawego, tj. obrażeń naruszających czynności narządów jego ciała na czas dłuższy niż dni siedem, to jest za winnego popełnienia przestępstwa z art. 177 § 1 kk i za to przestępstwo na podstawie art. 177 § 1 kk wymierzył mu karę 4 (czterech) miesięcy pozbawienia wolności;

II.  na podstawie art. 69 § 1 kk i art. 70 § 1 pkt.1 kk warunkowo zawiesił oskarżonemu orzeczoną wobec niego karę pozbawienia wolności na 2 (dwa) lata okresu próby;

III.  na podstawie art. 415 § 3 kpk orzekł pozostawić powództwo cywilne bez rozpoznania;

IV.  zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe, w tym wymierza mu opłatę w kwocie 120 zł.

Przedmiotowy wyrok zaskarżył oskarżony osobiście, wskazując, iż zarzuca wyrokowi rażącą surowość orzeczonej kary 4 miesięcy pozbawienia wolności warunkowo zawieszonej na dwa lata okresu próby. Z treści uzasadnienia apelacji wynika jednak, że kwestionuje on również prawidłowość dokonanych ustaleń faktycznych co do przyczyny i przebiegu zaistniałego wypadku.

Wskazując na powyższe oskarżony wniósł o zmianę wyroku przez nadzwyczajne złagodzenie kary i odstąpienie od wymierzenia kary oraz środka karnego.

Sąd Okręgowy zważył co następuje.

Apelacja oskarżonego jako bezzasadna nie zasługiwała na uwzględnienie.

Po zapoznaniu się i szczegółowym przeanalizowaniu akt sprawy należy uznać, iż Sąd Rejonowy przeprowadził postępowanie rozpoznawcze w sposób prawidłowy, gromadząc i ujawniając wszelki materiał dowodowy, dążąc do wyjaśnienia istotnych dla rozstrzygnięcia kwestii.

Zdaniem Sądu Odwoławczego zebrany w toku postępowania przygotowawczego i uzupełniony w postępowaniu jurysdykcyjnym materiał dowodowy został przez Sąd I instancji oceniony prawidłowo i wszechstronnie, a jego całokształt dawał wystarczające podstawy ku temu, by uznać oskarżonego winnym popełnienia czynu z art. 177§1 kk w kształcie opisanym w treści wyroku.

Sąd Okręgowy uznał, iż podnoszony przez apelujących obrońców oskarżonego zarzut błędu w ustaleniach faktycznych jest całkowicie bezpodstawny. Zarzut taki bowiem tylko wówczas jest słuszny, gdy zasadność ocen i wniosków wyprowadzonych przez Sąd orzekający nie odpowiada prawidłowości logicznego rozumowania, a stawiając ten zarzut należy wykazać jakich mianowicie konkretnych uchybień w świetle wskazań wiedzy oraz doświadczenia życiowego dopuścił się Sąd I instancji w dokonanej przez siebie ocenie materiału dowodowego. Dokładna analiza akt sprawy oraz treści uzasadnienia pozwala stwierdzić, iż Sąd Rejonowy dokonał poprawnej oceny zgromadzonych dowodów, wskazał które z nich, dlaczego i w jakim zakresie stały się podstawą ustaleń faktycznych w sprawie, a które i z jakich przyczyn nie mogły posłużyć do odtworzenia przebiegu zdarzenia w sposób pewny. Argumentacja Sądu Rejonowego jest przekonująca jako pozostająca w zgodzie z zasadami logiki, wiedzy i doświadczenia życiowego.

W treści apelacji oskarżonego nie wskazano żadnego argumentu przekonującego, że ustalenia faktyczne pozostają w sprzeczności z kryteriami prawidłowego rozumowania czy doświadczenia życiowego. Analizując zebrany w sprawie materiał dowodowy Sąd Odwoławczy w zupełności podzielił argumentację zawartą w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia.

Sąd Rejonowy ustalając stan faktyczny w sprawie oparł się w głównej mierze na treści opinii zespołu biegłych z zakresu techniki samochodowej i wypadków drogowych, wykonanej w oparciu o całość materiału zgromadzonego w sprawie (zarówno dowodów osobowych w postaci relacji pokrzywdzonego i oskarżonego jak też analizę dokumentów) a także własne obserwacje ruchu pojazdów w miejscu zdarzenia. ), nie znajdując podstaw do kwestionowania jej wiarygodności. Sąd Odwoławczy w pełni podziela ocenę Sądu I instancji odnośnie jej wartości dowodowej. Opinia ta jest szczegółowa, jasna i spójna wewnętrznie, a wnioski wyprowadzone przez biegłych znajdują należyte uzasadnienie. Biegli analizując sytuację wypadkową brali pod uwagę usytuowanie ścieżki rowerowej względem jezdni jak również kąt nachylenia ścieżki, uwzględniając powyższe przy ocenie możliwość obserwacyjnych jadącego rowerzysty przez kierującego samochodem jak i przyjmowaniu wartości prędkości poruszania się roweru. Oskarżony w odległości 70-80 m przed przejściem dla pieszych i przejazdem dla rowerzystów był o nich informowany przez ustawione tam znaki ostrzegawcze. W tym miejscu, jak widać to na wykonanych fotografiach, droga dla rowerów obniża się względem jezdni ulicy (...) dość znacznie (wskazania oskarżonego o 10m. wysokości najwyższego punktu estakady i cztedziestostopniowym kącie nachylenia z pewnością nie dotyczą tego etapu). W miejscu, gdzie kończą się ekrany dźwiękochłonne (14,2 m przed pasami przejścia dla pieszych i 17,7 m przed krawędzią przejazdu dla rowerów) możliwość obserwowania przez kierującego samochodem znajdującego się na ścieżce rowerowej rowerzysty była zasadniczo nieograniczona, co doskonale przedstawia fotografia na k: 80 akt sprawy. Twierdzenia apelującego o tym, że dla uniknięcia zdarzenia musiałby rozglądać się w górę, nie zasługują na akceptację Sądu Odwoławczego.

Zdaniem Sądu Okręgowego twierdzenia apelującego o tym, że biegli przyjęli nieprawidłową prędkość jazdy rowerzysty, gdy tymczasem według jego oceny poruszał się on z prędkością 51 km/h, pozostają nieuzasadnione i w okolicznościach ujawnionych w sprawie nielogiczne. Przyjęcie przez biegłych prędkości w okolicach 15 km/h i następnie zredukowanie jej go wartości 5-10 km/h było uzasadnione przy przyjęciu kilku okoliczności, a mianowicie wieku pokrzywdzonego, momentu w którym się znalazł oraz treści jego zeznań. Pokrzywdzony, by wjechać na jezdnię musiał wykonać mocny skręt w prawo. Wykonanie bezpiecznie tego manewru wymagało wcześniejszego zredukowania prędkości do niewielkiej wartości.

Sąd Rejonowy w treści uzasadnienia odniósł się również szczegółowo do treści opinii biegłego E. P. wykonanej w sprawie, wyjaśniając przyczyny dla których alternatywną wersję zdarzenia wskazaną przez tego biegłego przyjmującą brak przyczynienia się oskarżonego do zaistnienia wypadku, wykluczył. Biegły E. P. wskazując na teoretyczną możliwość zaistnienia takiej sytuacji, sam jednak wskazał na jej nieprawdopodobność. Wymagałaby ona przyjęcia przebiegu ruchu obu pojazdów w kształcie wskazywanym przez oskarżonego, który to biegły uznał za fizycznie niemożliwy.

Reasumując powyższe, zdaniem Sądu Odwoławczego materiał dowodowy zgromadzony w aktach sprawy, został przez Sąd I instancji oceniony prawidłowo i jako taki pozwolił na odtworzenie przebiegu zdarzenia, stanowiącego przedmiot postępowania. W jego świetle wina i sprawstwo oskarżonego nie budziło żadnych wątpliwości.

Sąd Okręgowy nie znalazł również podstaw do kwestionowania wymiaru kary uznając, iż także w tym zakresie Sąd I instancji wydał prawidłowe rozstrzygnięcie i należycie uzasadnił swoje stanowisko. Sąd Odwoławczy nie podzielił stanowiska apelującego oskarżonego wskazującego na rażącą surowość orzeczenia w tym zakresie. Wymierzona kara jest wynikiem wszechstronnej i wnikliwej analizy okoliczności przedmiotowych i podmiotowych czynu i jako spełniająca wymogi zakreślone dyrektywami przepisu art. 53 k.k., uznana musi być za karę słuszną, adekwatną do stopnia winy i społecznej szkodliwości czynu popełnionego przez oskarżonego. Z pewnością kara 4 miesięcy pozbawienia wolności za czyn zagrożony karą sięgającą trzech lat pozbawienia wolności, nie może być uznana za rażąco surową. Prawidłowo uwzględnia ona stopień naruszenia przepisów obowiązujących w ruchu drogowym, rozmiar spowodowanych skutków (w ramach kwalifikacji) jak też fakt przyczynienia się pokrzywdzonego do spowodowania wypadku oraz uprzednią karalność oskarżonego.

W okolicznościach niniejszej sprawy brak jest podstaw dla nadzwyczajnego złagodzenia kary wobec oskarżonego, czego domagał się on w treści apelacji. Z pewnością nie zachodzą w sprawie w odniesieniu do oskarżonego szczególne okoliczności, które powodowałyby, że nawet najniższa przewidziana przez ustawę kara byłaby nadmiernie surowa (nadmiernie surową nie jest kara orzeczona przez Sąd I instancji, która dolną granicę przekracza).

Sąd Okręgowy podzielił stanowisko Sądu orzekającego odnośnie tego, iż dla osiągnięcia wobec sprawcy celów kary, a w szczególności zapobieżenia powrotowi do przestępstwa wystarczającym jest wymierzenie kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby. Oskarżony R. S. nie jest osobą zdemoralizowaną, prawidłowo funkcjonuje w społeczeństwie. Pracując zarobkowo zapewnia utrzymanie swojej rodzinie. W świetle powyższego, przy uwzględnieniu jego właściwości i warunków osobistych , dodatnia prognoza kryminologiczna, jest w pełni uzasadniona.

W pozostałym zakresie, przy braku podstaw do zastosowania unormowań zawartych w art.439 kpk i art.440 kpk, Sąd Okręgowy zaskarżony wyrok utrzymał w mocy.

Orzeczenie o zwolnieniu oskarżonego od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze oparto na podstawie art. 634 k.p.k. w zw. z art. 624 § 1 k.p.k., uwzględniając jego aktualną sytuację życiową i materialną.