Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 8 maja 2013r.

Sąd Okręgowy w Słupsku Wydział IV Cywilny Odwoławczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Elżbieta Jaroszewicz

Sędziowie SO: Jolanta Deniziuk (spr.), Mariola Watemborska

po rozpoznaniu w dniu 8 maja 2013r. w Słupsku

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z wniosku S. P. i G. P.

z udziałem K. P.

o zasiedzenie

na skutek zażalenia wnioskodawców

na postanowienie Sądu Rejonowego w Lęborku, VI Zamiejscowy Wydział Cywilny w Bytowie z dnia 18 marca 2013r., sygn. akt VI Ns 89/13

postanawia:

1.  uchylić zaskarżone postanowienie,

2.  oddalić wniosek o zasądzenie kosztów postępowania zażaleniowego

IVCz 232/13

UZASADNIENIE

Zaskarżonym postanowieniem Sąd Rejonowy w Lęborku odrzucił na podstawie art. 199 § 1 pkt 2 kpc wniosek małżonków P. oraz ustalił, że każdy uczestnik postępowania ponosi koszty związane ze swym udziałem w sprawie. W uzasadnieniu wskazał, że w przedmiotowej sprawie zachodzi tożsamość żądania z prawomocnie zakończoną sprawą o sygn. akt I Ns 306/09, a tożsamość ta dotyczy zarówno strony podmiotowej postepowania (K. P., S. i G. P.), jego przedmiotu (część działki nr (...)) jak i podstawy prawnej i faktycznej obu spraw.

Zażalenie na powyższe postanowienie wywiedli wnioskodawcy, którzy, podnosząc zarzut błędnej wykładni art. 199 § 1 pkt 2 kpc w zw. z art. 13 § 2 kpc, jak i nieuwzględnienia uprawnienia wnioskodawców do złożenia ponownego wniosku w tym samym przedmiocie w przypadku zmiany okoliczności (art. 523 zd. 2 kpc), wnieśli o uchylenie zaskarżonego postanowienia w całości i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu w Lęborku do ponownego rozpoznania wraz z rozstrzygnięciem o kosztach instancji odwoławczej. Skarżący nie zgodzili się z twierdzeniem, że aktualny ich wniosek o zasiedzenie został osądzony w poprzednim postępowaniu o rozgraniczenie, a w konsekwencji, że pomiędzy tymi samymi stronami o to samo roszczenie zapadło już prawomocne orzeczenie.

W odpowiedzi uczestnik wniósł o nieuwzględnianie zażalenia, albowiem wbrew zawartym w nim twierdzeniom doszło do osądzenia sprawy w zakresie aktualnie wysuniętego żądania zasiedzenia, zachodzi zatem identyczność roszczenia, jak i stron. Uczestnik wniósł też o zasądzenie od wnioskodawców solidarnie na rzecz uczestnika kosztów zastępstwa adwokackiego w postepowaniu zażaleniowym.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Zażalenie jest zasadne.

W pierwszej kolejności zauważyć należało, że bezspornie między stronami zainicjowanego obecnie przez małżonków P.postępowania, toczyło się w sprawie o sygn. akt I Ns 306/09 postępowanie o rozgraniczenie dotyczące części nieruchomości położonej w N.stanowiącej działkę nr (...), w którym to postępowaniu badano także zgłoszony przez wnioskodawców zarzut zasiedzenia tejże nieruchomości. Bezspornie również Sądy obu instancji uznały tenże zarzut za niezasadny.

Okoliczność powyższa nie przesądza jednakowoż, zdaniem Sądu Okręgowego, że w sprawie niniejszej zachodzi powaga rzeczy osądzonej, stanowiąca przesłankę nieważności postępowania oraz podstawę do odrzucenia wniosku.

Zgodnie z art. 366 kpc wyrok prawomocny ma powagę rzeczy osądzonej tylko co do tego, co w związku z podstawą sporu stanowiło przedmiot rozstrzygnięcia, a ponadto tylko między tymi samymi stronami. W postępowaniu nieprocesowym z powagi rzeczy osądzonej korzystają co do zasady postanowienia co do istoty sprawy, zaś wyjątki w tym zakresie przewiduje przepis art. 523 kpc, stanowiący, że prawomocne postanowienie orzekające co do istoty sprawy nie może być zmienione ani uchylone, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej. Jednakże prawomocne postanowienie oddalające wniosek sąd może zmienić w razie zmiany okoliczności sprawy.

W realiach rozpoznawanej sprawy nie ma wątpliwości, że poprzednio podniesiony zarzut zasiedzenia był przedmiotem badania sądowego w sprawie o rozgraniczenie nieruchomości, a nie w sprawie o zasiedzenie. Kwestia zasiedzenia była tylko w postępowaniu o sygn. akt I Ns 306/09 przesłanką orzekania w nim – zgodnie zresztą z uchwałą składu siedmiu sędziów SN z 10.02.1951r., Ł.C. P.. 741/50 OSN 1951/I, poz. 2, w której mowa jest o tym, że w przedmiocie zgłoszonego zarzutu zasiedzenia sąd powinien rozstrzygać nie tylko w sprawie o zasiedzenie, ale i w innych sprawach, w których stanowić to może przesłankę orzeczenia. Wskazać zatem trzeba, że w aktualnie zainicjowanej sprawie rozpoznający ją Sąd jest związany ustaleniami faktycznymi i rozważaniami prawnymi poczynionymi w sprawie o rozgraniczenie nieruchomości w zakresie podniesionego tam, zbadanego i przesądzonego negatywnie zarzutu zasiedzenia, natomiast nie jest uprawniony do wyprowadzania konstatacji, że obecnie zgłoszony wniosek o zasiedzenie podlega odrzuceniu z uwagi na powagę rzeczy osądzonej. Na dzień orzekania bowiem w sprawie o rozgraniczenie zarzut zasiedzenia nie podlegał uwzględnieniu, nie można jednakowoż wykluczyć sytuacji, że po tym dniu nie wystąpiły takie nowe okoliczności, na co zresztą wprost w treści zażalenia wskazują wnioskodawcy, które uzasadniają konieczność rozpoznania sprawy o zasiedzenie (np. upływ terminu zasiedzenia).

Mając powyższe na uwadze należało zaskarżone postanowienie uchylić na podstawie art. 386 § 1 kpc w zw. z art. 13 § 2 kpc. Wniosek zaś uczestnika postępowania o zasądzenie na jego rzecz solidarnie od wnioskodawców kosztów postępowania zażaleniowego, jako przedwczesny, należało na podstawie art. 108 § 1 kpc w zw. z art. 13 § 2 kpc a contrario, oddalić.