Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 maja 2013 roku

Sąd Okręgowy w Słupsku V Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Radosław Buko

Protokolant: st.sekr.sądowy Beata Pezena

po rozpoznaniu w dniu 16 maja 2013 roku w Słupsku

odwołania C. D.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S.

z dnia 15 maja 2012 roku znak (...)

w sprawie C. D.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S.

o rentę

zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje ubezpieczonemu C. D. prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od dnia 1 maja 2012 roku do dnia 31 grudnia 2014 roku, nie stwierdzając odpowiedzialności organu rentowego

UZASADNIENIE

Ubezpieczony C. D. w odwołaniu od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. z dnia 15 maja 2012 roku, znak (...), domagał się jej zmiany poprzez przyznanie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

W uzasadnieniu podniósł, że wydana decyzja jest dla niego krzywdząca i wniósł o ponowne rozpatrzenie sprawy.

Pozwany organ rentowy Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. wniósł o oddalenie odwołania oraz o zasądzenie od ubezpieczonego na rzecz organu rentowego kosztów zastępstwa prawnego według norm przepisanych, podnosząc że po przeprowadzeniu badań lekarskich i analizie dokumentacji medycznej lekarz orzecznik ZUS, a po wniesieniu przez ubezpieczonego sprzeciwu, również komisja lekarska ZUS orzekli, iż ubezpieczony nie jest niezdolny do pracy.

Sąd ustalił, następujący stan faktyczny:

Ubezpieczony C. D., lat (...), urodzony (...), zawód wyuczony-kierowca mechanik , pracujący jako dozorca w okresie od 1 lutego 2009 roku do 30 kwietnia 2012 roku był uprawniony do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy.

/ bezsporne/

W dniu 9 marca 2012 roku złożył ponowny wniosek o rentę.

Lekarz orzecznik ZUS orzeczeniem z dnia 29 marca 2012 roku rozpoznał u ubezpieczonego zespól bólowy korzeniowy l-krzyżowy, lewostronny, o niewielkim nasileniu, przewlekły, bez cech ostrego zespołu bólowego, stan po discektomii L4-L5 w styczniu 2000, zespół piramidowy lewostronny, śladowy po przebyciu T. w 2002 roku, otyłość i orzekł, że ubezpieczony nie jest niezdolny do pracy.

Ubezpieczony wniósł sprzeciw od powyższego orzeczenia do komisji lekarskiej ZUS, która dodatkowo rozpoznała u ubezpieczonego otyłość i orzeczeniem z dnia 10 maja 2012 roku orzekła, że ubezpieczony nie jest niezdolny do pracy.

Zaskarżoną decyzją odmówiono ubezpieczonemu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

Dowód: akta rentowe: wniosek k.291, zaskarżona decyzja k.298, dokumentacja lekarska: orzeczenie lekarza orzecznika ZUS z dnia 29 marca 2012 roku k.288, orzeczenie komisji lekarskiej ZUS z dnia 10 maja 2012 roku k. 297

Sąd ustalając, czy stan zdrowia skarżącego świadczy o tym, że jest on niezdolny do pracy częściowo lub całkowicie z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje zdolności do pracy po przekwalifikowaniu, dopuścił dowód z opinii biegłych sądowych o specjalnościach: psychiatra, neurolog, neurochirurg.

Stwierdzone u ubezpieczonego schorzenia psychiatryczne tj. zaburzenia nerwicowe o niewielkim nasileniu nie powodują długotrwałej niezdolności do pracy. Ubezpieczony nigdy nie był leczony psychiatrycznie, jest bez objawów psychotycznych, otępiennych, myśli i tendencji samobójczych.

Dowód: opinia sądowo – lekarska z dnia 1 sierpnia 2012 r. k. 12 akta sprawy

Schorzenia neurologiczne i neurochirurgiczne pod postacią; choroby zwyrodnieniowej kręgosłupa, stanu po leczeniu operacyjnym dyskopatii lędźwiowej L4/L5 , przewlekły zespół bólowy szyjny i lędźwiowo-krzyżowy objawowy z częstymi zaostrzeniami i obecnymi objawami ubytkowymi, przebyty incydent niedokrwienia mózgu z objawami zespołu piramidowego lewostronnego, przewlekła leukopenia w wywiadzie czynią ubezpieczonego częściowo niezdolnym do pracy do grudnia 2014 roku. Częściowa niezdolność do pracy spowodowana jest przede wszystkim schorzeniami układu kostno-stawowego z objawami neurologicznymi oraz chorobami układu krążenia. Częściowa niezdolność do pracy ma charakter okresowy z powodu możliwości poprawy stanu zdrowia po zastosowanym leczeniu specjalistycznym.

Dowód: opinia sądowo – lekarska z dnia 13 grudnia 2012r. k. 33 verte akta sprawy

Zarzuty do opinii złożył organ rentowy wnosząc o dopuszczenie dowodu z badania ubezpieczonego przez inny zespół biegłych, w szczególności biegłego neurologa. W uzasadnieniu swojego stanowiska podniósł, że lekarz konsultant ZUS stwierdził w badaniu jedynie śladowy zespół piramidowy lewostronny z niedoczulicą, osłabieniem odruchu skokowego po stronie lewej, nie stwierdził cech ostrego zespołu bólowego, dobrą ruchomość kręgosłupa, chód wydolny, prawidłowy, dobra sprawność ogólną.

/bezsporne/

W przypadku ubezpieczonego przebieg schorzeń neurologiczno- neurochirurgicznych jest postępujący. Od czasu poprzedniego badania przez biegłych w dniu 17 września 2010 roku nie doszło do istotnej poprawy stanu zdrowia, co potwierdza fakt, że niektóre dolegliwości i objawy maja charakter utrwalony. Obecnie ubezpieczony pracuje w zakładzie pracy chronionej poniżej swoich kwalifikacji. Podjęcie pracy zgodnej z posiadanymi kwalifikacjami oraz z wysiłkiem fizycznym mogłoby skutkować istotnym pogorszeniem stanu zdrowia. Schorzenia występujące u ubezpieczonego maja zmienna dynamikę i przebiegają z okresami częstych zaostrzeń, co znajduje odniesienie w dostępnej dokumentacji lekarskiej

Dowód: opinia sądowo – lekarska uzupełniająca z dnia 9 marca 2013 k. 55 verte akta sprawy

Zarzuty do opinii złożył organ rentowy podnosząc, ze zaostrzenia objawów mogą być leczone w ramach czasowej niezdolności do pracy

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie ubezpieczonego C. D. zasługuje na uwzględnienie.

Spór w niniejszej sprawie sprowadzał się do ustalenia czy ubezpieczony jest nadal tj. od dnia 1 maja 2012 roku niezdolny do pracy częściowo lub całkowicie. Spełnianie przez ubezpieczonego pozostałych określonych w art. 57 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych ( tekst jednolity: Dz. U. 2009r., Nr 153, poz. 1227) nie było przez organ rentowy kwestionowane.

Definicję niezdolności zawiera przepis art. 12 ustawy, który stanowi, że niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu.

Całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, natomiast częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji (art. 12 ust. 2 i 3 w/w ustawy).

Przy ocenie stopnia i trwałości niezdolności do pracy oraz rokowania, co do odzyskania zdolności do pracy uwzględnia się stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji, a także możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne (art. 13 w/w ustawy).

Dokonując zaś oceny przewidywanego okresu niezdolności do pracy zarobkowej bierze się pod uwagę przesłanki wynikające z treści §6 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 14 grudnia 2004 r. w sprawie orzekania o niezdolności do pracy (Dz. U. nr 273, poz. 2711), czyli charakter i stopień naruszenia sprawności organizmu oraz rokowania odzyskania zdolności do pracy. Treść powołanych przepisów obliguje do tego, aby niezdolność do pracy rozpatrywać indywidualnie w odniesieniu do konkretnej osoby, przy uwzględnieniu jej stanów chorobowych, wieku, kwalifikacji.

Sąd przeprowadził postępowanie dowodowe na powyższą okoliczność, dopuszczając dowód z opinii biegłych lekarzy sądowych z zakresu psychiatrii, neurochirurgii i neurologii jako odpowiednich ze względu na schorzenia ubezpieczonego. Z punktu widzenia psychiatrycznego C. D. nie jest niezdolny do pracy.

Z przyczyn neurologiczno-neurochirurgicznych ubezpieczony jest zaś częściowo niezdolny do pracy od 1 maja 2012 roku do 31 grudnia 2014. Sąd podzielił w tym przedmiocie stanowisko biegłych wyrażone w opinii z dnia 13 grudnia 2012r.( k. 33verte as) oraz opinii uzupełniającej z dnia 9 marca 2013 roku (k.55 verte) w których biegli wyjaśnili, że schorzenie neurologiczno- neurochirurgiczne na które cierpi ubezpieczony ma postępujący przebieg , a od czasu poprzedniego badania przez biegłych w dniu 17 września 2010 roku nie doszło do istotnej poprawy stanu zdrowia, co świadczy o utrwalonym przebiegu tego schorzenia. Ubezpieczonego jest częściowo niezdolnym do pracy do grudnia 2014 roku, a niezdolność do pracy spowodowana jest przede wszystkim schorzeniami układu kostno-stawowego z objawami neurologicznymi oraz chorobami układu krążenia.

Za decydującą dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy, w ocenie Sądu należało uznać tę opinię biegłych i dlatego Sąd podzielił ją w całej rozciągłości, uznając jej wnioski, jak i uzasadnienie za przekonujące, należycie uzasadnione, obiektywne. Opinia w/w biegłych jest logiczna. Biegli powołując argumenty medyczne, wyjaśnili dlaczego stan zdrowia ubezpieczonego powoduje częściową niezdolność do pracy na okres od 1 maja 2012 roku do 31 grudnia 2014 roku lat, wskazując że częściowa niezdolność do pracy ma charakter okresowy z powodu możliwości poprawy stanu zdrowia po zastosowanym leczeniu specjalistycznym. Pozwany negując wnioski opinii biegłych powołał się na okoliczność, że lekarz konsultant ZUS stwierdził i ubezpieczonego jedynie śladowy zespół piramidowy lewostronny z niedoczulicą, osłabieniem odruchu skokowego po stronie lewej, nie stwierdził cech ostrego zespołu bólowego, dobrą ruchomość kręgosłupa, chód wydolny, prawidłowy, dobra sprawność ogólną oraz podniósł, że zaostrzenia mogą być leczone w ramach czasowej niezdolności do pracy. Celem ustosunkowania się do tych zarzutów Sąd dopuścił dowód z opinii uzupełniającej z której wynika w przypadku ubezpieczonego przebieg schorzeń neurologiczno- neurochirurgicznych jest postępujący i ma zmienną dynamikę przebiegając z okresami częstych zaostrzeń. Biegli zwrócili uwagę, że podjęcie pracy zgodnej z posiadanymi kwalifikacjami oraz z wysiłkiem fizycznym mogłoby skutkować istotnym pogorszeniem stanu zdrowia.

Sąd stwierdził, iż opinie powyższe zostały wydane przez lekarzy o specjalności adekwatnej do schorzeń wskazanych przez C. D., po wnikliwym, wszechstronnym badaniu, rozważeniu dokumentacji medycznej z przebiegu dotychczasowego leczenia i odebraniu wywiadu medycznego, w sposób rzeczowy i kompetentny, a nadto zawierają jasne, logiczne i przekonywujące wnioski i twierdzenia oraz uzasadnienie zgodne z wiedzą medyczną posiadaną przez biegłych. Rzetelności opinii biegłych, które są podstawą rozstrzygnięcia niniejszej sprawy nie podważyły zarzuty organu rentowego, które w ocenie Sądu stanowiły one jedynie polemikę odnośnie stanu zdrowia ubezpieczonego i jego zdolności do pracy. W ocenie Sądu w utrwalonej praktyce orzeczniczej sądów przyjęto, iż strona, która zamierza skutecznie podważyć wartość dowodową opinii biegłego sądowego winna przytoczyć rzeczowe argumenty, uzasadniające jej twierdzenia. Strona, która chce zakwestionować wnioski wyrażone w opiniach winna przedstawiać konkretne uwagi i argumenty podważające miarodajność dotychczasowych opinii lub co najmniej miarodajność tę poddające w wątpliwość. Odnosząc się do wniosku organu rentowego o dopuszczenie dowodu z opinii innych biegłych wskazać należy, że Sąd Najwyższy wielokrotnie wyjaśniał, że do dowodu z opinii biegłego nie mogą mieć zastosowania wszystkie zasady prowadzenia dowodów, a w szczególności art. 217 § 1 k.p.c., a zatem sąd nie jest obowiązany dopuścić dowód z opinii kolejnych biegłych w każdym wypadku, gdy złożona opinia nie jest korzystna dla strony (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 lutego 1974 r., II CR 817/73, nie publikowany).

Żądanie ponowienia lub uzupełnienia dowodu z opinii biegłych jest bezpodstawne, jeżeli sądy uzyskały od biegłych wiadomości specjalne niezbędne do merytorycznego i prawidłowego orzekania - wyrok z dnia 10 września 1999 r., II UKN 96/99, OSNAPUS 2000, nr 23, poz. 869.

Sąd rozpoznający niniejszą sprawę podziela stanowisko wyrażone w powyższych orzeczeniach i nie znajdując podstaw do powołania kolejnych biegłych oddalił wniosek.

W okolicznościach niniejszej sprawy nie budzi wątpliwości, to że nie doszło do takiej poprawy stanu zdrowia ubezpieczonego aby mógł on bez uszczerbku na zdrowiu wykonywać pracę zgodną z poziomem posiadanych kwalifikacji – mechanika samochodowego – kierowcy.

W wyroku z dnia 17 stycznia 2002r. II UKN 709/00 opublikowanym w OSNP 2003/20/497 Sad Najwyższy stwierdził, że wykonywanie zatrudnienia przez ubezpieczonego, który kwalifikuje się do osób trwale niezdolnych do pracy, nie pozbawia go prawa ubiegania się o świadczenia rentowe z ubezpieczenia społecznego. Natomiast w wyroku z dnia 14 listopada 2000r. III AUa 836/00 opublikowanym w OSA 2001/6/26 Sąd Apelacyjny w Łodzi stwierdził, że podjęcie jakiejkolwiek prostej pracy, w sytuacji, gdy zainteresowany utracił zdolność do pracy zgodnej z posiadanymi kwalifikacjami, nie oznacza przekwalifikowania warunkującego odzyskanie zdolności do pracy zarobkowej o jakim mowa w art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. Nr 162, poz. 1118 ze zm.) i nie stanowi przeszkody do uznania nadal częściowej niezdolności do pracy w rozumieniu art. 12 ust. 3 tej ustawy.

W tym stanie rzeczy, Sąd na mocy art. 477 ¹⁴ § 2 kpc Sąd zmienił zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznał ubezpieczonemu C. D. prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od dnia 1 maja 2012 roku do 31 grudnia 2014 roku o czym orzekł jak w punkcie I sentencji wyroku.

Mając na uwadze dyspozycję art. 118 ust. 1 a ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych Sąd, nie stwierdził odpowiedzialności organu rentowego za nieprzyznanie prawa do świadczenia, albowiem ustalenie czy ubezpieczony jest zdolny do pracy wymagało przeprowadzenia postępowania dowodowego, gdyż dopiero na podstawie opinii biegłych ustalono, że ubezpieczony nadal był niezdolny do pracy – okoliczność ta miała charakter ocenny i stanowisko organu rentowego wprawdzie nie zostało podzielone, lecz było oparte na racjonalnych argumentach.