Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 stycznia 2013 r.

Sąd Okręgowy w Szczecinie w IV Wydziale Karnym Odwoławczym
w składzie:

Przewodnicząca: SSO Beata Marzec

Sędziowie: SO Dorota Mazurek

SO Magdalena Mikłaszewicz (spr.)

Protokolant: Aneta Maziarek

przy udziale Prokuratora Prok. Okr. Damiana Kordykiewicza

po rozpoznaniu w dniu 28 stycznia 2013 r.

sprawy S. G.

oskarżonego z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 279 § 1 kk w zw. z art. 64 § 2 kk, z art. 280 § 1 kk w zw. z art. 64 § 2 kk oraz z art. 178 a § 2 kk

a nadto na podstawie art. 435 kpk sprawy A. M. (1)

oskarżonego o czyn z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 279 § 1 kk

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę S. G.

od wyroku Sądu Rejonowego w Myśliborzu

z dnia 27 kwietnia 2012 r. sygn. II K 1169/10

I.  zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że:

- uchyla orzeczenie o karze łącznej pozbawienia wolności wymierzonej S. G. (pkt V jego części dyspozytywnej),

- uniewinnia S. G. od popełnienia czynu przypisanego mu
w pkt. 1 jego części dyspozytywnej,

- na podstawie art. 85 kk, art. 86 § 1 kk łączy orzeczone wobec S. G. za czyny przypisane mu w pkt. 3 i 4 jego części dyspozytywnej kary pozbawienia wolności i wymierza oskarżonemu karę łączną pozbawienia wolności w rozmiarze 3 (trzech) lat i 2 (dwóch) miesięcy,

- z opisu czynu przypisanego A. M. (1) eliminuje zapis
o działaniu wspólnie i w porozumieniu ze S. G. i inną ustaloną osobą,

- wskazuje, że obowiązek naprawienia szkody orzeczony w pkt. 7 jego części dyspozytywnej, oparty na art. 46 § 1 kk, odnosi się jedynie
do A. M. (1),

- rozstrzygnięcie o zaliczeniu zatrzymania i tymczasowego aresztowania S. G. odnosi do nowo orzeczonej wobec tego oskarżonego kary łącznej pozbawienia wolności,

II.  w pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy,

III.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. K. O. (1) kwotę 516,60 (pięciuset szesnastu i 60/100) złotych, w tym 96,60 (dziewięćdziesięciu sześciu i 60/100) złotych podatku VAT, tytułem kosztów nieopłaconej obrony oskarżonego z urzędu przed Sądem Okręgowym jako drugą instancją,

IV.  koszty procesu w sprawie w zakresie uniewinnia S. G. ponosi Skarb Państwa; zwalnia S. G. od zapłaty Skarbowi Państwa pozostałej części kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.

Sygn. akt IV Ka 1293/12

UZASADNIENIE

S. G. oraz A. M. (1) (który wyroku nie zaskarżył) zostali oskarżeni o to, że:

I. w dniu 10 września 2010 r. w D., działając wspólnie i w porozumieniu oraz z inną ustaloną osobą, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, usiłowali dokonać kra-dzieży z włamaniem do pomieszczeń hali produkcyjnej mieszczącej się przy ul. (...) (...) J.1 w ten sposób, że poprzez wybicie szyby w oknie usiłowali dostać się do wnętrza ww. budynku z zamiarem dokonania zaboru w celu przywłaszczenia znajdu-jących się tam przedmiotów, jednak zamierzonego celu nie osiągnęli z uwagi na spło-szenie przez pracownika sąsiedniego zakładu, czym działali na szkodę M. J. (...)Syndyka Masy Upadłości spółki (...) Sp. z o.o.w upadłości z siedzibą w D., przy czym S. G.zarzucanego mu czynu dopuścił się w warun-kach wielokrotnego powrotu do przestępstwa, przed upływem 5 lat od odbycia co naj-mniej roku kary pozbawienia wolności za przestępstwo kradzieży z włamaniem, będąc uprzednio skazanym wyrokiem Sądu Rejonowego w Myśliborzu z dnia 5 września 2001 r. w sprawie II K 453/99 m.in. za czyn z art. 279 § 1 kk w zw. z art. 64 § 2 kk na karę łączną 6 lat pozbawienia wolności, który to wyrok został następnie objęty wyrokiem łącznym Sądu Okręgowego w Gorzowie Wlkp. z dnia 9 sierpnia 2005 r. sygn. akt II K 75/05, mocą którego wymierzono oskarżonemu łączną karę 12 lat pozbawienia wol-ności, którą odbył m.in. w okresie od 4 kwietnia 2000 r. do dnia 8 września 2009 r.,

tj. o czyn z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 279 § 1 kk, a w odniesieniu do S. G. o czyn z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 279 § 1 kk w zw. z art. 64 § 2 kk,

nadto S. G. został oskarżony o to, że:

II. w dniu 29 września 2010 r. w D. przy ul. (...) dokonał rozboju na osobie K. P. (1) w ten sposób, że używając wobec niego przemocy poprzez popchnięcie i spowodowanie upadku, a następnie kopnięcie w klatkę piersiową dopro-wadził pokrzywdzonego do stanu bezbronności, po czym przeszukał jego odzież wyj-mując z kieszeni telefon komórkowy marki N. (...) o numerze (...)

133 wraz z kartą SIM numer (...)o łącznej wartości ok. 200 zł, stanowiące własność A. A., a następnie ściągnął z jego dłoni zegarek marki (...)wraz z bransoletą o wartości ok. 50 zł, które to przedmioty zabrał nas-tępnie w celu przywłaszczenia, czym działał na szkodę K. P. (1)i A. A., przy czym zarzucanego mu czynu dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa, w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne, będąc uprzednio skazanym wyrokiem Sądu Rejonowego w Myśliborzu z dnia 5 września 2001 r. w sprawie II K 453/99 m.in. za czyn z art. 279 § 1 kk w zw. z art 64 § 2 kk na karę łączną 6 lat pozbawienia wolności, który to wyrok został następnie objęty wyrokiem łącznym Sądu Okręgowego w Gorzo -wie Wlkp. z dnia 9 sierpnia 2005 r. sygn. akt II K 75/05, mocą którego wymierzono oskarżonemu łączną karę 12 lat pozbawienia wolności, którą odbył m.in. w okresie od 4 kwietnia 2000 r. do dnia 8 września 2009 r.,

tj. o czyn z art. 280 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk,

III. w dniu 22 lipca 2010 r. w S. na ulicy (...), która jest drogą pub-liczną, kierował rowerem znajdując się w stanie nietrzeźwości przejawiającym się stę-żeniem wynoszącym około 2,0 promile alkoholu we krwi,

tj. o czyn z art. 178a § 2 kk.

Sąd Rejonowy w Myśliborzu wyrokiem z dnia 27 kwietnia 2012 r., sygn. II K 1169/10:

1. uznał S. G.za winnego popełnienia czynu opisanego w punkcie I części wstępnej wyroku, kwalifikowanego z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 279 § 1 kk w zw. z art. 64 § 2 kk, przy czym przyjął, iż dopuścił się go będąc uprzednio skazany wyrokiem Sądu Rejonowego w Myśliborzu z dnia 5 września 2001 r. w sprawie o sygn. akt II K 453/99 za przestępstwa z art. 279 § 1 kk w zw. z art. 64 § 2 kk na karę 3 lat pozbawienia wolności, objętą następnie karą łączną 12 lat pozbawienia wolności orzeczoną wyro-kiem łącznym Sądu Okręgowego w Gorzowie Wlkp. z dnia 9 sierpnia 2005 r. w sprawie o sygn. akt II K 75/05, którą odbywał m.in. w okresie od dnia 4 kwietnia 2000 r. do dnia 9 września 2009 r., i za ten czyn, na podstawie art. 14 § 1 kk w zw. z art. 279 § 1 kk w zw. z art. 64 § 2 kk, wymierzył mu karę roku i 7 miesięcy pozbawienia wolności;

2. uznał A. M. (1) za winnego popełnienia czynu opisanego w punkcie I części wstępnej wyroku, kwalifikowanego z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 279 § 1 kk, i za ten czyn, na podstawie art. 14 § 1 kk w zw. z art. 279 § 1 kk, wymierzył mu karę roku i 3 miesięcy pozbawienia wolności;

3. uznał S. G.za winnego popełnienia czynu opisanego w punkcie II częś-ci wstępnej wyroku, przy czym przyjął, iż dopuścił się go będąc uprzednio skazany wyrokiem Sądu Rejonowego w Myśliborzu z dnia 5 września 2001 r. w sprawie o sygn. akt II K 453/99 za przestępstwa z art. 279 § 1 kk w zw. z art. 64 § 2 kk na karę 3 lat pozbawienia wolności, objętą następnie karą łączną 12 lat pozbawienia wolności orze-czoną wyrokiem łącznym Sądu Okręgowego w Gorzowie Wlkp. z dnia 9 sierpnia 2005 r. w sprawie o sygn. akt II K 75/05, którą odbywał m.in. w okresie od dnia 4 kwietnia 2000 r. do dnia 9 września 2009 r., a następnie zakwalifikował go z art. 280 § 1 kk w zw. z art. 64 § 2 kk, i za ten czyn na podstawie art. 280 § 1 kk w zw. z art. 64 § 2 kk, wymierzył mu karę 3 lat pozbawienia wolności;

4. uznał S. G. za winnego popełnienia czynu opisanego w punkcie III czę-ści wstępnej wyroku, kwalifikowanego z art. 178a § 2 kk, i za ten czyn, na podstawie art. 178a § 2 kk, wymierzył mu karę 5 miesięcy pozbawienia wolności;

5. na podstawie art. 85 kk i art. 86 § 1 kk orzeczone wobec S. G. kary pozbawienia wolności połączył i wymierzył mu karę łączną 3 lat i 10 miesięcy pozba-wienia wolności;

6. na podstawie art. 69 § 1 i 2 kk oraz art. 70 § 1 pkt 1 kk wykonanie orzeczonej wobec A. M. (1) kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres 3 lat próby;

7. na podstawie art. 46 § 1 kk, za czyn opisany w punkcie I części wstępnej wyroku, nałożył na S. G. i A. M. (1) obowiązek naprawienia wyrzą-dzonej szkody poprzez solidarną zapłatę na rzecz pokrzywdzonego Syndyka Masy Upadłości (...) Sp. z o.o. z siedzibą w D. w upadłości kwoty 400,00 zł;

8. na podstawie art. 46 § 1 kk, za czyn opisany w punkcie II części wstępnej wyroku, nałożył na S. G. obowiązek naprawienia wyrządzonej szkody poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonej A. A. kwoty 200,00 zł;

9. na podstawie art. 42 § 2 kk, za czyn opisany w punkcie III części wstępnej wyroku, orzekł wobec S. G. zakaz prowadzenia rowerów w ruchu lądowym na okres 3 lat;

10. na podstawie art. 63 § 1 kk, na poczet orzeczonej wobec S. G. kary pozbawienia wolności zaliczył zatrzymanie w dniach 10 i 11 września 2010 r. oraz tym-czasowe aresztowanie w dniach od 1 października 2010 r. do 8 października 2010 r. oraz od 23 października 2010 r. do 19 listopada 2010 r.;

11. na podstawie art. 63 § 1 kk, na poczet orzeczonej wobec A. M. (1) kary pozbawienia wolności zaliczył zatrzymanie w dniach 10 i 11 września 2010 r. oraz 26 listopada 2010 r.;

11. przyznał od Skarbu Państwa-Sądu Rejonowego w Myśliborzu adw. K. O. (2) (...) kwotę 1.549,80 zł tytułem wynagrodzenia za nieopłaconą pomoc prawną udzieloną oskarżonemu S. G.z urzędu;

12. zwolnił oskarżonych od obowiązku zwrotu na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądo-wych, nie wymierzając im opłat w sprawie.

Apelację od powyższego wyroku w zakresie punktów 1, 3, 4, 5, 7, 8, 9, 10 wy-wiodła obrońca S. G., zarzucając mu:

I. odnośnie czynu opisanego w punkcie I części wstępnej wyroku kwalifikowa-nego z przepisu art. 13 § 1 kk w zw. z art. 279 § 1 kk w zw. z art. 64 § 2 kk:

- mający wpływ na treść orzeczenia błąd w ustaleniach faktycznych polegający na bez-podstawnym przyjęciu, iż oskarżony działając wspólnie i porozumieniu z A. M. (1) oraz z inną nieustaloną osobą w celu osiągnięcia korzyści majątkowej usiłował dokonać włamania do pomieszczeń hali produkcyjnej w celu przywłaszczenia znajdujących się tam przedmiotów pomimo, że oskarżony w ogóle nie brał udziału w czynnościach sprawczych, ani nie został ujęty bezpośrednio na miejscu zdarzenia;

- naruszenie przepisu art. 5 § 2 kpk poprzez interpretowanie niedających się usunąć wąt-pliwości na niekorzyść oskarżonego, a w szczególności przypisania mu sprawstwa za-rzuconego czynu pomimo, iż w aktach sprawy brak było bezpośrednich dowodów na sprawstwo oskarżonego, co więcej, przesłuchani świadkowie nie rozpoznali oskarżo-nego jako jednego z mężczyzn znajdujących się w miejscu jego popełnia, a nadto oskar-żony nie brał w ogóle udziału w podjętych czynnościach sprawczych ani nie został za-trzymany na miejscu zdarzenia;

- art. 7 kpk poprzez przekroczenie zasady swobodnej oceny dowodów, a w szczegól-ności nieuzasadnione uznanie, iż oskarżony działał wspólnie i w porozumieniu z A. (...) M.oraz inną ustaloną osobą pomimo, że S. G.nie brał udziału w podjętych przez A. M. (1)czynnościach sprawczych, a na grun-cie niniejszego postępowania nie została wykazana rola oskarżonego, jaką miał pełnić w trakcie zaplanowanego przestępstwa;

- naruszenia przepisu art. 170 § 1, 2 i 3 kpk poprzez oddalenie wniosku dowodowego oskarżonego o przesłuchanie w charakterze świadka J. K. pomimo, że świadek ten dysponował wiedzą odnośnie tego, gdzie znajdował się S. G. w dniu 10 września 2010 r. w czasie, gdy miało zostać dokonane przestępstwo włamania do hali produkcyjnej;

II. odnośnie czynu opisanego w punkcie I części wstępnej wyroku kwalifikowa-nego z przepisu art. 280 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk:

- błąd w ustaleniach faktycznych polegający na niezasadnym przyjęciu, iż oskarżony dokonał rozboju na osobie K. P. (1)pomimo, że zakres podawanych przez pokrzywdzonego obrażeń, których miał doznać w wyniku tego zdarzenia nie po-krywa się z ustaleniami dokonanymi przez biegłego sądowego, a nadto, za wyjątkiem zeznań pokrzywdzonego brak jest innych bezpośrednich dowodów wskazujących na sprawstwo i winę oskarżonego;

III. odnośnie czynu opisanego w punkcie III części wstępnej wyroku kwalifiko-wanego z przepisu art. 178a § 2 kk:

- mający wpływ na treść orzeczenia błąd w ustaleniach faktycznych polegający na bez-podstawnym przyjęciu, iż oskarżony kierował rowerem będąc w stanie nietrzeźwości pomimo, iż osoba, którą zatrzymano na miejscu zdarzenia nie posiadała dokumentu toż-samości, a nadto nie zostało przeprowadzone badanie DNA umożliwiające zweryfiko-wanie, czy pobrane próbki krwi odpowiadają grupie krwi oskarżonego;

- naruszenie przepisu art. 5 § 2 kpk poprzez interpretowanie niedających się usunąć wąt-pliwości na niekorzyść oskarżonego, a w szczególności przypisanie mu sprawstwa za-rzuconego czynu pomimo, iż w aktach sprawy brak było bezpośrednich dowodów na sprawstwo oskarżonego, w szczególności brak było badań DNA krwi oskarżonego oraz nie zweryfikowano, czy to oskarżony faktycznie został zatrzymany na miejscu zdarze-nia.

Podnosząc powyższe zarzuty, skarżąca wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku przez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych mu czynów, ewentualnie o uchylenie wyroku w zaskarżonej części i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Myśliborzu.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja obrońcy oskarżonego okazała się częściowo zasadna, prowadząc do zmiany zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie S. G.od popełnienia pierwszego z przypisanych mu czynów – z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 279 § 1 kk w zw. z art. 64 § 2 kk, co rodziło potrzebę nowego ukształtowania wymierzonej mu finalnie kary łącznej, odniesienia do niego zaliczenia okresu zatrzymania i tymczasowego aresztowania, ale także zmiany opisu czynu przypisanego odrębnie A. M. (1) (...)– na podstawie art. 435 kpk i wskazania, że związane z nim orzeczenie, oparte na art. 46 § 1 kk, dotyczy wyłącznie tego ostatniego oskarżonego. W pozostałym za-kresie – co do czynów z art. 280 § 1 kk w zw. z art. 64 § 2 kk oraz z art. 178a § 2 kk, środek odwoławczy nie zasługiwał na uwzględnienie.

Rozpoczynając od czynu z punktu I oskarżenia, na wstępie wypada wskazać, że nie miała racji skarżąca, ani oskarżony, zarzucając Sądowi I instancji niesłuszne odda-lenie wniosku dowodowego o przesłuchanie J. K. i bliżej nieustalonej osoby z dyrekcji „ firmy (...) w B.”, albowiem okoliczności, że S. G. i J. K. posiadali zgodę na rozbiórkę pieca w B. i planowali to uczynić w dniu przedmiotowego zdarzenia, wobec tego, iż zamiarów swych nie zrealizowali (co przyznał sam oskarżony), nie miały żadnego znaczenia dla rozstrzygnięcia przedmio-towej sprawy, co słusznie zauważył już Sąd Rejonowy, w szczególności nie mogły wykluczyć sprawstwa i winy S. G. na płaszczyźnie tego zarzutu. Z tych samych względów brak było podstaw do przeprowadzenia ww. dowodów w postępo-waniu odwoławczym, o co wnioskował oskarżony.

Zasadną okazała się natomiast ta część apelacji i wspierających (uzupełniających) ją pism oskarżonego złożonych już po jej wywiedzeniu, w których skarżąca kwestiono-wała przypisanie S. G. (negującemu od początku swoje sprawstwo i winę) działania wspólnie i w porozumieniu z A. M. (1) i G. Ś..

Z treści pisemnego uzasadnienia wynikało, że podstawę skazania S. G. za ten czyn stanowiły przede wszystkim wyjaśnienia A. M. (1) i G. Ś. z postępowania przygotowawczego o bardzo podobnej (niemalże identycznej) treści, w których zgodnie obciążali współoskarżonego, wskazując, że wspólnie z nim zaplanowali dokonanie przedmiotowego włamania w celu zdobycia pieniędzy na alko-hol, co czego posłużyć miały znalezione przy nich narzędzia (wobec zarzutów oskarżo-nego, trzeba tu zaznaczyć, że nie zostali oni przesłuchani bezpośrednio po zatrzymaniu, gdy znajdowali się w stanie nietrzeźwości znacznego stopnia, lecz następnego dnia, po wytrzeźwieniu). Pierwszy z nich wycofał się z tych wyjaśnień w czasie przesłuchania przed Sądem meriti. Do przesłuchania drugiego na rozprawie głównej nigdy nie doszło, albowiem zmarł przed sporządzeniem aktu oskarżenia (stąd zapis o innej ustalonej osobie). Co istotne, ich relacje ze śledztwa dotyczyły w zasadzie wyłącznie okolicz-ności zawarcia porozumienia, a nie zawierały żadnych szczegółów odnośnie ustalonego podziału ról, jakie poszczególni sprawcy mieliby odegrać w popełnieniu wspólnego przestępstwa. Nie wynikało z nich wcale – jak wskazał Sąd orzekający w pisemnych motywach rozstrzygnięcia – że S. G. i G. Ś. mieli oczekiwać w oddaleniu aż A. M. (1) wybije szybę w celu umożliwienia dostania się przez wszystkich do środka hali.

Na ich wpółudział we włamaniu (wykraczający poza fazę porozumienia) nie wskazy-wały też przywoływane przez ten Sąd zeznania osób pracujących w sąsiednim pomie-szczeniu, które spłoszyły A. M. (1)i spowodowały oddalenie się jego to-warzyszy z terenu (...) Sp. z o.o.– I. D.oraz M. P. (1) (...) Abstrahując już od tego, że żadna z ww. kobiet nie umiała rozpoznać tych dwóch mężczyzn, to obie jednolicie zeznawały, że: stali po drugiej stronie, „w brzóz-kach”, w odległości ok. 100 m od miejsca włamania, które nie było dla nich widoczne, podobnie jak kierunek ucieczki A. M. (1), przeciwny od tego, w którym oni sami w końcu się oddalili; w momencie wszczęcia alarmu związanego z odkryciem włamania jeden z nich załatwiał potrzebę fizjologiczną, zaś drugi był obok i pił wino; zachowywali się spokojnie, zapewniali, że nic złego nie robią, prosili, by nie wzywać Policji, po czym spokojnie odeszli. Zdaniem Sądu Okręgowego, przywołane w rela-cjach ww. świadków okoliczności pozwalały co najwyżej na ustalenie, że S. G.oraz G. Ś.znajdowali się w pobliżu miejsca włamania (pierwszy z nich potwierdził swoją tam bytność, k. 396, 570), jednak – wbrew przekonaniu Sądu a quo – nie dowodziły jednoznacznie, że w jakikolwiek sposób brali w nim udział (stwierdzenie czego było dodatkowo utrudnione z uwagi na jego zakończenie w fazie usiłowania). Przeciwnie, świadczyły raczej o braku przejawów zainteresowania tych osób działaniami A. M. (1). Nie pozwalały na przyjęcie, że mężczyźni sta-li na czatach czy wyczekiwali na pokonanie przez niego przeszkody, by później razem wejść do środka hali, wynieść i spieniężyć znalezione tam wartościowe rzeczy.

Wypada dodać, że także w zgłoszeniu o popełnieniu przestępstwa wprawdzie była mo-wa o trzech uczestniczących w nim osobach, ale już nie o tym, co która z nich robiła (zob. zeznania K. W., k. 684).

Warto też odnotować, że wg wyjaśnień współoskarżonych przedmiotem kradzieży miał być złom, a ten można było zdobyć bez potrzeby włamywania się do budynku, gdyż „jakiś złom” leżał pod oknami hali (k. 610), co więcej, nie ujawniono żadnego wóz- ka, którym miałby być on później przetransportowany do skupu złomu.

W ocenie Sądu odwoławczego, w opisanym powyżej układzie, nie można było w spo-

sób kategoryczny stwierdzić, że S. G.i G. Ś.współuczest-niczyli w przedmiotowym włamaniu w jakikolwiek sposób, albowiem nie dało się usta-lić roli, jaką mieliby w nim odegrać, współdziałając z A. M. (1)w po-pełnieniu przestępstwa. Wyjaśnienia S. G., konsekwentnie negującego swoje sprawstwo i winę, zmienność wyjaśnień A. M. (1), niemożność prze-słuchania przed Sądem G. Ś.oraz okoliczności wynikające z zeznań I. D.i M. P. (2), stwarzały co najmniej wątpliwości, o któ-rych mowa w art. 5 § 2 kpk, które w takim wypadku należało rozstrzygnąć na korzyść S. G..

Dlatego też, Sąd Okręgowy uwzględnił apelację jego obrońcy w zakresie czynu z punktu I oskarżenia i zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że uniewinnił S. (...) G.od jego popełnienia (oczywiście po uprzednim uchyleniu kary łącznej pozbawienia wolności).

Konsekwencją powyższego było wyeliminowanie z opisu czynu z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 280 § 1 kk odrębnie przypisanego A. M. (1), który wyro-ku nie zaskarżył (punkt 2 części dyspozytywnej), zapisu o działaniu wspólnie i w poro-zumieniu ze S. G. i inną ustalona osobą (na podstawie art. 435 kpk), a także wyraźne wskazanie, że związane z tym czynem orzeczenie, oparte na art. 46 § 1 kk (punkt 7 części dyspozytywnej), dotyczy obecnie wyłącznie A. M. (1).

Przechodząc do skazania S. G. za czyn z punktu 3 części dys-pozytywnej zaskarżonego wyroku, wskazać należy, że – wbrew przekonaniu obrońcy – zostało ono oparte na prawidłowych, bo prawdziwych ustaleniach faktycznych, będących wynikiem poprawnej oceny dostępnych Sądowi, kompletnych dowodów. Prawdą jest, że podstawowym dowodem, na jakim bazował w tym zakresie Sąd Rejo-nowy, były zeznania K. P. (1), stanowiące taki sam dowód, jak każ-dy inny i podlegające swobodnej ocenie na tle całokształtu okoliczności sprawy. Lek-tura tych zeznań prowadziła do wniosku, że były one stanowcze i konsekwentne, nie pozostawiając wątpliwości co do tego, że pokrzywdzony utracił mienie w opisanych przez siebie warunkach, właściwie wskazując na S. G., jako na sprawcę napadu. Choć, istotnie, K. P. (1) znajdował się wówczas pod wpływem alkoholu (podobnie, jak i oskarżony, pomimo tego wyjaśniający o szeregu okolicznoś-ciach z tamtego dnia), to jednak jego stan nie wykluczał prawidłowego rozpoznania na-pastnika, skoro była nim osoba bardzo dobrze mu znana, wręcz „przyjaciel rodziny”, z którym spożywał wcześniej alkohol. Owe dobre relacje i brak konfliktu (potwierdzo-ne zresztą przez oskarżonego), jak też poszukiwanie sprawcy po czynie, a przed zawia-domieniem organów ścigania, by załatwić sprawę bez ich udziału, oraz widoczny brak dążności do jego ukarania (zainteresowanie tylko odzyskaniem telefonu siostry i karty SIM), sprzeciwiały się jednocześnie przyjęciu, że pokrzywdzony celowo niesłusznie po-mawiał S. G. o niepopełnione przestępstwo.

Wartości jego zeznań nie pomniejszała przywoływana w apelacji treść opinii sądowo-lekarskiej dotycząca mechanizmów powstania doznanych przez K. P. (3) (...) obrażeń ciała, która w nimi współgrała. Po pierwsze, z ustaleń Sądu wynikało, że został on tylko raz kopnięty w okolice klatki piersiowej, co tłumaczy brak widocznych („uchwytnych”) w tym miejscu obrażeń. Po drugie, biegły medyk sądowy wskazał wprost, że pozostałe ujawnione podczas badania obrażenia (otarcia na łokciach i gło-wie) mogły powstać w opisany przez pokrzywdzonego sposób (od upadku na twarde podłoże), co uwiarygodniało relację K. P. (1).

Podejmując dalej próbę jej podważenia poprzez odwoływanie się do wizyty u B. M.i okoliczności towarzyszących wcześniejszemu zdawaniu złomu (do-magając się w związku z tym przesłuchania B. M.i J. S. (...)/ponownego/ oraz D. L.), oskarżony zdawał się nie dostrzegać, że pokrzywdzony podawał czas spożywania z nim alkoholu jedynie orientacyjnie (ok. 17.00), przy czym do samego rozboju miało dojść dużo później, wobec czego niecelo-we, bo niemające znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy, było wykazywanie, że S. (...) G.ok. 16.32 czy 17.32 (bo godziny podawał różnie) oddawał złom do skupu (...), skąd wcześniej pożyczył wózek (czemu ten ostatni zresztą zaprze-czył, wypierając się nie tylko odnotowania tego faktu w dokumentacji, ale w ogóle zna-jomości wizerunku oskarżonego). Nie wykluczało to bowiem popełnienia przez oskar-żonego przedmiotowego przestępstwa.

Jeżeli zaś chodzi o wspólną z pokrzywdzonym wizytę u B. M.w celu skorzystania z telefonu (co miałoby dowodzić, że K. P. (1)takowego przy sobie nie posiadał), to wskazać należy, że oskarżony w swoich pier-wszych wyjaśnieniach jej nie opisywał (por. k. 31, 61v), K. P. (1)za- negował, by w dniu zdarzenia miała miejsce rozmowa o jego zatrudnieniu w Niem -czech (uzasadniająca potrzebę skorzystania z telefonu), zaś B. M.podał zupełnie inne jej okoliczności, wskazując m.in., że S. G.chciał wtenczas wysłać sms-a do brata.

Co istotne, posiadanie przez pokrzywdzonego telefonu w czasie zdarzenia potwierdziła

jego siostra i właścicielka aparatu – A. A., którą też brat od razu poin-formował o jego utracie, wskazując jednocześnie, że sprawcą rozboju był oskarżony.

Napaści na pokrzywdzonego, zważywszy na rodzaj (nasilenie) zastosowanej wobec K. P. (1) przemocy, nie wykluczał również ówczesny stan zdrowia S. G., akcentowany przez niego w toku postępowania odwoławczego, który nie był na tyle poważny, by wymagał natychmiastowej interwencji lekarskiej. Nota bene postępowanie oskarżonego – nadużywanie alkoholu, co jest bez wątpienia niewskazane przy stałych dolegliwościach, na które cierpi (padaczka, astma) oraz ko-lejne „połyki” – wskazuje na to, że nie bardzo liczy się on ze swoim stanem zdrowia i ewentualnymi niebezpieczeństwami wynikającymi z jego, mówiąc najoględniej, nie-rozsądnych działań.

W takim układzie, nie było podstaw do podważenia oceny zeznań pokrzywdzonego dokonanej przez Sąd I instancji, nawet pomimo pominięcia przez ten Sąd faktu, że świadek został skazany za składanie fałszywych zeznań w innej sprawie, co nie oznacza przecież, że za każdym razem występując w takim charakterze, podawać będzie nie-prawdę i automatycznej dyskwalifikacji jego zeznań wyłącznie z tego powodu.

Mając powyższe na uwadze, Sąd II instancji nie znalazł przesłanek do uwzględ-nienia apelacji i ingerencji w zaskarżony wyrok w części dotyczącej skazania S. (...) G.za czyn z art. 280 § 1 kk w zw. z art. 64 § 2 kk w jakimkolwiek zakresie, w tym odnośnie orzeczenia o karze, która nie raziła nadmierną, niewspółmierną suro-wością, należycie oddając okoliczności samego zdarzenia, jak i sylwetki sprawcy, właś-ciwie odtworzone przez Sąd meriti, a także czyniła zadość zadaniom kary w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Także skazanie za czyn z punktu III oskarżenia – z art. 178a § 2 kk okazało się prawidłowe.

Wbrew stanowisku skarżącej, w przedmiotowej sprawie nie było żadnych niedających się usunąć wątpliwości co do prawidłowej identyfikacji osoby kierującej rowerem, bę-dąc w stanie nietrzeźwości – uznania, że był nią oskarżony, pomimo że w czasie za-trzymania nie posiadał dokumentu tożsamości, a nieprzeprowadzono badań DNA po-branych próbek krwi. Wszystkie one zostały rozstrzygnięte w drodze oceny całoksz-tałtu dostępnych Sądowi Rejonowemu dowodów, pośród których znalazły się zeznania osób uczestniczących w zatrzymaniu nietrzeźwego rowerzysty, którzy bądź to znali go jeszcze przed przedmiotowym zdarzeniem (jak M. M. (2)), bądź poznali w związku z późniejszymi interwencjami z jego udziałem, ale przed przesłuchaniem przed Sądem (jak M. R., co tłumaczy jej wypowiedź przywoływa- ną w pismach S. G.), a przy tym rozpoznali na okazanych przez Sąd tab-licach poglądowych, albo nie zetknęli się z nim poza badanym zdarzeniem, lecz rozpo-znali go w czasie bezpośredniego kontaktu na rozprawie głównej (jak P. L. (...)). Zeznania ww. funkcjonariuszy Policji pozwalały na jednoznaczne stwierdzenie, że to S. G.kierował rowerem w czasie rozpoznawanego zajścia. Pomimo nie-przeprowadzenia badań DNA, nie było zatem podstaw do sięgania po przywoływany w apelacji art. 5 § 2 kpk.

Warto jeszcze dodać, że i uważna lektura protokołów pobrania krwi – podawanych wówczas przez zatrzymanego rowerzystę danych, utwierdzała w słuszności tego prze-konania. Prócz imienia i nazwiska, które hipotetycznie mogły być znane innej podszy-wającej się pod niego osobie, zawierały także mniej dostępne dla osób postronnych in-formacje o chorobach oskarżonego (astma i padaczka), a i odnotowane tam wzrost i wa-ga odpowiadały jego gabarytom.

Tak argumentując, Sąd Okręgowy nie uwzględnił apelacji także w części doty-czącej czynu z punktu III oskarżenia, również i w tym przypadku nie znajdując żadnych podstaw do ingerowania w zaskarżony wyrok, w tym orzeczenie o karze, które nie ra-ziło nadmierną surowością, o jakiej mowa w art. 438 pkt 4 kpk, odpowiadając sądowym dyrektywom jej wymiaru.

Ponieważ, jak już wskazano wcześniej, w związku z koniecznością uniewinnie-nia S. G. od jednego z czynów, niezbędne było rozwiązanie węzła kary łącznej, w skład której wchodziła wymierzona zań kara jednostkowa, obecnie nieod-zownym było nowe ukształtowanie kary łącznej pozbawienia wolności, obejmującej już tylko kary jednostkowe wymierzone za czyny przypisane oskarżonemu w punktach 3 i 4 części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku, co Sąd Okręgowy uczynił, zachowując zasady zastosowane przez Sąd Rejonowy, opisane w jego uzasadnieniu, a następnie do tej kary odniósł rozstrzygnięcie oparte na art. 63 § 1 kk.

W pozostałym zakresie zaskarżony wyrok został utrzymany w mocy.

Podstawę prawną wyroku Sądu Okręgowego stanowił art. 437 § 1 i 2 kpk.

O kosztach nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu w postępowaniu przed Sądem Okręgowym jako II instancją orzeczono na wniosek jego obrońcy, na podstawie § 2 ust. 3 i § 14 ust. 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Spra -wiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. Nr 163 z 2002 r., poz. 1348 z późn. zm.).

O kosztach procesu w zakresie objętym uniewinnieniem orzeczono na podstawie art. 632 pkt 2 kpk w zw. z art. 634 kpk, zaś o kosztach sądowych za postępowanie od-woławcze w pozostałym zakresie – na podstawie art. 624 § 1 kpk w zw. z art. 634 kpk.

……………………………….. …………………... ……………………...

SSO Magdalena Mikłaszewicz SSO Beata Marzec SSO Dorota Mazurek