KIO 402/13
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:K 25/99 I KZP 53/99 III CZP 24/96 III CZP 32/98 KIO/389/10 KIO/529/10 V Ca 226/10 X Ga 311/10 XIX Ga 302/10
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt: KIO 402/13
POSTANOWIENIE
z dnia 4 marca 2013 r.
Krajowa Izba Odwoławcza - w składzie:
Przewodniczący: Izabela Kuciak
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym bez udziału stron oraz uczestników postępowania
odwoławczego w dniu 1 marca 2013 r. w Warszawie odwołania wniesionego do Prezesa
Krajowej Izby Odwoławczej w dniu 22 lutego 2013 r. przez wykonawcę INBUD BIELSKO sp.
z o.o., ul. Piekarska 57, 43-300 43-300 Bielsko Biała w postępowaniu prowadzonym przez
Zakład Gospodarki Odpadami S.A., ul. Krakowska 315d, 43-300 Bielsko-Biała
przy udziale wykonawców wspólnie ubiegających się o udzielenie zamówienia:
„STALBUDOM” sp. z o.o. oraz „WIKAR” Przedsiębiorstwo Budwlano-Transportowe sp.
z o.o., ul. Zgoda 4/7, 00-018 Warszawa
postanawia:
1. Odrzuca odwołanie.
2. Kosztami postępowania obciąża INBUD BIELSKO sp. z o.o., ul. Piekarska 57, 43-300
43-300 Bielsko Biała i:
2.1 zalicza w poczet kosztów postępowania odwoławczego kwotę 10 000 zł 00 gr
(słownie: dziesięć tysięcy złotych), uiszczoną przez INBUD BIELSKO sp. z o.o., ul.
Piekarska 57, 43-300 43-300 Bielsko Biała tytułem wpisu od odwołania.
Stosownie do treści art. 198a ust. 1 i art. 198b ust. 1 i 2 ustawy z dnia 29 stycznia 2004 r.
Prawo zamówień publicznych (Dz. U. z 2010 r., Nr 113, poz. 759 z późn. zm.) na niniejsze
postanowienie – w terminie 7 dni od dnia jego doręczenia – przysługuje skarga za
pośrednictwem Prezesa Krajowej Izby Odwoławczej do Sądu Okręgowego w Bielsku-Białej.
Przewodniczący:
…………………………………….
Sygn. akt: KIO 402/13
U z a s a d n i e n i e
Zamawiający prowadzi, w trybie przetargu nieograniczonego, postępowanie o
udzielenie zamówienia publicznego, którego przedmiotem jest „budowa podczyszczalni
odcieków ze składowiska odpadów na terenie Zakładu Gospodarki Odpadami S.A. w
Bielsku-Białej”. Ogłoszenie o zamówieniu zostało opublikowane w Dzienniku Urzędowym
Unii Europejskiej w dniu 19 grudnia 2012 r., pod nr 2012/S 244-401202.
Na podstawie akt sprawy, biorąc pod uwagę przyznane i wskazane przez Strony w
pismach okoliczności, Izba ustaliła, co następuje:
Szacunkowa wartość zamówienia nie przekracza kwot określonych w przepisach
wydanych na podstawie art. 11 ust. 8 ustawy Pzp. W sekcji II.2.1. ogłoszenia o zamówieniu
Zamawiający wskazał, iż całkowita wielkość zamówienia wyceniona została poniżej
5.000.000,00 euro.
Jednocześnie w odpowiedzi na wezwanie Prezesa Krajowej Izby Odwoławczej do
wskazania wartości zamówienia, Zamawiający poinformował pismem z dnia 26 lutego 2013
r., że przedmiotowa wartość jest mniejsza niż kwota określona w przepisach wydanych na
podstawie art. 11 ust. 8 ustawy Pzp. Zamawiający wskazał, że wartość zamówienia w
niniejszym postępowaniu wynosi 5.535.000,00 zł brutto, co stanowi kwotę 1.377.002,68 euro
(zgodnie z rozporządzeniem Prezesa Rady Ministrów z dnia 16 grudnia 2011 r. w sprawie
średniego kursu złotego w stosunku do euro stanowiącego podstawę przeliczania wartości
zamówień – 4,0196 zł).
W dniu 15 lutego 2013 r. Zamawiający zawiadomił, drogą faksową, Odwołującego o
wyborze oferty najkorzystniej (okoliczność wynikająca z akt postępowania, jak również
przyznana w odwołaniu).
W dniu 22 lutego 2013 r. (data uwidoczniona na prezentacie Krajowej Izby
Odwoławczej na piśmie), do Krajowej Izby Odwoławczej wpłynęło odwołanie, wniesione
przez Odwołującego, od czynności Zamawiającego – wyboru oferty najkorzystniejszej
(nadane w dniu 20 lutego 2013 r. w placówce pocztowej operatora publicznego). Wpis od
odwołania został wniesiony w wysokości 10 000 zł.
Uwzględniając powyższe, Izba zważyła, co następuje:
Odwołanie podlega odrzuceniu, na podstawie art. 189 ust. 2 pkt 3 i 6 ustawy Pzp.
Krajowa Izba Odwoławcza, na podstawie przepisu art. 189 ust. 2 w zw. z ust. 4
ustawy Pzp, zobowiązana jest z urzędu do zbadania, czy nie zachodzą podstawy do
odrzucenia odwołania, których zamknięty katalog określony został w przepisie art. 189 ust. 2
ustawy Pzp. W celu stwierdzenia braku wystąpienia przesłanki do odrzucenia odwołania,
określonej w przepisie art. 189 ust. 2 pkt 6 ustawy Pzp, Krajowa Izba Odwoławcza w
pierwszej kolejności zobowiązana jest ustalić, z jakiego rodzaju zamówieniem publicznym
(dostawy, usługi, roboty budowlane) mamy do czynienia w przedmiotowym postępowaniu.
W niniejszej sprawie, przedmiotem zamówienia publicznego są roboty budowlane,
których wartość, na podstawie informacji Zamawiającego, została oszacowana na kwotę
5.535.000,00 zł, co zgodnie ze średnim kursem złotego w stosunku do euro, wynoszącym
4,0196 a obowiązującym na podstawie rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 16
grudnia 2011 r. w sprawie średniego kursu złotego w stosunku do euro stanowiącego
podstawę przeliczania wartości zamówień publicznych (Dz. U. Nr 282, poz. 1650), stanowi
kwotę 1.377.002,68 euro. Zatem, wartość zamówienia nie przekracza kwoty 5.000.000 euro.
Zgodnie z przepisem art. 180 ust. 2 ustawy Pzp, w postępowaniu o wartości
mniejszej niż kwoty określone w przepisach wydanych na podstawie art. 11 ust. 8 ustawy
Pzp (dla robót budowlanych jest to wartość poniżej 5.000.000 euro), odwołanie przysługuje
wyłącznie od czynności wyboru trybu negocjacji bez ogłoszenia, zamówienia z wolnej ręki
lub zapytania o cenę, opisu sposobu dokonywania oceny spełniania warunków udziału w
postępowaniu, wykluczenia odwołującego z postępowania o udzielenie zamówienia,
odrzucenia oferty odwołującego.
Ustawodawca określił więc w sposób enumeratywny przesłanki do wniesienia
odwołania. W świetle przepisu art. 180 ust. 2 ustawy Pzp, odwołanie przysługuje wyłącznie
od czynności podjętych przez zamawiającego i na etapie oceny ofert dotyczyć może jedynie
czynności wykluczenia odwołującego z postępowania lub odrzucenia jego oferty. W katalogu
tym nie ujęto natomiast przypadków zaniechania czynności oraz wyboru oferty
najkorzystniejszej, co oznacza, że odwołanie w powyższych okolicznościach nie przysługuje.
Treść przepisu art. 180 ust. 2 ustawy Pzp pozwala na stwierdzenie, że ustawodawca
objął ochroną jedynie najważniejsze interesy wykonawcy wnoszącego odwołanie, a
dotyczące jego wykluczenia z postępowania lub odrzucenia jego oferty. Cel powołanego
przepisu potwierdza również uzasadnienie do projektu zmiany ustawy Pzp, z którego
wynika, że nowelizacja ma zapewnić ochronę prawną w zakresie zamówień publicznych
poniżej tzw. progów unijnych, jednakże z „wyeliminowaniem prawa do wniesienia środków
ochrony prawnej na czynności nie godzące bezpośrednio w interes wykonawcy, który z nich
korzysta (np. dotyczące nieprawidłowości w ofercie innego wykonawcy).”
W okolicznościach niniejszej sprawy odwołanie dotyczy wyboru oferty
najkorzystniejszej, a w istocie zaniechania wykluczenia wykonawcy, który tę ofertę złożył.
Tymczasem, jak zostało wskazane wyżej, odwołanie nie przysługuje w sytuacji, w której
zarzuty dotyczą zaniechania czynności lub nie odnoszą się bezpośrednio do statusu
wykonawcy w postępowaniu (art. 180 ust. 2 ustawy Pzp).
Biorąc powyższe pod uwagę, Krajowa Izba Odwoławcza ustaliła, że zachodzą
przesłanki do odrzucenia odwołania na podstawie art. 189 ust. 2 pkt 6 ustawy Pzp. Zgodnie
z powołanym przepisem Izba zobowiązana jest odrzucić odwołanie, jeżeli stwierdzi, że w
postępowaniu o wartości zamówienia mniejszej niż kwoty określone w przepisach wydanych
na podstawie art. 11 ust. 8 ustawy Pzp, odwołanie dotyczy innych czynności niż wymienione
w art. 180 ust. 2 ustawy Pzp.
Na podstawie przepisu art. 189 ust. 2 pkt 3 ustawy Pzp, Izba z urzędu odrzuca
odwołanie wniesione po upływie terminu określonego w ustawie.
Zgodnie ze znajdującym zastosowanie dla ustalenia terminu na wnoszenie odwołania
w niniejszym przypadku art. 182 ust. 1 in initio ustawy Pzp, odwołanie wnosi się w terminie 5
dni od dnia przesłania informacji o czynności zamawiającego stanowiącej podstawę jego
wniesienia - jeżeli zostały przesłane w sposób określony w art. 27 ust. 2 Pzp.
Jedną z dopuszczalnych w art. 27 ust. 2 ustawy Pzp form komunikacji
zamawiającego z wykonawcami jest przesyłanie informacji faksem. Zamawiający informację
o czynności stanowiącej podstawę wniesienia odwołania przesłał Odwołującemu faksem w
dniu 15 lutego 2013 r. i Odwołujący potwierdził otrzymanie tej informacji. Tym samym,
pięciodniowy termin na wniesienie odwołania rozpoczął bieg w dniu 16 lutego 2013 r. i
upłynął w dniu 20 lutego 2013 r. Skoro zaś odwołanie zostało wniesione do Izby w dniu 22
lutego 2013 r. (tego dnia wpłynęło), należało uznać, że termin ten nie został dotrzymany.
Podkreślenia w tym miejscu wymaga, że ustawa Prawo zamówień publicznych w
brzmieniu nadanym nowelizacją z dnia 2 grudnia 2009 r. o zmianie ustawy – Prawo
zamówień publicznych ustaw oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2009 r., Nr
223, poz. 1778) nie wiąże żadnych skutków z nadaniem odwołania w placówce operatora
publicznego. Po rzeczonej nowelizacji, dla zachowania terminu na wniesienie odwołania
koniecznym jest faktyczne doręczenie odwołania Prezesowi Krajowej Izby Odwoławczej
w ustawowym terminie. W przepisach ustawy Pzp, po nowelizacji z dnia 2 grudnia 2009 r.,
brak bowiem domniemania, że złożenie odwołania w placówce pocztowej operatora
publicznego jest równoznaczne z jego wniesieniem do Prezesa Izby. Przepisy ustawy Pzp w
poprzednim brzmieniu (sprzed nowelizacji) wyraźnie stanowiły iż ,,złożenie odwołania w
placówce pocztowej operatora publicznego jest równoznaczne z wniesieniem go do Prezesa
Urzędu” (art. 184 ust. 2 zd. drugie Prawa zamówień publicznych w brzmieniu sprzed
nowelizacji). Skoro ustawodawca zrezygnował z takiego unormowania, jego celem musiało
być utożsamienie ,,wniesienia odwołania” z jego doręczeniem. Potwierdzeniem słuszności
powyżej zaprezentowanej interpretacji jest odmienne, od regulacji dotyczącej terminu na
wniesienie odwołania, uregulowanie tego terminu na wniesienie skargi do sądu, gdzie
kwestia dotrzymania terminu do wniesienia skargi na orzeczenie Izby związana jest z jej
złożeniem w placówce pocztowej operatora publicznego, co zostało wyraźnie w ustawie
przewidziane (art. 198b ust. 2 zd. drugie ustawy Pzp po nowelizacji). Powyższe oznacza, że
ustawodawca dla skutecznego wniesienia odwołania zastrzegł wyraźnie doręczenie
odwołania w ustawowym terminie do Prezesa Krajowej Izby Odwoławczej.
Powyższe stanowisko zostało zaprezentowane również we wcześniejszych
orzeczeniach Krajowej Izby Odwoławczej m.in. w sprawach o sygn. akt.: KIO/389/10,
KIO/488/10, KIO/645/10, KIO/803/10, KIO/1025/10, KIO/1279/10. Prezentowane stanowisko
spotkało się także z aprobatą sądów okręgowych, co znalazło odzwierciedlenie w
następujących wyrokach: wyrok z dnia 16 września 2010 r. Sądu Okręgowego w
Katowicach, sygn. akt XIX Ga 302/10, wyrok z dnia 21 września 2011 r. Sądu Okręgowego w
Gorzowie Wlkp., sygn. akt V Ca 226/10, wyrok z dnia 26 listopada 2011 r. Sądu Okręgowego
w Łodzi, sygn. akt X Ga 311/10.
W tym miejscu celowe wydaje się odwołanie się do treści uzasadnienia wyroku
wspomnianego Sądu Okręgowego w Łodzi, który przedstawił wyczerpujące rozważania
dotyczące analizowanych kwestii, które w całej rozciągłości Izba podziela. „W niniejszej
sprawie sporna jest w istocie treść normy wywiedzionej z przepisu art. 180 ust. 4 in principio
PZP (…). Zgodnie z przywołanym przepisem odwołanie wnosi się do Prezesa Izby. Także
art. 182 ust. 1 pkt 2 PZP mówi o wniesieniu skargi. Należy więc zważyć, jakie zachowanie
podmiotu składającego odwołanie spełnia ten wymóg.
W tym zakresie zwrócić należy uwagę, na metaregułę wykładni, zgodnie z którą
pierwszeństwo należy przyznać regułom językowym interpretacji tekstu prawnego. Bowiem
w państwie prawnym interpretator musi zawsze w pierwszym rzędzie brać pod uwagę
językowe znaczenie tekstu prawnego (vide: uzasadnienie wyroku TK z 28 czerwca 2000
roku wydanego w sprawie o sygn. akt K 25/99, opubl. w: OTK 2000, z. 5, poz. 141;
uzasadnienie uchwały SN z 18 września 1998 roku wydanego w sprawie o sygn. akt III CZP
32/98, opubl. w: OSNC 1999, z. 1, poz. 2). Skoro znaczenia takich pojęć jak „odwołanie” czy
„Prezes Izby” są oczywiste, uwagę należy skupić na pojęciu „wnieść”.
Celowe jest odwołanie się do zdrowego rozsądku i słowników, które wskazują, że
„wnieść” oznacza „przedstawić, przedłożyć komuś coś do rozpatrzenia, załatwienia” (por.
znaczenie 2 wyrazu „wnieść” [w:] Komputerowy Słownik Języka Polskiego. Edycja 1998,
PWN). Za takowe może być uznane jedynie fizyczne złożenie odwołania w biurze
podawczym Prezesa Izby (KIO). śadna racja językowa nie pozwala na potraktowanie jako
„wniesienia” czynności polegającej na złożeniu pisma w polskiej placówce pocztowej
operatora publicznego – nie jest to bowiem przedstawienie odwołania Prezesowi KIO.
Zasadnie więc KIO uznała, że powyższy wymóg spełnia jedynie wpływ pisma do Prezesa
Izby.
Jednocześnie nie jest więc tak (…), że przepisy ustawy milczą na temat konieczności
wpływu odwołania do Prezesa Izby przed upływem ustawowego terminu. Przepisy wprost
wskazują na konieczność faktycznego wpływu odwołania do Prezesa w ustawowym terminie.
Stanowisko to jest aktualnie konsekwentnie prezentowane w orzecznictwie (vide:
przykładowo teza postanowienia KIO z 26 kwietnia 2010 roku wydanego w sprawie o sygn.
akt KIO/529/10, publ. w: Legalis wersja 560).(…)
Oczywiście Sąd Okręgowy dostrzega, płynącą z powyższego wniosku, niespójność
systemu prawa (na co wskazuje choćby dyspozycja art. 198b ust. 2 zd. II PZP). W takiej
sytuacji, zgodnie z regułą potwierdzenia, konieczne jest sięgnięcie do pozostałych rodzajów
wykładni, jak choćby: systemowej, historycznej, celowościowej czy funkcjonalnej. Tylko to
pozwoli na uniknięcie merytorycznie błędnych wniosków (por. teza z uzasadnienia uchwały
SN z 27 marca 1996 roku wydanego w sprawie o sygn. akt III CZP 24/96, przywołane [w:] L.
Morawski, Wykładnia w orzecznictwie sądów, Toruń 2002, str. 97).
Powyższy wniosek petryfikuje również wynik wykładni systemowej. Zwrócić bowiem
należy uwagę, że we wszystkich trzech najważniejszych ustawach proceduralnych
ustawodawca za konieczne uznał zawarcie przepisu, zgodnie z którym oddanie pisma w
polskiej placówce pocztowej operatora publicznego ma skutki równe wniesieniu go do
odpowiedniego organu, ew. równoważnego (por. art. 165 § 2 KPC, 124 KPK i 57 § 5 pkt 2
KPA). W konsekwencji mimo że regułą jest, iż nadanie pisma do organu wymiaru
sprawiedliwości, ew. organu władzy publicznej, w polskiej placówce pocztowej operatora
publicznego jest zrównane z wniesieniem go do organu, to jednakże ustawodawca za
konieczne uważa wskazanie expresis verbis takiej możliwości w przepisach prawa. Wniosek
ten potwierdzają także regulacje Prawa zamówień publicznych, gdzie przykładowo w art.
198b ust. 2 zd. II PZP wskazano, że złożenie skargi w placówce pocztowej operatora
publicznego jest równoznaczne z jej wniesieniem. Rozumując a contrario wszędzie tam,
gdzie takiego zapisu brak (a brak go w art.: 180 i 182 PZP), za niewystarczające dla
spełnienia wymogów wniesienia pisma, jest jego nadanie w polskiej placówce pocztowej
operatora publicznego – nie stanowi to jeszcze wniesienia pisma.
W ramach wykładni systemowej dodatkowo należy wskazać, że również art. 185 ust.
7 PZP w zw. z art. 13 § 2 KPC nie pozwala, aby do wniesienia odwołania stosować art. 165
§ 2 KPC. Art. 185 ust. 5 PZP znajduje się mniej więcej po środku rozdziału o odwołaniu, już
po przepisach dotyczących wniesienia odwołania, a przed przepisami normującymi dalsze
postępowanie odwoławcze. Skoro zaś przepisy prawne należy interpretować biorąc pod
uwagę ich miejsce w systematyce aktu normatywnego (argumentum a rubrica), przepis ten
znajduje zastosowanie do czynności określonych w art. 186 i n. PZP (nie zaś do czynności z
art. 180 ust. 4 PZP). Bowiem inne przepisy Prawa zamówień publicznych wskazują, iż
zasadą było posługiwanie się przez ustawodawcę techniką, w myśl której odesłanie było
umieszczane przed przepisami, których dotyczyło (por. art.: 14, 139 ust. 1 i 198a ust. 2 PZP).
Gdyby zamiarem ustawodawcy było odesłanie do przepisów KPC w zakresie całego
postępowania odwoławczego, przepis ten umieszczony byłby na początku rozdziału (jak art.
198a ust. 1 PZP); umieszczenie go po środku musiało być podyktowane koniecznością
umieszczenia w tekście cezury: do czynności wymienionych do tej pory nie należy stosować
przepisów KPC, ale do czynności wymienionych od tego miejsca należy stosować przepisy
KPC (…).
Jeśli podzielić założenie (…), że nawet przy braku regulacji analogicznej do art. 198b
ust. 2 zd. II PZP, pismo nadane w polskiej placówce pocztowej operatora publicznego uważa
się za wniesione, to czyniłoby to zbędną ostatnio przywołaną regulację, ale i m.in. art. 165 §
2 KPC. Taka wykładnia, jako sprzeczna z regułą per non est, jest niedopuszczalna
(uzasadnienie uchwały SN {7} z 16 marca 2000 roku wydanej w sprawie o sygn. akt I KZP
53/99, opubl. w: OSNKW 2000, z. 3-4, poz. 21).
Również wykładania historyczna nie podważa wniosku, że nadanie odwołania w
polskiej placówce pocztowej operatora publicznego nie spełniało wymogu wniesienia pisma
do Prezesa Izby. Zwrócić bowiem należy uwagę, że art. 184 ust. 2 zd. II PZP w brzmieniu
redakcyjnym i numeracji obowiązujących do 28 stycznia 2010 roku przewidywał, iż złożenie
odwołania w placówce pocztowej operatora publicznego jest równoznaczne z jego
wniesieniem do Prezesa Urzędu. Zmianą dokonaną mocą art. 1 pkt 40 ustawy z 2 grudnia
2009 roku o zmianie ustawy – Prawo zamówień publicznych oraz niektórych innych ustaw
(Dz. U. Nr 223, poz. 1778) wyłączono taką możliwość w zakresie wniesienia odwołania.
Oznacza to, że w tym zakresie ustawodawca zdecydował się na metodę regulacji
negatywnej – nie zawierając w przepisach prawa takiej możliwości, wyłączył stosowanie tej
regulacji również w drodze analogii (czy to legis czy iuris) do wniesienia odwołania.
Przewołany przepis noweli do PZP wprowadził art. 198b ust. 2 zd. II, zgodnie z
którym złożenie skargi w placówce pocztowej operatora publicznego jest równoznaczne z jej
wniesieniem. Nie można więc twierdzić, że w noweli ustawodawca zapomniał o takiej
możliwości wniesienia pisma. Również z tego względu pominięcie takiej możliwości w
zakresie odwołania musi być uznane za wynik wspomnianej regulacji negatywnej (…).
Jak wynika z uzasadnienia rządowego projektu ustawy o zmianie ustawy – Prawo
zamówień publicznych oraz niektórych innych ustaw wraz z projektami aktów
wykonawczych, celem szeregu regulacji Prawa zamówień publicznych, które weszły w życie
29 stycznia 2010 roku, było przyśpieszenie i usprawnienie postępowania o udzielenie
zamówienia publicznego (por. druk nr 2310 Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej VI Kadencji). Z
tej samej perspektywy należy odczytać wymóg, aby odwołanie wpłynęło do Prezesa Izby
najpóźniej w ustawowym terminie jego wniesienia. Przyczyni się to bowiem do skrócenia
czasu trwania postępowania z odwołania, a więc i postępowania o udzielenie zamówienia
publicznego. Również więc wykładnia celowościowa nie podważa wykładni przywołanych
przepisów (…).
Wreszcie argumenty podnoszone (…) w zakresie wykładni funkcjonalnej nie
podważają powyższych wyników interpretacji przepisów prawa. Potencjalne problemy z
możliwym funkcjonowaniem w obrocie przepisów art. 182 PZP i niebezpieczeństwo z tym
związane dla ubiegających się o udzielenie zamówienia, nie mają znaczenia (…). To
uczestnik postępowania o udzielenie zamówienia publicznego winien tak zorganizować
pracę swojego przedsiębiorstwa, aby w terminie wnieść odwołanie. Przeciwne zachowanie,
jako rażąco niedbałe, nie zasługuje na ochronę (zgodnie z łacińską premią culpa lata dolo
aequiparatur).”
Reasumując, należy uznać, że odwołanie, które wpłynęło do Izby w dniu 22 lutego
2013 r. jest odwołaniem wniesionym z uchybieniem ustawowego terminu na jego wniesienie,
co skutkuje koniecznością jego odrzucenia, zgodnie z art. 189 ust. 2 pkt 3 ustawy Pzp.
Termin na wniesienie odwołania ma bowiem charakter terminu zawitego, nie
podlegającego przywróceniu, a uchybienie temu terminowi powoduje wygaśnięcie prawa do
skorzystania ze środka ochrony prawnej, jakim jest odwołanie.
Na marginesie należy jedynie zauważyć, że przekazanie kopii odwołania w dniu 20
lutego 2013 r. Zamawiającemu nie ma doniosłości prawnej, bowiem odwołanie wnosi się do
Prezesa Krajowej Izby Odwoławczej (art. 180 ust. 4 ustawy Pzp) a nie do Zamawiającego,
wobec którego na Odwołującym ciąży jedynie obowiązek informacyjny, w szczególności ze
względu na uprawnienie Zamawiającego do uwzględnienia odwołania (art. 180 ust. 5 ustawy
Pzp w zw. z art. 186 ust. 2 ustawy Pzp).
W związku z powyższym, na podstawie art. 189 ust. 2 pkt 3 i 6 ustawy Pzp,
orzeczono jak w sentencji. Zgodnie z art. 189 ust. 3 zd. pierwsze ustawy Pzp, postanowienie
wydano na posiedzeniu niejawnym.
O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 192 ust. 9 i 10 ustawy Pzp w
zw. § 5 ust. 4 w zw. z § 3 pkt 1 rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 15 marca
2010 r. w sprawie wysokości i sposobu pobierania wpisu od odwołania oraz rodzajów
kosztów w postępowaniu odwoławczym i sposobu ich rozliczania (Dz. U. Nr 41 poz. 238),
zaliczając do kosztów postępowania odwoławczego wpis od odwołania w wysokości
10 000,00 zł.
Przewodniczący:
………………………………
POSTANOWIENIE
z dnia 4 marca 2013 r.
Krajowa Izba Odwoławcza - w składzie:
Przewodniczący: Izabela Kuciak
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym bez udziału stron oraz uczestników postępowania
odwoławczego w dniu 1 marca 2013 r. w Warszawie odwołania wniesionego do Prezesa
Krajowej Izby Odwoławczej w dniu 22 lutego 2013 r. przez wykonawcę INBUD BIELSKO sp.
z o.o., ul. Piekarska 57, 43-300 43-300 Bielsko Biała w postępowaniu prowadzonym przez
Zakład Gospodarki Odpadami S.A., ul. Krakowska 315d, 43-300 Bielsko-Biała
przy udziale wykonawców wspólnie ubiegających się o udzielenie zamówienia:
„STALBUDOM” sp. z o.o. oraz „WIKAR” Przedsiębiorstwo Budwlano-Transportowe sp.
z o.o., ul. Zgoda 4/7, 00-018 Warszawa
postanawia:
1. Odrzuca odwołanie.
2. Kosztami postępowania obciąża INBUD BIELSKO sp. z o.o., ul. Piekarska 57, 43-300
43-300 Bielsko Biała i:
2.1 zalicza w poczet kosztów postępowania odwoławczego kwotę 10 000 zł 00 gr
(słownie: dziesięć tysięcy złotych), uiszczoną przez INBUD BIELSKO sp. z o.o., ul.
Piekarska 57, 43-300 43-300 Bielsko Biała tytułem wpisu od odwołania.
Stosownie do treści art. 198a ust. 1 i art. 198b ust. 1 i 2 ustawy z dnia 29 stycznia 2004 r.
Prawo zamówień publicznych (Dz. U. z 2010 r., Nr 113, poz. 759 z późn. zm.) na niniejsze
postanowienie – w terminie 7 dni od dnia jego doręczenia – przysługuje skarga za
pośrednictwem Prezesa Krajowej Izby Odwoławczej do Sądu Okręgowego w Bielsku-Białej.
Przewodniczący:
…………………………………….
Sygn. akt: KIO 402/13
U z a s a d n i e n i e
Zamawiający prowadzi, w trybie przetargu nieograniczonego, postępowanie o
udzielenie zamówienia publicznego, którego przedmiotem jest „budowa podczyszczalni
odcieków ze składowiska odpadów na terenie Zakładu Gospodarki Odpadami S.A. w
Bielsku-Białej”. Ogłoszenie o zamówieniu zostało opublikowane w Dzienniku Urzędowym
Unii Europejskiej w dniu 19 grudnia 2012 r., pod nr 2012/S 244-401202.
Na podstawie akt sprawy, biorąc pod uwagę przyznane i wskazane przez Strony w
pismach okoliczności, Izba ustaliła, co następuje:
Szacunkowa wartość zamówienia nie przekracza kwot określonych w przepisach
wydanych na podstawie art. 11 ust. 8 ustawy Pzp. W sekcji II.2.1. ogłoszenia o zamówieniu
Zamawiający wskazał, iż całkowita wielkość zamówienia wyceniona została poniżej
5.000.000,00 euro.
Jednocześnie w odpowiedzi na wezwanie Prezesa Krajowej Izby Odwoławczej do
wskazania wartości zamówienia, Zamawiający poinformował pismem z dnia 26 lutego 2013
r., że przedmiotowa wartość jest mniejsza niż kwota określona w przepisach wydanych na
podstawie art. 11 ust. 8 ustawy Pzp. Zamawiający wskazał, że wartość zamówienia w
niniejszym postępowaniu wynosi 5.535.000,00 zł brutto, co stanowi kwotę 1.377.002,68 euro
(zgodnie z rozporządzeniem Prezesa Rady Ministrów z dnia 16 grudnia 2011 r. w sprawie
średniego kursu złotego w stosunku do euro stanowiącego podstawę przeliczania wartości
zamówień – 4,0196 zł).
W dniu 15 lutego 2013 r. Zamawiający zawiadomił, drogą faksową, Odwołującego o
wyborze oferty najkorzystniej (okoliczność wynikająca z akt postępowania, jak również
przyznana w odwołaniu).
W dniu 22 lutego 2013 r. (data uwidoczniona na prezentacie Krajowej Izby
Odwoławczej na piśmie), do Krajowej Izby Odwoławczej wpłynęło odwołanie, wniesione
przez Odwołującego, od czynności Zamawiającego – wyboru oferty najkorzystniejszej
(nadane w dniu 20 lutego 2013 r. w placówce pocztowej operatora publicznego). Wpis od
odwołania został wniesiony w wysokości 10 000 zł.
Uwzględniając powyższe, Izba zważyła, co następuje:
Odwołanie podlega odrzuceniu, na podstawie art. 189 ust. 2 pkt 3 i 6 ustawy Pzp.
Krajowa Izba Odwoławcza, na podstawie przepisu art. 189 ust. 2 w zw. z ust. 4
ustawy Pzp, zobowiązana jest z urzędu do zbadania, czy nie zachodzą podstawy do
odrzucenia odwołania, których zamknięty katalog określony został w przepisie art. 189 ust. 2
ustawy Pzp. W celu stwierdzenia braku wystąpienia przesłanki do odrzucenia odwołania,
określonej w przepisie art. 189 ust. 2 pkt 6 ustawy Pzp, Krajowa Izba Odwoławcza w
pierwszej kolejności zobowiązana jest ustalić, z jakiego rodzaju zamówieniem publicznym
(dostawy, usługi, roboty budowlane) mamy do czynienia w przedmiotowym postępowaniu.
W niniejszej sprawie, przedmiotem zamówienia publicznego są roboty budowlane,
których wartość, na podstawie informacji Zamawiającego, została oszacowana na kwotę
5.535.000,00 zł, co zgodnie ze średnim kursem złotego w stosunku do euro, wynoszącym
4,0196 a obowiązującym na podstawie rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 16
grudnia 2011 r. w sprawie średniego kursu złotego w stosunku do euro stanowiącego
podstawę przeliczania wartości zamówień publicznych (Dz. U. Nr 282, poz. 1650), stanowi
kwotę 1.377.002,68 euro. Zatem, wartość zamówienia nie przekracza kwoty 5.000.000 euro.
Zgodnie z przepisem art. 180 ust. 2 ustawy Pzp, w postępowaniu o wartości
mniejszej niż kwoty określone w przepisach wydanych na podstawie art. 11 ust. 8 ustawy
Pzp (dla robót budowlanych jest to wartość poniżej 5.000.000 euro), odwołanie przysługuje
wyłącznie od czynności wyboru trybu negocjacji bez ogłoszenia, zamówienia z wolnej ręki
lub zapytania o cenę, opisu sposobu dokonywania oceny spełniania warunków udziału w
postępowaniu, wykluczenia odwołującego z postępowania o udzielenie zamówienia,
odrzucenia oferty odwołującego.
Ustawodawca określił więc w sposób enumeratywny przesłanki do wniesienia
odwołania. W świetle przepisu art. 180 ust. 2 ustawy Pzp, odwołanie przysługuje wyłącznie
od czynności podjętych przez zamawiającego i na etapie oceny ofert dotyczyć może jedynie
czynności wykluczenia odwołującego z postępowania lub odrzucenia jego oferty. W katalogu
tym nie ujęto natomiast przypadków zaniechania czynności oraz wyboru oferty
najkorzystniejszej, co oznacza, że odwołanie w powyższych okolicznościach nie przysługuje.
Treść przepisu art. 180 ust. 2 ustawy Pzp pozwala na stwierdzenie, że ustawodawca
objął ochroną jedynie najważniejsze interesy wykonawcy wnoszącego odwołanie, a
dotyczące jego wykluczenia z postępowania lub odrzucenia jego oferty. Cel powołanego
przepisu potwierdza również uzasadnienie do projektu zmiany ustawy Pzp, z którego
wynika, że nowelizacja ma zapewnić ochronę prawną w zakresie zamówień publicznych
poniżej tzw. progów unijnych, jednakże z „wyeliminowaniem prawa do wniesienia środków
ochrony prawnej na czynności nie godzące bezpośrednio w interes wykonawcy, który z nich
korzysta (np. dotyczące nieprawidłowości w ofercie innego wykonawcy).”
W okolicznościach niniejszej sprawy odwołanie dotyczy wyboru oferty
najkorzystniejszej, a w istocie zaniechania wykluczenia wykonawcy, który tę ofertę złożył.
Tymczasem, jak zostało wskazane wyżej, odwołanie nie przysługuje w sytuacji, w której
zarzuty dotyczą zaniechania czynności lub nie odnoszą się bezpośrednio do statusu
wykonawcy w postępowaniu (art. 180 ust. 2 ustawy Pzp).
Biorąc powyższe pod uwagę, Krajowa Izba Odwoławcza ustaliła, że zachodzą
przesłanki do odrzucenia odwołania na podstawie art. 189 ust. 2 pkt 6 ustawy Pzp. Zgodnie
z powołanym przepisem Izba zobowiązana jest odrzucić odwołanie, jeżeli stwierdzi, że w
postępowaniu o wartości zamówienia mniejszej niż kwoty określone w przepisach wydanych
na podstawie art. 11 ust. 8 ustawy Pzp, odwołanie dotyczy innych czynności niż wymienione
w art. 180 ust. 2 ustawy Pzp.
Na podstawie przepisu art. 189 ust. 2 pkt 3 ustawy Pzp, Izba z urzędu odrzuca
odwołanie wniesione po upływie terminu określonego w ustawie.
Zgodnie ze znajdującym zastosowanie dla ustalenia terminu na wnoszenie odwołania
w niniejszym przypadku art. 182 ust. 1 in initio ustawy Pzp, odwołanie wnosi się w terminie 5
dni od dnia przesłania informacji o czynności zamawiającego stanowiącej podstawę jego
wniesienia - jeżeli zostały przesłane w sposób określony w art. 27 ust. 2 Pzp.
Jedną z dopuszczalnych w art. 27 ust. 2 ustawy Pzp form komunikacji
zamawiającego z wykonawcami jest przesyłanie informacji faksem. Zamawiający informację
o czynności stanowiącej podstawę wniesienia odwołania przesłał Odwołującemu faksem w
dniu 15 lutego 2013 r. i Odwołujący potwierdził otrzymanie tej informacji. Tym samym,
pięciodniowy termin na wniesienie odwołania rozpoczął bieg w dniu 16 lutego 2013 r. i
upłynął w dniu 20 lutego 2013 r. Skoro zaś odwołanie zostało wniesione do Izby w dniu 22
lutego 2013 r. (tego dnia wpłynęło), należało uznać, że termin ten nie został dotrzymany.
Podkreślenia w tym miejscu wymaga, że ustawa Prawo zamówień publicznych w
brzmieniu nadanym nowelizacją z dnia 2 grudnia 2009 r. o zmianie ustawy – Prawo
zamówień publicznych ustaw oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2009 r., Nr
223, poz. 1778) nie wiąże żadnych skutków z nadaniem odwołania w placówce operatora
publicznego. Po rzeczonej nowelizacji, dla zachowania terminu na wniesienie odwołania
koniecznym jest faktyczne doręczenie odwołania Prezesowi Krajowej Izby Odwoławczej
w ustawowym terminie. W przepisach ustawy Pzp, po nowelizacji z dnia 2 grudnia 2009 r.,
brak bowiem domniemania, że złożenie odwołania w placówce pocztowej operatora
publicznego jest równoznaczne z jego wniesieniem do Prezesa Izby. Przepisy ustawy Pzp w
poprzednim brzmieniu (sprzed nowelizacji) wyraźnie stanowiły iż ,,złożenie odwołania w
placówce pocztowej operatora publicznego jest równoznaczne z wniesieniem go do Prezesa
Urzędu” (art. 184 ust. 2 zd. drugie Prawa zamówień publicznych w brzmieniu sprzed
nowelizacji). Skoro ustawodawca zrezygnował z takiego unormowania, jego celem musiało
być utożsamienie ,,wniesienia odwołania” z jego doręczeniem. Potwierdzeniem słuszności
powyżej zaprezentowanej interpretacji jest odmienne, od regulacji dotyczącej terminu na
wniesienie odwołania, uregulowanie tego terminu na wniesienie skargi do sądu, gdzie
kwestia dotrzymania terminu do wniesienia skargi na orzeczenie Izby związana jest z jej
złożeniem w placówce pocztowej operatora publicznego, co zostało wyraźnie w ustawie
przewidziane (art. 198b ust. 2 zd. drugie ustawy Pzp po nowelizacji). Powyższe oznacza, że
ustawodawca dla skutecznego wniesienia odwołania zastrzegł wyraźnie doręczenie
odwołania w ustawowym terminie do Prezesa Krajowej Izby Odwoławczej.
Powyższe stanowisko zostało zaprezentowane również we wcześniejszych
orzeczeniach Krajowej Izby Odwoławczej m.in. w sprawach o sygn. akt.: KIO/389/10,
KIO/488/10, KIO/645/10, KIO/803/10, KIO/1025/10, KIO/1279/10. Prezentowane stanowisko
spotkało się także z aprobatą sądów okręgowych, co znalazło odzwierciedlenie w
następujących wyrokach: wyrok z dnia 16 września 2010 r. Sądu Okręgowego w
Katowicach, sygn. akt XIX Ga 302/10, wyrok z dnia 21 września 2011 r. Sądu Okręgowego w
Gorzowie Wlkp., sygn. akt V Ca 226/10, wyrok z dnia 26 listopada 2011 r. Sądu Okręgowego
w Łodzi, sygn. akt X Ga 311/10.
W tym miejscu celowe wydaje się odwołanie się do treści uzasadnienia wyroku
wspomnianego Sądu Okręgowego w Łodzi, który przedstawił wyczerpujące rozważania
dotyczące analizowanych kwestii, które w całej rozciągłości Izba podziela. „W niniejszej
sprawie sporna jest w istocie treść normy wywiedzionej z przepisu art. 180 ust. 4 in principio
PZP (…). Zgodnie z przywołanym przepisem odwołanie wnosi się do Prezesa Izby. Także
art. 182 ust. 1 pkt 2 PZP mówi o wniesieniu skargi. Należy więc zważyć, jakie zachowanie
podmiotu składającego odwołanie spełnia ten wymóg.
W tym zakresie zwrócić należy uwagę, na metaregułę wykładni, zgodnie z którą
pierwszeństwo należy przyznać regułom językowym interpretacji tekstu prawnego. Bowiem
w państwie prawnym interpretator musi zawsze w pierwszym rzędzie brać pod uwagę
językowe znaczenie tekstu prawnego (vide: uzasadnienie wyroku TK z 28 czerwca 2000
roku wydanego w sprawie o sygn. akt K 25/99, opubl. w: OTK 2000, z. 5, poz. 141;
uzasadnienie uchwały SN z 18 września 1998 roku wydanego w sprawie o sygn. akt III CZP
32/98, opubl. w: OSNC 1999, z. 1, poz. 2). Skoro znaczenia takich pojęć jak „odwołanie” czy
„Prezes Izby” są oczywiste, uwagę należy skupić na pojęciu „wnieść”.
Celowe jest odwołanie się do zdrowego rozsądku i słowników, które wskazują, że
„wnieść” oznacza „przedstawić, przedłożyć komuś coś do rozpatrzenia, załatwienia” (por.
znaczenie 2 wyrazu „wnieść” [w:] Komputerowy Słownik Języka Polskiego. Edycja 1998,
PWN). Za takowe może być uznane jedynie fizyczne złożenie odwołania w biurze
podawczym Prezesa Izby (KIO). śadna racja językowa nie pozwala na potraktowanie jako
„wniesienia” czynności polegającej na złożeniu pisma w polskiej placówce pocztowej
operatora publicznego – nie jest to bowiem przedstawienie odwołania Prezesowi KIO.
Zasadnie więc KIO uznała, że powyższy wymóg spełnia jedynie wpływ pisma do Prezesa
Izby.
Jednocześnie nie jest więc tak (…), że przepisy ustawy milczą na temat konieczności
wpływu odwołania do Prezesa Izby przed upływem ustawowego terminu. Przepisy wprost
wskazują na konieczność faktycznego wpływu odwołania do Prezesa w ustawowym terminie.
Stanowisko to jest aktualnie konsekwentnie prezentowane w orzecznictwie (vide:
przykładowo teza postanowienia KIO z 26 kwietnia 2010 roku wydanego w sprawie o sygn.
akt KIO/529/10, publ. w: Legalis wersja 560).(…)
Oczywiście Sąd Okręgowy dostrzega, płynącą z powyższego wniosku, niespójność
systemu prawa (na co wskazuje choćby dyspozycja art. 198b ust. 2 zd. II PZP). W takiej
sytuacji, zgodnie z regułą potwierdzenia, konieczne jest sięgnięcie do pozostałych rodzajów
wykładni, jak choćby: systemowej, historycznej, celowościowej czy funkcjonalnej. Tylko to
pozwoli na uniknięcie merytorycznie błędnych wniosków (por. teza z uzasadnienia uchwały
SN z 27 marca 1996 roku wydanego w sprawie o sygn. akt III CZP 24/96, przywołane [w:] L.
Morawski, Wykładnia w orzecznictwie sądów, Toruń 2002, str. 97).
Powyższy wniosek petryfikuje również wynik wykładni systemowej. Zwrócić bowiem
należy uwagę, że we wszystkich trzech najważniejszych ustawach proceduralnych
ustawodawca za konieczne uznał zawarcie przepisu, zgodnie z którym oddanie pisma w
polskiej placówce pocztowej operatora publicznego ma skutki równe wniesieniu go do
odpowiedniego organu, ew. równoważnego (por. art. 165 § 2 KPC, 124 KPK i 57 § 5 pkt 2
KPA). W konsekwencji mimo że regułą jest, iż nadanie pisma do organu wymiaru
sprawiedliwości, ew. organu władzy publicznej, w polskiej placówce pocztowej operatora
publicznego jest zrównane z wniesieniem go do organu, to jednakże ustawodawca za
konieczne uważa wskazanie expresis verbis takiej możliwości w przepisach prawa. Wniosek
ten potwierdzają także regulacje Prawa zamówień publicznych, gdzie przykładowo w art.
198b ust. 2 zd. II PZP wskazano, że złożenie skargi w placówce pocztowej operatora
publicznego jest równoznaczne z jej wniesieniem. Rozumując a contrario wszędzie tam,
gdzie takiego zapisu brak (a brak go w art.: 180 i 182 PZP), za niewystarczające dla
spełnienia wymogów wniesienia pisma, jest jego nadanie w polskiej placówce pocztowej
operatora publicznego – nie stanowi to jeszcze wniesienia pisma.
W ramach wykładni systemowej dodatkowo należy wskazać, że również art. 185 ust.
7 PZP w zw. z art. 13 § 2 KPC nie pozwala, aby do wniesienia odwołania stosować art. 165
§ 2 KPC. Art. 185 ust. 5 PZP znajduje się mniej więcej po środku rozdziału o odwołaniu, już
po przepisach dotyczących wniesienia odwołania, a przed przepisami normującymi dalsze
postępowanie odwoławcze. Skoro zaś przepisy prawne należy interpretować biorąc pod
uwagę ich miejsce w systematyce aktu normatywnego (argumentum a rubrica), przepis ten
znajduje zastosowanie do czynności określonych w art. 186 i n. PZP (nie zaś do czynności z
art. 180 ust. 4 PZP). Bowiem inne przepisy Prawa zamówień publicznych wskazują, iż
zasadą było posługiwanie się przez ustawodawcę techniką, w myśl której odesłanie było
umieszczane przed przepisami, których dotyczyło (por. art.: 14, 139 ust. 1 i 198a ust. 2 PZP).
Gdyby zamiarem ustawodawcy było odesłanie do przepisów KPC w zakresie całego
postępowania odwoławczego, przepis ten umieszczony byłby na początku rozdziału (jak art.
198a ust. 1 PZP); umieszczenie go po środku musiało być podyktowane koniecznością
umieszczenia w tekście cezury: do czynności wymienionych do tej pory nie należy stosować
przepisów KPC, ale do czynności wymienionych od tego miejsca należy stosować przepisy
KPC (…).
Jeśli podzielić założenie (…), że nawet przy braku regulacji analogicznej do art. 198b
ust. 2 zd. II PZP, pismo nadane w polskiej placówce pocztowej operatora publicznego uważa
się za wniesione, to czyniłoby to zbędną ostatnio przywołaną regulację, ale i m.in. art. 165 §
2 KPC. Taka wykładnia, jako sprzeczna z regułą per non est, jest niedopuszczalna
(uzasadnienie uchwały SN {7} z 16 marca 2000 roku wydanej w sprawie o sygn. akt I KZP
53/99, opubl. w: OSNKW 2000, z. 3-4, poz. 21).
Również wykładania historyczna nie podważa wniosku, że nadanie odwołania w
polskiej placówce pocztowej operatora publicznego nie spełniało wymogu wniesienia pisma
do Prezesa Izby. Zwrócić bowiem należy uwagę, że art. 184 ust. 2 zd. II PZP w brzmieniu
redakcyjnym i numeracji obowiązujących do 28 stycznia 2010 roku przewidywał, iż złożenie
odwołania w placówce pocztowej operatora publicznego jest równoznaczne z jego
wniesieniem do Prezesa Urzędu. Zmianą dokonaną mocą art. 1 pkt 40 ustawy z 2 grudnia
2009 roku o zmianie ustawy – Prawo zamówień publicznych oraz niektórych innych ustaw
(Dz. U. Nr 223, poz. 1778) wyłączono taką możliwość w zakresie wniesienia odwołania.
Oznacza to, że w tym zakresie ustawodawca zdecydował się na metodę regulacji
negatywnej – nie zawierając w przepisach prawa takiej możliwości, wyłączył stosowanie tej
regulacji również w drodze analogii (czy to legis czy iuris) do wniesienia odwołania.
Przewołany przepis noweli do PZP wprowadził art. 198b ust. 2 zd. II, zgodnie z
którym złożenie skargi w placówce pocztowej operatora publicznego jest równoznaczne z jej
wniesieniem. Nie można więc twierdzić, że w noweli ustawodawca zapomniał o takiej
możliwości wniesienia pisma. Również z tego względu pominięcie takiej możliwości w
zakresie odwołania musi być uznane za wynik wspomnianej regulacji negatywnej (…).
Jak wynika z uzasadnienia rządowego projektu ustawy o zmianie ustawy – Prawo
zamówień publicznych oraz niektórych innych ustaw wraz z projektami aktów
wykonawczych, celem szeregu regulacji Prawa zamówień publicznych, które weszły w życie
29 stycznia 2010 roku, było przyśpieszenie i usprawnienie postępowania o udzielenie
zamówienia publicznego (por. druk nr 2310 Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej VI Kadencji). Z
tej samej perspektywy należy odczytać wymóg, aby odwołanie wpłynęło do Prezesa Izby
najpóźniej w ustawowym terminie jego wniesienia. Przyczyni się to bowiem do skrócenia
czasu trwania postępowania z odwołania, a więc i postępowania o udzielenie zamówienia
publicznego. Również więc wykładnia celowościowa nie podważa wykładni przywołanych
przepisów (…).
Wreszcie argumenty podnoszone (…) w zakresie wykładni funkcjonalnej nie
podważają powyższych wyników interpretacji przepisów prawa. Potencjalne problemy z
możliwym funkcjonowaniem w obrocie przepisów art. 182 PZP i niebezpieczeństwo z tym
związane dla ubiegających się o udzielenie zamówienia, nie mają znaczenia (…). To
uczestnik postępowania o udzielenie zamówienia publicznego winien tak zorganizować
pracę swojego przedsiębiorstwa, aby w terminie wnieść odwołanie. Przeciwne zachowanie,
jako rażąco niedbałe, nie zasługuje na ochronę (zgodnie z łacińską premią culpa lata dolo
aequiparatur).”
Reasumując, należy uznać, że odwołanie, które wpłynęło do Izby w dniu 22 lutego
2013 r. jest odwołaniem wniesionym z uchybieniem ustawowego terminu na jego wniesienie,
co skutkuje koniecznością jego odrzucenia, zgodnie z art. 189 ust. 2 pkt 3 ustawy Pzp.
Termin na wniesienie odwołania ma bowiem charakter terminu zawitego, nie
podlegającego przywróceniu, a uchybienie temu terminowi powoduje wygaśnięcie prawa do
skorzystania ze środka ochrony prawnej, jakim jest odwołanie.
Na marginesie należy jedynie zauważyć, że przekazanie kopii odwołania w dniu 20
lutego 2013 r. Zamawiającemu nie ma doniosłości prawnej, bowiem odwołanie wnosi się do
Prezesa Krajowej Izby Odwoławczej (art. 180 ust. 4 ustawy Pzp) a nie do Zamawiającego,
wobec którego na Odwołującym ciąży jedynie obowiązek informacyjny, w szczególności ze
względu na uprawnienie Zamawiającego do uwzględnienia odwołania (art. 180 ust. 5 ustawy
Pzp w zw. z art. 186 ust. 2 ustawy Pzp).
W związku z powyższym, na podstawie art. 189 ust. 2 pkt 3 i 6 ustawy Pzp,
orzeczono jak w sentencji. Zgodnie z art. 189 ust. 3 zd. pierwsze ustawy Pzp, postanowienie
wydano na posiedzeniu niejawnym.
O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 192 ust. 9 i 10 ustawy Pzp w
zw. § 5 ust. 4 w zw. z § 3 pkt 1 rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 15 marca
2010 r. w sprawie wysokości i sposobu pobierania wpisu od odwołania oraz rodzajów
kosztów w postępowaniu odwoławczym i sposobu ich rozliczania (Dz. U. Nr 41 poz. 238),
zaliczając do kosztów postępowania odwoławczego wpis od odwołania w wysokości
10 000,00 zł.
Przewodniczący:
………………………………