Pełny tekst orzeczenia

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23-04-2013 r.

Sąd Rejonowy dla Wrocławia – Śródmieścia VI Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący SSR Paweł Chodkowski

Protokolant: Katarzyna Kargul

po rozpoznaniu w dniu 23-04-2013 r.

sprawy przeciwko T. M. (1)

synowi J. i M. z domu O.

urodzonego (...) w J.

obwinionego o to, że: w 01.03.2012 r. o godz. 14:25 we W. na ul. (...) kierując pojazdem marki T. o nr rej. (...) zatrzymał pojazd na drodze publicznej, na chodniku w miejscu obowiązywania znaku drogowego o symbolu B-36 ( zakaz zatrzymywania) z tabliczką T-24 ( tabliczką wskazująca , że pozostawiony pojazd zostanie usunięty na koszt właściciela)

tj. o czyn z art. 92 § 1 kw

******************

I.  uznaje obwinionego T. M. (1) za winnego czynu opisanego w części wstępnej wyroku, stanowiącego wykroczenie z art. 92 § 1 kw i za to na podstawie art. 92 § 1 kw wymierza mu karę grzywny w wysokości 100 (stu) złotych;

II.  na podstawie art. 118 § 1 kpw i art. 616 § 2 kpk w zw. z art. 119 kpw obciąża obwinionego kosztami postępowania w wysokości 100 zł oraz wymierza mu opłatę w kwocie 30 zł.

UZASADNIENIE

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 1 marca 2012 roku T. M. (1) zatrzymał kierowany przez siebie samochód marki M. nr rej. (...) na ulicy (...) we W., w miejscu obowiązywania zakazu zatrzymywania, oznaczonego znakiem drogowym B-36. Pod znakiem umieszczona była tabliczka T-24 informująca o odholowaniu samochodu na koszt właściciela. Następnie opuścił pojazd.

Patrolujący teren funkcjonariusze Straży Miejskiej, po stwierdzeniu faktu nieprawidłowego zaparkowania pojazdu, wystawili dyspozycję jego usunięcia. Samochód został odholowany na parking mieszczący si przy Placu (...) we W..

Dowód:

zeznania G. K. k.6, 29;

zeznania J. R. k. 28;

notatka urzędowa wraz ze szkicem miejsca zdarzenia k.9;

plan sytuacyjny wraz z oznakowaniem k.32;

dyspozycja usunięcia pojazdu k. 8.

T. M. (1) nie przyznał się do winy. Potwierdził fakt zaparkowania samochodu na ulicy (...) stwierdził jednakże, że nie widział znaku informującego go zakazie zatrzymywania w tym miejscu.

Fakt jednak, którego Sąd nie kwestionuje, że obwiniony nie widział znaku zakazu, nie oznacza, że go nie było. Okoliczność ta wynika z zeznań funkcjonariusza Straży Miejskiej, sporządzonego przez niego szkicu miejsca zdarzenia, a przede wszystkim z informacji (...), wskazującej na oznakowanie obowiązujące na ulicy (...) w dniu 1 marca 2012 roku. Powołane dowody nie zawierają żadnych sprzeczności, tworzą jednolitą całość, potwierdzając fakt zaparkowania samochodu przez T. M. (1) w miejscu obowiązywania zakazu.

Sąd dał wiarę zeznaniom G. K.. Świadek ten, to funkcjonariusz Straży Miejskiej, który należycie wykonując swoje obowiązki służbowe zareagował na popełnione przez obwinionego wykroczenie. Jego zeznanie jest spójne i odzwierciedla zaobserwowane przez niego zachowanie T. M..

Zachowaniem swoim obwiniony wyczerpał znamiona wykroczenia z art.92§1 kw. Zaparkował bowiem samochód w miejscu obowiązywania znaku B-36 oznaczającego zakaz zatrzymywania pojazdów. Fakt nienależytej obserwacji oznakowania i niedostosowania się przez T. M. (1) do znaku zakazu, nie tylko nie wyłącza jego odpowiedzialności karnej (na co zdaje się ten wskazywać w swoich wyjaśnieniach), lecz w istotny sposób podnosi stopień jego zawinienia, czyniąc go znacznym. Ogranicza bowiem ocenę jego umiejętności poruszania się samochodem po mieście.

Nagminność tego rodzaju wykroczeń na obszarze miasta, miejsce i czas jego popełnienia (godzina 14.25, centrum miasta), to okoliczności które Sąd miał na względzie wymierzając T. M. (1) karę grzywny. Kara ta nie jest nadmiernie surowa, a jednocześnie w pełni adekwatna do stopnia winy oraz społecznej szkodliwości przedmiotowego czynu, uwzględnia jego sytuację materialną i pozwoli na osiągnięcie celu kary w zakresie wychowawczego oddziaływania na obwinionego. Uzmysłowi również obwinionemu karygodność jego zachowania.

Uwzględniono ponadto społeczne oddziaływanie oraz cele zapobiegawcze orzeczonej kary, które mają stanowić adekwatną względem popełnionego czynu represję wobec sprawcy oraz piętnować w oczach społeczeństwa zachowanie, którego obwiniony się dopuścił. Sąd wyraża jednocześnie przekonanie, iż orzeczona kara spełni swoje zadania w zakresie prewencji szczególnej i pomoże zrozumieć T. M. (1) niewłaściwość jego zachowania.

Orzeczenie o kosztach postępowania oparto o przepis art. 118§ 2 k.p.w. i przepis art. 616§2 k.p.k. w zw. z art. 119 k.p.w.