Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 listopada 2014r.

Sąd Okręgowy w Ostrołęce III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 27 listopada 2014r. w O.

sprawy z odwołania C. J.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w P.

o rentę z tytułu niezdolności do pracy

na skutek odwołania C. J.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w P.

z dnia 27.03.2014r. znak (...)

orzeka:

oddala odwołanie

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 27.03.2014r., Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w P. odmówił C. J. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy od 01.02.2014r.

Pełnomocnik C. J. wniósł odwołanie od powyższej decyzji, wnosząc o jej zmianę i przyznanie odwołującemu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w P. wniósł o oddalenie odwołania podnosząc, że odwołujący nie spełnia warunku określonego w art. 57 ust. 1 pkt 1 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, tj. nie jest niezdolny do pracy.

Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Ostrołęce ustalił i zważył, co następuje:

C. J. w okresach od 11.10.2005r. do 30.09.2006r. i od 13.01.2011r. do 31.01.2014r. był uprawniony do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy. W związku z upływem okresu, na który świadczenie przyznano C. J. zwrócił się z wnioskiem o ustalenie jego uprawnień do renty na dalszy okres. Lekarz orzecznik ZUS orzeczeniem z dnia 29.01.2014r. ustalił, że odwołujący jest częściowo niezdolny do pracy do 31.01.2018r., a niezdolność ta trwa nadal. Wobec podniesienia zarzutu wadliwości powyższego orzeczenia przez Z-cę Głównego Lekarza Orzecznika ZUS, sprawa została skierowana do ponownego rozpoznania w trybie nadzoru. Po ponownej analizie sprawy Komisja Lekarska ZUS w orzeczeniu z dnia 13.03.2014r. ustaliła, że C. J. nie jest niezdolny do pracy. Wobec powyższego w dniu 27.03.2014r. organ rentowy wydał skarżoną decyzję odmawiającą C. J. przyznania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

Odwołanie jest niezasadne i nie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 57 ust. 1 ustawy z dnia 17.12.1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnia łącznie następujące warunki: jest niezdolny do pracy, ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy, a niezdolność do pracy powstała we wskazanych w ustawie okresach składkowych i nieskładkowych, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ich ustania. Osobie, która spełnia powyższe warunki przysługuje, według art. 59 ust. 1 powołanej ustawy, renta stała – jeżeli niezdolność do pracy jest trwała (pkt 1), lub renta okresowa – jeżeli niezdolność do pracy jest okresowa (pkt 2).

Definicję osoby niezdolnej do pracy podaje natomiast art. 12 ust. 1-3 tejże ustawy, który stanowi, że jest nią osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu (ust. 1), przy czym całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy (ust. 2), zaś częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji (ust. 3).

Zgodnie z art. 61 cytowanej ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, prawo do renty, które ustało z powodu ustąpienia niezdolności do pracy podlega przywróceniu, jeżeli w ciągu osiemnastu miesięcy od ustania prawa do renty ubezpieczony stał się ponownie niezdolny do pracy. Przez ustąpienie niezdolności do pracy należy rozumieć zarówno sytuację, kiedy na skutek badania lekarskiego ustalono brak niezdolności do pracy, jak też sytuację kiedy upłynął okres, na jaki świadczenie przyznano.

W świetle powyższych przepisów, skuteczność odwołania C. J. zależna była od wykazania, że jest on w dalszym ciągu niezdolny do pracy.

Na tę okoliczność Sąd dopuścił dowód z opinii biegłych lekarzy z zakresu kardiologii, neurologii, psychologii i ortopedii, jako właściwych ze względu na schorzenia odwołującego. Po przeprowadzeniu wywiadu z odwołującym, jego zbadaniu oraz po analizie dokumentacji medycznej biegli rozpoznali u C. J. chorobę wieńcową stabilną, stan po zawale serca leczonym P. (...) + (...), nadciśnienie tętnicze oraz zespół bólowy barków wywiadzie. Wskazując na powyższe biegli podali, że schorzenia stwierdzone u odwołującego nie powodują niezdolności do pracy. Podzielili tym samym stanowisko Komisji Lekarskiej ZUS. W uzasadnieniu opinii biegli wskazali, że w badaniu przedmiotowym nie stwierdzili cech niewydolności serca. Podali, że dolegliwości pacjenta nie znajdują potwierdzenia w badaniach dodatkowych, testy wysiłkowe bez ewidentnych zmian niedokrwiennych, przerwane z powodów subiektywnych. Kontrolna angiografia naczyń wieńcowych nie wykazała istotnej restenozy w stencie. Biegli wskazali, że od tego czasu nie było również potrzeby ponownej koronarografii. W obrazie echo niewielkie zaburzenia kurczliwości z dobrą globalną frakcją wyrzutu lewej komory. W zapisie holtera wykazano pojedyncze extrasystole komorowe. Wskazali, że nadciśnienie tętnicze, aktualnie jest zredukowane do wartości prawidłowych na niewielkich dawkach leków, wymaga systematycznego leczenia i przestrzegania zaleceń lekarskich. Biegli podali, że badany jest pod stałą kontrolą kardiologiczną, a stan jego zdrowia nie powoduje obecnie niezdolności do pracy zgodnej z kwalifikacjami. Na marginesie wskazali też, że w badaniu ortopedycznym i neurologicznym bez istotnych odchyleń od normy. Dolegliwości bólowe barków mogą wymagać okresowej rehabilitacji i stosowania farmakoterapii w czasie zaostrzeń.

Do powyższej opinii zastrzeżenia wniósł pełnomocnik odwołującego podnosząc, że kwestionuje zarówno ustalenia, jak też wnioski opinii biegłych. Wniósł o zobowiązanie biegłych do uzupełnienia opinii poprzez wyjaśnienie czy odwołujący jest zdolny do wykonywania pracy w wyuczonym zawodzie montera oraz czy szybkie męczenie się przy niewielkim wysiłku fizycznym, odczuwanie duszności, bóle i zawroty głowy, okresowe dolegliwości, pozwalają odwołującemu na podjęcie pracy montera, wymagającej dużej, ciągłej koncentracji oraz dużego wysiłku fizycznego. Pełnomocnik wniósł też o zobowiązanie biegłych do wskazania czy dolegliwości odwołującego wymagają przeciwwskazań w zakresie wykonywania ciężkich i długotrwałych wysiłków oraz czy brak wykształcenia powoduje niemożność zatrudnienia odwołującego przy pracy nie wymagającej wysiłku fizycznego i stresu oraz czy wykonane w 2011r. testy wysiłkowe mogą stanowić miarodajną podstawę do oceny aktualnego stanu zdrowia.

Sąd uwzględnił powyższy wniosek i dopuścił dowód z opinii uzupełniającej biegłych, którzy w wydanej opinii w pełni potrzymali swoją opinię zasadniczą. Biegli wskazali, że w obecnym stanie zdrowia odwołujący jest zdolny do wykonywania pracy montera pojazdów, który nie wykonuje prac szczególnie ciężkich i związanych z długotrwałym wysiłkiem fizycznym. Podkreślili, że dolegliwości podawane przez odwołującego od wielu lat, nie znajdują potwierdzenia w dokumentacji medycznej, która wskazuje jedynie na niewielkie uszkodzenia mięśnia sercowego. Dodali, że badany może wykonywać szereg prac niewymagających wysiłku fizycznego i nie generujących większego stresu, np. portier, szatniarz, pracownik biurowy, stróż. Biegli zwrócili też uwagę, że odwołujący pozostaje pod stałą opieką kardiologa, co prowadzi do stwierdzenia, że lekarz ten nie widział wskazań do wykonania kontrolnego testu wysiłkowego.

Również do tej opinii zastrzeżenia złożył pełnomocnik odwołującego, wnosząc o powołanie innego zespołu biegłych, na okoliczność niezdolności odwołującego do pracy z uwzględnieniem charakteru pracy montera. Pełnomocnik wniósł ponadto o przeprowadzenie badań w zakresie testu wysiłkowego, wskazując, że odwołujący nie był badany od 2011r.

Sąd powyższy wniosek w oparciu o treść art. 217 § 3 k.p.c. oddalił uznając, że sporne okoliczności zostały już wyjaśnione. Argumenty podniesione przez pełnomocnika odwołującego nie uzasadniają zdaniem Sądu stanowiska, że istniała obiektywnie potrzeba skorzystania z opinii kolejnych biegłych. Odmienna ocena stanu zdrowia odwołującego w kontekście jego zdolności do pracy dokonana przez stronę odwołującą, nie zawierająca konkretnych i przekonujących argumentów podważających miarodajność dotychczasowej opinii lub co najmniej miarodajność tę poddających w wątpliwość, nie może zdaniem Sądu decydować o zasadności dopuszczenia dowodu z kolejnego zespołu biegłych. Wskazać też należy, że zarówno doktryna, jak i orzecznictwo stoją na stanowisku, że potrzeba powołania innego biegłego powinna wynikać z okoliczności sprawy a nie z samego niezadowolenia strony z dotychczas złożonej opinii ( vide wyrok SN z 4 sierpnia 1999 r, I PKN 20/99, OSNAPiUS 2000, nr 15, poz. 479). Sąd orzekający w przedmiotowej sprawie, potrzeby powołania kolejnego zespołu biegłych, nie widział. Sąd podzielił wywody i wnioski opinii biegłych lekarzy sądowych powołanych do wydania opinii w przedmiotowej sprawie. Podkreślić należy, że wydane one zostały przez biegłych lekarzy o specjalnościach odpowiednich do ujawnionych wcześniej u odwołującego jednostek chorobowych, po dokonaniu analizy zebranej w sprawie dokumentacji medycznej, przeprowadzeniu wywiadu oraz badań odwołującego. Zarówno rozpoznanie, jak i wnioski, jakie znajdują się w opinii zasadniczej i uzupełniającej są przekonujące, spójne i logiczne. Biegli, występujący w sprawie, wydali popartą logiczną argumentacją opinię, z której wynika, że stan zdrowia odwołującego nie czyni go aktualnie niezdolnym do pracy. Dokonując oceny zdolności odwołującego do pracy biegli odnieśli się również do jego rzeczywistych kwalifikacji. Za chybiony należy uznać zarzut oparcia się przez biegłych na nieaktualnej dokumentacji medycznej, w tym na teście wysiłkowym z 2011r. Podkreślić należy, że biegli oparli swoje orzeczenie nie tylko na dokumentacji medycznej, ale również w oparciu o badanie przedmiotowe i podmiotowe, co wynika jednoznacznie z opinii. Ponadto biegli wydając orzeczenie opierali się na dokumentacji medycznej przedstawionej przez odwołującego, więc również na teście wysiłkowym z 2011r., gdyż odwołujący aktualnego testu wysiłkowego nie przedstawił, na co zwracali uwagę biegli. Na marginesie wskazać należy, że Sąd nie miał również możliwości procesowych skierowania odwołującego na badania, w tym na przeprowadzenie testu wysiłkowego. Podkreślić też należy, że rolą biegłych sądowych w przedmiotowej sprawie była ocena zdolności odwołującego do pracy w oparciu o przedłożoną przez tego ostatniego dokumentację medyczną, z uwzględnieniem badania przedmiotowego i podmiotowego. Stąd zarzut, że dokumentacja ta jest nieaktualna nie mógł zyskać aprobaty.

Biorąc pod uwagę powyższe okoliczności, Sąd Okręgowy uznał, że C. J. nie jest aktualnie niezdolny do pracy. W związku z tym, działając na zasadzie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c., Sąd oddalił odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w P. z dnia 27.03.2014r., gdyż jest ona słuszna i odpowiada prawu.