Pełny tekst orzeczenia

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 czerwca 2014r

Sąd Rejonowy w Giżycku

Wydział II Karny

w składzie:

Przewodniczący SSR Bożena Makowczenko

Protokolant st. sekr. sąd. Justyna Kurzynowska - Lubecka

w obecności oskarżyciela publicznego -----------------------

po rozpoznaniu w dniu 9.06.2014r

sprawy przeciwko R. Ł.

synowi J. i R. z d. B.

ur. (...) w M.

obwinionego o to, że: W dniu 2013.10.13r o godzinie 11:30:46 w miejscowości M., Gmina M. DK (...).54/0 KM kierując pojazdem o nr rej. (...) jadąc z prędkością 118 km/h przekroczył dozwoloną prędkość o 68 km/h w obszarze zabudowanym przy ograniczeniu prędkości do 50 km/h

tj. o czyn z art. 92 a kw w zw. z art. 20 ust. 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym

1.  Obwinionego R. Ł. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to na zasadzie art.92 a kw w zw. z art. 24§1kw skazuje go na karę grzywny w wysokości 400 ( czterysta) złotych.

2.  Na zasadzie art. 118§1 kpw zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 140 zł ( sto czterdzieści złotych ) tytułem opłaty sądowej i zryczałtowanych kosztów postępowania.

Sygn. akt II W 44/14

UZASADNIENIE

W wyniku rozprawy głównej Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 13 października 2013r. o godzinie 11.30 w miejscowości M. urządzenie typu fotoradar typu M. 6F zarejestrowało pojazd marki R. o numerze rejestracyjnym (...), którego kierowca przekroczył prędkość o 68 km/h jadąc z prędkością 118 km/h.

Z danych ewidencyjnych będących w posiadaniu oskarżyciela publicznego wynikało, że właścicielem pojazdu jest spółka (...) Sp. z o.o. w E.”, która to w dniu 31 października 2013r. odebrała korespondencję od (...) w M. dotycząca zarejestrowanego zdarzenia.

Pismem z dnia 5 listopada 2013r. R. L. – prezes zarządu spółki – wskazał, iż to on w dniu zdarzenia kierował pojazdem. Jednocześnie jednak zarzucił, iż dokonany pomiar prędkości był niezgodny z prawem. Przywołał nadto Rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 23 września 2003r. w sprawie szczegółowych warunków zarządzania ruchem na drogach oraz wykonywania nadzoru nad tym zarządzeniem i wyrażone na jego podstawie stanowisko Departamentu Transportu Drogowego. I tak, obwiniony wymieniał podmioty, które według owego rozporządzenia uprawnione są do przedstawiania do zatwierdzenia projektu organizacji ruchu i podnosił, iż straże gminne planujące prowadzenie kontroli ruchu drogowego przy użyciu urządzeń rejestrujących mogą wystąpić do organu zarządzającego ruchem z wnioskiem o zmianę organizacji ruchu w określonej lokalizacji i włączenie do tej organizacji znaków D -51 lub obudów (masztów) urządzeń rejestrujących będących urządzeniami bezpieczeństwa ruchu drogowego. Analogicznie, w przypadku rezygnacji z kontroli w danym miejscu straż winna wystąpić do organu zarządzającego ruchem z wnioskiem o usunięcie z organizacji ruchu znaków D-51 a w przypadku stacjonarnego urządzenia rejestrującego, również jego obudowy. Podniósł dalej obwiniony, iż miejsce dokonywania pomiaru prędkości winno być oznakowane znakami D-51 z odpowiednia tabliczką.

W podsumowaniu obwiniony podał, iż wobec tego, że pomiar prędkości był niezgodny z prawem odmawia przyjęcia mandatu.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o:

Wydruk z raportu (k.1), pismo obwinionego (k. 4 -5), pismo obwinionej (k.5) dane obwinionego (k.12), kopia świadectwa legalizacji ponownej (k. 6),notatka urzędowa (k.13), pismo SG w M. (k. 26), kopia klauzuli rozpatrzenia projektu czasowej organizacji ruchu (k. 27-29), kopia harmonogramu pracy fotoradaru (k. 30, notatka M. Ł. (k. 31, kopia raportu z kontroli (k. 32), kopia upoważnienia (k. 33).

Obwiniony R. Ł. prawidłowo zawiadomiony o terminie rozprawy nie stawił się na nią.

W związku z powyższym Sąd na podstawie art.67§3kpe odczytał nadesłane przez obwinionego pisemne wyjaśnienia.

Wskazał w nich obwiniony, iż nie zgadza się ze stanowiskiem (...) w M.. Obwiniony – podobnie jak w swoim piśmie z dnia 5 listopada 2013r. nadesłanym do (...) powołał się na stanowisko Ministerstwa Transportu Budownictwa i Gospodarki Morskiej przedstawiane przez Departament Transportu Drogowego. Wywodził , że przedmiotową kwestię regulują przepisy Rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 23 września 2003r. w sprawie szczegółowych warunków zarządzania ruchem na drogach oraz wykonywania nadzoru nad tym zarządzeniem.

Obwiniony wymieniał podmioty, które według owego rozporządzenia uprawnione są do przedstawiania do zatwierdzenia projektu organizacji ruchu i podnosił, iż straże gminne planujące prowadzenie kontroli ruchu drogowego przy użyciu urządzeń rejestrujących mogą wystąpić do organu zarządzającego ruchem z wnioskiem o zmianę organizacji ruchu w określonej lokalizacji i włączenie do tej organizacji znaków D -51 lub obudów (masztów) urządzeń rejestrujących będących urządzeniami bezpieczeństwa ruchu drogowego. Lokalizacja znaku winna być określona w stałej organizacji ruchu zatwierdzonej przez organ zarządzający ruchem na drodze oraz zgodna z wymogami pkt 1.5 załącznika nr 1 do tego rozporządzenia.. Analogicznie, w przypadku rezygnacji z kontroli w danym miejscu straż winna wystąpić do organu zarządzającego ruchem z wnioskiem o usunięcie z organizacji ruchu znaków D-51 a w przypadku stacjonarnego urządzenia rejestrującego, również jego obudowy. Podniósł dalej obwiniony, iż miejsce dokonywania pomiaru prędkości winno być oznakowane znakami D-51 z odpowiednia tabliczką.

Obwiniony w podsumowaniu podał, iż straż w swoim piśmie z dnia 2 grudnia 2013r. poinformowała go, iż jest organem uprawnionym do przeprowadzania kontroli drogowych ale nie przedstawiła żadnych innych dokumentów o sposobie , zasadności czy też prawidłowości swojego działania. Wniósł zatem obwiniony o sprawdzenie uprawnień straży gminnej czy w danym dniu posiadała wyżej wymienione uprawnienia.

Wyjaśnienia obwinionego są – w ocenie Sądu – wyłącznie polemiką na temat uprawnień (a raczej ich braku) straży gminnej do przeprowadzania w dniu 13 października 2013r. kontroli ruchu drogowego.

Obwiniony już w swoim piśmie z dnia 5 listopada 2013r. skierowanym do straży przyznał, iż to on tego dnia kierował przedmiotowym pojazdem.

Wobec zarzutów stawianych przez obwinionego Sąd zażądał od oskarżyciela publicznego złożenia informacji na temat sposobu dokonywania w dniu 13 października 2013r. kontroli prędkości pojazdów w szczególności pod kątem spełnienia wymogów opisanych w Rozporządzeniu Ministra Infrastruktury z dnia 23 września 2003r. w sprawie szczegółowych warunków zarządzania ruchem na drogach oraz wykonywania nadzoru nad tym zarządzeniem.

W piśmie z dnia 3 czerwca 2014r. oskarżyciel publiczny wskazał, iż pomiar prędkości w dniu 13 października 2013r. został wykonany zgodnie z wymogami zawartymi w cytowanym wyżej rozporządzeniu oraz w Rozporządzeniu ministra Infrastruktury z dnia 3 lipca 2003r. w sprawie szczegółowych warunków technicznych dla znaków i sygnałów drogowych.

Nadto, podano w piśmie iż (...) w M. pomiary prędkości prowadzi zgodnie z Projektem Czasowej Organizacji (...) zatwierdzonej przez Generalną Dyrekcję Dróg Krajowych i Autostrad Oddział w O., który obowiązywał w okresie od 15 marca 2013r. do 14 marca 2014r. oraz zgodnie z harmonogramem pomiarów na miesiąc październik zatwierdzonym przez KPP w G.. Do pisma (...) załączyła kopię klauzuli rozpatrzenia projektu czasowej organizacji ruchu, kopię harmonogramu pracy fotoradaru oraz notatkę urzędową strażnika M. Ł. (2) , w której wskazała iż w dniu 13 października 2013r. w godzinach od 10.30 do 13.55 pełniła służbę w SG w M. zgodnie z harmonogramem. W tych godzinach dokonywała pomiarów prędkości pojazdów za pomocą urządzenia rejestrującego fotoradaru M. 6F na drodze krajowej nr (...) w miejscowości M. przy słupku 54/0 km. Przy pomiarach i ustawieniu fotoradaru obecny był technik firmy (...). Przed przystąpieniem do pomiarów sprawdzone zostało ustawienie znaków D-51 a o fakcie rozpoczęcia pomiarów o godzinie 11.00 oraz o ich zakończeniu o godzinie 13.30 powiadomiony został dyżurny KPP w G.. Sporządzony został następnie raport z kontroli ruchu drogowego.

Oskarżyciel załączył też kopię upoważnienia do kontroli wydanego M. Ł. (3).

Powyższe pozwala, zdaniem Sądu, na ustalenie iż w dniu 13 października 2013r. wykonany przez strażnika M. Ł. (3) pomiar prędkości pojazdu jakim poruszał się obwiniony, był prawidłowy.

Bezsprzecznie zatem obwiniony dniu 13 października 2013r. o godzinie 11.30 był kierującą pojazdem o numerach rejestracyjnych (...) i przekroczył dopuszczalną w tym terenie prędkość o 68 km/h.

Wymierzając obwinionemu karę grzywny w kwocie 400,00 zł Sąd miał na względzie, że kara ta ma spełnić swoje cele w zakresie prewencji szczególnej wobec obwinionego a także jest adekwatna do wagi popełnionego przez niego czynu i winna wpłynąć na obwinionego wychowawczo.

O kosztach orzeczono zgodnie z art.118§1kpw.