Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 września 2014 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach III Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący - Sędzia SO Leszek Dąbek (spr.)

Sędzia SO Lucyna Morys - Magiera

SO Anna Hajda

Protokolant Dominika Tarasiewicz

po rozpoznaniu w dniu 10 września 2014 r. w Gliwicach

na rozprawie

sprawy z powództwa S. B. i A. B.

przeciwko K. B.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanej

od wyroku Sądu Rejonowego w Żorach

z dnia 16 stycznia 2014 r., sygn. akt I C 957/12

oddala apelację.

SSO Anna Hajda SSO Leszek Dąbek SSO Lucyna Morys - Magiera

Sygn. akt III Ca 722/14

UZASADNIENIE

Powodowie A. B. i S. B. żądali ostatecznie zasądzenia na ich rzecz solidarnie od pozwanej K. B. kwoty 1.529,03 zł z ustawowymi odsetkami: od kwoty 929,03 zł od dnia 16 04 2010r. i od kwoty 600 zł od dnia 16 05 2010r. oraz kosztów procesu.

Uzasadniając żądanie powodowie wskazali, że dochodzą zwrotu kwoty, jaka zo-stała wyegzekwowana od powoda na rzecz pozwanej na podstawie nieprawomocnego postanowienia o udzieleniu zabezpieczenia, które następnie zostało uchylone.

Pozwana K. B. wniosła o oddalenie powództwa, zarzucając, że spłaca inne zobowiązania na rzecz powoda oraz że nie ma możliwości fi-nansowych, aby zwrócić mu kwotę dochodzoną pozwem.

Sąd Rejonowy Żorach w wyroku z dnia 16 01 2014r. zasądził od po-zwanej na rzecz powoda A. B. kwotę 1.529,03 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 11 01 2013r., oddalił powództwo S. B. oraz orzekł o kosztach procesu.

W ustalonym stanie faktycznym w motywach orzeczenia przywołał regulacje

art. 405 k.c. i art. 410 § 2 k.c. Stwierdził, że pozwana K. B. w wy-konaniu nieprawomocnego postanowienia z dnia 22 03 2010r. o udzieleniu jej zabezpieczenia uzyskała kosztem powoda korzyść majątkową w wysokości 1.529,03zł. Ocenił, że wobec uchylenia tego postanowienia w oparciu o regulację art. 395 § 2 k.p.c. odpadła podstawa świadczenia powoda i stosownie do wskazanych na wstępie regulacji prawnych pozwana powinna zwrócić mu uzyskaną kosztem jego majątku korzyść majątkową. Stwierdził, że w sprawie nie ma zastosowania regulacja art. 409 k.c., gdyż pozwana nie wykazała, że uzyskaną kosztem powoda korzyść majątkową zużyła lub utraciła (na tę okoliczność nie zaoferowa- ła ona Sądowi żadnych dowodów) oraz że uzyskując ją na podstawie nieprawomocnego postanowienia powinna była liczyć się z obowiązkiem jej zwrotu powodowi. W konkluzji uznał powództwo powoda za uzasadnione a powództwo po-wódki za bezzasadne uznała. Orzekając o należnych powodowi odsetkach usta-wowych od należności głównej, stwierdził, że powód nie wykazał, że przed wniesieniem pozwu wzywał pozwaną do zwrotu uzyskanej przez nią korzyści mająt-kowej (art. 455 k.c. i zasądził je od dnia następnego od doręczenia pozwanej od-pisu pozwu, O kosztach procesu orzekł na podstawie regulacji art. 98 k.p.c.

Orzeczenie zaskarżyła pozwana K. B. , w części uwzględniającej powództwo. która wnosiła „o odrzucenie wydanego wyroku w całości”. Zarzucała, że alimenty płacone na jej rzecz przez powoda stanowią znikomą kwo- tę wobec należności, które ona zapłaciła regulując jego zobowiązania podatkowe. Podniosła, że wypłacone na jej rzecz alimenty zostały zużyte. Nadto wskazała,

że powód nie reguluje zaległości alimentacyjnych na rzecz syna zasądzonych prawomocnym wyrokiem.

Powód A. B. wniósł o oddalenie apelacji, podnosząc,

że orzeczenie Sądu pierwszej instancji jest prawidłowe.

Sąd Okręgowy ustalił i zważył co następuje:

Sąd pierwszej instancji trafnie zakwalifikował roszczenia powodów przyjmując, ze mają ono źródło w reżimie odpowiedzialności z tytułu bezpod-stawnego wzbogacenia a następnie prawidłowo rozpoznał sprawę i skonstruował prawidłowa podstawę faktyczną orzeczenia.

Ustalenia faktyczne składające się na podstawę faktyczną orzeczenia maja podstawę w zebranym w sprawie materiale dowodowym, którego ocena jest logiczna, mieści się w granicach swobodnej oceny dowodów i Sąd odwoławczy ją podziela.

Z tych też względów Sąd odwoławczy przyjął za własne ustalenia fak-tyczne Sądu pierwszej instancji

Prawidłowa jest także dokonana przez Sąd Rejonowy ocena prawna ustalonego stanu faktycznego.

Ma ona oparcie w prawidłowo zastosowanych przepisach prawa wskazanych w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku i Sąd odwoławczy ocenę tę w całości podziela i przyjmuje za własną (orzecz. SN z dn. 26 04 1935r. III C 473/34, ZB. Urz. 1935r. nr 12, poz. 496).

Z poczynionych ustaleń wynika bowiem, że w dniu 22 03 2010r. Sąd Rejonowy w Żorach wydał w sprawie o sygn. akt III RC 202/09 postanowienie, którym do czasu prawomocnego zakończenia postępowania zabezpieczył roszczenie K. B. przeciwko A. B. o alimenty, poprzez zasądzenie na jej rzecz kwoty 600 zł miesięcznie, płatnej w terminie do 15-go dnia każdego miesiąca, począwszy od 15 03 2010r. z ustawowymi odsetkami w razie opóźnienia w płatności którekolwiek z rat.

W toku postępowania odwoławczego na rozprawie w dniu 10 09 2014r. pozwana K. B. jednoznacznie przyznała, że wykonaniu tego postanowienia otrzymała od ZUS dochodzone należności.

Wskutek wniesienia przez A. B. zażalenia Sąd Rejonowy w postanowieniu z dnia 24 05 2010r. uchylił postanowienie o udzieleniuK. B. zabezpieczenia (stosując regulację art. 395 § 2 k.p.c.).

W następstwie tego odpadła podstawa świadczenia w rozumieniu regula-cji art. 410 § 1 k.c., przez co w świetle tej regulacji stało się ono świadczeniem nienależnym.

W wyniku jego spełnienia skarżąca uzyskała kosztem majątku powoda korzyść majątkowa, którą stosownie do regulacji art. 405 k.c. powinna mu zwró-cić.

Sąd pierwszej instancji trafnie ocenił, że pozwana w toku postępowania

nie wykazała, że zużyła lub utraciła uzyskane od powoda środki finansowe w taki sposób, że nie jest już wzbogacona oraz że wyzbywając się tych środków lub zużywając je nie powinna była liczyć się z obowiązkiem ich zwrotu (na te okolicz-ności pozwana nie zgłosiła żadnych wniosków dowodowych).

W materiale sprawy brak jest zatem podstaw do przyjęcia, iż obowiązek pozwanej zwrotu powodowi korzyści wygasł na podstawie regulacji prawnej

art. 409 k.c., co w połączeniu z powyższym czyni jego powództwo uzasadnionym.

Znalazło to prawidłowe odzwierciedlenie w zaskarżonym wyroku i ape-lacja jest bezzasadna.

Podnoszone przez pozwaną okoliczności, że regulowała zobowiązania podatkowe powoda nie mają znaczenia dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy, gdyż pozwana nie zgłosiła w toku procesu formalnego zarzutu ich potrącenia.

Reasumując zaskarżony wyrok jest prawidłowy i dlatego apelację pozwanej jako bezzasadną oddalono w oparciu o regulację art. 385 k.p.c.

SSO Anna Hajda SSO Leszek Dąbek SSO Lucyna Morys – Magiera