Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 grudnia 2014 r.

Sąd Okręgowy w Olsztynie w VII Wydziale Karnym Odwoławczym

w składzie:

Przewodniczący: SSO Remigiusz Chmielewski,

Sędziowie: SO Danuta Hryniewicz,

SO Dariusz Firkowski (spr.),

Protokolant st. sekr. sądowy Katarzyna Filipiak

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej Janusza Płońskiego

po rozpoznaniu w dniu 29 grudnia 2014r.

sprawy M. W. i P. D.

oskarżonych o przestępstwa z art. 278§1 kk i art.291§1 kk

na skutek apelacji wniesionej przez prokuratora

od wyroku Sądu Rejonowego w Olsztynie XII Zamiejscowego Wydziału Karnego z siedzibą w Nidzicy z dnia 19 września 2014r.sygn. akt XII K 250/14

zaskarżony wyrok uchyla i sprawę do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Olsztynie XII Zamiejscowemu Wydziałowi Karnemu z siedzibą w Nidzicy przekazuje.

Sygn. akt VII Ka 1068/14

UZSADNIENIE

1/ M. W. został oskarżony o to, że: w dniu 21.06.2014r. ok. godz. l9:00 w N. przy ul. (...), wykorzystując chwilową nieuwagę domowników zabrał w celu przywłaszczenia telefon komórkowy m-ki G. (...) B. (...) o nr (...) oraz (...) wraz z kartą sim o nr (...) w sieci (...) oraz kartą pamięci o pojemności 2GB ogólnej wartości 500zł na szkodę K. W.

to jest o czyn przewidziany w art. 278 § 1 kk,

2/ P. D. została oskarżona o to, że: w okresie od 21.06.2014r. do dnia 08.07.2014r. w' miejscowości (...) (...), nabyła za kwotę 20zł telefon komórkowy m-ki G. (...) B. (...) o nr (...) oraz (...) wraz z kartą sim o nr (...) w sieci (...) oraz kartą pamięci o pojemności 2GB ogólnej wartości około 500zł pochodzący z przestępstwa kradzieży na szkodę K. W.,

to jest o czyn przewidziany w art. 291 § 1 kk.

Sąd Rejonowy w Olsztynie XII Zamiejscowy Wydział Karny z siedzibą w N. wyrokiem z dnia 19 września 2014r.sygn. akt XII K 250/14

I oskarżonego M. W. uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to skazał go i wymierzył na podstawie art. 278 § 1 kk w zw. z art. 34 § 1 i § 2 pkt 2 kk i art. 35 § 1 kk karę 6 (sześciu) miesięcy ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 (dwudziestu) godzin w stosunku miesięcznym;

II oskarżoną P. D. uznał za winną popełnienia zarzucanego jej czynu i za to skazał ją i wymierzył na podstawie art. 291 § 1 kk w zw. z art. 34 § 1 i § 2 pkt 2 kk i art. 35 § 1 kk karę 4 (czterech) miesięcy ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 (dwudziestu) godzin w stosunku miesięcznym.

Powyższy wyrok w całości na niekorzyść oskarżonych M. W. i P. D. zaskarżył prokurator i zarzucił mu:

1) obrazę przepisów postępowania mających wpływ na treść orzeczenia a konkretnie art. 343 § 6 kpk w zw. z art. 335 § 1 kpk poprzez skazanie i wymierzenie oskarżonemu M. W. kary 6 miesięcy ograniczenia wolności zamiast uzgodnionego przez wymienionego oskarżonego z prokuratorem wymiaru kary 7 miesięcy ograniczenia wolności,

2) obrazę przepisów postępowania mających wpływ na treść orzeczenia a konkretnie art. 413 § 2 pkt 1 kpk poprzez niewskazanie w opisie przypisanego oskarżonej P. D. czynu wyczerpującego dyspozycję art. 291 § 1 kk, że wymieniona dopuściła się paserstwa umyślnie w jednej z przewidzianych prawem postaci, tj. wiedząc, że nabywany telefon komórkowy pochodzi z przestępstwa bądź przewidując taką możliwość, godziła się na to, co w przypadku wyroku skazującego jest niezbędne albowiem wyrok taki winien zawierać wszystkie znamiona konstytuujące dane przestępstwo.

Wskazując na powyższe skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania na posiedzeniu

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja prokuratora jest trafna w takim zakresie w jakim podniesione w niej okoliczności nakazują uchylenie wyroku w całości.

Na wstępie podnieść należy, że kodeks postępowania karnego w art. 335 kpk wprowadził instytucję tzw. dobrowolnego poddania się karze przez oskarżonego. Powyższa instytucja jest swoistym rodzajem układu między prokuratorem a oskarżonymi, który zawiera w sobie zobowiązanie prokuratora do wysunięcia określonej propozycji co do wymiaru kary oraz zobowiązanie oskarżonego do dobrowolnego poddania się karze. Sąd nie może zatem orzec w inny sposób niż uzgodniony przez strony, jedną z których jest prokurator. Jest to niemożliwe, gdyż z treści art. 343§ 6 i 7 wynika, że uwzględniając wniosek, sąd skazuje oskarżonego, a uznając, że nie zachodzą podstawy do jego uwzględnienia, sprawa podlega rozpoznaniu na zasadach ogólnych.

Jak wynika z akt niniejszej sprawy oskarżeni wnieśli o dobrowolne poddanie się karze oraz zaproponowali jego warunki, na które organ procesowy wyraził zgodę, dołączając do aktu oskarżenia wniosek o wydanie wyroku skazującego – k. 45odw.

Na posiedzeniu w dniu 19 września 2014 r. Sąd I instancji wydał wyrok skazujący.

Na uwadze jednakże należy mieć, że w stosunku do M. W. orzeczono karę nie 7 ale 6 miesięcy ograniczenia wolności. Do powyższego uchybienia Sad Rejonowy przyznał się w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku- k.65.

Dodatkowo jednakże, jak to trafnie wskazał skarżący, Sąd I instancji w ślad za aktem oskarżenia nie wskazał wszystkich niezbędnych znamion czynu zabronionego z art. 291 § 1 kk poprzez określenie stanu świadomości oskarżonej P. D. w stosunku do nabywanego telefonu komórkowego. Konieczne jest zatem uzupełnienie opisu czynu poprzez określenie albo wiedzy o pochodzeniu tej rzeczy z przestępstwa albo przewidywaniu takiej możliwości i godzenia się na to, co odróżnia paserstwo umyślne od paserstwa nieumyślnego określonego w art. 292 § 1 kk. Powyższe powoduje, że także i wyrok w takiej postaci w stosunku do oskarżonej nie może się ostać.

Zauważyć także należy, że wobec przyjętej kwalifikacji aby możliwe było wymierzenie kar ograniczenia wolności konieczne jest zastosowanie art. 58§3 kk, którego to przepisu Sąd Rejonowy przez przeoczenie w wyroku nie powołał – k.65.

Wreszcie co do oskarżonego wskazać należy, że nie był on prawidłowo zawiadomiony o terminie posiedzenia albowiem zawiadomienie błędnie wysłano na ulicę (...) – k.58 a nie pod właściwy adres tj. ulicę (...) – k.23

Mając powyższe na uwadze zaskarżony wyrok należało uchylić i sprawę przekazać do ponownego rozpoznania albowiem wobec wskazanych uchybień nie było możliwe dokonanie jego zmiany – art.437§2 kpk, art.438pkt.3 kpk.

Przy ponownym rozpoznaniu sprawy postępowanie przeprowadzić należy z uwzględnieniem poczynionych uwag co winno pozwolić na wydanie trafnego orzeczenia. Nie jest także wykluczone skazanie oskarżonych w wnioskowanym trybie, oczywiście przy dokonaniu koniecznych korekt w uzgodnionym przez strony wniosku.