Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 stycznia 2015 r.

Sąd Okręgowy w Ostrołęce III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 20 stycznia 2015 r. w O.

sprawy z odwołania K. C.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w P.

o rentę z tytułu niezdolności do pracy

na skutek odwołania K. C.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w P.

z dnia 10.07.2014r. znak (...)

orzeka:

1.  zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje K. C. prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy na okres od dnia 01.06.2014r. do dnia 30.04.2015r.;

2.  stwierdza brak odpowiedzialności organu rentowego za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji.

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 10.07.2014r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w P. odmówił K. C. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

K. C. wniósł odwołanie od powyższej decyzji, żądając jej zmiany i przyznania mu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w P. wniósł o oddalenie odwołania z uwagi na to, że Komisja Lekarska ZUS w orzeczeniu z dnia 02.07.2014r. ustaliła, że odwołujący się nie jest niezdolny do pracy.

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Decyzją z dnia 08.11.2001r. organ rentowy przyznał K. C. prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od 30.12.2000r. do 29.12.2002r. Prawo to mu przedłużano do dnia 31.05.2014r.

W dniu 14.05.2014r. ubezpieczony złożył wniosek o ustalenie uprawnień do renty z tytułu niezdolności do pracy na kolejny okres. Orzeczeniem z dnia 05.06.2014r. Lekarz Orzecznik ZUS ustalił, że odwołujący jest nadal częściowo niezdolny do pracy do dnia 30.06.2017r. Na skutek zarzutu wadliwości orzeczenia wniesionego przez zastępcę Głównego Orzecznika ZUS stan zdrowia ubezpieczonego był badany przez Komisję Lekarską ZUS, która w orzeczeniu z dnia 02.07.2014r. orzekła, że ubezpieczony nie jest niezdolny do pracy.

Wobec powyższego decyzją z dnia 10.07.2014r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w P. odmówił przyznania K. C. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

Sąd zważył, co następuje:

Zgodnie z art.61 ustawy z dnia 17.12.1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn. Dz. U. z 2013r., poz. 1440 ze zm.) prawo do renty, które ustało z powodu ustąpienia niezdolności do pracy, podlega przywróceniu, jeżeli w ciągu 18 miesięcy od ustania prawa do renty ubezpieczony ponownie stał się niezdolny do pracy.

Definicję osoby niezdolnej do pracy podaje natomiast art. 12 ust. 1-3 tejże ustawy, który stanowi, że jest nią osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu (ust. 1), przy czym całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy (ust. 2), zaś częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji (ust. 3).

W świetle powyższych przepisów skuteczność odwołania K. C. zależna była od wykazania przez niego niezdolności do pracy.

Na tę okoliczność Sąd dopuścił dowód z opinii biegłych lekarzy z zakresu ortopedii, kardiologii i neurologii. Po przeprowadzeniu wywiadu z K. C., jego zbadaniu oraz po analizie dokumentacji medycznej biegli ortopeda C. K., kardiolog D. K. oraz neurolog T. P. rozpoznali u niego: zmiany zwyrodnieniowe i dyskopatyczne w odcinku szyjnym kręgosłupa z podawanym zespołem bólowym z ograniczeniem nieznacznym ruchomości, bez objawów korzeniowych i ubytkowych, przebytą operację dyskopatii L4-L5-S1 w roku 2006, zmiany zwyrodnieniowe i dyskopatyczne w odcinku lędźwiowo-krzyżowym z objawami rwy kulszowej prawostronnej i przetrwałym niedowładem zginaczy grzbietowych stopy prawej, chorobę niedokrwienną serca I/II klasy (...), stan po przebytym zawale ściany bocznej leczone P., gałęzi brzeżnej 2000r., nadciśnienie tętnicze 3 stopnia, stan hemodynamiczny II klasy (...), hiperlipidemię u osoby otyłej oraz astmę oskrzelową. Biegli ocenili, że występujące u odwołującego się schorzenia oraz stopień ich zaawansowania stanowią podstawę do stwierdzenia, iż odwołujący jest nadal częściowo niezdolny do pracy czasowo od maja 2014r. do maja 2015r.

W uzasadnieniu opinii biegli stwierdzili, że badany niezdolny jest do wykonywania pracy fizycznej wymagającej wysiłku oraz pracy w wymuszonej postawie wymagającej dłuższego siedzenia. Biegli w badaniu obwodowego układu nerwowego i układu ruchu stwierdzili, odchylenia od stanu prawidłowego: zespół rwy kulszowej prawostronnej z opadaniem stopy prawej, ograniczenie ruchomości w odcinku l/s kręgosłupa i szyjnym. Podawane zaburzenia widzenia są objawem neurologicznym przy zmianach w przepływie krwi w naczyniach szyjnych i wymagają dalszej diagnostyki, mimo iż badany przebył w 2013r. operację zwężenia tętnicy szyjnej wewnętrznej lewej. Biegły kardiolog stwierdził, że biorąc pod uwagę układ naczyniowo-sercowy wskazana jest dalsza opieka kardiologiczna i pulmonologiczna, wskazana również jest normalizacja ciężaru ciała i intensyfikacja leczenia hipotensyjnego. Biegli sądowi stwierdzili, iż nie nastąpiła poprawa w stanie zdrowia badanego w porównaniu do badań, gdy odwołujący był uznawany za niezdolnego do pracy (k. 13-16).

Organ rentowy nie zgodził się z opinią. Zdaniem organu rentowego biegli nie wykazali znacznego naruszenia sprawności organizmu w stopniu uzasadniającym orzeczenie o długotrwałej niezdolności do pracy i nie odnieśli się do kwalifikacji zawodowych ubezpieczonego. W konsekwencji ZUS wniósł o dopuszczenie dowodu z opinii kolejnego zespołu biegłych sądowych z zakresu kardiologii, neurologii oraz ortopedii (k. 30-31).

Sąd na mocy art. 217 § 3 k.p.c. oddalił wniosek dowodowy ZUS o dopuszczenie dowodu z opinii innych biegłych, uznając, ze sporne okoliczności zostały już dostatecznie wyjaśnione. Sąd uznał, że nie zachodzi potrzeba dopuszczenia dowodu z opinii kolejnego zespołu biegłych. Podkreślić należy, że z opinii jednoznacznie wynika, że stan zdrowia odwołującego nie uległ poprawie w porównaniu z okresem, za który odwołujący pobierał rentę. Był to bardzo długi okres, bo wynoszący 14 lat. Ryzykowna zdaniem Sądu jest teza, wynikająca z tak postawionego przez organ rentowy zarzutu, że ZUS przez tak długi okres nie dokonał prawidłowej oceny stanu zdrowia odwołującego. Nadto podkreślić należy, że lekarz orzecznik ZUS w orzeczeniu z dnia 05.06.2014r. ustalił, że odwołujący jest nadal częściowo niezdolny do pracy i to na okres dłuższy aniżeli wynikało to z opinii biegłych. Odwołujący ma średnie wykształcenie, ma 60 lat. W trakcie pobierania renty był związany jedynie umowami cywilnymi. Zdaniem Sądu odwołujący w związku ze swymi schorzeniami kardiologiczno-ortopedyczno-pulmonologicznymi w znacznym stopniu utracił zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji.

W ocenie Sądu Okręgowego należało podzielić wywody i wnioski opinii biegłych lekarzy sądowych. Wnioski biegłych zostały sformułowane po przeprowadzeniu wywiadu, badaniu odwołującego się i analizie dokumentacji medycznej zgromadzonej w aktach rentowych. Wydana przez biegłych opinia poparta została logiczną argumentacją. Biegli jednoznacznie wskazali występujące u K. C. schorzenia układu ruchu, centralnego układu nerwowego oraz układu naczyniowo-sercowego, których stopień i nasilenie spowodowały częściową niezdolności do pracy. Na okoliczność stanu zdrowia K. C. wypowiadało się trzech niezależnych biegłych. Wypowiedzieli się oni na temat wszystkich dolegliwości, z którymi odwołujący wiązał swą niezdolność do pracy. Sporządzona opinia zawiera wnioski, sprowadzające się do konkluzji, że odwołujący jest osobą częściowo niezdolną do pracy od maja 2014r. do maja 2015r.

Przy rozstrzyganiu tej sprawy Sąd miał także na uwadze, że w wyroku z dnia 03.02.2010r. Sąd Najwyższy stwierdził, że Sąd musi zwrócić się do biegłego, jeśli dojdzie do przekonania, że okoliczność mająca istotne znaczenie dla prawidłowego rozstrzygnięcia sprawy może zostać wyjaśniona tylko w wyniku wykorzystania wiedzy osób mających specjalne wiadomości. W takim przypadku dowód z opinii biegłego z uwagi na składnik wiadomości specjalnych jest dowodem tego rodzaju, że nie może być zastąpiony inną czynnością dowodową ani wnioskowaniem na podstawie innych ustalonych faktów (II PK 192/09, LEX nr 584735). Natomiast w wyroku z dnia 03.11.2009r. Sąd Najwyższy stwierdził, że Sąd nie może samodzielnie dokonać ustalenia dotyczącego stanu zdrowia i stopnia naruszenia sprawności organizmu pod kątem zachowania lub braku zdolności do pracy (I UK 138/09, LEX nr 570122). Nadto w wyroku z dnia 03.09.2009r. Sąd Najwyższy stwierdził, że gdy sprawa wymaga wiadomości specjalnych, to Sąd nie może rozstrzygać wbrew opinii biegłych (II UK 30/09, LEX nr 537018).

Mając to na uwadze, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. Sąd Okręgowy zmienił zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznał K. C. prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy na okres od dnia 01.06.2014r. do dnia 30.04.2015r.

Zgodnie z treścią art. 118 ust. 1a ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, Sąd był zobowiązany, przyznając odwołującemu prawo do renty, do zamieszczenia z urzędu w sentencji wyroku rozstrzygnięcia w przedmiocie odpowiedzialności organu rentowego odnośnie do nieustalenia ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji. W ocenie Sądu Okręgowego w przedmiotowej sprawie nie istniały podstawy do obciążenia odpowiedzialnością organu rentowego za nieprzyznanie odwołującemu prawa do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy już na etapie postępowania przed ZUS, z uwagi na poziom skomplikowania sprawy, do rozstrzygnięcia której niezbędna była opinia zespołu biegłych sądowych lekarzy.

Z tych względów orzeczono jak w pkt 2 wyroku.