Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 04 luty 2014 r.

Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi - Południe w Warszawie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSR Joanna Napiórkowska - Kasa

Ławnicy: Ewa Stefania Juchniewicz, Beata Krystyna Tomanek

Protokolant: Marta Pachulska

po rozpoznaniu w dniu 23 stycznia 2014 r. w Warszawie

sprawy z powództwa: D. B.

przeciwko: (...) z siedzibą w W.

o przywrócenie do pracy, wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy.

I.  Oddala powództwo.

II.  Nie obciąża powoda kosztami procesu.

Sygn. akt VI P 103/13

UZASADNIENIE

D. B.w dniu 05 lutego 2013 roku wniósł powództwo o przywrócenie do pracy na poprzednich warunkach, zasądzenie wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy, odwołanie od nieuzasadnionego rozwiązania umowy o pracę z art. 52 § 1 pkt 1 Kodeksu pracy oraz zwrot kosztów postępowania według norm prawem przepisanych. Jako pozwanego powód wskazał (...)

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, iż był zatrudniony u pozwanego od 19 marca 2012 roku na stanowisku specjalisty ds. zakupów. W dniu 28 sierpnia 2012 roku otrzymał on od pozwanego oświadczenie o rozwiązaniu umowy o pracę na postawie art. 52 § 1 pkt 1 Kodeksu pracy, bez należytego uzasadnienia. Powód podniósł, iż w jego ocenie nie było przyczyn do wypowiedzenia umowy o pracę w przedmiotowym trybie, gdyż wyjaśnił on sytuację związaną z zakupem materiału produkcyjnego. Powód pokreślił także, że pracodawca nie wskazał przyczyny zwolnienia dyscyplinarnego, co było jego obowiązkiem (pozew – k. 1 – 3).

M. S. syndyk masy upadłości (...) wniósł w odpowiedzi na pozew o oddalenie powództwa oraz zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa prawnego adwokata.

W uzasadnieniu odpowiedzi na pozew strona pozwana podniosła, iż powód występując z żądaniem pozwu uchybił terminowi z art. 264 Kodeksu pracy, gdyż dopiero po upływie sześciu miesięcy złożył w sądzie pozew. Strona pozwana podkreśliła także, że powód w żaden sposób nie usprawiedliwił przyczyn tak znacznego przekroczenia terminu. Jednocześnie pozwany odniósł się do samego rozwiązania umowy o pracę, wskazując iż powód dopuścił się ciężkiego naruszenia obowiązków pracowniczych polegającego na świadomym i samowolnym działaniu na niekorzyść pracodawcy oraz wprowadzeniu w błąd współpracowników. Jego zachowanie miało polegać na podjęciu działań zmierzających do uiszczenia należności na rzecz kontrahenta w sposób sprzeczny z przyjętymi u pracodawcy procedurami (odpowiedź na pozew – k. 19 – 23).

Sąd ustalił następujący stan fatyczny:

Powód D. B.był zatrudniony u pozwanego od dnia 19 marca 2012 roku, początkowo na podstawie umowy o pracę na okres próbny do dnia 18 czerwca 2012 roku na stanowisku specjalisty ds. zakupów w wymiarze pełnego etatu. Z dniem 19 czerwca 2012 roku zawarto z powodem umowę o pracę na czas określony do dnia 18 czerwca 2014 roku. Stosunek pracy powoda ustał z dniem 28 sierpnia 2012 roku w wyniku rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia zgodnie z art. 52 § 1 pkt 1 Kodeksu pracy (dowód: umowa o pracę na okres próbny – k. 9 i k. B10 a/o powoda, umowa o pracę na czas określony – k. 10 i k. B16 a/o powoda, świadectwo pracy – k. 11 i k. C3 a/o powoda).

Dnia 28 sierpnia 2012 roku powodowi wręczono oświadczenie pracodawcy w przedmiocie rozwiązania umowy o pracę bez zachowania okresu wypowiedzenia. W treści swego oświadczenia pracodawca wskazał, iż powód dopuścił się ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków pracowniczych polegającym na świadomym i samowolnym działaniu na niekorzyść pracodawcy w dniu 24 sierpnia 2012 roku poprzez próbę obejścia zasad i warunków płatności obowiązujących w firmie wobec kontrahenta – (...) s. c. oraz na wprowadzeniu współpracowników w błąd poprzez powoływanie się na nieistniejące ustalenia z syndykiem (...), które faktycznie nie miały miejsca. W treści swego oświadczenia pracodawca poinformował również powoda, iż przysługuje mu prawo do wniesienia odwołania do Sądu w terminie 14 dni od doręczenia oświadczenia (dowód: notatka służbowa – k. 28 i C2 a/o powoda, rozwiązanie umowy o pracę – k. C1 a/o powoda).

Dnia 28 sierpnia 2012 roku powodowi przedłożono oświadczenie o rozwiązaniu umowy o pracę bez zachowania okresu wypowiedzenia. Dokument ten był zatytułowany „rozwiązanie umowy o pracę”. Powód podszedł do stołu, na którym leżał przedmiotowy dokument i zobaczył go, a następnie z uwagi na zdenerwowanie zaistniałą sytuacją, odmówił przyjęcia i podpisania dokumentu i opuścił dział kadr.

Pismem z dnia 04 września 2012 roku D. B.złożył pozew do Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi – Południe w Warszawie przeciwko (...)o przywrócenie do pracy na poprzednich warunkach, zasądzenie wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy, odwołanie nieuzasadnionego rozwiązania umowy o pracę z art. 52 § 1 pkt 1 Kodeksu pracy oraz zwrot kosztów postępowania według norm prawem przepisanych. Postępowanie zostało zarejestrowane pod sygnaturą VI P 674/12 (dowód: pozew z dnia 04 września 2012 roku – k. 1 – 2 akt VI P 674/12).

Postanowieniem z dnia 24 września 2012 roku Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi – Południe ustalił wartość przedmiotu sporu w postępowanie VI P 674/12 na kwotę 84.000,00 zł, a następnie zarządzeniem z tego samego dnia, wezwał powoda do uiszczenia opłaty sądowej od pozwu w kwocie 4.200,00 zł pod rygorem zwrotu pozwu. W dniu 19 listopada 2012 roku sąd wydał zarządzenie w przedmiocie zwrotu pozwu, gdyż powód nie uiścił opłaty sądowej od pozwu, mimo iż zarządzenie zobowiązujące go do dokonania przedmiotowej opłaty otrzymał w dniu 01 października 2012 roku. Powód wniósł zażalenie na przedmiotowe zarządzenie o zwrocie pozwu wskazując jednocześnie, że jego wcześniejsze pismo w sprawie należy traktować jako zażalenie na postanowienie o ustaleniu wartości przedmiotu sporu. Sąd postanowił odrzucić zażalenie na postanowienie o ustaleniu wartości przedmiotu sporu, zaś zażalenie na zarządzenie o zwrocie pozwu przekazał do wyższej instancji celem rozpoznania (dowód: postanowienie z dnia 24 września 2012 roku – k. 8 akt VI P 674/12, zarządzenie z dnia 19 listopada 2012 roku – k. 17 – 17 verte akt VI P 674/12, pismo procesowe powoda z 23 listopada 2012 roku – k. 20 akt VI P 674/12, zażalenie powoda – k. 26 akt VI P 674/12, postanowienie z dnia 04 grudnia 2012 roku – k. 27 – 28 akt VI P 674/12).

Postanowieniem z dnia 31 stycznia 2013 roku Sąd Okręgowy Warszawa – Praga w Warszawie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych oddalił zażalenie powoda na zarządzenie o zwrocie pozwu, wskazując, że powód nie uiścił wskazanej opłaty od pozwu, do czego został wezwany, w przewidzianym prawem terminie, w związku z czym pozew należało odrzucić (dowód: postanowienie z dnia 31 stycznia 2013 roku – k. 40 – 41 akt VI P 674/12).

Powyższy stan faktyczny w przedmiotowej sprawie Sąd ustalił na podstawie dokumentacji przedłożonej w toku postępowania, w tym także dokumentów zawartych w dołączonych aktach sprawy o sygnaturze VI P 674/12. Sąd dał również wiarę zeznaniom powoda D. B.(k. 67 – 69).

Sąd zważył, co następuje:

W niniejszej sprawie powód wniósł żądanie odnoszące się do odwołania nieuzasadnionego rozwiązania umowy o pracę, przywrócenia do pracy oraz zasądzenia wynagrodzenia za cały czas pozostawania bez pracy. W pierwszej kolejności należy przeanalizować, czy w sprawie niniejszej nie doszło do przekroczenia terminu wskazanego w art. 264 Kodeksu pracy (dalej jako: KP), co zarzuciła strona pozwana.

Zgodnie z art. 264 § 2 KP żądanie przywrócenia do pracy lub odszkodowania wnosi się do sądu pracy w ciągu 14 dni od dnia doręczenia zawiadomienia o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia. Z ustaleń dokonanych w przedmiotowej sprawie wynika, iż powód otrzymał oświadczenie pracodawcy o rozwiązaniu z nim umowy o pracę dnia 28 sierpnia 2012 roku. W treści oświadczenia pracodawcy znajdowało się pouczenie o przysługującym powodowi prawie do wniesienia pozwu do sądu w terminie 14 dni. Zgodnie więc z kodeksową regulacją powód powinien złożyć pozew w przedmiocie przywrócenia do pracy lub odszkodowania za niesłuszne, jego zdaniem, rozwiązanie z nim umowy o pracę w terminie do 11 września 2012 roku. Tymczasem pozew, który zainicjował niniejsze postępowanie został złożony dopiero dnia 05 lutego 2013 roku.

Powód podał jednak, iż skierował on swój pozew już dnia 04 września 2012 roku, a więc z zachowaniem terminu wynikającego z art. 264 § 2 KP. Z ustalonego w sprawie stanu faktycznego wynika jednak, iż w sprawie o sygnaturze VI P 674/12, która toczyła się w sprawie pozwu złożonego dnia 04 września 2012 roku, powód nie uzupełnił braków formalnych pozwu polegających na braku uiszczenia od niego wymaganej prawem opłaty sądowej. Powód nie uiścił jej również pomimo sądowego wezwania do dokonania czynności. Należy w tym miejscu przytoczyć regulację znajdującą się w art. 130 Kodeksu postępowania cywilnego (dalej jako: KPC). Zgodnie z art. 130 § 1 zd. 1 KPC, jeżeli pismo procesowe nie może otrzymać prawidłowego biegu wskutek niezachowania warunków formalnych lub jeżeli od pisma nie uiszczono należnej opłaty, przewodniczący wzywa stronę, pod rygorem zwrócenia pisma, do poprawienia, uzupełnienia lub opłacenia go w terminie tygodniowym. Z kolei z art. 130 § 2 zd. 1 KPC wynika, iż po bezskutecznym upływie terminu przewodniczący zwraca pismo stronie. To właśnie miało miejsce w postępowaniu o sygnaturze VI P 674/12. Pozew z dnia 04 września 2012 roku został powodowi zwrócony, w wyniku nieuiszczenia przez niego brakującej opłaty od pozwu, pomimo odpowiedniego wezwania go przez Sąd do dokonania tej czynności. Powód wniósł zażalenie od zarządzenia Sądu w przedmiocie zwrócenia mu jego pozwu, jednak również Sąd drugiej instancji nie miał wątpliwości, że pozew należało zwrócić.

Konsekwencją dla rozpoznania powództwa zgłoszonego w niniejszej sprawie jest wniosek wypływający z art. 130 § 2 zd. KPC, zgodnie z którym pismo zwrócone nie wywołuje żadnych skutków, jakie ustawa wiąże z wniesieniem pisma procesowego do sądu. Oznacza to, iż pismo procesowe, w tym pozew, które zostało zwrócone należałoby traktować tak, jakby nigdy nie istniało, i nie zostało wniesione do Sądu.

Przekładając wnioski z art. 130 § 2 zd. 2 KPC na sytuację prawną w niniejszej sprawie należy zauważyć, że w związku ze zwróceniem pozwu powodowi w sprawie VI P 674/12, termin materialnoprawny z art. 264 KP upłynął po okresie 14 dni od dnia oświadczenia pracodawcy w przedmiocie rozwiązania umowy o pracę. Wobec powyższego należy stwierdzić, że słusznym jest zarzut pozwanego podniesiony w niniejszej sprawie, iż powód w chwili wniesienia pozwu nie mógł już skutecznie dochodzić, czy to odszkodowania za nieuzasadnione rozwiązanie z nim umowy o pracę bez zachowania okresu wypowiedzenia, czy to przywrócenia go do pracy z tego tytułu.

Należy w tym miejscu przywołać także treść wyroku Sądu Najwyższego z dnia 13 grudnia 1996 roku, sygn. akt I PKN 41/96, zgodnie z którym odmowa przyjęcia przez pracownika pisemnego oświadczenia o wypowiedzeniu umowy o pracę, zawierającego prawidłowe pouczenie o przysługującym pracownikowi prawie odwołania do sądu pracy nie wpływa na skuteczność dokonanego wypowiedzenia i nie stanowi podstawy do przywrócenia uchybionego terminu. Oznacza to, iż pomimo faktu, że powód nie zaakceptował przedstawionego mu przez pracodawcę oświadczenia o rozwiązaniu umowy o pracę, to termin do wniesienia w tym przedmiocie pozwu do sądu rozpoczął się od następnego dnia od daty, w której powodowi zostało złożone oświadczenie o rozwiązaniu umowy tj. od 28 sierpnia 2012 roku. Potwierdzenie takiego stanowiska znajduje również potwierdzenie w doktrynie, że termin czternastodniowy do wystąpienia z żądaniem przywrócenia do pracy lub odszkodowania biegnie od rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia przez pracodawcę, tj. od dnia, w którym oświadczenie pracodawcy doszło do pracownika w sposób pozwalający na zapoznanie się z jego treścią, choćby pracownik odmówił zapoznania się z nim (tak też: E. Maniewska, Komentarz aktualizowany do art. 264, art. 265 Kodeksu pracy w: K. Jaśkowski, E. Maniewska, Komentarz aktualizowany do ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy, LEX/el. 2013).

Zachowanie powoda wskazuje na fakt, iż doskonale zdawał on sobie sprawę ze skutków rozwiązania z nim umowy o pracę w tym z faktu istnienia 14 – dniowego terminu na wniesienie do Sądu odwołania. Powód wniósł dnia 04 września 2012 roku swój pierwszy pozew, w którym dokładnie określił swe żądania wskazując na fakt rozwiązania z nim umowy o pracę bez zachowania okresu wypowiedzenia. W treści uzasadnienia pozwu z dnia 04 września 2012 roku – który został zwrócony nie wywołując skutków prawnych - powód opisuje również całe zdarzenie, które miało być przyczyną podjęcia wobec niego takiego kroku przez pracodawcę. Świadczy to o fakcie, iż powód był w pełni świadomy treści i znaczenia przedłożonego mu oświadczenia o rozwiązaniu z nim umowy o pracę.

Mając na uwadze powyższe rozważania należy stwierdzić, że w niniejszej sprawie powód złożył do Sądu pozew z naruszeniem terminu wskazanego w art. 264 § 2 KP. Wobec tego nie zachodzi potrzeba merytorycznego rozważania zarzutów powoda w kwestii prawidłowości i zasadności samego rozwiązania z nim umowy o pracę, stąd też Sąd nie odniósł się do analizy roszczenia powoda w tym zakresie w toku postępowania.

Należy w tym miejscu zwrócić dodatkowo uwagę na treść regulacji zawartej w art. 265 § 1 KP, zgodnie z którą, jeżeli pracownik nie dokonał bez swej winy w terminie czynności, o której mowa w art. 264 KP, sąd pracy na jego wniosek postanowi przywrócenie uchybionego terminu. Co prawda w niniejszej sprawie powód nie złożył żadnego wniosku o przywrócenie mu terminu z art. 264 § 2 KP, jednak zgodnie z orzecznictwem wystąpienie przez pracownika z powództwem po terminie określonym ustawą należy traktować jako zawierające w sobie wniosek o przywrócenie terminu (uchwała SN z dnia 14 marca 1986 roku, sygn. akt III PZP 8/86). Z treści przywołanej regulacji wynika, iż pracownik musi wykazać, iż nie dokonał czynności w przewidzianym prawem terminie bez swoje winy. Tymczasem w niniejszym postępowaniu powód nie wykazał takiej okoliczności, którą nie może być fakt wniesienia pozwu z dnia 04 września 2012 roku, który następnie został zwrócony.

Mając powyższe na uwadze należy uznać, iż powód przekroczył termin z art. 264 § 2 KP i nie ma żadnych podstaw, aby termin ten został mu przywrócony, wobec czego należy uznać, iż powództwo podlega oddaleniu. W związku z niniejszymi rozważaniami Sąd orzekł jak w sentencji wyroku.

W kwestii kosztów postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 102 KPC, jednocześnie mając na uwadze treść postanowienia z dnia 08 lutego 2013 roku w przedmiocie zwolnienia powoda od kosztów sądowych.