Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 listopada 2014 roku

Sąd Okręgowy w Kielcach IX Wydział Karny-Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący: SSO Marcin Chałoński

Sędziowie: SSO Jan Klocek (spr.)

SSO Artur Polut

Protokolant: st.sekr.sądowy Anna Niebudek

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Kielcach Renaty Orłowskiej

po rozpoznaniu w dniu 28 listopada 2014 roku

sprawy

M. A.

oskarżonej o przestępstwo z art. 280 § 1 kk

K. K. (1)

oskarżonego o przestępstwo z art. 280 § 1 kk i inne

na skutek apelacji wniesionych przez prokuratora oraz obrońców: oskarżonej M. A. i oskarżonego K. K. (1)

od wyroku Sądu Rejonowego w Skarżysku Kamiennej

z dnia 17 lipca 2014 roku sygn. akt II K 700/13

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok, uznając wszystkie apelacje za oczywiście bezzasadne;

II.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. Z. R. i adw. G. M. kwoty po 516,60 (pięćset szesnaście 60/100) złotych tytułem wynagrodzenia za obronę odpowiednio oskarżonej M. A. i oskarżonego K. K. (1) w postepowaniu odwoławczym;

III.  zwalnia oskarżonych od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.

IX Ka 1347/14

UZASADNIENIE

Prokurator Prokuratury Rejonowej w Skarżysku - Kamiennej oskarżył M. A. i K. K. (1) o to, że w dniu 13 sierpnia 2013 roku w S. działając wspólnie i w porozumieniu używając przemocy wobec M. K. w postaci uderzenia go w klatkę piersiową, a następnie przewrócenia na ziemię i zadawania mu ciosów po ciele, przygniatania kolanami ramion doprowadzając go do stanu bezbronności, dokonali zaboru w celu przywłaszczenia mienia w postaci pieniędzy w kwocie 300 złotych, telefonu komórkowego marki N., łańcuszka srebrnego wartości 800 złotych na szkodę M. K., przy czym K. K. (1) spowodował u pokrzywdzonego obrażenia w postaci odmy opłucnowej lewostronnej i złamania obojczyka prawego, które to obrażenia ciała naruszyły prawidłową funkcję narządów na okres powyżej 7 dni, a czynu tego dopuścił się w ciągu pięciu lat od odbycia co najmniej sześciu miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne będąc skazanym wyrokiem Sądu Rejonowego w Skarżysku - Kamiennej z dnia 28 sierpnia 2006 roku - sygnatura VI K 209/06 na karę jednego roku i trzech miesięcy pozbawienia wolności, którą odbywał w okresie od 28 sierpnia 2009 roku do dnia 11 sierpnia 2010 roku, czym M. A. wyczerpała znamiona przestępstwa z art. 280 § 1 Kk, a K. K. (2) przepisy z art. 280 § 1 Kk i art. 157 § 1 Kk w zw. z art. 11 § 2 Kk i art. 64 § 1 Kk.

Sąd Rejonowy w Skarżysku - Kamiennej Wydział II Karny wyrokiem z dnia 17 lipca 2014 roku oskarżonego K. K. (1) w ramach zarzuconego mu aktem oskarżenia czynu, uznał za winnego tego, że w dniu 13 sierpnia 2013 roku w S. działając wspólnie i w porozumieniu z M. A. używając przemocy wobec M. K. w postaci uderzenia go w klatę piersiową, a następnie przewrócenia na ziemię i zadawania mu ciosów po ciele i przygniatania kolanami ramion, dokonali zaboru w celu przywłaszczenia mienia w postaci pieniędzy w kwocie 300 złotych, telefonu komórkowego marki N., łańcuszka srebrnego wartości 800 złotych na szkodę M. K., przy czym K. K. (1) spowodował u pokrzywdzonego obrażenia w postaci odmy opłucnowej lewostronnej i złamania obojczyka prawego, które to obrażenia ciała naruszyły prawidłową funkcję narządów na okres powyżej 7 dni, a czynu tego dopuścił się w ciągu pięciu lat od odbycia co najmniej sześciu miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne będąc skazanym wyrokiem Sądu Rejonowego w Skarżysku - Kamiennej z dnia 28 sierpnia 2006 roku - sygnatura VI K 209/06 na karę jednego roku i trzech miesięcy pozbawienia wolności za czyn z art. 279 § 1 Kk, którą odbywał w okresie od dnia 28 sierpnia 2009 roku do dnia 11 sierpnia 2010 roku, co stanowi przestępstwo z art. 280 § 1 Kk i art. 157 § 1 Kk w zw. z art. 11 § 2 Kk i art. 64 § 1 Kk i za to na podstawie art. 280 § 1 KK w zw. z art. 11 § 3 Kk wymierzył mu karę trzech lat pozbawienia wolności.

Na podstawie art. 46 § 2 Kk orzekł od oskarżonego K. K. (1) na rzecz pokrzywdzonego M. K. nawiązkę w kwocie jeden tysiąc złotych.

Na podstawie art. 624 § 1 Kk zwolnił oskarżonego K. K. (3) w całości od obowiązku ponoszenia kosztów sądowych, którymi obciążył Skarb Państwa.

Oskarżoną M. A. w ramach zarzuconego jej aktem oskarżenia czynu uznał za winną tego, że w dniu 13 sierpnia 2013 roku w S. działając wspólnie i w porozumieniu z K. K. (1), który używał przemocy wobec M. K. w postaci uderzenia go w klatkę piersiową, a następnie przewrócenia na ziemię i zadawania mu ciosów po ciele i przygniatania kolanami ramion, dokonała zaboru w celu przywłaszczenia mienia w postaci pieniędzy w kwocie 300 złotych, telefonu komórkowego marki N., łańcuszka srebrnego wartości 800 złotych na szkodę M. K., co stanowi przestępstwo z art. 280 § 1 Kk i za to na podstawie art. 280 § 1 Kk wymierzył oskarżonej M. A. karę dwóch lat pozbawienia wolności.

Na podstawie art. 46 § 2 Kk orzekł od oskarżonej M. A. na rzecz pokrzywdzonego M. K. nawiązkę w kwocie jednego tysiąca złotych.

Na podstawie art. 69 § 1 i 2 Kk i art. 70 § 1 pkt 1 Kk wykonanie wymierzonej oskarżonej M. A. w pkt IV kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres próby wynoszący pięć lat.

Na podstawie art. 73 § 1 Kk oddał oskarżoną M. A. w okresie próby pod dozór kuratora sądowego.

Na podstawie art. 624 § 1 Kpk zwolnił oskarżoną M. A. w całości od obowiązku ponoszenia kosztów sądowych, którymi obciążył Skarb Państwa.

Apelację od wyroku Sądu Rejonowego w Skarżysku - Kamiennej Wydział II Karny z dnia 17 lipca 2014 roku, sygnatura akt II K 700/13 w sprawie przeciwko M. A. i K. K. (1) oskarżonych o czyn z art. 280 § 1 Kk wniósł Prokurator Prokuratury Rejonowej w Skarżysku - Kamiennej i na podstawie art. 444 Kpk zaskarżył powyższy wyrok w części dotyczącej orzeczenia o karze na niekorzyść M. A..

W oparciu o treść art. 427 § 1 i 2 Kpk i art. 438 pkt 4 Kpk wyrokowi temu Prokurator Prokuratury Rejonowej w Skarżysku - Kamiennej zarzucił rażącą niewspółmierność orzeczonej względem M. A. kary dwóch lat pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres pięciu lat próby - wynikającą z przecenienia ustalonych przez Sąd okoliczności łagodzących w postaci przyznania się przez oskarżoną do zarzucanego jej czynu, a niedoceniania ustalonych przez Sąd okoliczności obciążających takich jak: uprzednia wielokrotna karalność za przestępstwa, w tym przeciwko mieniu, nieskuteczność uprzedniej resocjalizacji, łatwość w podejmowaniu zamiaru popełnienia czynu zabronionego, działanie z niskich pobudek tj. chęci zysku oraz nie uwzględniającej stopnia zawinienia M. A. i społecznej szkodliwości jej czynu, dyrektyw prewencji indywidualnej oraz generalnej, co w konsekwencji doprowadziło do wymierzenia kary rażąco łagodnej.

Podnosząc powyższe zarzuty i powołując się na art. 437 § 2 Kpk Prokurator Prokuratury Rejonowej w Skarżysku - Kamiennej wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uchylenie orzeczenia o warunkowym zawieszeniu wykonania kary pozbawienia wolności i rozstrzygnięć z tym związanych.

Apelację od wyroku Sądu Rejonowego w Skarżysku - Kamiennej z dnia 17 lipca 2014 roku wniósł obrońca M. A. i na podstawie art. 425 Kpk i art. 444 Kpk zaskarżył powyższy wyrok w całości na korzyść oskarżonej.

Na podstawie art. 427 Kpk i art. 438 pkt 3 Kpk wyrokowi temu obrońca oskarżonej M. A. zarzucił błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę, który miał wpływ na jego treść, polegający na nieprawidłowym przyjęciu, iż oskarżona M. A. dopuściła się popełnienia zarzucanego jej czynu w sytuacji gdy można wymienionej przypisać dokonanie przestępstwa kradzieży co wynika z zebranego w sprawie materiału dowodowego, jak wyjaśnienia oskarżonej z rozprawy i zeznania pokrzywdzonego M. K..

Powołując się na powyższe na podstawie art. 427 Kpk i art. 437 Kpk obrońca oskarżonej M. A. wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i przyjęcie kwalifikacji prawnej czynu z art. 278 § 1 Kk oraz wymierzenie łagodnej kary z warunkowym zawieszeniem jej wykonania.

Apelację od wyroku Sądu Rejonowego w Skarżysku - Kamiennej wniósł obrońca oskarżonego K. K. (1) i na podstawie art. 425 § 1 i 2 Kpk oraz art. 444 Kpk zaskarżył powyższy wyrok w całości na korzyść oskarżonego K. K. (1).

Na podstawie art. 427 § 2 Kpk oraz art. 438 pkt 3 Kpk wyrokowi temu zarzucił błąd w ustaleniach faktycznych, przyjętych za jego podstawę, a mający wpływ na treść wyroku przez ustalenie na podstawie nieprawidłowej oceny dowodów, że oskarżony wyroku przez ustalenie na podstawie nieprawidłowej oceny dowodów, że oskarżony K.

K. dokonał zarzucanego mu czynu, wyczerpującego dyspozycję art. 280 § 1 Kk.

Podnosząc ten zarzut obrońca oskarżonego K. K. (1) wniósł o zmianę o:

1. zmianę zaskarżonego wyroku przez zakwalifikowanie czynu oskarżonego jako występku określonego w art. 157 § 1 Kk i wymierzenie mu na tej podstawie stosownej kary pozbawienia wolności z rozważeniem możliwości warunkowego zawieszenia jej wykonania, ewentualnie:

2. uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi l Instancji.

Ponadto obrońca oskarżonego K. K. (1) wniósł o zasądzenie kosztów obrony z urzędu oskarżonego K. K. (1) w postępowaniu przed Sądem Okręgowym.

Sąd Okręgowy zważył:

Żadna z apelacji nie zasługiwała na uwzględnienie a po ich rozpoznaniu wszystkie one jawiły się jako oczywiście bezzasadne.

Apelacje wywiedzione na korzyść obojga oskarżonych zasadniczo bazowały na tożsamym zarzucie- błędu w ustaleniach faktycznych -w związku z czym zasadne było łączne odniesienie się do nich.

Na wstępie należało zauważyć, że uzasadnienia w obu apelacjach oparte zostały na wybiórczo dobranym materiale dowodowym przez co w sposób nieuprawniony przeciwstawiały odmienny pogląd ustaleniom dokonanym przez Sąd w zaskarżonym wyroku. Zatem nie mogło to świadczyć, że Sąd Rejonowy dokonując ustaleń popełnił

błąd. Wbrew bowiem podstawom apelacyjnym Sąd rozpoznający sprawę w l Instancji oparł swoje ustalenia na całokształcie materiału dowodowego ujawnionego w sprawie jak wymaga tego przepis art. 410Kpk.

Całość zebranych dowodów i dokonana przez Sąd orzekający ich ocena jednoznacznie przesądzała o trafności ustaleń i prawidłowości zapadłego orzeczenia.

Sąd Odwoławczy w pełni podzielał ocenę dowodów dokonanych przez Sąd Rejonowy i zawartą w uzasadnieniu argumentację wobec czego nie ma potrzeby na nowo odnosić się do postępowania dowodowego, ale w pryzmacie zarzutów apelacyjnych niezbędne jest uwypuklenie tych przesądzających o istocie odpowiedzialności obojga oskarżonych.

Nie mogło uchodzić uwadze, że przesłuchany w sprawie pokrzywdzony M. K. dokładnie, chronologicznie i szczegółowo przedstawił przebieg zdarzenia i rolę w tym zdarzeniu każdej osoby oskarżonej. Słusznie zauważył Sąd l Instancji oceniając ten dowód, że brak było jakichkolwiek powodów mogących dyskredytować twierdzenia pokrzywdzonego. Wprawdzie oskarżony K. K. (1) kwestionował zasadność zeznań świadka co do zaboru rzeczy pokrzywdzonemu ale pamiętać należało o tym, że współoskarżona M. A. wskazała na oskarżonego nie tylko jako sprawcę pobicia M. K. ale także obezwładnienia tegoż pokrzywdzonego, a w końcu zaboru przez oskarżonego łańcuszka pokrzywdzonemu. Nadto to ta właśnie oskarżona podkreśliła również, że oskarżony widział jak ona zabiera M. K. pieniądze oraz telefon w czasie gdy K. K. (1) stosował przemoc wobec pokrzywdzonego.

W związku z tym kiedy pokrzywdzony i osoba współoskarżona zgodnie wskazywali na taki przebieg zdarzenia to Sąd rozpoznający sprawę nie mógł inaczej ocenić zachowania K. K. (1) jak tylko przez pryzmat przestępstwa rozboju.

Fakt, że współoskarżony nie zabrał wszystkich przedmiotów M. K. nie oznacza trafności zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych polegającego na kwestionowaniu przyjętej w wyroku kwalifikacji prawnej.

Całość powyżej przedstawionego rozumowania należało również odnieść do pozycji procesowej M. A.. Także w tym przypadku nie może uchodzić uwadze to, iż oskarżona przyznała się do popełnienia zarzucanego jej czynu wskazując, iż dokonała zaboru pieniędzy i telefonu kiedy współoskarżony stosował wobec pokrzywdzonego przemoc. Nadto z kolei K. K. (1) w swoich wyjaśnieniach nadmienił, iż widział zabór mienia przez M. A..

Jak słusznie podkreślił Sąd Rejonowy, odnosząc się do zagadnień prawnych w niniejszej sprawie, żadne z oskarżonych nie zrealizowało samodzielnie wszystkich czynności czasownikowych określających znamiona przestępstwa rozboju, ale oboje razem poprzez sposób działania wspólnie i w porozumieniu przestępstwa tego dokonali.

Analiza podniesionych zarzutów w obu apelacjach przesądzała o ich nietrafności a zatem należało uznać je za oczywiście bezzasadne, bowiem jednocześnie apelacje cechowały się brakiem wskazania w sposób oczywisty uchybień określonych w art. 439 Kpk lub innego rażącego naruszenia prawa.

Tak samo należało ocenić apelację wywiedzioną na niekorzyść M. A. przez oskarżyciela publicznego zarzucającego rażącą niewspółmierność orzeczonej wobec M. A. kary. Sąd Rejonowy szczegółowo przeanalizował okoliczności łagodzące oraz te które obciążały oskarżoną przy wymiarze kary. Nie można uznać jak sugeruje to apelacja, że bezzasadnie nadano nadmierne znaczenie elementom polepszającym sytuację M. A.. Oskarżyciel publiczny kwestionuje trafność i znaczenie sądowej oceny przyznania się oskarżonej do winy. Swoje wątpliwości prokurator wywodzi z faktu, że przyznanie to nie było stanowcze. Podkreślić jednak należy, że Sąd l Instancji ostatecznie przyjmował przyznanie się oskarżonej do winy jako oczywistość, która w znakomitym stopniu przyczyniała się do poczynienia trafnych ustaleń odnośnie przebiegu zdarzenia. W związku z tym faktu przyznania się do winy nie można kwestionować skoro Prokurator nie kwestionował dokonanych na tej podstawie ustaleń faktycznych.

Nie bez znaczenia była postawa oskarżonej po popełnieniu przestępstwa polegająca na przeproszeniu pokrzywdzonego.

Ponadto należało przyjmować, że rola M. A. nie była wiodąca i na tych podstawach Sąd Rejonowy osadzał przekonanie, iż oskarżona pomimo wymierzenia kary o charakterze wolnościowym będzie przestrzegać porządku prawnego. Uprzednia karalność oskarżonej jest tylko jednym z elementów, który powinno się brać pod uwagę stawiając pozytywną prognozę kryminologiczną względem sprawcy. Zatem fakt ten nie przesądza, iż osoba uprzednio karana nie może skorzystać z dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia wykonania kary.

Mając powyższe na uwadze Sąd Odwoławczy, kierując się treścią art. 437 § 1 Kpk utrzymał w mocy zaskarżony wyrok uznając wszystkie apelacje za oczywiście bezzasadne.

Zasądzono stosowne wynagrodzenie dla adwokatów udzielających z urzędu obrony oskarżonym w postępowaniu odwoławczym, a zważywszy, że sytuacja materialna obojga oskarżonych jest trudna, uniemożliwiająca realizację należnych od oskarżonych kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, zwolniono ich z tego obowiązku w oparciu o przepisy art. 634 Kpk i art. 17. 1 . ustawy z dnia 23 czerwca 1974 roku o opłatach w sprawach karnych DZ. U nr 49 póz. 223 z 1983 roku.