Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 2 grudnia 2014 roku

Sąd Okręgowy w Kielcach IX Wydział Karny-Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący: SSO Bogna Kuczyńska

Sędziowie: SSO Adam Kabziński (spr.)

SSO Artur Polut

Protokolant: st. sekr. sądowy Anna Misztal

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Kielcach Roberta Jagusiaka

po rozpoznaniu w dniu 2 grudnia 2014 roku

sprawy A. S. (1)

oskarżonego o przestępstwo z art. 202 § 4a kk

na skutek apelacji wniesionej przez oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Kielcach

z dnia 7 sierpnia 2014 roku sygn. akt XII K 106/14

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok, uznając apelację za oczywiście bezzasadną;

II.  zasądza od oskarżonego A. S. (1) na rzecz Skarbu Państwa kwotę 200 (dwieście) złotych tytułem kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.

Sygn.akt IX Ka 1441 /14

UZASADNIENIE

Prokurator Rejonowy w Pile oskarżyli A. S. (1) o to, że:

I . w nieustalonym okresie nie później niż do dnia 11 września 2012r. w P. na twardym dysku notebooka marki A. (...) posiadał treści pornograficzne z udziałem małoletnich dziewczynek poniżej lat 15, w postaci 6 plików graficznych –fotografii o nazwach:

- (...) o rozmiarze (...)

- D. (...). jgp o (...)

- (...) o rozmiarze (...)

- (...) o rozmiarze (...)

- (...) I. (...) o rozmiarze (...)

- (...) o rozmiarze (...)

tj. o przestępstwo z art. 202 § 4a kk

Sąd Rejonowy w Kielcach w sprawie sygn. akt XII K 106/14 wyrokiem z dn. 7 sierpnia 2014r. w ramach czynu zarzucanego aktem oskarżenia uznał osk. A. S. (1) za winnego tego, że w okresie od 22 września 2012r. w P. na twardym dysku notebooka marki A. (...) posiadał treści pornograficzne z udziałem małoletnich dziewczynek poniżej lat 15, w postaci 6 plików graficznych –fotografii o nazwach:

- (...) o rozmiarze (...)

- D. (...). jgp o (...)

- (...) o rozmiarze (...)

- (...) o rozmiarze (...)

- (...) I. (...)jgp o rozmiarze (...)

- (...) o rozmiarze (...)

tj. popełnienia przestępstwa z art. 202 § 4a kk wymierzył temuż oskarżonemu karę 8 miesięcy pozbawienia wolności, a na podstawie art. 69 § 1 i 2 kk, art. 70 § 1 pkt 1 kk wykonanie tej kary warunkowo zawiesił na okres próby wynoszący lat 3.

Na podstawie art. 41 § 1 kk Sąd orzekł względem oskarżonego środek karny w postaci zakazu wykonywania zawodu policjanta na okres lat 2.

Z mocy art. 202 § 5 kk orzekł nadto przepadek na rzecz Skarbu Państwa dowodu rzeczowego w postaci laptopa A. (...) z dyskiem twardym o oznaczeniach wskazanych w treści wyroku.

Z mocy art. 627 kpk zasądził od oskarżonego A. S. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 6.106,57 zł. oraz kwotę 822,05 zł. tytułem kosztów procesu.

Apelację od powyższego wyroku złożył oskarżony, zaskarżając powyższy wyrok w całości.

Zarzucił, w oparciu o treść art. 438 pkt 2 i 3 kpk, obrazę przepisów postępowania mającą istotny wpływ na treść orzeczenia przez naruszenie:

- art. 5 § 2 kpk przez rozstrzygniecie wszelkich wątpliwości na niekorzyść skarżącego – w szczególności wątpliwości związanym ze stanem świadomości co do zawartości nośników w laptopie;

- art. 7 kpk przez dowolną ocenę zebranych w sprawie dowodów i uznanie, iż zachowanie skarżącego wypełnia znamiona występku choć przemawiają przeciwko temu reguły logicznego rozumowania, tyczące w szczególności oceny opinii biegłego informatyka; przez dowolną ocenę zeznań świadków słuchanych w sprawie poprzez pominięcie występujących w ich zeznaniach sprzeczności i nieuwzględnienie, iż świadkowie ci mogli mieć powody do nieprawdziwego opisu zachowań oskarżonego;

– art.366 § 1 kpk przez zaniechanie wyjaśnienia wszystkich istotnych okoliczności sprawy, a w szczególności pominięcie ustaleń związanych z czasem umieszczenia w pamięci laptopa przedmiotowych zdjęć.

Skarżący zarzuca błąd w ustaleniach faktycznych Sądu przyjętych za podstawę wyroku polegający na przyjęciu, iż popełnił zarzucany mu czyn i w konkluzji swych wywodów wnosi o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie od zarzucanego czynu lub też o uchylenie tegoż wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji celem ponownego rozpoznania sprawy.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja oskarżonego jest oczywiście bezzasadna.

Zarzut naruszenia reguły określonej w treści art. 5 § 2 kpk wynika z niezrozumienia przez skarżącego tejże reguły. Naruszenie zasady „in dubio pro reo” jest możliwe tylko i wyłącznie w sytuacji, gdy to orzekający w sprawie Sąd – a nie strona postępowania - w rzeczywistości powziął wątpliwość co do ustaleń faktycznych i wobec niemożności jej usunięcia rozstrzygnął ją na niekorzyść oskarżonego ( tak też SN w wyroku 2.11.2002 sygn. V KKN 251/01 LEX Polonica nr 366 545).

W analizowanej sprawie żadnych tego rodzaju wątpliwości – zarówno co do stanu faktycznego jak i wykładni prawa – Sąd I instancji nie wskazał i nie rozstrzygał.

Deklarowanie przez skarżącego co do stanu faktycznego źródło swoje znajdują w jego ocenie – a nie ocenie Sądu – zgromadzonego materiału dowodowego i oparcie znajdować mogą - o ile są zasadne - w treści art. 7 kpk, tj. w zarzucie dowolności ocen Sądu, przenoszących reguły swobodnej oceny dowodów.

W tym zakresie skarżący winien jednakowoż wykazać jakie konkretne błędy – w zakresie logiki rozumowania; w zakresie reguł doświadczenia życiowego, wskazań wiedzy fachowej w zakresie informatyki czy antropologii (vide złożone opinie) – popełnił Sąd I instancji dochodząc do swoich ocen. W przeciwnym wypadku sformułowane zarzuty stanowią jedynie własna wizję zdarzeń, niewystarczająca do wykazania dowolności ustaleń.

Powinności tej skarżący nie zrealizował.

Zarzut, iż Sąd nie uwzględnił tezy o istnieniu swoistego spisku, nakierowanego na celowe działania wobec oskarżonego i wgranie treści pornograficznych do jego laptopa, oskarżony „wspiera” wskazaniami, iż „… może po prostu mnie nie lubili … z nieznanych mi powodów postanowili zaszkodzić … motywy takiego postępowania nie są mi znane”(k. 519 – uzasadnienie apelacji).

Nikłość tej argumentacji jest oczywista; w szczególności wobec wagi zarzutu sformułowanego przez oskarżonego (pkt d zarzutu apelacji –k.518). W myśl jego twierdzeń świadkowie słuchani w sprawie – w bliżej nieustalonej konfiguracji osobowej – nie tylko świadomie fałszywie relacjonowali okoliczności ujawnienie treści pornograficznych ale uprzednio świadomie i celowo - naruszając szereg zakazów prawno karnych , wgrali do jego komputera te treści, dążąc do wszczęcia postępowania karnego przeciwko oskarżonemu.

Oskarżony nie wskazuje jakichkolwiek zachowań , które uzasadniałyby powody tego rodzaju postąpień – dla wytłumaczenia ich wskazuje, iż …”być może mnie nie lubili … chcieli się wykazać jako przyszli policjanci …” (k.518/519 uzasadnienie apelacji ). Argumentacja ta jest na tyle nieprzekonywująca, iż usuwa potrzebę pogłębionej polemiki.

Wbrew twierdzeniom apelacji (pkt b jej zarzutów – k. 516) skarżący nie wykazał żadnych sprzeczności w złożonych relacjach świadków. Sprzecznością tą w żadnej mierze nie jest ocena św. R. S., iż zdjęcia pozostawione w odsprzedanym mu telefonie komórkowym są pornografią z udziałem małoletnich. Do ocen tych świadek był z zupełności uprawniony z punktu widzenia jego wiedzy życiowej, a odmienne treści opinii antropologicznej – uwzględniające standardy wiedzy medycznej z zakresu antropologii człowieka - ocen tych w żadnej mierze nie podważają. Innymi bowiem kryteriami posługiwali się św.R. S., a innymi biegła D. L. – (...) albowiem inne były ich role w toczącym się postępowaniu.

Dając wiarę zeznaniom świadków – kolegów oskarżonego ze szkolnej jednostki policyjnej ( R. S., S. S., K. P.,D. M., A. B., K. P.) Sąd I instancji zasadnie wskazał na ich konsekwencję, logiczność i wewnętrzną spójność – w konsekwencji na widoczną spontaniczność składanych relacji. Niebagatelnym pozostaje, iż - w przekonywujący sposób wskazują powody zainteresowania się treściami które odkryli – w późniejszym czasie w zapisach laptopa A. S. (pozostawienie w zapisach telefonu zdjęć i treści które R. S. ocenił jako tak dalece nieobyczajne, że niedopuszczalne dla przyszłego policjanta; niechęć do udostępnienia kolegom wglądu do swego laptopa). Znamienne jest (vide relacja R. S., K. P.) iż świadkowie ci mieli wątpliwości co do zasadności swoich podejrzeń i konsultowali się co do dalej podejmowanych kroków (samodzielne podglądnięcie laptopa przed zawiadomieniem przełożonego kursantów).

Ocena zeznań tychże świadków w niczym nie narusza reguł określonych w treści art. 7 kpk i zasadnie pozwala w oparciu o nie zrekonstruować stan faktyczny tyczący okoliczności ujawnienia zawartości plików - z treściami pornograficznymi – zapisanymi w laptopie A. S..

Zasadnie – wobec oczywistej bezzasadności twierdzeń o celowym działaniu kolegów osk. A. S. w sprokurowaniu zdarzenia – Sąd wskazał na szereg dowodów pośrednich, utwierdzających w przekonaniu o sprawstwie oskarżonego w realizacji zarzucanego czynu.

Trafnie wskazuje, iż niewątpliwa treść korespondencji osk. A. S. - niekwestionowana przez oskarżonego – zawarta w tzw. komunikatorach GG świadczy o jego zainteresowaniach osobami (dziewczyny o wieku nie przekraczającym 15 lat) które mogły być potencjalnymi „dostawami” przedmiotowych treści pornograficznych. Aczkolwiek identyfikacji tego rodzaju nie poczyniono to sam fakt prowadzenia tego rodzaju korespondencji wspiera tezy oskarżenia i stanowi istotny dowód pośredni w tej mierze.

Podobnie Sąd ocenił – jako dowód pośredni a nie bezpośredni – fakt wymiennego usytuowania zdjęć o charakterze pornograficznych - … od zdjęć stanowiących przedmiot postępowania (k.492 – uzasadnienia) – zarówno w komputerze stacjonarnym jak i w pamięci laptopa osk. A. S..

To samo należy odnieść – co szczegółowo wskazuje Sąd I instancji ( k. 493) – do zdjęcia skopiowanego z telefonu (później odsprzedanego R. S.) komórkowego do pamięci laptopa osk. A. S..

Tak też Sąd I instancji – dostrzegając wskazaną przez biegłego D. B. teoretyczną możliwość modyfikacji dat utworzenia przedmiotowych plików traktuje daty widniejące w odniesieniu do plików będących przedmiotem postępowania. Niewątpliwym jest, iż daty te odbiegały od dat w których do laptopa A. S. mieli dostęp koledzy ze szkoły policyjnej. I ta poszlaka przekonywująco neguje tezę o domniemanym spisku p-ko oskarżonemu.

Dowodem bezpośrednim pozostaje natomiast fakt pozostawania w pamięci laptopa osk. A. S. plików - szczegółowo opisanych w treści wyroku - zawierających treści pornograficzne przedstawiające osoby małoletnie płci żeńskiej poniżej 15 lat. Ustalenia w przedmiocie przymiotu małoletniości - poczynione w oparciu o niewątpliwe dane klasyfikacyjne , charakterystyczne dla określonego przedziału wiekowego człowieka, wskazane przez biegłą dr D. L. – (...) - nie zostały w apelacji w żaden skuteczny sposób zanegowane.

Dowód ten wespół z wcześniej wskazanymi - zasadnie przyjętymi przez Sąd I instancji w toku procesu oceny dowodów – dowodami pośrednimi pozwala uznać iż ustalenia Sądu co do stanu faktycznego w sprawie są niewadliwe.

Równie trafne i przekonywujące są wskazania Sądu tyczące kwalifikacji prawnej przypisanego czynu i podstaw wymiaru kary oraz orzeczonych środków karnych .

Wymiar orzeczonej kary pozbawienia wolności uwzględnia należycie dyrektywy wskazane w treści art. 53 § 1 i 2 kk – trafnie w motywach zaskarżonego wyroku Sąd wskazuje na znaczny stopień zawinienia płynący w szczególności z pełnionych, w dacie czynu, funkcji zawodowych.

Zasadnie Sąd sformułował pozytywną prognozę kryminologiczną uzasadniająca probacyjne oddziaływanie wymierzonej kary pozbawienia wolności.

Prymat funkcji zabezpieczającej, tyczącej osób pełniących funkcje związane z ochroną porządku prawnego,, uzasadnienia zastosowanie orzeczonego wobec osk. A. S. środka karnego w postaci zakazu wykonywania zawodu policjanta na okres klat 2.

Niewadliwie Sąd I instancji orzekł w przedmiocie dowodów rzeczowych i kosztów postępowania – z modyfikacją wynikającą z treści postanowienia z dn.22 sierpnia 2014r.

Stąd orzeczono z mocy art. 437 § 1 kpk jak w treści wyroku; o kosztach w oparciu o treść art. 627 kpk i art. 636 § 1 kpk.

SSO Bogna Kuczyńska SSO Adam Kabziński SSO Artur Polut