Pełny tekst orzeczenia

WYROK ZAOCZNY

W IMIENURZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 grudnia 2014 roku

Sąd Rejonowy w Brzegu Wydział I Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: SSR Marta Pisarska

Protokolant: st. sekr. sądowy Anna Krysiuk

po rozpoznaniu w dniu 10 grudnia 2014 roku w Brzegu

sprawy z powództwa P. N. S. F. I. Z.we W.

przeciwko A. W.

o zapłatę

powództwo oddala.

UZASADNIENIE

P. N. S. F. I. Z.wniósł o zasądzenie od pozwanego A.kwoty 2545,69 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu. Podniósł , iż nabył od pierwotnego wierzyciela (...) Bank S.A.(wierzytelność w stosunku do pozwanego, a wynikającą z umowy bankowej. Wskazał, iż na dochodzoną kwotę składa się należność główna w wysokości 1515,95 zł, skapitalizowane odsetki w wysokości 1029,74 zł.

Pozwany nie wdał się w spór.

Sąd ustalił w sprawie następujący stan faktyczny:

Powód w dniu 02.04.2014 r. zawarł z (...) Bank S.A. we W. umowę o sprzedaży wierzytelności. Jedną z wierzytelności była wierzytelność w stosunku do pozwanego.

Dowód:

Umowa o sprzedaży wierzytelności k. 9 – 13

Powód sporządził wyciąg z ksiąg rachunkowych.

Dowód;

Wyciąg z ksiąg rachunkowych k. 8

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo nie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z treścią art. 339§ 2 k.p.c. w przypadku, gdy pozwany nie stawił się na posiedzenie wyznaczone na rozprawę albo mimo stawienia się nie bierze udziału w rozprawie, sąd wydaje wyrok zaoczny. W tym wypadku przyjmuje się za prawdziwe twierdzenie powoda o okolicznościach faktycznych przytoczonych w pozwie lub w pismach procesowych doręczonych pozwanemu przed rozprawą, chyba że budzą one uzasadnione wątpliwości albo zostały przytoczone w celu obejścia prawa. Zgodnie z tym przepisem, sąd – jeżeli nie ma uzasadnionych wątpliwości – zobligowany jest do uznania podanej przez powoda podstawy faktycznej (tj. twierdzeń powoda o okolicznościach faktycznych) za zgodną z prawdą bez przeprowadzania postępowania dowodowego. Niezależnie od ustalenia podstawy faktycznej, sąd zawsze jest zobowiązany rozważyć, czy żądanie pozwu jest zasadne w świetle norm prawa materialnego. Negatywny wynik takiej analizy powoduje wydanie wyroku zaocznego oddalającego powództwo.

W myśl art. 6 k.c., ciężar udowodnienia faktów prawotwórczych, spoczywa na osobie, która wywodzi z nich skutki prawne. Ciężar dowodu zatem z reguły spoczywa na powodzie. Przedmiotowa zasada znajduje swoje odzwierciedlenie również w przepisach proceduralnych. Art. 3 k.p.c. zobowiązuje strony do dawania wyjaśnień, co do okoliczności sprawy zgodnie z prawdą i bez zatajania czegokolwiek oraz przedstawiania dowodów. Artykuł 232 k.p.c. nakłada z kolei na strony obowiązek wskazywania dowodów dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne.

W ocenie Sądu, w niniejszym postępowaniu strona powodowa przede wszystkim nie wykazała, że na pozwanym w rzeczywiście ciąży zadłużenie wynikające z nieuregulowania zobowiązań finansowych wobec wierzyciela pierwotnego z tytułu umowy bankowej. Tymczasem, aby powód mógł skutecznie realizować przysługujące mu na podstawie przelewu uprawnienie, musi wykazać istnienie pierwotnej wierzytelności. W tym zakresie powód nie złożył żadnych wniosków dowodowych. Co więcej nie przedłożył do akt sprawy nawet umowy bankowej, stanowiącej pierwotne źródło zobowiązania, choć w treści uzasadnienia pozwu wskazał jej numer. Nie przedłożył również żadnego dowodu wskazującego na aktualną wysokość ewentualnego zobowiązania pozwanego. Podkreślić zaś należy, że z treści § 7 umowy sprzedaży wierzytelności łączącej powoda z wierzycielem pierwotnym wynika, że ten ostatni posiada pełną dokumentację związaną z przelewanymi wierzytelnościami i na wniosek nabywcy (powoda) zobowiązał się do ich przekazania i udostępnienia nabywcy – zwłaszcza w celu ich dalszego dochodzenia.

W dalszej kolejności należy przyjąć, że - nawet gdyby uznać, że dochodzona pozwem wierzytelność istnieje – powód nie udowodnił faktu jej przejęcia. Z przedstawionej umowy sprzedaży wierzytelności nie wynika, że właśnie przedmiotowa należność została zakupiona przez powoda. Dowodu w tym zakresie – w ocenie Sądu - nie stanowi wydruk nazwany „częściowym wykazem wierzytelności”. Zauważyć bowiem należy, że nie został on opatrzony podpisem. Zgodnie z treścią art. 245 k.p.c., nie jest zatem dokumentem.

Mając na uwadze powyższe – w ocenie Sądu, w przedmiotowej sprawie powód nie wykazał ani rzeczywistego istnienia dochodzonej wierzytelności ani faktu jej nabycia od pierwotnego wierzyciela. Mając na uwadze treści powołanych wyżej zapisów umowy o sprzedaż wierzytelności - przy zachowaniu odpowiedniej staranności - powód mógł wejść w posiadanie zarówno dokumentów dowodzących istnienie i zakres wierzytelności pierwotnej jak i jej nabycia. Powołane zapisy umowne wprost odnoszą się do kwestii dowodowych w ewentualnych postępowaniach sądowych zmierzających do wyegzekwowania należności.

Zaakcentować dodatkowo należy, że postępowanie cywilne – zwłaszcza w trybie procesowym – opiera się na zasadzie kontradyktoryjności. Jak wskazano w orzecznictwie rzeczą Sądu nie jest zarządzenie dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie ani też Sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (art. 232 k.p.c.). Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach (art. 3 k.p.c.), a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 k.p.c.) spoczywa na stronie, która z faktów tych wywodzi skutki prawne (art. 6 k.c.) (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 17 grudnia 1996 r. sygn. I CKU 45/96).

Mając na uwadze powyższe Sąd orzekł jak na wstępie.