Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 26 listopada 2014 r.

Sąd Okręgowy w Szczecinie Wydział II Cywilny Odwoławczy

w składzie następującym:

Przewodniczący SSO Mariola Wojtkiewicz

Sędziowie SO Zbigniew Ciechanowicz (spr.)

SO Wiesława Buczek- Markowska

po rozpoznaniu w dniu 26 listopada 2014 r. w Szczecinie na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa (...) ul. (...) (...) w S.

przeciwko pozwanemu M. M.

o zapłatę

na skutek zażalenia świadka W. W.

na postanowienia Sądu Rejonowego Szczecin - Centrum w Szczecinie z dnia 3 czerwca 2014 r., sygn. akt II C 310/14

postanawia:

oddalić zażalenie

UZASADNIENIE

Postanowieniem z dnia 3 czerwca 2014 r. Sąd Rejonowy Szczecin - Centrum w Szczecinie skazał świadka W. W. na grzywnę w wysokości 250 złotych za nieusprawiedliwione niestawiennictwo na rozprawę w dniu 3 czerwca 2014 r. Jako podstawę swojego rozstrzygnięcia Sąd I instancji wskazał art. 274. § 1. k.p.c. z którego wynika, że za nieusprawiedliwione niestawiennictwo sąd skaże świadka na grzywnę.

Zdaniem Sądu Rejonowego, pomimo prawidłowego wezwania, świadek nie stawiła się na rozprawę. Przesyłka sądowa zawierająca wezwanie dla świadka, która została prawidłowo awizowana, nie została przez świadka odebrana i wróciła do tut. Sądu z adnotacją nie podjęto w terminie. W tej sytuacji, Sąd Rejonowy został niejako zobligowany do ukarania świadka grzywną, której wysokość nie jest wygórowana, lecz może przyczynić się do skłonienia świadka, aby stawił się na rozprawie celem złożenia zeznań.

Zażalenie na powyższe postanowienie złożyła świadek W. W. i zaskarżając je w całości wniosła o jego uchylenie. Świadek podała, że niestawiennictwo było spowodowane niepoinformowaniem jej o obowiązku stawiennictwa, nie zostało jej doręczone wezwanie na rozprawę ani awizo. Wyraziła wolę stawienia się na kolejnej rozprawie i złożenia wyjaśnień.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Zażalenie nie było zasadne.

Zgodnie z dyspozycją przepisu art. 274 § 1 k.p.c., za nieusprawiedliwione niestawiennictwo sąd skaże świadka na grzywnę, po czym wezwie go powtórnie, a w razie ponownego niestawiennictwa skaże go na ponowną grzywnę i może zarządzić jego przymusowe doprowadzenie.

Z kolei stosownie do dyspozycji przepisu art. 163 k.p.c., sąd wymierza grzywnę do pięciu tysięcy złotych.

Stosownie do treści art. 138 § 1 k.p.c., jeżeli doręczający nie zastanie adresata w mieszkaniu, może doręczyć pismo sądowe dorosłemu domownikowi, a gdyby go nie było - administracji domu, dozorcy domu lub sołtysowi, jeżeli osoby te nie są przeciwnikami adresata w sprawie i podjęły się oddania mu pisma. Dla adresata, którego doręczający nie zastanie w miejscu pracy, można doręczyć pismo osobie upoważnionej do odbioru pism (§2).

Zgodnie natomiast z art. 139 § 1 k.p.c. w razie niemożności doręczenia w sposób przewidziany w artykułach poprzedzających, pismo przesłane za pośrednictwem operatora pocztowego w rozumieniu ustawy z dnia 23 listopada 2012 r. - Prawo pocztowe należy złożyć w placówce pocztowej tego operatora, a doręczane w inny sposób - w urzędzie właściwej gminy, umieszczając zawiadomienie o tym w drzwiach mieszkania adresata lub w oddawczej skrzynce pocztowej ze wskazaniem gdzie i kiedy pismo pozostawiono, oraz z pouczeniem, że należy je odebrać w terminie siedmiu dni od dnia umieszczenia zawiadomienia. W przypadku bezskutecznego upływu tego terminu, czynność zawiadomienia należy powtórzyć.

Jak wynika z akt przedmiotowej sprawy, zarządzeniem z dnia 26 stycznia 2014 r. (k.69) świadek W. W. została wezwana na rozprawę wyznaczoną na dzień 3 czerwca 2014 r. (k.76). Stosowne wezwanie w tym zakresie zostało do świadka wysłane listem poleconym. Przesyłki nie doręczono adresatowi w sposób przewidziany w art. 138 k.p.c. i następnie stosownie do art. 139 k.p.c. pozostawiono przesyłkę w placówce pocztowej, o czym w dniu 6 lutego 2014 r. poinformowano adresata umieszczając stosowne zawiadomienie w jego oddawczej skrzynce pocztowej. Następnie w dniu 14 lutego 2014 r. powtórzono czynność doręczenia pozostawiając powtórne zawiadomienie. Adresat nie podjął przesyłki z placówki do dnia 24 lutego 2014 r., co skutkowało zwrotem przesyłki do nadawcy (k.92).

Należy uznać, że awizacja przesyłki została dokonana w sposób prawidłowy. Stosowne adnotacje w tym zakresie znajdują się na zwróconej korespondencji oraz potwierdzeniu odbioru.

Skarżąca zaprzeczyła dokonaniu czynności awizacji. Co prawda, w aktualnym stanie prawnym potwierdzenia nadania przesyłek pocztowych wystawionych przez (...) S.A., która nie jest jednocześnie operatorem wyznaczonym w rozumieniu art. 17 ustawy z dnia 23 listopada 2012 r. Prawo Pocztowe, nie korzystają z domniemania właściwego dla dokumentów urzędowych w rozumieniu art. 244 k.p.c., tym niemniej dopełnienie formalizmu związanego z sposobem nadania i doręczania przesyłek sądowych opisanym art. 139 § 1 k.p.c. rodzi domniemanie skuteczności doręczenia zastępczego w rozumieniu tego przepisu (z uzasadnienia wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 15 października 2002 r. wydanego w sprawie(...)

Jak słusznie uznał Sąd Najwyższy w uzasadnieniu do wyroku z dnia 17 marca 2010 r. wydanego w sprawie o sygn. akt(...) domniemanie doręczenia przesyłki rejestrowanej, wynikające z dowodu jej nadania, może być przez adresata obalone przez wykazanie, że nie miał możliwości zapoznania się z zawartym w niej oświadczeniem woli. W związku z tym należy uznać, że dowód nadania przesyłki rejestrowanej stanowi domniemanie doręczenia jej adresatowi, który może je obalić, wykazując, że nie miał możliwości zapoznania się z jej treścią. Należy zwrócić uwagę, że regułą jest, iż przesyłki pocztowe, zwłaszcza rejestrowane, są doręczane. Brak doręczenia zwykle powodują szczególne okoliczności, np. niedostatki w obsłudze pocztowej, błędne zaadresowanie przesyłki, znana nadawcy nieobecność adresata w miejscu zamieszkania itp. Wykazanie istnienia takich okoliczności wystarczy do podważenia wiarygodności omawianego dowodu prima facie. W niniejszej natomiast sprawie skarżąca poprzestała na prostym przeczeniu nieotrzymania przesyłki sądowej, jak również awiza z nią związanego.

Z tego też względu, Sąd Okręgowy na podstawie przepisu art. 397 § 2 k.p.c. w zw. z art. 385 k.p.c. orzekł jak w sentencji.

(...)

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)

(...)