Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 2 grudnia 2014 r.

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VI Wydział Karny Odwoławczy
w składzie:

Przewodniczący: SSO Beata Tymoszów (spr.)

Sędziowie: SO Anita Jarząbek - Bocian

SR del. Joanna Daśko

protokolant - asystent sędziego Jakub Nasiłowski

przy udziale prokuratora - Anny Radyno-Idzik

po rozpoznaniu w dniu 2 grudnia 2014 r.

sprawy K. G.

oskarżonego o przestępstwo z art. 178a§4kk

na skutek apelacji wniesionych przez prokuratora oraz obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Wołominie

z dnia 29 kwietnia 2014 r. sygn. akt II K 476/13

zaskarżony wyrok uchyla i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Wołominie.

Uzasadnienie wyroku Sądu Okręgowego Warszawa – Praga w Warszawie w sprawie o sygnaturze VI Ka 710/14

Wyrokiem z dnia 29 kwietnia 2014r. Sąd Rejonowy w Wołominie oskarżonego K. G. uznał za winnego tego, że w dniu 26 marca 2013 roku o godzinie 17:55 w m. C., województwa (...), będąc w ruchu lądowym, kierował po drodze publicznej, samochodem osobowym marki V. (...) o numerze rejestracyjnym (...), będąc w stanie nietrzeźwości, gdzie badania krwi przeprowadzone metodą chromatografii gazowej head space ((...)/ (...)) zgodnie z procedurą badawczą PB-LK-V-04/11 z dnia 05.05.2011r. dały następujące wyniki: I – próbka (...)- (...) – 1,72 promila, II – próbka (...)- (...) – 1,49 promila, będąc wcześniej tj. w dniu 15.03.2013 roku prawomocnie skazanym przez Sąd Rejonowy w Legionowie (sygn. akt II K 171/12) za prowadzenie pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości, to jest o przestępstwo z art. 178a § 4 k.k. i za to na podstawie art. 178a § 4 k.k. wymierzył mu karę dwóch lat pozbawienia wolności, której wykonanie, na podstawie art. 69 § 1, 2 i 4 k.k. i art. 70 § 1 pkt 1 k.k., warunkowo zawiesił na okres próby wynoszący 5 lat. Nadto, na podstawie art. 42 § 2 k.k. i art. 43 § 1 k.k. orzekł wobec oskarżonego środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 6 lat, zaś na podstawie art. 49 § 2 k.k. orzekł świadczenie pieniężne na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej w wysokości 1000 (jeden tysiąc) złotych oraz zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa 300 złotych z tytułu opłaty sądowej i obciążył go kosztami postępowania w kwocie 90 złotych.

Apelacje od tego wyroku wniósł prokurator i obrońca oskarżonego.

Prokurator zaskarżył wyrok na niekorzyść oskarżonego w części dotyczącej rozstrzygnięcia o karze, a zarzucając -na podstawie art. 427 § 2 k.p.k. oraz art. 438 pkt 3 k.p.k. - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za jego podstawę i mający wpływ na treść wyroku, polegający na niewłaściwej ocenie zebranego w sprawie materiału dowodowego i wysnuciu wniosków niezgodnych z prawidłami logicznego myślenia przy ocenie okoliczności mających wpływ na warunkowe zawieszenie kary pozbawienia wolności, wyrażający się w przyjęciu, że w odniesieniu do oskarżonego uprzednio karanego za czyn z art. 178a § 1 k.k. zachodzi pozytywna prognoza i szczególnie uzasadniony wypadek skutkujący wymierzeniem mu kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania, w konkluzji domagał się uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania.

Obrońca oskarżonego zaskarżył wyrok w części dotyczącej środka karnego wymierzonego oskarżonemu, tj. punktu 3 wyroku. Na podstawie art. 438 pkt 4 k.p.k. wyrokowi temu zarzucił rażącą niewspółmierność środka karnego zakazu prowadzenia wszystkich pojazdów samochodowych na okres sześciu lat, podczas gdy wystarczające dla osiągnięcia celu tego środka byłoby orzeczenie go w odniesieniu do pojazdów mechanicznych kategorii B, zaś orzeczenie zakazu prowadzenia wszystkich pojazdów mechanicznych na okres sześciu lat jest rażąco surowe i pozostaje w sprzeczności z dyrektywami wymiaru kary przewidzianymi w art. 53 k.k. w zw. z art. 56 k.k. W konsekwencji obrońca wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i orzeczenie wobec oskarżonego zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych kategorii B na okres sześciu lat.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja prokuratora okazała się zasadna, a zawarty w niej wniosek zasługiwał na uwzględnienie, także z powodu zaistnienia uchybień proceduralnych, jakie bez wątpienia mogły mieć wpływ na treść wyroku.

Na wstępie należy przypomnieć, że ustalenia faktyczne będące podstawą orzeczenia tylko wtedy mogą być uznane za prawidłowe, gdy zostały poczynione na podstawie rozważenia wszelkich, należycie ujawnionych okoliczności ( art. 410 k.p.k.), przy respektowaniu reguły zawartej w art. 4 k.p.k. i poprzedzone oceną dowodów, uwzględniającą kryteria, o jakich mowa w art. 7 k.p.k. Tymczasem w niniejszej sprawie Sąd Rejonowy czyniąc takie ustalenia oparł się na materiale dowodowym, jaki nie w pełni został ujawniony na rozprawie głównej. Jak wynika z protokołu rozprawy oskarżony odmówił złożenia wyjaśnień, ograniczając się do potwierdzenia swej wypowiedzi z postępowania przygotowawczego ( k. 50). Rzecz jednak w tym, że wówczas, będąc przesłuchany w charakterze podejrzanego, także odmówił złożenia wyjaśnień (k.22). Oznacza to zatem, że gdy chodzi o sam przebieg zdarzenia, dowód ten nie dawał podstaw do jednoznacznego ustalenia takich faktów, jak: dokładne miejsce, gdzie oskarżony prowadził pojazd mechaniczny; kolizja w efekcie której miał on obrażenia głowy; informacje przekazane policjantów oraz czynności podjęte celem zbadania jego stanu trzeźwości. Okoliczności te musiały być więc ustalane na podstawie innych dowodów, na przykład zeznań funkcjonariuszy Policji. W pisemnych motywach wyroku Sąd wskazał, że istotnie czynił to m.in. na podstawie zeznań świadka M. J. (1) ( k. 56), jednakże był to dowód nie ujawniony należycie na rozprawie.

Ze wspomnianego protokołu wynika, że Sąd uzyskał zgodę obrońcy ( ale już nie oskarżonego) na ujawnienie zeznań tegoż świadka bez ich odczytywania (k.50), ale zapis ten nie wskazuje, aby w tej formie omawiany dowód wprowadził do materiału dowodowego. Przeciwnie, postanowienie Sądu wskazuje wprost, że w trybie art. 394 § 1 i 2 k.p.k., Sąd ujawnił bez odczytywania dowody, wśród których nie znalazły się zeznania świadka M. J. z kart 8 ,10. W takiej zaś sytuacji procesowej niedopuszczalne było powoływanie się na wypowiedź tego świadka, jako na dowód służący do ustalenia stanu faktycznego, na jakim oparto orzeczenie.

Odnosząc się do wniesionych apelacji trzeba zgodzić się z prokuratorem, iż Sąd Rejonowy nie uzasadnił w sposób należyty, jakie fakty w jego ocenie stanowią podstawę przyjęcia, iż w niniejszej sprawie zachodzi szczególny wypadek uzasadniający warunkowe zawieszenie wykonania kary na podstawie art. 69 § 4 k.k. Sąd w uzasadnieniu wymienił okoliczności mające wpływ na wymiar kary, lecz nie odniósł się do realiów niniejszej sprawy i nie wskazał, które z okoliczności dotyczących oskarżonego i w jakim stopniu zdecydowała o zastosowaniu dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia wykonania kary. Powołanie się na to, że oskarżony nie jest osobą notorycznie naruszającą prawo, gdyż był dotychczas karany tylko raz, ma na utrzymaniu dwoje nieletnich dzieci, posiada stałe zatrudnienie, spłaca kredyt hipoteczny zaciągnięty na budowę domu, nie dowodzi wyjątkowości sytuacji, przełamującej regułę z art. 69 § 4 k.k. Trzeba przy tym zauważyć, że sądowi meriti umknął fakt, że oskarżony dopuścił się zarzucanego czynu w okresie próby jak i w zaledwie 11 dni od uprawomocnienia się wyroku w sprawie II K 171/12 Sądu Rejonowego w Legionowie, na mocy którego skazany został za taki sam czyn zabroniony. Trudno wobec tego mówić o pozytywnej prognozie kryminologicznej w stosunku do oskarżonego, który wykazał się jawnym lekceważeniem porządku prawnego i nie wyciągnął żadnych wniosków z uprzednio zastosowanej represji karnej.

Przechodząc zaś do apelacji obrońcy oskarżonego ustosunkowanie się do podniesionego w niej zarzutu jest obecnie niemożliwe. Sąd pierwszej instancji nie wyjaśnił w żadnej mierze co w jego ocenie przemawiało za orzeczeniem środka karnego w postaci zakazu prowadzenia pojazdów samochodowych na okres 6 lat, co niemożliwą czyni w tym zakresie właściwą kontrolę instancyjną orzeczenia.

W związku z powyższym, uwzględniając apelację prokuratora oraz mając na uwadze dostrzeżone przez Sąd Okręgowy uchybienia zaskarżony wyrok należało uchylić i sprawę przekazać Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania. Sąd przeprowadzi prawidłowo postępowanie dowodowe, należycie oceni jego wyniki, a podjętą ostatecznie decyzję w przedmiocie odpowiedzialności karnej oskarżonego właściwie uzasadni, mając na uwadze przedstawione wyżej rozważania.

Z powyższych względów Sąd Okręgowy orzekł jak w części dyspozytywnej.